Serially Killed

Είχε αναπτύξει μια ψύχωση για το αίμα και το θάνατο, αλλά ταυτόχρονα ήταν ο τύπος του ανθρώπου που δεν θα μπορούσε να πειράξει ούτε μύγα. Μια λύση ήταν να γίνει καλλιτέχνης και να εκφράσει δημιουργικά τα απωθημένα του: ματωμένοι εντός εισαγωγικών πίνακες, ταινίες, βιβλία, εικαστικά δρώμενα. Το 'χαν κάνει κι άλλοι άλλωστε και η κοινωνία τους αποθέωνε. Κι εκείνος αυτή τη λύση θα ακολουθούσε, αν η βιολογική του ιδιαιτερότητα δεν του έδινε τη δυνατότητα να μην αρκεστεί στα υποκατάστατα και τις κέτσαπ, αλλά να ζήσει την αληθινή εμπειρία των κατά συρροή δολοφονιών μένοντας ταυτόχρονα πιστός στον ηθικό του κώδικα. Αφού μπορούσε να συνδυάσει την ολάκερη πίτα με τον καλοταϊσμένο σκύλο, θα ήταν αμαρτία απέναντι στη φύση του να μην το κάνει και να μην βιώσει εμπειρίες ματωμένες εκτός εισαγωγικών.

Επέλεγε τους θύτες του εντελώς τυχαία, χωρίς να έχουν το παραμικρό κοινό στοιχείο μεταξύ τους, έτσι ώστε να είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστεί από την αστυνομία. Οι φόνοι που οργάνωνε είχαν πάντα το ίδιο τελετουργικό: έβαζε στο μυαλό ένα τυχαίο νούμερο και ξεκίναγε από κεντρικές πλατείες της πόλης περπατώντας στους δρόμους. Αν είχε βάλει το 325, ο τριακοσιοστός εικοστός πέμπτος άνθρωπος που θα έβλεπε στην βόλτα του θα γινόταν ο επόμενος θύτης του. Θα άρχιζε να τον παρακολουθεί για ημέρες, θα μάθαινε τις συνήθειές του και την κατάλληλη στιγμή θα τον απομόνωνε κρατώντας ένα μαχαίρι κι ένα πιστόλι. Με την απειλή του πιστολιού στο κρόταφο θα τον απειλούσε: «Κόψε μου την καρωτίδα ή θα σε σκοτώσω». Εκτός από τους πρακτικούς λόγους της μη ανεύρεσής του (που ήταν εν τέλει και άσκοποι, αφού στο τέλος κάθε φονικού κατέληγε νεκρός) του άρεσε να χαρακτηρίζει την επιλογή του αυτή ως μια ωδή στο τυχαίο και το χαώδες της ζωής.

Από τις επτά ως τώρα φορές που τον είχαν σκοτώσει, τις τέσσερεις πρώτες είχε χρειαστεί να απειλήσει έντονα, τις δυο επόμενες όχι και τόσο, ενώ την τελευταία ο θύτης του το έκανε μάλλον με συγκίνηση. Και το γεγονός αυτό θα ήταν σφάλμα να αποδοθεί στην ιδιοσυγκρασία των συγκεκριμένων θυτών του. Πιθανότατα ήταν αντανάκλαση του ίματζ που είχε σταδιακά αναπτύξει στην κοινωνία, αφού η ιστορία του είχε προκαλέσει μαζική υστερία. Οι νέοι κυκλοφορούσαν με τι σέρτ με στάμπες όπως «Άσε με να σε σκοτώσω» και «Διάλεξε με». Oι μεγαλύτεροι έπεφταν σε θρησκευτικό παραλήρημα παρασυρμένοι και από τηλεπωλητές μεταφυσικών βιβλίων, όπου οι μισοί υποστήριζαν ότι είναι σταλμένος από τον Θεό κι οι άλλοι μισοί από τον ακατονόμαστο αντίπαλο του Θεού. Οι πιο σκεπτικιστές πάλι μιλούσαν για απάτη και για προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από τα αληθινά του προβλήματα.

Ωστόσο οι τελευταίοι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το γεγονός ότι και οι επτά εξετάσεις των επτά πτωμάτων του είχαν ανιχνεύσει το ίδιο ακριβώς DNA. Mετά από κάθε θάνατό του οι τάφοι του ξανάνοιγαν με εισαγγελική παραγγελία και βρίσκονταν όλοι ανέπαφοι.

Την όγδοη φορά που αποφάσισε να σκοτωθεί, όταν βγήκε παγανιά και έφτασε στον αριθμό που είχε σκεφτεί, είδε με κατάπληξη ότι επρόκειτο για τον πατέρα του. Πήγε να τρελαθεί. Σε μια πόλη μερικών εκατομμυρίων κατοίκων πόσο πιθανό ήταν να έπεφτε πάνω στον πατέρα του; Άρχισε να νιώθει φρικτές ενοχές. Μήπως είχε μιλήσει το ασυνείδητό του; Άρχισε να αναζητά μυστικές σημασίες στον αριθμό που είχε βάλει στο νου του, προσθαφαιρώντας σημαδιακές ημερομηνίες δικές του και του πατέρα του.

Αμφιταλαντευόταν για εβδομάδες. Θα μπορούσε να τον προσπεράσει και να ξαναδοκιμάσει. Αλλά τότε όλα αυτά που έλεγε για το χαώδες της ζωής ήταν φούμαρα; Πόσο έντιμο ήταν να εγκαταλείψει το σχέδιό του; Αποφάσισε να μην το εγκαταλείψει. Έτσι, με το πιστόλι κολλημένο στο κεφάλι του πατέρα του, βρήκε και το θάρρος να του κάνει την ερώτηση που τον τυραννούσε όχι μία, αλλά πολλές ζωές:

«Γιατί είμαι έτσι;».

«Πώς είσαι δηλαδή;».

«Πώς γίνεται να ζω και να ξαναζώ;».

«Θα μπορούσα να σου πω ότι είσαι μέρος ενός κοσμικού πειράματος, που θέλει να αποδείξει πως δεν φταίει στον άνθρωπο ότι ζει μόνο μια ζωή, πως όσες ζωές κι αν ζήσει πάντα τα ίδια θα κάνει. Θα μπορούσα να στο πω αλλά δεν στο λέω. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω», του απάντησε και χρησιμοποίησε το μαχαίρι.

Την ώρα που του έκοβαν για όγδοη φορά τον λαιμό πέθανε με μια διαφορετική ερώτηση στο μυαλό: «Πώς γίνεται να ζω και να ξαναζώ με τον ίδιο τρόπο;».

Την ένατη ζωή του αποφάσισε να τη ζήσει διαφορετικά, με αποτέλεσμα να γίνει σίριαλ κίλερ. Ξεκίνησε απ' τον πατέρα του.

(Κείμενο γραμμένο για εδώ)