Aγιασμός με Μελαμίνη

Όχι, δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Με το που ξανάρχισε ραδιόφωνο ο Τζίμης Πανούσης, με το που ξανάρχισε να γκρεμίζει σατιρικά με απελπισμένη ελπίδα τον καπιταλισμό από τα ερτζιανά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ άρχισε να τον γκρεμίζει από το λίκνο του. Ο χαοτικός Τζίμης ντύνεται κάθε πρωϊ πεταλούδος, αρχίζει να κουνάει τα φτερά του και στην άλλη άκρη της γης η Γουώλ Στριτ καταρρέει, η ελεύθερη αγορά καταρρέει, ο κόσμος όπως τον ξέραμε καταρρέει.

Εκμεταλλεύομαι την αναμπουμπούλα της κατάρρευσης και μπαίνω στο ελικόπτερο μαζί με τον Εφραίμ. Αφού -όπως είπε- μετακινείται με ελικόπτερο για να εξοικονομεί χρόνο για προσευχή, προσπαθώ να τον πείσω να αξιοποιήσει όλον τον ωφέλιμο χρόνο του και να προσευχηθεί και στο ελικόπτερο. Ο Μεγαλοδύναμος έχει ανάγκη την συνεχή επικοινωνία με τον Εφραίμ, σχεδόν τόσο πολύ όσο της γης οι κολασμένοι την επικοινωνία με τον Τζιμάκο. Ούτως ή άλλως θα μείνουμε για κάποιες ώρες παραπάνω στο ελικόπτερο, αφού δεν πάμε Βατοπέδι αλλά Αλάσκα.

Η επίδραση του προηγούμενου εξορκισμού της Σάρα Πέιλιν έχει λήξει, με αποτέλεσμα να μην προστατεύεται πια από τις μαγγανείες και τα βουντού των αντιπάλων της και έτσι το βίντεο του εξορκισμού της να έρθει στο φως κάνοντάς την ρεζίλι. Ο προηγούμενος εξορκιστής της ήταν από την Κένυα, αλλά -όπως λέει και η διαφήμιση για τους Γιαπωνέζους και τα κλιματιστικά- στην Κένυα δεν είναι γνωστοί για τους εξορκιστές τους αλλά για τους στιπλίστες τους, όπως το Κολωνάκι για τους στυλίστες του. Από το να σε εξορκίσει Κενυάτης προτιμότερο να σε εξορκίσει Κινέζος, κι ας υπάρχει ο κίνδυνος να ρίξει στον αγιασμό μελαμίνη.

Ασύγκριτα καλύτερη προοπτική όλων όμως είναι να σε εξορκίσει Έλληνας –των Κυπρίων αδελφών μας συμπεριλαμβανομένων- ενόψει της μακραιωνομακραίωνης πνευματικής μας παράδοσης, για να μην μιλήσει κανείς για τα πιο πρόσφατα, για τον ελληνοαμερικάνο ιερέα του «Εξορκιστή». Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο να τονιστεί ότι σε μια σκηνή της ταινίας η ηλικιωμένη μητέρα του ακούει στο τρανζίστορ το «Ιστορία μου, Αμαρτία μου», γεγονός που έχει αριστοτεχνικά αποσιωπηθεί, σε μια ακόμα εφαρμογή του περιβόητου δόγματος Κίσιγκερ (ενός ντοκουμέντου πιο αυθεντικού κι απ’ τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», το οποίο κατ’ αποκλειστικότητα τόλμησε να φέρει πρόσφατα στο φως ο Λάκης Λαζόπουλος), σύμφωνα με το οποίο «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες». Προωθήθηκε έτσι στη θέση της Ρίτας το «Tubular Bells» του Μάικλ Όλντφιντ, με αποτέλεσμα να μείνει αυτό στη μνήμη ως ηχητικό σήμα κατατεθέν της ταινίας.

Αναλαμβάνοντας καινούριος πνευματικός της Σάρας, ο Εφραίμ της προσκομίζει χρυσόβουλα τόσο από τον Νικηφόρο τον Εσκιμώο τον Γ’, όσο και από τον Ανδρόνικο τον Ιγκλού, σύμφωνα με τα οποία ο χώρος του αρχαίου τσοντοσινεμά «Αλάσκα» στην Πατησίων είχε ανταλλαχθεί με παρθένες εκτάσεις γης στην πολιτεία της Σάρας, εκτάσεις που η Αλάσκα οφείλει να αποδώσει στην Μονή, ώστε να γίνει διπλή.

Στην επιστροφή στην πατρίδα το μεγάλο ιβέντ ήταν ασφαλώς η συναυλία της Μαντόνα. Πέρσι το πανελλήνιο παραληρούσε για τη Γυναίκα Μαραντόνα, φέτος για τη Γυναίκα Μαντόνα. Σε κάποιο ρεπορτάζ βλέπω και την κυρία Λουκά να κραδαίνει μια εικόνα του Χριστού και να καταφέρεται με το τσακίρικο βλέμμα της κατά της Μαντόνα και σκέφτομαι ότι στην αρχή τουλάχιστον είχε πείσει ότι ήταν όντως θεούσα. Με εμφανέστατο ψώνιο για τη δημοσιότητα μεν, όντως θεούσα δε. Μετά την κατάπιε κι αυτή η τηλεόραση και από θεούσα μετατράπηκε σε 100% τηλεορασούσα, γεγονός που φέρνει στο νου το προ ολίγων ετών ιστορικό βράχνιασμα του Γιώργου Ταμπάκη.

Το βράχνιασμα της φωνής του Ταμπάκη και η μετάλλαξη της κυρίας Λουκά αποδεικνύουν πως στην τηλεοπτική Ελλάδα τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει αληθινό, τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει αυθεντικό. Όλα όσα φωτίσουν οι τηλεοπτικές κάμερες αλλοιώνονται και ψευτεύουν, όλα, τα πάντα, ακόμη και οι φωνές των «τρελών του χωριού».

Η Ελένη Λουκά δεν είναι πια η θεούσα της καρδιάς μας και στο νούμερο ένα των τσαρτ των θεουσών ανεβαίνει η Σάρα Πέιλιν. Μέχρι να μπασταρδέψει και τη δική της την ψυχούλα η τηλεόραση.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)