Χόρευε και μη ερεύνα

Είπαν ότι θα έβγαινε στις 21:30, αλλά (ίσως επειδή τα σύννεφα καραδοκούν) τα φώτα σβήνουν λίγα λεπτά νωρίτερα. Βγαίνει. Εκεί που μέχρι πριν από κάποια χρόνια θα υπήρχε το εκτυφλωτικό φως της σκηνής και από κάτω σκοτάδι, τώρα πια το σκοτάδι αντιστέκεται, καθώς βάφεται μπλε από τις κάμερες και τα κινητά που το φωτίζουν για να αιχμαλωτίσουν μέσα τους λίγο φως. Αν το «περιβόλι της Παναγιάς» τον τελευταίο καιρό περνά δύσκολες ώρες, το ΟΑΚΑ μετατρέπεται απόψε σε «περιβόλι της Μαντόνα», ένα περιβόλι όχι απαραίτητα λιγότερο λατρευτικό. Κι αν όλοι συμφωνούν ότι η Μαντόνα είναι πρώτα και κύρια εικόνα, το σώμα και το αίμα της εικόνας της λαμβάνεται, τρώγεται και κοινωνείται στις δεκάδες χιλιάδες οθόνες του κοινού.
Αν η Μαντόνα είναι μια Σίντι Λόπερ που άντεξε, επειδή μεταλλάχθηκε εγκαίρως σε Μαντόνα, πριν ξεχαστεί ως μια ακόμα Μαντόνα, στα καθ' ημάς η Μαντόνα είναι μια Ρούλα Κορομηλά που άντεξε και μπορεί να κάνει στα πενήντα της σχοινάκι χωρίς να φαίνεται ως κιτς τραγέλαφος, ενώ το σόου της είναι βγαλμένο από την πιο υγρή φαντασίωση του Στέφανο Σαρτίνι και σύσσωμου του ελληνικού σταρ σίστεμ της πεντάρας. Κι όπως η Μαντόνα δεν γερνά, τα παλιά της τραγούδια πειράζονται για να βρουν το ελιξήριο της διαρκούς νεότητας.

Στην πιο μελωδική ίσως στιγμή της βραδιάς, ακούγεται το «Here comes the rain again» των Eurythmics, ενώ μέσα στα βίντεο της σκηνής αρχίζει να βρέχει. Η βραδιά όμως δεν ανήκει στη μελωδία αλλά στα θηριώδη μπιτ, σε έναν σχεδόν δίωρο non stop οργασμό του ρυθμού. Η εικονική βροχή πέφτει, η αληθινή τελικά όχι.

Ό,τι αληθινά εικονικό και ό,τι εικονικά αληθινό απόψε διαδραματίζεται μόνο επί σκηνής.
Η Μαντόνα είναι η Μαντόνα επειδή είναι η Μαντόνα.

Χόρευε και μη ερεύνα.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)