Ο Μπαμπούλας

«Όμως έχω ένα φόβο και τον είχα πάντα. Για το σκοτάδι. Δεν το μπορώ. Δεν είναι κάτι που μπορώ να το αντιμετωπίσω. Η φαντασία μου μέσα στο σκοτάδι οργιάζει. Ακόμα και τώρα που είμαι μεγάλος, δεν μπορώ να μείνω σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς να είναι άλλος μαζί. Θα δω αμέσως με τη φαντασία μου κάποιον από πίσω. Η φαντασία μου γεννάει ένα τέρας που με παρακολουθεί. Οι άνθρωποι δεν με φοβίζουν. Φοβήθηκα το πλάσμα της φαντασίας μου, αυτό το τέρας που θα εμφανισθεί αν κλείσω το φως. Το μόνο που φοβάμαι. Τα άλλα δεν τα φοβάμαι. Αφού θυμάμαι ότι στα Δεκεμβριανά μια φορά ήμασταν σε μια ταράτσα και γύρω εμαίνετο η μάχη. Μπορούσα να μπω σε ένα καμαράκι μέσα για να προφυλαχτώ. Όμως προτιμούσα να είμαι έξω, μέσα στις σφαίρες, γιατί είχε φωτοβολίδες που έκαναν τη νύχτα μέρα. Πάντα ζούσα με τα φαντάσματά μου. Ίσως αυτό έκανε πιο εύκολη τη ζωή μου. Πάντα είχα μια άλλη πραγματικότητα».
Mίκης Θεοδωράκης
(από συνέντευξή του στον "Ταχυδρόμο", 15.1.05)

Ογδόντα πια ετών κι αυτός, ο Μπαμπούλας του Μίκη δεν σκύβει το κεφάλι, μα εξακολουθεί να ονειρεύεται και να λαχταρά τη στιγμή, που θα κλείσουν όλες οι γρίλιες, θα σβήσουν όλα τα πορτατίφ και θα του κάνει ΜΠΟΥ, γιατί αυτός είναι ο δικός του τρόπος προς την αρμονία, αυτή η φύση και ο προορισμός του. Ο Μπαμπούλας του Μίκη δεν γνωρίζει ότι συνιστά την κατ' εξοχήν μεταφορά του Αγνώστου. Αντιθέτως, ανησυχεί μήπως θεωρηθεί αστείος ο εξομολογημένος του συντρόφου του φόβος. Αν δεν τον βασάνιζαν όμως αδίκως οι ενοχές, θα εννοούσε πως αστείοι είναι μόνο όσοι δεν κατατρύχονται από δαιμόνια, ομνύουν στις βεβαιότητες και επιλέγουν να απωθήσουν την μικρή ανατομική λεπτομέρεια των ενσωματωμένων σε κάθε άνθρωπο παρωπίδων, ισχυριζόμενοι ότι δήθεν ο κόσμος ο φανερός είναι κι ο μόνος φανερωμένος κι ότι εκείθεν των ανθρώπινων παρωπίδων (εκεί που βρίσκονται το σκότος, το πριν, το μετά, το γιατί, τα όρια του χρόνου, της ζωής, του σύμπαντος, του εγκεφάλου, της ψυχής) δεν κρύβεται κανείς και τίποτα, εκτός ίσως από χημείες δίχως νόημα. Όλα τα μεγαλοφυή πνεύματα έχουν ανάγκη τον μπαμπούλα τους για να μην γέρνει η παλάντζα τους προς την πλευρά της παράνοιας. Έτσι και του Μίκη ο Μπαμπούλας κάθε που νυχτώνει είναι εκεί, φρουρός και παραστάτης του, προφυλάσσοντάς τον από την πτώση στην άβυσσο του νου. Είμαι εδώ, του ψιθυρίζει, οκτώ δεκαετίες εδώ, στα σκοτεινά, γερνώ μαζί σου και σε φυλάω και στη βάρδια μου δεν θα σε αφήσω να χαθείς κι αν μπεις ποτέ στον πειρασμό και στο «Τις ει;» μου απαντήσεις, θα σε τρομάξω και θα φύγεις. Μείνε εσύ στο φως κι άσε σε μένα το σκοτάδι.Πάρε εσύ το φως και καν' το μουσική, παίρνω εγώ το σκοτάδι και το κάνω μοναξιά και προσμονή. Τόσο εκτυφλωτικό φως δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αναλόγου πυκνότητας και μυστηρίων σκότος. Τα άλλα είναι για τους συνήθεις τω πνεύματι, εκείνους που δεν χρειάζονται καμιά χαραμάδα φωτεινής παρηγοριάς στο χωλ και μακάρια ηλίθιοι παραδίδονται στο πηχτό σκοτάδι του υπνοδωματίου και στην αυταπάτη ότι όλα είναι απαντημένα. Οι δικοί τους μπαμπούλες τότε, αχρείαστοι, ματαιωμένοι και μη τρομακτικοί, ξαπλώνουν στο προσκέφαλό τους χαϊδεύοντας τους τα μαλλιά γεμάτοι στοργή και οίκτο, που δεν πίστεψαν σε αυτούς, που αρκέστηκαν σε τόσο λίγα, που τρόμαξαν να σκιαχτούν, να ξεβολέψουν το μυαλό τους και να υποψιαστούν τα σκοτεινά, ώστε να ανακαλύψουν την ακαταμάχητη γοητεία της ζωής στα μυστικά της, στα ερωτηματικά της, στα κρυμμένα της, σ' αυτά που δεν θα μας αποκαλυφθούν ποτέ εδώ, αλλά ίσως -και μόνο ίσως- όταν κλείσουν για πάντα τα μάτια μας, κι εκεί, μεσ' το θανάσιμο σκοτάδι, μας αφαιρέσουν τις παρωπίδες και επιτέλους Δούμε.