H πρώτη μεγάλη διάψευση που σου επιφυλάσσει το παιδί σου είναι η διάψευση της βεβαιότητάς σου ότι θα ήθελες να γράφεις συνεχώς για αυτό.

Περιέργως δεν τη νιώθεις αυτήν την ανάγκη.

Ζεις γράφοντας, γράφεις ζώντας, έχεις γράψει ότι υπάρχουν δυο λογιών ζωές,

η ζωή που σου συμβαίνει

και η ζωή της σκέψης σου πάνω στη ζωή που σου συμβαινει, η ζωή της σκέψης σου που γίνεται γραφή,

κι ωστόσο εδώ που η ζωή εμφανίζεται και εξελίσσεται στην πιο διαυγή και μύχια μορφή της,

εδώ που το αναμενόμενο θα ήταν οι λέξεις, οι εικόνες, τα νοήματα να τρέχουν ποτάμι,

δεν έχεις κάτι να πεις.

Σωπαίνεις.

Νιώθεις.

Σου αρκεί.

Τhe Ear Solution

Σπεύδουν διάφοροι να ειρωνευθούν τον εθνικό μας ανθρωπάκο, Γιώργο Αυτιά, για την στάση που κράτησε μετά την αγωγή που του έκανε ο Ρουσόπουλος.

Τόσα καταλαβαίνουν, μέχρι εκεί φτάνει η αντιληπτική τους ικανότητα, εκεί εξαντλούν και την κριτική τους.

Αν είχαν στοιχειώδη δυνατότητα σύνθεσης, αν μπορούσαν να ξεφύγουν από τα προφανή και να πάνε μια στάλα πιο βαθιά, θα έβλεπαν ότι μπορεί η Καλομοίρα να έφυγε για τα ξένα, η χώρα όμως δεν ξέμεινε από πρεσβευτή, αφού έχει μείνει εδώ ο Κακομοίρης, ένας Κακομοίρης μάλιστα άξιος να μας εκπροσωπήσει όχι μόνο σε πανηγυράκια τύπου Εurovision, αλλά στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, δείχνοντας την μοναδική οδό διαφυγής από αυτήν.
Γιατί ακριβώς η κρίση είναι δευτερευόντως οικονομική και πρωτίστως αντανάκλαση των αξιών μας και του τρόπου σκέψης και ζωής μας.

Μια γονική παροχή σου έκατσε; Σε αυτή να αρκεστείς.

Στο Κερατσίνι; Στο Κερατσίνι.

Εκατόν δέκα τετραγωνικά; Αυτά.

Αν δεν λαχταρήσεις το εκατοστό ενδέκατο τετραγωνικό, αν δεν ανοιχτείς δανειζόμενος περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει το βαλάντιό σου, καμιά χρηματιστηριακή φούσκα δεν πρόκειται να αναπτυχθεί και να σκάσει.

Στην ξανθοπουλοκαζαντζίδικη κιβωτό του ελληνικού dna που ρέει εντός του Νώε Αυτιά βρίσκεται το ένα και μοναδικό κλειδί, η μία και μοναδική λύση, που δεν είναι άλλη από την απεξάρτηση από το καταναλωτικό φαντασιακό: η μη λαχτάρα του εκατοστού ενδέκατου τετραγωνικού - τα πάντα όλα.

Ανάμεσα σε θύμηση και όνειρο έρχεται στα αυτιά μου από το μακρινό παρελθόν η μεταμεσονύχτια ερτζιανή αλκοολούχα βραχνάδα του Κώστα Μυλωνά: «Άκου, ανθρωπάκο».

Αΐτέν, Λότε, Τραπεζούντα

Kι ενώ το καλλιτεχνικό γεγονός που αυτό το φθινόπωρο έχει ξεκουνήσει τους περισσότερους συμπολίτες μας από την πολυθρόνα τους είναι ένα λεσβιακό φιλί, εμείς τα πετεινά του ουρανού που αρνηθήκαμε να σπεύσουμε στους σινεμάδες, λάβαμε την ανταμοιβή μας -τόσο αιφνιδιαστικά- από την άκρη του ουρανού.

Ο παπουτσωμένος γάτος

H φωτογραφία δεν δείχνει τα πόδια του δημάρχου, ο οποίος μπορεί κάλλιστα να είναι ακόμη ξυπόλητος.
Από την Odeon ως το φρι πρες του 9,84 κι απ' τον Ρουσόπουλο ως τον Τράγκα.

Κρατικές, ιδιωτικές ή δημοτικές, όλες οι διαφημίσεις την ίδια μούρη έχουν.

Τι θα πει είδηση, πότε γίνεται κάτι είδηση, πότε παύει κάτι να είναι είδηση, τι θα πει θεμιτή δημοσιογραφική έρευνα, τι θα πει πόλεμος, τι θα πει Βατοπέδι και Κοντομηνάς.

Οι ειδήσεις ως όπλα κι ως μοχλοί κάθε λογής πιέσεων.

Αντωνώστε τους Γιαούρταρους.

28 δισ. μετά

28 δισεκατομμύρια ευρώ είναι κοντά 10 τρισεκατομμύρια δραχμές. Η ΝΔ δεν θα παραστεί αύριο στη βουλή, σήμερα όμως παρέστη και κατέθεσε νομοσχέδιο για να πάρουν οι τράπεζες 28 δισεκατομμύρια ευρώ. Εννοείται βέβαια ότι δεν είναι θέμα ΝΔ, αλλά θέμα παγκόσμιο ή έστω πρωτοκοσμικό. Επίσης όμως εννοείται, ότι αφού εδώ ζω, θα κρίνω αυτά στα οποία θεωρητικά τουλάχιστον μου αναλογεί κάποιος λόγος.

Όντας λοιπόν εντελώς άσχετος από οικονομικά δεν ξέρω αν πρέπει ή δεν πρέπει να «ενισχυθεί η ρευστότητα της οικονομίας» (η πολιτική σήμερα: μια ατελείωτη παρέλαση ευφημισμών και αλλαγής του νοήματος των λέξεων).

Εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι μέχρι πριν λίγες εβδομάδες οι ελληνικές τράπεζες δεν εμφάνιζαν απλώς υπερκέρδη (τα οποία άραγε πια δεν έχουν και δεν μπορούν να αντλήσουν την ρευστότητά τους από αυτά;), δεν επέβαλαν απλώς ετσιθελικά καταχρηστικούς όρους συναλλαγών, δεν ήταν απλά οι κυρίαρχοι του διαφημιστικού τοπίου, πιπιλώντας μας ακατάπαυστα το μυαλό και διαμορφώνοντας παράλληλα τον αισθητικό μέσο όρο της μιντιακής καθημερινότητας,

αλλά όλα μα όλα αυτά τα έκαναν εξ ονόματος ενός δόγματος που ήταν ύβρις να την αμφισβητήσεις, σε ένα παιχνίδι με αδιαμφισβήτητες αλήθειες και αδιαπραγμάτευτους προκαθορισμένους όρους.

Όπως όμως φαίνεται οι αλήθειες παραμένουν αδιαμφισβήτητες και οι όροι αδιαπραγμάτευτοι όταν αφορούν τους άλλους: «Στον «αέρα» βρίσκονται η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία (όμιλος Λαναρά) και οι 1.200 εργαζόμενοι, μετά την ενέργεια του Γ. Αλογοσκούφη να αποσύρει την τροπολογία, που είχε δεσμευτεί ότι θα καταθέσει στη Βουλή, για την ενίσχυση του κλάδου της κλωστοϋφαντουργίας, καταγγέλλει η ΓΣΕΕ. Ο υφυπουργός Οικονομίας Γιάννης Παπαθανασίου είπε χθες στη Βουλή ότι η απόσυρση γίνεται για περαιτέρω διαβουλεύσεις καθώς η Επιτροπή Ανταγωνισμού της Ε.Ε. έστειλε επιστολή και ζητεί περισσότερες πληροφορίες. Ωστόσο η ΓΣΕΕ αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να θεωρείται παράνομη κάθε βοήθεια προς χειμαζόμενους κλάδους της ελληνικής οικονομίας και να θεωρείται νόμιμη η ενίσχυση των τραπεζών με 28 δισ. ευρώ».

Ίσως επειδή νόμος είναι το δίκιο του μπανκάτη.

Με τι όρους, τι διασφαλίσεις, τι ανταλλάγματα και τι ποινές θα δοθούν τα 28 δισ. ευρώ;

Γιατί 28 και όχι 128, σαν το φιατάκι;

Το μέχρι τώρα γενικό νταβατζηλίκι που είχαν επιβάλλει στην κοινωνία οι τράπεζες γινόταν στο όνομα της λειτουργίας ενός συστήματος, που ήταν και η νομιμοποιητική του βάση: έτσι λειτουργεί η αγορά, όποιος μπορεί - μπορεί, όποιος δεν μπορεί - δεν μπορεί, μπόρεσα, επιβλήθηκα, με έχεις ανάγκη, αυτοί είναι οι όροι μου, you can take them or leave them.

Αν το σύστημα καταρρέει, αν ο νταβατζής δεν μπορεί να σου προσφέρει αυτό που υποτίθεται ότι σου προσφέρει, δηλαδή ασφάλεια, με ποια λογική αντί να σταματήσεις να εκδίδεσαι με τους όρους που εκδιδόσουν και να του πεις «στοπ, όλα παγώνουν, τώρα θα αναδιαπραγματευθούμε από την αρχή την μεταξύ μας σχέση», να τον στηρίζεις με τεράστια πακέτα χρημάτων;

Αν οι τράπεζες δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα χωρίς τα λεφτά των φορολογουμένων, δεκτόν, αλλά όλο μα όλο το παιχνίδι πρέπει να ξαναστηθεί αν όχι από τα θεμέλιά του, πάντως από κάπου εκεί κοντά τους.

Και κάπου εδώ γελάνε. Με άλλα λόγια γνωρίζω πως καμία μα καμία σημασία και επίδραση δεν έχουν όσα γράφω τώρα, γνωρίζω όμως ακόμα πως αυτό το ποστ (όπως και διάφορα άλλα στο παρελθόν) έχει μια παρηγορητική αξία για εμένα τον ίδιο: όταν ο κόσμος άλλαζε μπροστά στα μάτια μου τουλάχιστον το είδα και απόρησα και το κατέγραψα. Κι ας μην αντέδρασα άλλο.

Παραιτημένος δηλαδή ναι, παντελώς μαλάκας όχι.

Απόψε το τραγούδι

Ο μπαμπάς του Γιωργάκη πέθανε χαράματα μιας καλοκαιριάτικης μέρας. Το βράδυ εκείνης της ημέρας άρχιζε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Οι αγώνες δεν μεταδόθηκαν σε ένδειξη εθνικού πένθους, γιατί ο Αντρέας ήταν ένα είδος Χομεϊνί για τη χώρα και όλα τα κρατικά κανάλια έπρεπε να κλαίνε όλο το εικοσιτετράωρο.

Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα η κρατική τηλεόραση έδειχνε τσάμπιονς λιγκ και πολύ καλά έκανε. Αλλά εκτός από τη ΝΕΤ υπάρχει και η ΕΤ1 και η ΕΤ3, που έδειχναν άλλα αντ' άλλων και όχι τη συνεδρίαση της Βουλής για την Εξεταστική. Την έδειχνε βέβαια το κανάλι της Βουλής και αυτό είναι πράγματι προς τιμήν του γιου του ταχυδρόμου.

Ένα κωλόχαρτο τον μήνα

Ανεβάζω -κατ' εξαίρεση- το ακόλουθο μέιλ που έλαβα σήμερα:

«ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ και ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ
στείλτε αυτό το μήνυμα στα Μέσα Ενημέρωσης, στους Πολιτικούς
και κάθε φορέα που ασχολείται με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
και
στα τηλ. (τηλ. 2610 647254, 2610 647253) της Κλειστής Φυλακής Πατρών
πιέστε για να πάρουν μέτρα.

Αξιότιμοι κύριοι,
συγχωρήστε μας που δεν δίνουμε τα ονόματα μας και αυτό για να μην μετατεθούμε εκδικητικά "λόγω υπηρεσιακών αναγκών", δεν σημαίνει όμως ότι περιγράφουμε παρακάτω δεν είναι αλήθεια. Είμαστε αναγκασμένοι μετά από τόσο καιρό που δεν λύνονται τα προβλήματα μας, να τα δημοσιοποιήσουμε, όχι για να "αποκαλυφθεί" ένα ακόμη σκάνδαλο αλλά για ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΥΣ καθαρά λόγους.
Είμαστε νέοι εργαζόμενοι στο χώρο της Κλειστής Φυλακής Πατρών, άνθρωποι που όλοι μας έχουμε κάνει σπουδές, κύρια στην Ανωτέρα εκπαίδευση, και πού λόγω της υποαπασχόλησης και της ανεργίας υποβάλαμε τα χαρτιά μας εδώ και ένα χρόνο και προσληφθήκαμε ως Σωφρονιστικοί υπάλληλοι στη Πάτρα.
Δεν περιμέναμε να βρούμε μια τέτοια κατάσταση, γιατί όλοι μας λίγο η πολύ και σε εργοστάσια έχουμε δουλέψει και τετραωρίτες κ.λ.π.
Παρόλο που είμαστε τελείως ανεκπαίδευτοι και προσπαθούμε με βάση το συναίσθημα να βοηθήσουμε στην καθημερινή διαβίωση των κρατουμένων (γι' αυτό ότι και εάν έκαναν, πάνω από όλα είναι άνθρωποι που χρίζουν τουλάχιστον το σεβασμό των στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Εμείς ως εργαζόμενοι εκτός ότι είμαστε αναγκασμένοι να υποφέρουμε από την ΜΟΝΙΜΗ (που ούτε κτήνη δεν μπορούν να υποφέρουν) δυσωδία, να κάνουμε κυριολεκτικά ¨σλάλομ¨ ανάμεσα σε σάπια φαγητά, σκουλήκια, ποντίκια και κολλημένες ακαθαρσίες μηνών, πατώντας πάνω σε ένα μαύρο ζελέ βρωμιάς, το χειρότερο όμως όλων είναι το μεσαιωνικό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ωράριο εργασίας, δηλαδή να μην παίρνουμε ΟΥΤΕ ΡΕΠΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ. Κάτι που δεν συμβαίνει σε κανένα άλλο εργασιακό χώρο. Αυτό φυσικά δεν υπόκειται σε αποφάσεις της ηγεσίας του Υπουργείου αλλά της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας).
Αν και παλιότεροι συνάδελφοι, καταθέσαν υπόμνημα στον προϊστάμενο Αρχιφύλακα για να βελτιωθεί το ωράριο, η απάντηση ήταν η πλήρης απαξίωση και αδιαφορία (λες και είμαστε σκλάβοι).
Φανταστείτε λοιπόν εργαζόμενους που πρέπει καθημερινά να πρέπει να εξυπηρετούν πάνω από 800 κρατούμενους, και κάθε περίπτωση να χρήζει ξεχωριστής σημασίας, εμείς να είμαστε σε κατάσταση συνεχούς κούρασης, γιατί απλά ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ η τοπική διεύθυνση και αρχιφυλακείο.
Ότι υπάρχει όχι απλώς υπερκάλυψη στους χώρους κράτησης δεν αποτελεί, δυστυχώς είδηση, το ότι οι κρατούμενοι στοιβάζονται ανά 11 η 12 σε χώρους για 5 άτομα, εάν δεν είναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ τότε πως αλλιώς να χαρακτηρισθεί? Αυτό βέβαια έχει να κάνει με αποφάσεις της Κεντρικής Διοίκησης που ελπίζουμε σε λόγο καιρό θα βελτιωθεί με τη λειτουργία των νέων καταστημάτων.
Το ότι δίνεται ΕΝΑ ρολό χαρτί τουαλέτας σε κάθε κρατούμενο ΤΟ ΜΗΝΑ έχει να κάνει με αποφάσεις της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας).
Το ότι δεν λειτουργεί κανένα πρόγραμμα εκμάθησης η σεμινάριο η σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, ποιός φταίει γι αυτό?
Το ότι δεν πλένονται οι κοινόχρηστοι χώροι (προαύλια κρατουμένων) με αποτέλεσμα να υπάρχει μια αφόρητη βρώμα που ούτε στα πιο βρώμικα βουστάσια δεν υπάρχει, αυτό έχει να κάνει με αδιαφορία της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας). (τηλ. 2610 647254, 2610 647253)
Οι ακαθαρσίες που έχουν κολλήσει στα προαύλια, συνέπεια της μη ύπαρξης ούτε ενός κάδου για απορρίμματα, με συνδυασμό είτε με τις υψηλές θερμοκρασίες είτε με την συνεχή υγρασία, δημιουργεί πρόβλημα όχι μόνο δυσωδίας αλλά για αρρώστιες που και λόγω του υπερπληθυσμού που από τη μια στιγμή στην άλλη θα δημιουργήσουν ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ-ΕΠΙΔΥΜΙΕΣ.
Η μη ύπαρξη κάδων μέσα στη φυλακή εάν δεν είναι θέμα της Τοπικής Διεύθυνσης (Διευθυντής και Αρχιφύλακας) τότε ποιανού είναι?
Εάν συλλογιστείτε ότι καθημερινά δύο φορές την ημέρα πετάγονται όγκοι σκουπιδιών, για 24 κάδους και πλέον, από ένα χώρο που "φιλοξενεί" πάνω από 800 άτομα (ένα κανονικό χωριό δηλαδή), χωρίς να γίνεται έστω υποτυπωδώς ανακύκλωση του χαρτιού και μετάλλου, φανταστείτε τι σπατάλη γίνεται? κάτι που αδιαφορεί τελείως η Τοπική Διεύθυνση.

Αξιότιμοι κύριοι,
των Μέσων Ενημέρωσης ελπίζουμε και σας ζητάμε να βοηθήσετε, έστω με την δημοσιοποίηση, αυτών των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σωφρονιστικοί Υπάλληλοι Κ.Φ.Πατρών

υ.γ. Να μας συγχωρήσετε γιατί δεν δίνουμε τα ονόματα μας αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ με όλη τη σημασία της λέξης να μην βρεθούμε "λόγω υπηρεσιακών αναγκών" μετατιθέμενοι εκδικητικά.
Δυστυχώς στην υπηρεσία μας ισχύει "ότι δεν ακούγεται σημαίνει ότι λειτουργεί καλά" και άρα το Υπουργείο θεωρεί ότι η τοπική διεύθυνση (Διευθυντής -Αρχιφύλακας) δουλεύει καλά, όσο δεν υπάρχουν παράπονα.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
στις φυλακές δεν ζούν σκλάβοι, δεν εργάζονται σκλάβοι
ΑΝΘΡΩΠΟΙ είμαστε»

Σύμφωνο Συμβίωσης

Αναλογιζόμενος τις φορές που έχω χαρακτηριστεί πουριτανός και διαβάζοντας σε αυτό το ποστ από την μια να γίνεται λόγος για «ηθικολογία» και «ιδεολογική σύγχυση» και από την άλλη να σκιαγραφείται με τα μελανότερα των χρωμάτων η πολυγαμικότητα -η οποία άλλωστε, όπως διευκρινίζεται σε έτερο ποστ στο οποίο παραπέμπει ο μπλόγκερ, είναι «επιλογή ή προτίμηση» (για την οποία άρα φταίει κανείς) αντιδιαστελλόμενη ηχηρά από τον σεξουαλικό προσανατολισμό που είναι «ιδιότητα» (για την οποία άρα δεν φταίει κανείς)- σκέφτομαι να ιδρύσω το «Σωματείο Παρτουζιάρηδων Ελλάδας» και να χτυπήσω με πύρινα λόγια την οργιοφοβικότητα που αρχίζει και παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις στο διαδίκτυο.

Όπως έγραφε πριν λίγες μέρες ο Πέτρος Τατσόπουλος, «ο σεξουαλικός προσανατολισμός, από μόνος του, δεν είναι απαραίτητα αντίδοτο στον κοινωνικό πουριτανισμό - ενίοτε, μάλιστα, μπορεί να είναι και το αναποδογυρισμένο του ομοίωμα».

Εν τέλει η μεγαλύτερη πηγή των δεινών όλων μας (όλων μας) είναι η εαυτοφοβικότητα και το δυσκολότερο έργο είναι να συνάψουμε ένα ικανοποιητικό σύμφωνο συμβίωσης με τον ίδιο μας τον εαυτό, αποδεχόμενοι τον και συμφιλιωνόμενοι μαζί του.

Κομμουνιστής στο Κεφάλι

Ρωτούν τον Αλέξη Τσίπρα για την ταινία που τον σημάδεψε κι εκείνος απαντά: «κανονικά πρέπει να πω τις «Ζωές των άλλων», αλλά θα προτιμήσω το «Ένας προφήτης μα τι προφήτης» και σκέφτομαι ότι από τη στιγμή που σκέφτεσαι τι πρέπει να πεις «κανονικά» (τι πρέπει να πεις «κανονικά» όχι για το κόμμα σου και τις θέσεις του, αλλά για το ποιά ταινία αγαπάς περισσότερο) ήδη έχεις αρχίσει να χάνεις, να χάνεις το δικαίωμα να είσαι ο εαυτός σου, ο κανονικός εαυτός σου, γιατί ο κανονικός εαυτός σου έχει πια αρχίσει να μετατρέπεται σε κάποιον που η αγαπημένη του ταινία θα έπρεπε να είναι ιδεολογικοκομματικά ορθή, σε κάποιον που και καλά βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο, στο οποίο υποτίθεται πως αντιστέκεται, αντιστέκεται στο να έχει «πρέπει» σε αυτά που αγαπά βαθιά, τολμώντας με μια κίνηση συγκλονιστικής ελευθερίας να βγάλει τη γλώσσα σε αυτό το «πρέπει» και να διακηρύξει, πώς όχι, είναι εναλλακτικός, είναι διαφορετικός, είναι νέος και, ναι, δεν φοβάται να το πει, προτιμά τους Πάιθον.

Χωρίς να τον ρωτούν, παίρνει μόνος του την πρωτοβουλία και έχει την καλοσύνη να μας ανακοινώσει ο Σταύρος Ψυχάρης για την «αναπόφευκτη πλέον προσφυγή στις κάλπες λόγω των σκανδάλων», δίχως να αποκαλύψει περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά το κενό αυτό στην πληροφόρησή μας το έχει ήδη καλύψει από την προηγούμενη Δευτέρα στην «Ανατροπή» ο Γιάννης Πρετεντέρης, ενημερώνοντας τους παρισταμένους βουλευτές Πάνο Παναγιωτόπουλο (ο οποίος αποδεικνύει ότι οι τηλεοπτικές κάμερες έχουν στην κυριολεξία μάτια, αφού έχει ένα τρόπο να τις κοιτάζει πάντοτε κατάματα) και Δημήτρη Ρέππα (ο οποίος κατόρθωσε με μοναδικό τρόπο να συνδυάσει την εξουσιαστική έπαρση -την οποία διατηρεί ακόμη με τη δύναμη της αδράνειας- με μια απαράμιλλη εξουσιαστική πείνα, καθώς τα μάτια του είχαν κοκκινίσει, τα σάλια του έσταζαν και τα ρουθούνια του τεντώθηκαν σαν σε στύση, έχοντας μυρίσει πάλι κυβερνητικό κρέας) ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν τον ερχόμενο Μάρτη. Ωστόσο αν κάτι μένει από το εντιτόριαλ του Σταύρου είναι η παρατήρηση - ματ πως τυχόν μετεκλογική συνεργασία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ θα συνιστούσε «ιδεολογικά αταίριαστη συνύπαρξη», ατάκα που αποδεικνύει ότι μπορεί οι Πάιθον να διαλύθηκαν, το πνεύμα τους όμως ζει και βασιλεύει.

Χωρίς να με ρωτάς, σε ενημερώνω ότι την ώρα που σου αναλύω Αλέξη, Σταύρο, Γιάννη, Πάνο και Δημήτρη, έχουμε γενική συνέλευση στην πολυκατοικία. Εδώ και μήνες την περιμένω πώς και πώς γιατί υπάρχει ένα κακώς κείμενο που πρέπει να λυθεί, αλλά νά που τελικά αντί να λύνω κακώς κείμενα γράφω ένα ακόμη κείμενο εδώ, μην φανταστείς από στρίψιμο μπροστά στις υποχρεώσεις, το αντίθετο, επειδή δηλαδή έχω πάρει την ματιά μου από τα μικρά και την έχω στρέψει στα μεγάλα, προτιμώντας να βάλω το δικό μου λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο, για μια διαφορετική κοινωνία με πιο ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά και όχι μόνο, με πιο ανθρώπινο λαιμό, στήθια, μπέλυ μπάτον, ήβη, φάντα, ιντιφάντα, Μαφάλντα, Μανολίτο, Μανόλο ζούμε για να σ' ακούμε.

Του χρόνου δεν την χάνω με τίποτα πάντως.

Μέσα είχε έλατα

~~~

Ντάλα μεσημέρι, με τον ήλιο να καίει και το θερμόμετρο στους 27, στην είσοδο του καταστήματος αναβόσβηνε μεγαλοπρεπώς το χριστουγεννιάτικο αστέρι. Μέσα είχε έλατα.

~~~

Πριν δυο εβδομάδες η Lifo είχε ένθετο το «Κοντροσόλ στο Χάος». Τώρα ένα διαφημιστικό του «Ηaig». Και υπάρχει μια αισθητική συγγένεια των δύο ενθέτων, που για μια ακόμη φορά αποδεικνύει -μεταξύ διαφόρων άλλων πάντως- ότι η αισθητική μπορεί να μην είναι το πρόβλημα της διαφήμισης, είναι όμως το απώτατο όριό της.

~~~

Μπακ ιν δε ντέις, μεγαλώναμε με κασέτες του Χάρρυ Κλυν. Όλη αυτή η κολοκυθιά που παίζουν τα κόμματα με την Εξεταστική και την Προανακριτική Επιτροπή, παραπέμπει ευθέως στην ένδοξη μονομαχία Γκαούτσο Κώτσου και Αντρίκου ντελ Πάσο:

Αντρίκο: Κρασί.

Γκαούτσο: Τεκίλα, Τεκίλα, Τεκίλα

Αντρίκο: Καλά, ας πιούμε Τεκίλα.

Γκαούτσο: Όχι, κρασί θα πιούμε. Τώρα θέλω κρασί.

~~~

Δεν έχω διαβάσει το «Περί Τυφλότητος» του Σαραμάγκου, αλλά η ταινία προσπαθώντας να μην εκφυλιστεί σε ταινία «είδους», χάνει με ένα σμπάρο όλα τα τρυγόνια της, αφού τελικά ούτε το σασπένς μιας περιπέτειας έχει, ούτε κατορθώνει να μεταφέρει το αλληγορικό βάθος που (εικάζω πως) έχει το βιβλίο. Μένουν μόνο τα πολύ ενδιαφέροντα και ατμοσφαιρικά παιχνίδια της κάμερας με το φως και το σκοτάδι, καθώς κι η αίσθηση πως μια εσχατολογική ταινία είναι προτιμότερο να στηρίζεται σε μια συμπαγή και απλή πρώτη ύλη αναπτύσσοντάς την κινηματογραφικά, όπως έκανε ο Ντον Μακ Κέλαρ στην «Τελευταία Νύχτα του Κόσμου», παρά σε πολυσύνθετους λογοτεχνικούς στοχασμούς, που ο Μακ Κέλαρ απέτυχε παταγωδώς να μετατρέψει σε σενάριο, παίρνοντας έτσι στο λαιμό του και τον Μεϊρέγιες, που προσπάθησε να χτίσει παλάτι στην άμμο.

~~~

Κι αφού ο αγγλικός τίτλος της ταινίας είναι «Blindness», ας κλείσω συνειρμικά αυτό το ξεκουραστικό από τη δούλεψη της τέχνης μου ποστ, με ένα αγαπημένο τετράστιχο:

Love is blindness

Ι don't wanna see

Won't you wrap the night

around me?

Μέσα σ' αυτό το σπίτι

Tέλειωνα χθες την κυριακάτικη εφημερίδα και διάβαζα για μια περίεργη ιδιότητα του κβαντικού κόσμου, το λεγόμενο «τανγκό των φωτονίων» (entanglement), σύμφωνα με την οποία τα κάποτε συνδεδεμένα φωτόνια «διατηρούν το ένα την ανάμνηση του άλλου, άσβηστη»

κι έτσι πριν από λίγο στο ραδιόφωνο ο χιλιοακουσμένος στίχος ενός αγαπημένου τραγουδιού

- το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας -

φωτίστηκε από ένα καινούριο φως ή ίσως επανήλθε απλώς στη μνήμη του η ανάμνηση του προϋπάρχοντος φωτός του, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να χορεύουν γύρω μου το φως της πριγκηπέσσας, το φως το όλον, το αρχικό φως που νοηματοδοτούσε το στίχο μόνο λυρικά και το τωρινό φως που τον νοηματοδοτεί και σε ένα πιο κυριολεκτικό επίπεδο,

αρκεί να γίνει κατανοητό ότι τα συμπεράσματα της επιστήμης δεν θα τα απομυζεί μόνο η τεχνολογία, αλλά κατεξοχήν και η τέχνη,

με άλλα λόγια ότι η κύρια αποστολή της κβαντικής φυσικής είναι να μας ανατινάξει τη φαντασία, προσφέροντάς μας ένα νέο κόσμο μεταφορών, ιστοριών και απροσδόκητων χορών.

Το αστείο

Η είδηση-σοκ που δημοσιεύθηκε στο τσέχικο περιοδικό «Respekt», στην οποία φέρεται ως καταδότης του «φυγά» του καθεστώτος Μίροσλαβ Ντβόρατσεκ, δίνει, μοιραία, διαφορετικές ερμηνείες στον αναχωρητισμό του. Ο Ανταμ Χάντριλεκ από το «Ινστιτούτο Μελέτης Ολοκληρωτικών Καθεστώτων» (υπογράφει το άρθρο περί «χαφιεδισμού» του συγγραφέα) υπήρξε σαφής στους υπαινιγμούς του: «Ο Κούντερα φρόντιζε πάντοτε να καλύπτει προσεκτικά τα ίχνη του. Πιθανόν άλλοι λόγοι, τους οποίους δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, να δικαιολογούν τον απόμακρο χαρακτήρα του».

~~~

Η σύζυγος του Μίροσλαβ Ντβόρατσεκ (ο ίδιος έπαθε πρόσφατα καρδιακή προσβολή) δήλωσε χθες στο Γαλλικό Πρακτορείο: «Δεν μας εκπλήσσει η πληροφορία. Ο Κούντερα είναι καλός συγγραφέας, αλλά δεν τρέφω καμιά ψευδαίσθηση για τον ανθρωπισμό του».

~~~

Tα πιο αποτελεσματικά κατηγορητήρια δεν είναι όσα αφορούν συγκεκριμένες πράξεις (που μπορεί να αποδειχθούν ή να μην αποδειχθούν), αλλά όσα αφορούν τον ίδιο τον κατηγορούμενο, συνολικά ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα. Πρόκειται για κατηγορητήρια ολοκληρωτικά.

Είτε κατέδωσε είτε δεν κατέδωσε ο Κούντερα (μέσα στην ομίχλη της εποχής του) είναι ήδη ένοχος ως απόμακρος χαρακτήρας και ως μη καλός άνθρωπος.

Όταν στοχάζεσαι και γράφεις με τέτοιον ξεγυμνωτικό τρόπο για την Ιστορία, αυτή θα έρθει κάποια στιγμή και θα σε εκδικηθεί. Το καθεστώς το τότε με το καθεστώς το τώρα ενώνονται για να σε πλήξουν από κοινού: όσο καλά κι αν γράφεις, αποκαλύφθηκες πια, μισάνθρωπε.

Σταμάτα να κρύβεσαι, πες τα όλα, ομολόγησε τα όλα, υπάρχουν σκιές, φύγε από τις σκιές, έλα στο φως, μίλα μας, σταμάτα να είσαι αλαζόνας, δεν σε παίρνει πια να είσαι αλαζόνας, απολογήσου, ταπεινώσου, μίκρυνε, έλα στα μέτρα μας, στα φωτεινά μας μέτρα.

Το αληθινό αστείο της εποχής είναι η προστασία των προσωπικών δεδομένων.

Το αγόρι με τα χρυσά αυγά

To αληθινό golden boy μεγάλου ποσοστού του μιντιακού μας στερεώματος.

Eκλεκτικές Συγγένειες

1)

Για το ΚΚΕ, η συνεπής πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σταματά στον Ιωσήφ Στάλιν και από εκεί και πέρα σημειώνεται η «δεξιά οπορτουνιστική στροφή» με τον Νικίτα Χρουστσόφ, η οποία συνεχίζεται με τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ και κορυφώνεται με την «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ... Η ερμηνεία του ΚΚΕ για την ήττα του πανίσχυρου ΚΚΣΕ είναι ότι «από μια περίοδο και μετά, σταδιακά, το κόμμα έχασε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του και έτσι έγινε δυνατό να κυριαρχήσουν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στην εξουσία τη δεκαετία του 1980» ... Ο Περισσός απορρίπτει τον όρο κατάρρευση διότι, όπως αναφέρεται στο κείμενο, «υποβαθμίζει την αντεπαναστατική δράση», η οποία εκδηλώθηκε στη βάση των «αδυναμιών και παρεκκλίσεων του υποκειμενικού παράγοντα κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση».

2)

Έχει πρόβλημα καμία από τις γνωστές και μεγάλες Τράπεζες; Κινδύνευσε ποτέ στην Αμερική η Bank of America, η Wells Fargo, η PNC Bank, η American Express; Ή στην Βρετανία η Midlands, η Barclays, η Lloyds, η Westminster ; ... Κάποιοι κυνικά ισχυρίζονται πως οι αγορές δεν είναι σε θέση να αυτορυθμισθούν. Άρα, οι νεοφιλελεύθεροι αερολογούν. Αλλά ποιος τις αφήνει να αυτορυθμισθούν, εφ’ όσον το κράτος σε πρώτη ευκαιρία αμέσως παρεμβαίνει;

&

Υπήρξε πολιτική παρέμβαση για εξυπηρέτηση πολιτικών στόχων έξω από κάθε λογική και λειτουργία της αγοράς (πχ CRA, Freddie Mac, Fannie Mae, τεχνητά χαμηλά επιτόκια). Σε ένα τέτοιο μεικτό σύστημα πρέπει να αποδοθούν οι ευθύνες και να αναζητηθούν οι αιτίες, όχι σε ιδεοληψίες και ανύπαρκτα φαντάσματα.

Government intrusion into market efficiencies

«Corruption charges. Corruption? Corruption ain't nothing more than government intrusion into market efficiencies in the form of regulation. That's Milton Friedman. He got a goddamn Nobel Prize. We have laws against it precisely so we can get away with it. Corruption is our protection. Corruption is what keeps us safe and warm. Corruption is why you and I are prancing around here instead of fighting each other for scraps of meat out in the streets. Corruption is why we win».
---
«Κατηγορίες για διαφθορά. Διαφθορά; Η διαφθορά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εφεύρημα για την αυθαίρετη εισβολή της κυβέρνησης στην αποδοτική λειτουργία της οικονομίας, με την μορφή ελεγκτικών κανόνων. Ο Μίλτον Φρίντμαν το 'πε αυτό. Και κέρδισε το Νόμπελ. Έχουμε νόμους εναντίον της διαφθοράς, ακριβώς για να μπορούμε να ενεργούμε διεφθαρμένα χωρίς κυρώσεις. Η διαφθορά είναι η προστασία μας. Η διαφθορά μάς παρέχει ασφάλεια και ζεστασιά. Η διαφθορά είναι αυτή που επιτρέπει σε σένα και μένα να συζητάμε τώρα με στόμφο, αντί να παλεύουμε στους δρόμους για ένα κομματάκι κρέας. Η διαφθορά είναι η αιτία για την οποία νικάμε».
---
Έχω ξαναποστάρει παλιότερα αυτό το απόσπασμα, αλλά μου φαίνεται ότι τώρα αποκτά μια ειρωνική επικαιρότητα. Ειδικά η πρόταση «Corruption ain't nothing more than government intrusion into market efficiencies in the form of regulation» είναι υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων ένα μικρό αριστούργημα αμφισημίας: η διαφθορά είναι η αιτία για την οποία νικάμε (ακόμα και όταν μετατράπηκε προς στιγμή στην αιτία για την οποία χάναμε).

Πρόβλεψη

Δεν συντρέχει κανένας λόγος πανικού: ο Μιχάλης Σάλλας, αφού προέβλεψε ότι ο Dow Jones θα κλείσει και σήμερα πάνω από τις 7.000 μονάδες, έφυγε για πουσουκού μαζί με άλλα μέλη της γενιάς των 7.000 μονάδων.

O Oννεδίστας κι ο γυμνός της Κλαυθμώνος

1) Σπίτι, λίγο πριν το σινεμά: στις ειδήσεις ο Πρωθυπουργός μιλάει στην ΟΝΝΕΔ. Την ομιλία του διακόπτει ένα σύνθημα: «Εμπρός, λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Καραμανλής και πάλι».
2) Πλατεία Κλαυθμώνος, αμέσως μετά το σινεμά: από το κέντρο της πλατείας ακούγεται έντονος θόρυβος. Ένας ολόγυμνος νέος άντρας χτυπάει εξακολουθητικά ένα καδρόνι στους κάδους των σκουπιδιών.
3) Στο σινεμά μια συμφωνία κινηματογραφικής ομορφιάς, ο «Κονφορμίστας» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι· αν και το παράδοξο είναι ότι ταινίες με τέτοια μεγάλη σκηνοθεσία μάς υπενθυμίζουν παραταύτα πόσο άδικο είναι τον τίτλο της ταινίας να ακολουθεί η γενική κτητική του σκηνοθέτη. Ο «Κονφορμίστας» λοιπόν των Μπερτολούτσι, Μοράβια, Στοράρο, Σκαρφιότι και πάει λέγοντας.
Σύμφωνα το λεξικό κονφορμιστής είναι «αυτός που προσαρμόζει τη στάση του στις εκάστοτε συνθήκες, που συμβιβάζεται και συμμορφώνεται με τις κυριαρχούσες απόψεις, ακόμα και όταν αυτές έρχονται σε σύγκρουση με τα βαθύτερα πιστεύω του ή με τις επιταγές της συνείδησής του».
Στην ταινία ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν δεν είναι ιδεολόγος φασίστας, απλώς θέλει να πάει με το ρεύμα, λαχταρά να είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος απόλυτα ενταγμένος στην κοινωνία.
Ο κονφορμισμός του Ζαν Λουί Τρεντινιάν, ο ακραίος αντικονφορμισμός του μαινόμενου γυμνού της Κλαυθμώνος, οι νεολαίοι που αντικαθιστούν το «αντίσταση και πάλη» του κλασικού συνθήματος με τον «Καραμανλή και πάλι», φωνάζοντας κατά βάθος «Κονφορμισμός ή Χάος».
Αλλά ακόμη και αν δεν το αφήνουν οι πολλοί να κυριαρχήσει, το χάος πάντα θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους ελάχιστους, σε εκείνους που δεν χωράνε στις νόρμες της κοινωνίας, σε εκείνους που δεν χωράνε πουθενά, σε εκείνους που πάνε αντίθετα στους μονόδρομους, σε εκείνους που πάντα κάτι θα τους οδηγεί στα άκρα, γδύνοντας τους από κάθε σύμβαση και κάνοντάς τους να χτυπιούνται απελπισμένοι τα σαββατόβραδα στην καρδιά της πόλης.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

Ο κερδοσκόπος που γύρισε απ' το κρύο

Λένε κάποιοι ότι το τρέχον κραχ είναι για το οικονομικό μας σύστημα ό,τι το 1989 για το ανατολικό μπλοκ και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα αν αυτή η αναλογία έχει βάση ή είναι αστεία, η μόνη ιδέα που έχω, η μόνη ιδέα που μου περνά από το μυαλό, είναι ότι αν όχι ο μόνος, πάντως ο βασικός τρόπος με τον οποίο επηρεάζουν οι μάζες την Ιστορία, είναι η αδράνειά τους και η παθητική παρακολούθησή της, λες και πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται εντελώς -μα εντελώς όμως- ερήμην τους.

Save the cheerleader, save the world

~~~

Οι καταθέσεις ήταν, είναι και θα είναι εγγυημένες.

Οι αναλήψεις τώρα είναι ένα εντελώς διαφορετικής τάξης ζήτημα· και σε τελική ανάλυση «ας πρόσεχαν» οι καταθέτες. Γιατί τι άλλο είναι ο αμετανόητος καταθέτης του σήμερα από τον δισεξαμαρτήσαντα επενδυτή της σημιτικής περιόδου; Ας μην κερδοσκοπούσε επιδιώκοντας επιτόκια, ας τα κράταγε στο στρώμα του.

~~~

Πετυχαίνω συμπτωματικά σήμερα το πρωί τον Χατζηνικολάου στην αποφώνηση της ραδιοφωνικής εκπομπής του. Με ένα ύφος, που αν δεν είχε έντονες κακαουνακοφίλ αναφορές θα το χαρακτήριζε κανείς ολότελα τράγκικο, κάτι είπε για τον -κατά λέξη- «Μεγάλο Θείο» και «Θείο Γιώργο» που παίρνει όλα τα μεγάλα δημόσια έργα, ενώ αναρωτήθηκε γιατί στο Mega δεν συμπεριέλαβαν στον κατάλογο των ανατιμήσεων, αυτή των διοδίων.

Σιγά, Νικόλα, θα σκίσεις κάνα προφίλ

και το χτίζεις το γαμημένο και δεκαετίες τώρα και σκέψου αυτό δηλαδή, ότι αν χάσεις την ανεπίληπτη σοβαροφανή δεοντολογικοφάνειά σου δεν θα σου μείνει άλλο βασιλικό ρούχο.

~~~

Όποιος το παίζει υπεράνω σε τέτοια θέματα, μάλλον ψέμματα λέει, αλλά ειδικά η Στέλα Μπεζαντάκου, ναι, ειδικά αυτή, σου προξενεί μια αισθητικοερωτική αηδία άμα τη εμφανίσει. Η εκπομπή των όσων εκπέμπει είναι δεδηλωμένη (εδώ αν ήμουν Λαζόπουλος θα γέλαγα για να τονίσω το καλαμπούρι που έκανα, αφού ο σωστός ο καλαμπουρτζής έτσι κάνει, ξεκαρδίζεται με τα αστεία του). Το οποίο απλώς επιβεβαιώνει κάτι μάλλον γνωστό, ότι αν υπουργοί με σταδιοδρομία είναι με απλά λόγια φελλοί, το ποιοτικό επίπεδο μεγάλου ποσοστού των βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου είναι με μια λέξη μπεζαντάκικο.

Aγιασμός με Μελαμίνη

Όχι, δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Με το που ξανάρχισε ραδιόφωνο ο Τζίμης Πανούσης, με το που ξανάρχισε να γκρεμίζει σατιρικά με απελπισμένη ελπίδα τον καπιταλισμό από τα ερτζιανά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ άρχισε να τον γκρεμίζει από το λίκνο του. Ο χαοτικός Τζίμης ντύνεται κάθε πρωϊ πεταλούδος, αρχίζει να κουνάει τα φτερά του και στην άλλη άκρη της γης η Γουώλ Στριτ καταρρέει, η ελεύθερη αγορά καταρρέει, ο κόσμος όπως τον ξέραμε καταρρέει.

Εκμεταλλεύομαι την αναμπουμπούλα της κατάρρευσης και μπαίνω στο ελικόπτερο μαζί με τον Εφραίμ. Αφού -όπως είπε- μετακινείται με ελικόπτερο για να εξοικονομεί χρόνο για προσευχή, προσπαθώ να τον πείσω να αξιοποιήσει όλον τον ωφέλιμο χρόνο του και να προσευχηθεί και στο ελικόπτερο. Ο Μεγαλοδύναμος έχει ανάγκη την συνεχή επικοινωνία με τον Εφραίμ, σχεδόν τόσο πολύ όσο της γης οι κολασμένοι την επικοινωνία με τον Τζιμάκο. Ούτως ή άλλως θα μείνουμε για κάποιες ώρες παραπάνω στο ελικόπτερο, αφού δεν πάμε Βατοπέδι αλλά Αλάσκα.

Η επίδραση του προηγούμενου εξορκισμού της Σάρα Πέιλιν έχει λήξει, με αποτέλεσμα να μην προστατεύεται πια από τις μαγγανείες και τα βουντού των αντιπάλων της και έτσι το βίντεο του εξορκισμού της να έρθει στο φως κάνοντάς την ρεζίλι. Ο προηγούμενος εξορκιστής της ήταν από την Κένυα, αλλά -όπως λέει και η διαφήμιση για τους Γιαπωνέζους και τα κλιματιστικά- στην Κένυα δεν είναι γνωστοί για τους εξορκιστές τους αλλά για τους στιπλίστες τους, όπως το Κολωνάκι για τους στυλίστες του. Από το να σε εξορκίσει Κενυάτης προτιμότερο να σε εξορκίσει Κινέζος, κι ας υπάρχει ο κίνδυνος να ρίξει στον αγιασμό μελαμίνη.

Ασύγκριτα καλύτερη προοπτική όλων όμως είναι να σε εξορκίσει Έλληνας –των Κυπρίων αδελφών μας συμπεριλαμβανομένων- ενόψει της μακραιωνομακραίωνης πνευματικής μας παράδοσης, για να μην μιλήσει κανείς για τα πιο πρόσφατα, για τον ελληνοαμερικάνο ιερέα του «Εξορκιστή». Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο να τονιστεί ότι σε μια σκηνή της ταινίας η ηλικιωμένη μητέρα του ακούει στο τρανζίστορ το «Ιστορία μου, Αμαρτία μου», γεγονός που έχει αριστοτεχνικά αποσιωπηθεί, σε μια ακόμα εφαρμογή του περιβόητου δόγματος Κίσιγκερ (ενός ντοκουμέντου πιο αυθεντικού κι απ’ τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», το οποίο κατ’ αποκλειστικότητα τόλμησε να φέρει πρόσφατα στο φως ο Λάκης Λαζόπουλος), σύμφωνα με το οποίο «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες». Προωθήθηκε έτσι στη θέση της Ρίτας το «Tubular Bells» του Μάικλ Όλντφιντ, με αποτέλεσμα να μείνει αυτό στη μνήμη ως ηχητικό σήμα κατατεθέν της ταινίας.

Αναλαμβάνοντας καινούριος πνευματικός της Σάρας, ο Εφραίμ της προσκομίζει χρυσόβουλα τόσο από τον Νικηφόρο τον Εσκιμώο τον Γ’, όσο και από τον Ανδρόνικο τον Ιγκλού, σύμφωνα με τα οποία ο χώρος του αρχαίου τσοντοσινεμά «Αλάσκα» στην Πατησίων είχε ανταλλαχθεί με παρθένες εκτάσεις γης στην πολιτεία της Σάρας, εκτάσεις που η Αλάσκα οφείλει να αποδώσει στην Μονή, ώστε να γίνει διπλή.

Στην επιστροφή στην πατρίδα το μεγάλο ιβέντ ήταν ασφαλώς η συναυλία της Μαντόνα. Πέρσι το πανελλήνιο παραληρούσε για τη Γυναίκα Μαραντόνα, φέτος για τη Γυναίκα Μαντόνα. Σε κάποιο ρεπορτάζ βλέπω και την κυρία Λουκά να κραδαίνει μια εικόνα του Χριστού και να καταφέρεται με το τσακίρικο βλέμμα της κατά της Μαντόνα και σκέφτομαι ότι στην αρχή τουλάχιστον είχε πείσει ότι ήταν όντως θεούσα. Με εμφανέστατο ψώνιο για τη δημοσιότητα μεν, όντως θεούσα δε. Μετά την κατάπιε κι αυτή η τηλεόραση και από θεούσα μετατράπηκε σε 100% τηλεορασούσα, γεγονός που φέρνει στο νου το προ ολίγων ετών ιστορικό βράχνιασμα του Γιώργου Ταμπάκη.

Το βράχνιασμα της φωνής του Ταμπάκη και η μετάλλαξη της κυρίας Λουκά αποδεικνύουν πως στην τηλεοπτική Ελλάδα τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει αληθινό, τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει αυθεντικό. Όλα όσα φωτίσουν οι τηλεοπτικές κάμερες αλλοιώνονται και ψευτεύουν, όλα, τα πάντα, ακόμη και οι φωνές των «τρελών του χωριού».

Η Ελένη Λουκά δεν είναι πια η θεούσα της καρδιάς μας και στο νούμερο ένα των τσαρτ των θεουσών ανεβαίνει η Σάρα Πέιλιν. Μέχρι να μπασταρδέψει και τη δική της την ψυχούλα η τηλεόραση.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)

Χόρευε και μη ερεύνα

Είπαν ότι θα έβγαινε στις 21:30, αλλά (ίσως επειδή τα σύννεφα καραδοκούν) τα φώτα σβήνουν λίγα λεπτά νωρίτερα. Βγαίνει. Εκεί που μέχρι πριν από κάποια χρόνια θα υπήρχε το εκτυφλωτικό φως της σκηνής και από κάτω σκοτάδι, τώρα πια το σκοτάδι αντιστέκεται, καθώς βάφεται μπλε από τις κάμερες και τα κινητά που το φωτίζουν για να αιχμαλωτίσουν μέσα τους λίγο φως. Αν το «περιβόλι της Παναγιάς» τον τελευταίο καιρό περνά δύσκολες ώρες, το ΟΑΚΑ μετατρέπεται απόψε σε «περιβόλι της Μαντόνα», ένα περιβόλι όχι απαραίτητα λιγότερο λατρευτικό. Κι αν όλοι συμφωνούν ότι η Μαντόνα είναι πρώτα και κύρια εικόνα, το σώμα και το αίμα της εικόνας της λαμβάνεται, τρώγεται και κοινωνείται στις δεκάδες χιλιάδες οθόνες του κοινού.
Αν η Μαντόνα είναι μια Σίντι Λόπερ που άντεξε, επειδή μεταλλάχθηκε εγκαίρως σε Μαντόνα, πριν ξεχαστεί ως μια ακόμα Μαντόνα, στα καθ' ημάς η Μαντόνα είναι μια Ρούλα Κορομηλά που άντεξε και μπορεί να κάνει στα πενήντα της σχοινάκι χωρίς να φαίνεται ως κιτς τραγέλαφος, ενώ το σόου της είναι βγαλμένο από την πιο υγρή φαντασίωση του Στέφανο Σαρτίνι και σύσσωμου του ελληνικού σταρ σίστεμ της πεντάρας. Κι όπως η Μαντόνα δεν γερνά, τα παλιά της τραγούδια πειράζονται για να βρουν το ελιξήριο της διαρκούς νεότητας.

Στην πιο μελωδική ίσως στιγμή της βραδιάς, ακούγεται το «Here comes the rain again» των Eurythmics, ενώ μέσα στα βίντεο της σκηνής αρχίζει να βρέχει. Η βραδιά όμως δεν ανήκει στη μελωδία αλλά στα θηριώδη μπιτ, σε έναν σχεδόν δίωρο non stop οργασμό του ρυθμού. Η εικονική βροχή πέφτει, η αληθινή τελικά όχι.

Ό,τι αληθινά εικονικό και ό,τι εικονικά αληθινό απόψε διαδραματίζεται μόνο επί σκηνής.
Η Μαντόνα είναι η Μαντόνα επειδή είναι η Μαντόνα.

Χόρευε και μη ερεύνα.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

Serially Killed

Είχε αναπτύξει μια ψύχωση για το αίμα και το θάνατο, αλλά ταυτόχρονα ήταν ο τύπος του ανθρώπου που δεν θα μπορούσε να πειράξει ούτε μύγα. Μια λύση ήταν να γίνει καλλιτέχνης και να εκφράσει δημιουργικά τα απωθημένα του: ματωμένοι εντός εισαγωγικών πίνακες, ταινίες, βιβλία, εικαστικά δρώμενα. Το 'χαν κάνει κι άλλοι άλλωστε και η κοινωνία τους αποθέωνε. Κι εκείνος αυτή τη λύση θα ακολουθούσε, αν η βιολογική του ιδιαιτερότητα δεν του έδινε τη δυνατότητα να μην αρκεστεί στα υποκατάστατα και τις κέτσαπ, αλλά να ζήσει την αληθινή εμπειρία των κατά συρροή δολοφονιών μένοντας ταυτόχρονα πιστός στον ηθικό του κώδικα. Αφού μπορούσε να συνδυάσει την ολάκερη πίτα με τον καλοταϊσμένο σκύλο, θα ήταν αμαρτία απέναντι στη φύση του να μην το κάνει και να μην βιώσει εμπειρίες ματωμένες εκτός εισαγωγικών.

Επέλεγε τους θύτες του εντελώς τυχαία, χωρίς να έχουν το παραμικρό κοινό στοιχείο μεταξύ τους, έτσι ώστε να είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστεί από την αστυνομία. Οι φόνοι που οργάνωνε είχαν πάντα το ίδιο τελετουργικό: έβαζε στο μυαλό ένα τυχαίο νούμερο και ξεκίναγε από κεντρικές πλατείες της πόλης περπατώντας στους δρόμους. Αν είχε βάλει το 325, ο τριακοσιοστός εικοστός πέμπτος άνθρωπος που θα έβλεπε στην βόλτα του θα γινόταν ο επόμενος θύτης του. Θα άρχιζε να τον παρακολουθεί για ημέρες, θα μάθαινε τις συνήθειές του και την κατάλληλη στιγμή θα τον απομόνωνε κρατώντας ένα μαχαίρι κι ένα πιστόλι. Με την απειλή του πιστολιού στο κρόταφο θα τον απειλούσε: «Κόψε μου την καρωτίδα ή θα σε σκοτώσω». Εκτός από τους πρακτικούς λόγους της μη ανεύρεσής του (που ήταν εν τέλει και άσκοποι, αφού στο τέλος κάθε φονικού κατέληγε νεκρός) του άρεσε να χαρακτηρίζει την επιλογή του αυτή ως μια ωδή στο τυχαίο και το χαώδες της ζωής.

Από τις επτά ως τώρα φορές που τον είχαν σκοτώσει, τις τέσσερεις πρώτες είχε χρειαστεί να απειλήσει έντονα, τις δυο επόμενες όχι και τόσο, ενώ την τελευταία ο θύτης του το έκανε μάλλον με συγκίνηση. Και το γεγονός αυτό θα ήταν σφάλμα να αποδοθεί στην ιδιοσυγκρασία των συγκεκριμένων θυτών του. Πιθανότατα ήταν αντανάκλαση του ίματζ που είχε σταδιακά αναπτύξει στην κοινωνία, αφού η ιστορία του είχε προκαλέσει μαζική υστερία. Οι νέοι κυκλοφορούσαν με τι σέρτ με στάμπες όπως «Άσε με να σε σκοτώσω» και «Διάλεξε με». Oι μεγαλύτεροι έπεφταν σε θρησκευτικό παραλήρημα παρασυρμένοι και από τηλεπωλητές μεταφυσικών βιβλίων, όπου οι μισοί υποστήριζαν ότι είναι σταλμένος από τον Θεό κι οι άλλοι μισοί από τον ακατονόμαστο αντίπαλο του Θεού. Οι πιο σκεπτικιστές πάλι μιλούσαν για απάτη και για προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από τα αληθινά του προβλήματα.

Ωστόσο οι τελευταίοι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το γεγονός ότι και οι επτά εξετάσεις των επτά πτωμάτων του είχαν ανιχνεύσει το ίδιο ακριβώς DNA. Mετά από κάθε θάνατό του οι τάφοι του ξανάνοιγαν με εισαγγελική παραγγελία και βρίσκονταν όλοι ανέπαφοι.

Την όγδοη φορά που αποφάσισε να σκοτωθεί, όταν βγήκε παγανιά και έφτασε στον αριθμό που είχε σκεφτεί, είδε με κατάπληξη ότι επρόκειτο για τον πατέρα του. Πήγε να τρελαθεί. Σε μια πόλη μερικών εκατομμυρίων κατοίκων πόσο πιθανό ήταν να έπεφτε πάνω στον πατέρα του; Άρχισε να νιώθει φρικτές ενοχές. Μήπως είχε μιλήσει το ασυνείδητό του; Άρχισε να αναζητά μυστικές σημασίες στον αριθμό που είχε βάλει στο νου του, προσθαφαιρώντας σημαδιακές ημερομηνίες δικές του και του πατέρα του.

Αμφιταλαντευόταν για εβδομάδες. Θα μπορούσε να τον προσπεράσει και να ξαναδοκιμάσει. Αλλά τότε όλα αυτά που έλεγε για το χαώδες της ζωής ήταν φούμαρα; Πόσο έντιμο ήταν να εγκαταλείψει το σχέδιό του; Αποφάσισε να μην το εγκαταλείψει. Έτσι, με το πιστόλι κολλημένο στο κεφάλι του πατέρα του, βρήκε και το θάρρος να του κάνει την ερώτηση που τον τυραννούσε όχι μία, αλλά πολλές ζωές:

«Γιατί είμαι έτσι;».

«Πώς είσαι δηλαδή;».

«Πώς γίνεται να ζω και να ξαναζώ;».

«Θα μπορούσα να σου πω ότι είσαι μέρος ενός κοσμικού πειράματος, που θέλει να αποδείξει πως δεν φταίει στον άνθρωπο ότι ζει μόνο μια ζωή, πως όσες ζωές κι αν ζήσει πάντα τα ίδια θα κάνει. Θα μπορούσα να στο πω αλλά δεν στο λέω. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω», του απάντησε και χρησιμοποίησε το μαχαίρι.

Την ώρα που του έκοβαν για όγδοη φορά τον λαιμό πέθανε με μια διαφορετική ερώτηση στο μυαλό: «Πώς γίνεται να ζω και να ξαναζώ με τον ίδιο τρόπο;».

Την ένατη ζωή του αποφάσισε να τη ζήσει διαφορετικά, με αποτέλεσμα να γίνει σίριαλ κίλερ. Ξεκίνησε απ' τον πατέρα του.

(Κείμενο γραμμένο για εδώ)