Μέσα σ' αυτό το σπίτι

Tέλειωνα χθες την κυριακάτικη εφημερίδα και διάβαζα για μια περίεργη ιδιότητα του κβαντικού κόσμου, το λεγόμενο «τανγκό των φωτονίων» (entanglement), σύμφωνα με την οποία τα κάποτε συνδεδεμένα φωτόνια «διατηρούν το ένα την ανάμνηση του άλλου, άσβηστη»

κι έτσι πριν από λίγο στο ραδιόφωνο ο χιλιοακουσμένος στίχος ενός αγαπημένου τραγουδιού

- το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας -

φωτίστηκε από ένα καινούριο φως ή ίσως επανήλθε απλώς στη μνήμη του η ανάμνηση του προϋπάρχοντος φωτός του, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να χορεύουν γύρω μου το φως της πριγκηπέσσας, το φως το όλον, το αρχικό φως που νοηματοδοτούσε το στίχο μόνο λυρικά και το τωρινό φως που τον νοηματοδοτεί και σε ένα πιο κυριολεκτικό επίπεδο,

αρκεί να γίνει κατανοητό ότι τα συμπεράσματα της επιστήμης δεν θα τα απομυζεί μόνο η τεχνολογία, αλλά κατεξοχήν και η τέχνη,

με άλλα λόγια ότι η κύρια αποστολή της κβαντικής φυσικής είναι να μας ανατινάξει τη φαντασία, προσφέροντάς μας ένα νέο κόσμο μεταφορών, ιστοριών και απροσδόκητων χορών.