Τhe Ear Solution

Σπεύδουν διάφοροι να ειρωνευθούν τον εθνικό μας ανθρωπάκο, Γιώργο Αυτιά, για την στάση που κράτησε μετά την αγωγή που του έκανε ο Ρουσόπουλος.

Τόσα καταλαβαίνουν, μέχρι εκεί φτάνει η αντιληπτική τους ικανότητα, εκεί εξαντλούν και την κριτική τους.

Αν είχαν στοιχειώδη δυνατότητα σύνθεσης, αν μπορούσαν να ξεφύγουν από τα προφανή και να πάνε μια στάλα πιο βαθιά, θα έβλεπαν ότι μπορεί η Καλομοίρα να έφυγε για τα ξένα, η χώρα όμως δεν ξέμεινε από πρεσβευτή, αφού έχει μείνει εδώ ο Κακομοίρης, ένας Κακομοίρης μάλιστα άξιος να μας εκπροσωπήσει όχι μόνο σε πανηγυράκια τύπου Εurovision, αλλά στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, δείχνοντας την μοναδική οδό διαφυγής από αυτήν.
Γιατί ακριβώς η κρίση είναι δευτερευόντως οικονομική και πρωτίστως αντανάκλαση των αξιών μας και του τρόπου σκέψης και ζωής μας.

Μια γονική παροχή σου έκατσε; Σε αυτή να αρκεστείς.

Στο Κερατσίνι; Στο Κερατσίνι.

Εκατόν δέκα τετραγωνικά; Αυτά.

Αν δεν λαχταρήσεις το εκατοστό ενδέκατο τετραγωνικό, αν δεν ανοιχτείς δανειζόμενος περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει το βαλάντιό σου, καμιά χρηματιστηριακή φούσκα δεν πρόκειται να αναπτυχθεί και να σκάσει.

Στην ξανθοπουλοκαζαντζίδικη κιβωτό του ελληνικού dna που ρέει εντός του Νώε Αυτιά βρίσκεται το ένα και μοναδικό κλειδί, η μία και μοναδική λύση, που δεν είναι άλλη από την απεξάρτηση από το καταναλωτικό φαντασιακό: η μη λαχτάρα του εκατοστού ενδέκατου τετραγωνικού - τα πάντα όλα.

Ανάμεσα σε θύμηση και όνειρο έρχεται στα αυτιά μου από το μακρινό παρελθόν η μεταμεσονύχτια ερτζιανή αλκοολούχα βραχνάδα του Κώστα Μυλωνά: «Άκου, ανθρωπάκο».