Ας κρατήσουν οι χοροί

Κανείς χορός βέβαια δεν κρατά εσαεί. Σύντομα οι χορευτές θα καθήσουν στις θέσεις τους. Σε λίγο θα φύγουν και θα πάνε για ύπνο. Τουλάχιστον χόρεψαν όμως. Σε αντίθεση με το συγκαμμένο ζεϊμπέκικο του Κουλούρη και του Μεϊμαράκη χθες βράδυ σε ένα τηλεοπτικό πλατό, ο δικός τους χορός ήταν αληθινός.
Για κάτι γιόρταζαν, για κάτι ξεσπούσαν. Ίσως πάλι να μην χόρευαν στ’ αλήθεια όλοι τους, ίσως και κάποιοι να χόρευαν επειδή τους έπαιρναν οι κάμερες.
Οι κάμερες δεν είναι πάντα τηλεοπτικές. Κάμερες μπορεί καμιά φορά να είναι και τα μάτια των άλλων.
Ωστόσο Υπήρξε Χορός. Κι αυτό είναι κάτι.
Ο χορός δεν είναι απαραίτητο να είναι κυριολεκτικός και σωματικός.
Μπορεί κανείς να χορεύει κι από την καρέκλα του.
Σιωπηλά, ψυχικά, με εσωτερικές δονήσεις που αν είχαν ηχώ μπορεί και να υπερκάλυπταν την μουσική των μεγαφώνων.
Κι αν οι ποιητές πεθαίνουν, η Δέσποινα ζει και βασιλεύει τραγουδώντας: «Δεν υπάρχουν happy end όπως στις ταινίες».
Όλοι οι χοροί έχουν ένα τέλος, όλα έχουν ένα τέλος.
Χάπι τέλος στις ταινίες, συχνότατα unhappy στη ζωή.
Κακώς όμως μας απασχολεί τόσο το τέλος.
Θα έπρεπε να μας απασχολεί ο χορός.
Γιατί όταν πλησιάζει το μεγάλο τέλος, δεν θα ρωτήσεις τον εαυτό σου εάν κράτησαν οι χοροί σου, αλλά εάν αξιώθηκες να χορέψεις στ’ αλήθεια, πόσες φορές και τι μορφή είχαν οι χοροί σου.
Άλλοι χορεύουν με τη δουλειά τους, άλλοι με την οικογένειά τους, άλλοι με τους φίλους τους, άλλοι με τα χόμπυ τους, άλλοι με τα πάθη τους.
Άλλοι χορεύουν όρθιοι, άλλοι καθιστοί.
Άλλοι πάλι δεν μπόρεσαν να χορέψουν ποτέ τους, δεν μπόρεσαν να χωρέσουν ποτέ τους μέσα τους έναν αυθεντικό καημό, μια αυθεντική ευτυχία.