Αναβολή στην Αναβολή

Η πιθανή μη ανανέωση του μπλογκ για τις επόμενες μέρες δεν θα σημαίνει ότι έχω πεθάνει. Την κάνω για λίγο και θα φροντίσω να αλυσοδεθώ στο κατάρτι, ώστε να μην με παρασύρει το καψουροτράγουδο των σειρήνων της γραφής, το οποίο ούτως ή άλλως ηχούσε λίγο παράφωνα στ' αυτιά μου εσχάτως.

For the record, είμαι κατά του πολέμου, είμαι κατά του πολέμου, είμαι κατά του πολέμου.

Πόλεμε κακέ - πόλεμε κακέ - πόλεμε κακέ.

Κακέ πόλεμε.

Ανήκω εις την Δύσιν όμως και πάω διακοπές. Γι' αυτό είναι οι φίλοι άλλωστε - για να σε φιλοξενούν. Εγώ τουλάχιστον με αυτό το κριτήριο τους κάνω φίλους. Σας συνιστώ να ακολουθείτε παρόμοια κριτήρια στη ζωή σας. Σας συνιστώ επίσης να μην πάτε διακοπές εκεί που πήγε ο Λέσλι Νίλσεν στο «Νaked Gun», εκτός κι αν είστε «εμπειριών συλλέκτης» σαν τον Νotis.

Στις διακοπές μου θα προβληματισθώ ΚΑΙ για την Χεζμπολάχ ΚΑΙ για την Χαμάς ΚΑΙ για το Ισραήλ. Επίσης και για την Αφρική που ΔΕΝ την ξεχνώ αυτές τις ώρες.

Θα προβληματισθώ αλλά θα κολυμπήσω, γιατί είμαι μπλόγκερ του γλεντιού και δεν υπολογίζω, έτσι τον βρίσκω τον καιρό, έτσι τον αρμενίζω, γιατί θέλω τα ώπα μου, θέλω τις τρέλες μου, θέλω τις τσάρκες μου με γιώτα χι, θέλω τις μάσες μου, θέλω τις φούμες μου, θέλω τις ξάπλες μου στην εξοχή, σόου ντάι γιου μιντλίστερν σάκερς, άι'μ στιλ -στιλ- ποστπόουνιγκ μάι φάκιν ντεθ, κόουζ άι'μ γκρικ, άι'μ γούστερνερ, άι'μ ε γκρίνερ, άι'μ ε λάβερ εντ άι'μ ε σίνερ, άι πλέι μάι μιούζικ ιν δε σαν, σαν δεν ντρέπομαι, ψέμματα λέω, άμουσος είμαι, αλλά μη τενά - μη τενά - μη τεναχωριέται.

Ιn Memoriam

Jack Warden, 1920 - 2006.

Επιτέλους, αυτήν την φορά τα καύσιμα του ελικοπτέρου δεν έφτασαν.

Ξενέρα

To «Dribble & Drink» εξηφανίσθη μυστηριωδώς. Ίσως έσβησε κατά λάθος, ίσως κατοικοέδρευε στη Βηρυτό και το πήραν τα σκάγια, ίσως σαν δισκέτα του Μission Impossible ήταν προγραμματισμένο να αυτοκαταστραφεί μετά το μουντιάλ, ίσως πάλι έπεσε θύμα μιας αντίληψης αποκλειστικής ιδιοκτησίας.

Χουατέβερ.

UPDATE: Τελικά φαίνεται πως έπεσε θύμα χάκερ που την ελεύθερη ώρα ανάμεσα στους αυνανισμούς του βρήκε παιχνιδάκι ν΄ασχολείται. Μπράβο ρε μάγκα, άξιος.

UPDATE II: Το μπλογκ συνεχίζεται εδώ.

Deleted Scenes

Εν μέσω των μελιών, τον κοίταξε και σχεδόν τον διέταξε: «Διηγήσου μου την ως τώρα ζωή σου σαν να 'ταν ταινία». Εκείνος υπάκουσε κι ο προφορικός λόγος υπάκουσε -όπως πάντα- στον οίστρο του. Όσο της μιλούσε ήταν σαν όντως να έβλεπε τη ζωή του μέσα σε μεγάλη οθόνη. Έκτοτε της έμεινε κι άρχισε να τον βλέπει συνεχώς μέσα σε μεγάλη οθόνη, άρχισε να βλέπει και την κοινή πια ζωή τους μέσα σε μεγάλη οθόνη.

Ένα χρόνο μετά, κοινοί τους γνωστοί της υπαινίχθηκαν ότι η ταινία της ζωής του είχε κυκλοφορήσει και σε dvd.

Φυσικά την πήρε.

Αγκαλιά στον καναπέ την ξαναείδαν με την ίδια συγκίνηση. Όταν -παρά τις συγκρατημένες αντιρρήσεις του- πέρασαν στα extras και πρωτοείδε τις κομμένες σκηνές, τον ρώτησε πώς και δεν μπήκαν στην ταινία. Κάτι της ψέλλισε για την πάγια ανάγκη όλων των σκηνοθετών να θυσιάζουν αγαπημένες σκηνές προκειμένου να είναι πιο σφιχτή και πιο πειστική η ιστορία. Πρόκειται για την εγγενή αναλγησία του μοντάζ της είπε, αλλά εκείνη τον έβλεπε ήδη μέσα στην οθόνη του dvd, τον έβλεπε ήδη μέσα σε μικρή οθόνη.

Ύστερα από λίγες μέρες πάτησε το stop και το eject.

Τους επόμενους μήνες ακολούθησε αναγκαστική συναισθηματική αγρανάπαυση και από τον άντρα - ταινία το έριξε στους άντρες - πορνό.

Better to be porn queen for a night than a schmuck for a lifetime, μονολογούσε.

Μα δεν το πίστευε.

Ηδονοβλεπτικά

(Η φωτογραφία ήταν πρωτοσέλιδη στη χθεσινή Ελευθεροτυπία).

Τα βράδια, περπατώντας, όταν με πιάνει φανάρι στ' αυτοκίνητο, ή μέσα στον ηλεκτρικό, έχω την εμμονή να κοιτάζω τα φωτισμένα διαμερίσματα των πολυκατοικιών. Είναι αυτό το μάθημα που μας έδωσε ο Χίτσκοκ, πως κάθε διαμέρισμα έχει μια ιστορία μέσα του, πως κάθε διαμέρισμα είναι σαν οθόνη σινεμά. Για την ακρίβεια, κάθε διαμέρισμα, αναλόγως του αριθμού των ανθρώπων που ζουν εντός του, μπορεί να κρύβει ταυτόχρονα και τέσσερις και πέντε ιστορίες. Δεν είναι ότι φαντάζομαι τις ιστορίες αυτές· μου αρκεί η εικόνα των παραθύρων με φως, μου αρκεί η γνώση ότι εκεί μέσα υπάρχουν ιστορίες, ότι εκεί μέσα υπάρχει και πάλλεται η αληθινή ζωή.

Το βλέμμα του Τζέιμς Στιούαρτ στον «Σιωπηλό Μάρτυρα» αντλεί ηδονή από τη ζωή, αλλά η μύτη του Ρόμπερτ Ντιβάλ στο «Αποκάλυψη Τώρα» αντλεί ηδονή από τον θάνατο.

Όπως και να 'χει, το μπανιστήρι στις ισοπεδωμένες πόλεις είναι δύσκολο, οι πάσης λογής σιωπηλοί μάρτυρες βλέπουν απ' τα κυάλια τους χαλάσματα και στη θέση τους όλοι εμείς, παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις μας το προσφερόμενο θέαμα, ως σιωπηλοί μάρτυρες της τεχνολογικής υπεροχής του δυτικού πολιτισμού μας, που ξέρει να μας προσφέρει ωραίες ταινίες και ωραίους βομβαρδισμούς.

Όσο κρατάει αυτή η υπεροχή καλά θα περνάμε και θα 'μαστε εδώ να τα συζητάμε.

Του Ναπάλμ τα Πρωινά

Δεν αμφισβητώ τη χρησιμότητα των πολεμικών ανταποκριτών. Τα κίνητρά τους αμφισβητώ. Ακόμη κι αν μια φωτογραφία μπορεί να αλλάξει την ροή ενός πολέμου επηρεάζοντας καταλυτικά την κοινή γνώμη, πιστεύω ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν ξεκινά να γίνει πολεμικός ανταποκριτής γι' αυτόν τον λόγο. Κι αν λέει ότι το κάνει, κοροϊδεύει τον εαυτό του: στη ζωή μάς κινούν οι ανάγκες μας - οι φιλοδοξίες μας μπορούν μόνο να μας δώσουν μια περαιτέρω ώθηση στο δρόμο που ούτως ή άλλως θα παίρναμε.
Αναγνωρίζω στους πολεμικούς ανταποκριτές μια ειδική κατηγορία ανθρώπων που έλκονται από την μυρωδιά του πολέμου, του κινδύνου, του θανάτου· όλα τα άλλα έπονται και αποτελούν εκλογικεύσεις της παράδοξης αυτής έλξης.
Σέβομαι την πετριά τους, σέβομαι την ιδιαιτερότητα της ψυχοσύνθεσής τους· δεν την θαυμάζω, γιατί υπάρχει διαφορά μεταξύ θάρρους και κινδυνολαγνείας, αλλά την σέβομαι.
Ναι, αν δεν υπήρχαν πολεμικοί ανταποκριτές θα έπρεπε να τους εφεύρουμε, ωστόσο πάντα είχα αυτήν την αίσθηση της ύβρεως, βλέποντας ανθρώπους να τρέχουν να χωθούν μέσα σ' έναν πόλεμο που δεν τους αντιστοιχεί, μέσα σ' έναν πόλεμο που δεν τους όρισε η μοίρα.
Υπό αυτήν την οπτική γωνία, ίσως να έχουμε ένα είδος κάθαρσης, όταν ο πόλεμος καλύπτει θανάσιμα τον πολεμικό ανταποκριτή που είχε πάει για να τον καλύψει.
Ίσως στο βάθος - βάθος να προτιμούν κι οι ίδιοι την αδέσποτη σφαίρα ή την βόμβα από ψηλά, από ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Crack

«There’s a crack,
a crack in everything.
That’s how the light gets in
That’s how the light gets in»
Leonard Cohen

Να είναι αλήθεια;

Να μην υπάρχουν άραγε αρραγείς άνθρωποι; Άνθρωποι που ζούνε τσάμπα;

Κι αντίστροφα: να υπάρχουν άνθρωποι που κάποτε -ίσως και όψιμα- ανακάλυψαν την δική τους ρωγμή και άρχισαν μαζοχιστικά να την σκαλίζουν διαρκώς για να μην κλείσει ποτέ, άνθρωποι που παράτησαν όλα τ' άλλα και κρατιόντουσαν μόνο από την ρωγμή τους, σαν όλη η υπόλοιπη ζωή να είναι ένα αδιάφορο παρεπόμενο, σαν το μόνο που είχε σημασία να ήταν η ρωγμή τους, κι έτσι αυτή άρχισε να μεγαλώνει, με αποτέλεσμα σύντομα να μπαίνει φως από παντού, φως εκτυφλωτικό, φως που τους άφησε τυφλούς να βλέπουν μόνο μέσα τους, μέχρι να φτάσει η μέρα να έρθουν τα συνεργεία και να τους κρίνουν κατεδαφιστέους, βάφοντας την πρόσοψή τους με το κόκκινο σημάδι της ντροπής;

Ό,τι μας εξανθρωπίζει, μας ντροπιάζει.

Ό,τι κατανοούμε σε μια ταινία κι ένα βιβλίο, το κατακεραυνώνουμε στη ζωή.

Κρατάμε τις ρωγμές μας κρυφές· οι ρωγμές καλές είναι για τα ποιητικά ρεφρέν, άλλα όταν βγουν στην φόρα όλοι αποστρέφουν το βλέμμα προσποιούμενοι σοκ.

Μην μπερδεύεις τη ζωή με την τέχνη.

Για το καλό σου.

Φύλο: Πολιτικός.

Όλες οι γυναίκες που προσπαθούν ν' αδυνατίσουν, το κάνουν με γνώμονα -καλώς ή κακώς- τη θηλυκότητά τους, τη θελκτικότητά τους.

Το αδυνάτισμα της Ντόρας Μπακογιάννη είναι ένα πολιτικό αδυνάτισμα, καθώς υλοποιήθηκε με κατ' εξοχήν πολιτικά κριτήρια.

Η δίαιτά της δεν υπαγορεύθηκε από φιλαρέσκεια αλλά από δημοσκοπήσεις.

Αν η εξυπηρέτηση της πολιτικής της καριέρας απαιτούσε να παχύνει, η Ντόρα θα πάχαινε.

Φορείς

Στο πεζοδρόμιο, στους σταθμούς του ηλεκτρικού, στην παραλία, σ' ένα μπαρ και λοιπά και λοιπά,

δυο λογιών όμορφες γυναίκες συναντά το μάτι:

εκείνες που φέρουν την ομορφιά τους με μια γλυκιά συστολή, που φέρουν την ομορφιά τους ως δώρο (δώρο για το οποίο νιώθουν σχεδόν μια ενοχή)

κι εκείνες που φέρουν την ομορφιά τους με μια επιθετικότητα, με μια υπεροψία, που φέρουν την ομορφιά τους ως σημείο υπεροχής και επιβολής, εκείνες που οπλοφορούν χυδαίως την ομορφιά τους.

Ό,τι συμβαίνει με την ομορφιά, συμβαίνει και με κάθε άλλο χάρισμα.

Δυο λογιών ταλαντούχους ανθρώπους μπορείς να συναντήσεις:

εκείνους που φέρουν το ταλέντο τους με μια γλυκιά συστολή, που φέρουν το ταλέντο τους ως δώρο (δώρο για το οποίο νιώθουν σχεδόν μια ενοχή)

κι εκείνους που φέρουν το ταλέντο τους με μια επιθετικότητα, με μια υπεροψία, που φέρουν το ταλέντο τους ως σημείο υπεροχής και επιβολής, εκείνους που οπλοφορούν χυδαίως το ταλέντο τους.

Ο Γύρος του Κόσμου

Αθήνα, 16 Ιουλίου Βερν.

Ο Φιλέας Μπλογκ στοιχημάτισε με τους φίλους του ότι μπορεί να κάνει τον γύρο του κόσμου σε 80 δευτερόλεπτα.

Το κατόρθωσε ακολουθώντας τη διαδρομή Λονδίνο - Σουέζ - Βομβάη - Καλκούτα - Χονγκ Κονγκ - Γιοκοχάμα -Σαν Φρανσίσκο και πάλι Λονδίνο.

Με τα κέρδη του στοιχήματος ο Φιλέας πήγε το βράδυ κι έφαγε φιλέτα σε τρια διαφορετικά ρεστοράν.

Επιστρέφοντας σπίτι, φανερά επηρεασμένος από τις εμπειρίες που πρόλαβε να βιώσει μέσα σε μια μόνον ημέρα, έγραψε ένα βαθυστόχαστο ποστ για τις φιλετικές διαφορές.

Η τιμή στα μάτια του άλλου

Μ' ένα πουκάμισο σομόν / είδα χθες το «Ρασομόν».
Ένα από τα δύο σκέλη του εξόχου αυτού διστίχου ψευδές εστί, δεν μπορώ όμως να αποκαλύψω ποιό. Επίσης να προσθέσω ότι -κατά την υπερφίαλή μου γνώμη- η ταινία (τέσσερις εκδοχές για το θάνατο ενός σαμουράι, μετά τον βιασμό της γυναίκας του από έναν ληστή) δεν μιλά για την σχετικότητα της αλήθειας, ούτε μας παρουσιάζει τέσσερις ισοδύναμες υποκειμενικές εκδοχές της πραγματικότητας. Στην ταινία δεν συγκρούονται υποκειμενικότητες, αλλά η πραγματικότητα με τρεις μυθοποιημένες - εξωραϊσμένες εκδοχές της. Το ότι οι τρεις αυτές εκδοχές καταλήγουν σε τρεις ομολογίες για τον θάνατο του σαμουράι, καθόλου δεν σημαίνει ότι καταλήγουν σε τρεις ομολογίες ενοχής. Πρωτεύουσα αρχή για τους τρεις (και προφανώς και για τον ιαπωνικό πολιτισμό) δεν είναι η μη νομική ενοχή, αλλά η μη ηθική ενοχή, η διατήρηση της τιμής τους. Ο ληστής κι η γυναίκα ομολογούν τον φόνο κι ο σαμουράι (μέσω ενός μέντιουμ) την αυτοκτονία, προκειμένου να διαφυλάξουν την τιμή τους. Κι έρχεται στο τέλος ο αυτόπτης μάρτυρας και καταθέτει τα γεγονότα όπως έγιναν: Η γυναίκα ανάγκασε τον ληστή να μονομαχήσει με τον σαμουράι και η μονομαχία τους αντί για εκατέρωθεν ένδοξη και τιμημένη, ήταν εκατέρωθεν αξιοθρήνητη και κωμική. Η γυναίκα βιαζόμενη χάνει την τιμή της ως γυναίκα. Για να συνεχίσει να έχει τιμή, πρέπει ή ο άντρας της να αποδεχτεί τον βιασμό, να τη συγχωρέσει ως μη ψυχικά συμμετέχουσα και να σκοτώσει τον βιαστή της ή ο ληστής να την πάρει μαζί του, να την ανυψώσει σε γυναίκα του (προσδίδοντάς της έτσι μια καινούρια τιμή) και να σκοτώσει τον σαμουράι (μάρτυρα της έως τον βιασμό τιμής της). Ένας από τους δύο πρέπει να πεθάνει - κι οι δύο ζωντανοί, σημαίνει ότι στα μάτια κάποιου είναι ξεφτιλισμένη. Γι' αυτό αρχίζει να προσβάλει τους δύο απρόθυμους να μονομαχήσουν για πάρτη της άντρες, αρχίζει να τους αποκαλεί δειλούς και ανάξιους, κι έτσι, με τις προσβολές της, χάνουν στα μάτια της την τιμή τους ως άντρες. Για να την αποκαταστήσουν πρέπει να σκοτώσουν τον άλλο - έλα όμως που μονομαχούν με τρεμάμενα χέρια και οπισθοχωρώντας σαν φοβισμένα κοπρόσκυλα. Ο αυτόπτης μάρτυρας λοιπόν, στην τέταρτη και τελευταία εκδοχή, μας λέει τι πράγματι συνέβη. Ούτε η δική του αντικειμενικότητα όμως δεν είναι απόλυτη, καθώς καλύπτει μόνο το σκέλος στο οποίο δεν είχε συμμετοχή, καλύπτει μόνο όσα είδε. Αποσιωπώντας ότι, όταν όλα τελείωσαν, πήγε και έκλεψε ένα μαχαίρι από το σημείο του φονικού, μας παρουσιάζει κι αυτός μια εξωραϊσμένη εκδοχή της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι σχετική, απλώς μακιγιάρεται από τον κάθε αφηγητή για να καλυφθούν τα ντροπιαστικά γι' αυτόν σημεία της.

Με την οπτική των 56 χρόνων μετά το γύρισμα της ταινίας, το τελευταίο κομμάτι της με το μωρό, καθώς και η ερμηνεία του Τοσίρο Μιφούνε, φαίνονται γελοία και αντάξια απογευματινής φωσκολιάδας, η ατάκα όμως στην αρχή της έγραψε (μέσα μου και συνακόλουθα εδώ):

«Μας είπες πως θα μας πεις μια ιστορία, μέχρι να κοπάσει η μπόρα. Αν είναι να μας κάνεις κήρυγμα, καλύτερα να βγω στην μπόρα».

Γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος ν' αναβάλει τον θάνατό του, για ν' ακούσει ένα κήρυγμα.

Ασπαστό μου

Όπως θα μπορούσε ίσως να έλεγε και το γνωστό τραγούδι: «Η γλώσσα θέλει έρωτα και πράγματα αφανέρωτα». Ο παιγνιώδης Σραόσα ο Μεγαλοπρεπής, εν ερωτικώ μουντ ευρισκόμενος, τράβηξε από την ομηρική τους κρυψώνα λίγες αφανέρωτες λέξεις, οι οποίες προς το παρόν κυκλοφορούν ως αδέσποτα υπερδιχιλιετή κουτάβια στο ποστ του, ως κουτάβια που ζητούν αρχικά την προσοχή μας και ίσως στη συνέχεια -αν μας κάνουν κλικ- και την στοργή μας.

Παίξτε λίγο μαζί τους, νιώστε τις λέξεις στη γλώσσα σας και δείτε αν κολλάνε με τις υπόλοιπες, δείτε αν θα σας φαινόταν αταίριαστο να αποκαλείτε τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σας «ασπαστό μου» ή αν στον χαβαλέ με τους φίλους σας θα σας φαινόταν παράταιρο να κάνατε λόγο για «φιλοτήσια έργα» ή «φιλότητα».

Ντόριαν Γκρέι

Οι κριτικοί, όταν μια ταινία αρχίζει και δείχνει έντονα τα σημάδια του χρόνου πάνω της, όταν δεν προξενεί πια την αίσθηση που προξενούσε στην εποχή της, λένε ότι «έχει ρυτίδες». Ξαναβλέποντας πριν λίγες μέρες την «Διπλή Ζωή της Βερονίκ» δεν διαπίστωσα τέτοιο πρόβλημα. Συνέβη κάτι άλλο ωστόσο: τις ρυτίδες άρχισα να τις διακρίνω με τρόμο όχι στην ταινία, αλλά στην Ιρέν Ζακόμπ. Το πρόσωπό της, ο λαιμός της, το γυμνό κορμί της, αυτά, αυτά ήταν που είχε φθείρει ο χρόνος. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί όπως τους θυμόμουν, το περιβάλλον της ταινίας αμετάβλητο, εκείνη δέκα πέντε χρόνια μεγαλύτερη. Έπεισα τον εαυτό μου ότι το φαντάστηκε. Το επόμενο βράδυ δεν κρατήθηκα όμως κι άρχισα να βάζω αγαπημένες βιντεοκασέτες και dvd

και είδα το πιστόλι και την φυσαρμόνικα να πέφτουν απ΄τα τρεμάμενα από Πάρκινσον χέρια του Τσάρλς Μπρόσνον

και είδα τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους εξαντλημένο απ΄ την κούραση να παρατάει στη μέση του βουνού την αναρρίχηση κι έτσι να μην φτάνει και να μην μπαίνει ποτέ στο διαστημόπλοιο

και είδα τον Ντένις Χόπερ να προσπαθεί αλλά να μην μπορεί, να μην έχει άλλη στύση κι άλλα χαστούκια μέσα του, αφήνοντας την Ιζαμπέλα ανικανοποίητη και τον Τζέφρι με μια εμπειρία λιγότερη

και είδα τον Μοντγκόμερι Κλιφτ να φυσάει την τρομπέτα του χωρίς δύναμη στα πνευμόνια του, αποτυγχάνοντας έτσι να ξυπνήσει το στρατόπεδο μ΄ένα σπαραξικάρδιο σκοπό για τον θάνατο του Σινάτρα

και είδα έναν Τούρκο δεσμοφύλακα να λύνει τη ζώνη του και να βιάζει στην φυλακή τον ανήμπορο λόγω ηλικίας ν' αντιδράσει Μπραντ Ντέιβις

και είδα τον Άντονυ Χόπκινς να έχει καλέσει έναν παλιό του φίλο για δείπνο, αλλά να είναι πια ανόρεκτος, με μαραμένες μασέλες, δίχως επιθυμία για κρέας

και είδα τον Μπρούνο Γκαντζ γηραλέο άγγελο, άγγελο ανόρεκτο, με μαραμένα φτερά, δίχως επιθυμία για έρωτα.

Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Kι όμως, δεν μπορεί, ο άνθρωπος που έγραψε αυτήν την πρόταση στον τοίχο, κάτι θα εννοούσε, κάτι θα ήθελε να πει, κάτι θα σήμαιναν αυτές οι λέξεις για τον ίδιο.

Το θέμα όμως όταν γράφουμε -το θέμα όχι ως «πρέπει», αλλά ως «μακάρι»- είναι οι λέξεις να σημαίνουν κάτι και για τους υπόλοιπους.

Ίσως γι΄αυτό και κάτω από το κείμενό του δεν υπάρχει κανένα σχόλιο.

Σεληνόφως Φθορίου

Κάπου στην Πορεία

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι δεν πρόκειται για αλληγορία. Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι όλοι μας κυκλοφορούμε σε δύο αντίτυπα. Ας υποθέσουμε ότι σε κάθε Βερόνικα που βάζει το χέρι της στο φούρνο και καίγεται, αντιστοιχεί μια Βερονίκ που το τραβά την τελευταία στιγμή· ότι σε κάθε Βερόνικα που δίνεται στην τέχνη και πεθαίνει, αντιστοιχεί μια Βερονίκ που αποτραβιέται απ' αυτήν για να επιζήσει.
Ας υποθέσουμε ότι σε κάποια ξένη χώρα ζει αυτήν τη στιγμή η άλλη εκδοχή σου.
Εσύ ποιά εκδοχή είσαι;
Αν δεν εξέλαβες ποτέ την σκόνη που πέφτει απ' το ταβάνι ως δώρο, αν στις καταιγίδες τρέχεις να προφυλαχτείς για να μην σου χαλάσει το μαλλί, αν δεν χαμογέλασες με πικάντικη κατανόηση για τον γέρο επιδειξία που μέσα απ΄το παλτό του σου αποκάλυψε φευγαλέα το πάλαι ποτέ καμάρι του, αν δεν προθυμοποιήθηκες να βοηθήσεις την γριά στο δρόμο να κουβαλήσει τις σακούλες της, φωνάζοντας της απ΄το παράθυρο σου στον τρίτο και μην υπολογίζοντας αν είσαι με τα εσώρουχά σου και αν μπορεί να σε δουν,
αν χτύπησες ένα βράδυ την πόρτα του δασκάλου σου λέγοντάς του ότι παραιτείσαι απ΄το ταλέντο σου, παραιτείσαι από την αγάπη σου, παραιτείσαι από την τέχνη σου,
χωρίς καλά - καλά να ξέρεις το γιατί,
ξέροντας μόνο ότι θέλεις να συνεχίσεις να ζεις,
τότε, καλή μου Βερονίκ, συνέχισε να ζεις.
Κάπου στην πορεία σε περιμένει κι ένας έρωτας.
Ζήσ' τον.

Μέχρι να εκφυλιστεί σε συζυγικά μαχαιρώματα.
Ζήσε επί μακρόν,
καθαρή από σκόνες,
στεγνή από νερά,
σκανδαλισμένη από τις δημόσιες σεξουαλικές παρεκκλίσεις,
αξιοπρεπής στη γειτονιά σου,
με την μουσική σου παντοτινά ατραγούδιστη,
με την μουσική σου ουδέποτε εξυψωμένη,
με την μουσική σου κακοποιημένη από άμουσα μόμολα.

Καλό υπόλοιπο, Βερονίκ.

Μ(αλακίες) εις τη νι

Στο προηγούμενο ποστ, η Εργοτελίνα μού υπέδειξε αυτό το σχόλιο του Μίμη Ανδρουλάκη στα σημερινά «Νέα», που φέρει τον τίτλο «Σκηνοθέτησε την αποτυχία του» :

«Στο δελτίου του Alpha την Παρασκευή, πολλοί μπορεί να ενοχλήθηκαν όταν με άκουσαν να υποστηρίζω ότι ο Ζιντάν φορτωμένος με υπερπροσδοκίες δεν θα άντεχε στον ίλιγγο, στο παιχνίδι της Κυριακής, προσθέτοντας παράλληλα ότι στον τελικό είναι πολύ πιθανό να ζήσουμε τον θρίαμβο και την κάθετη πτώση του ήρωα. Την τελευταία στιγμή, λίγα λεπτά πριν από την αποθέωση, έγινε ο σκηνοθέτης της αποτυχίας του. Δεν άντεχε. Αυτό στην ψυχανάλυση λέγεται ματαίωση. Ο μάγος, παρά τη θριαμβευτική του άνοδο, κρατούσε ζωντανό μέσα του το σπέρμα μιας θεμελιώδους αμφιβολίας για τον εαυτό του. Οι Γάλλοι, οι πιο εθνικιστές της Ευρώπης που παραλίγο να τον ανακηρύξουν σε νέο εθνικό ήρωα, σε αρσενική Ζαν Ντ' Αρκ, ίσως σιγοψιθυρίζουν ότι ήταν κι έμεινε Αλγερινός».

Κοτούλα Ζιζού, επιτέλους μετά από τόσα χρόνια καριέρας σού δίνεται κι εσένα η ευκαιρία να πάρεις ένα τίτλο. Πού να αντέξεις όμως; Δεν αντέχεις - δεν αντέχεις - δεν αντέχεις. Πώς να ανταπεξέλθεις στο βάρος της ευθύνης; Δεν το έκανες ποτέ σου. Στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας σου θα το κάνεις; Γέρος και εξαντλημένος; Πού να βγάλεις το τελευταίο δεκάλεπτο; Και μετά τα πέναλτι; Πώς να αντέξεις να εκτελέσεις και πέναλτι; Εδώ παραλίγο να χάσεις το πέναλτι στο κανονικό αγώνα, το πέναλτι που τόσο φοβισμένα και τόσο αγχωμένα εκτέλεσες. Το βλέπεις, Ζινεντίν, ότι οι επιθυμίες σου δεν μπορούν να εκπληρωθούν, το βλέπεις ότι η Γαλλία στην παράταση δεν τραβάει, το βλέπεις ότι αν φτάσετε στα πέναλτι έχετε χάσει από τους διαχρονικά πανίσχυρους εκεί Ιταλούς. Το φάσμα της αποτυχίας είναι ενώπιον σου, ματαιωμένε Ζινεντίν, και αυτό σου βγαίνει σε επιθετικότητα. Σε κατατρώει το σπέρμα της αμφιβολίας μέσα σου: Ποιός είμαι στην τελική; Τι έχω κατακτήσει; Ένα μουντιάλ, ένα ευρωπαϊκό, ένα τσάμπιονς λιγκ και κάτι άλλα ψιλά ακόμη; Και τι είναι αυτά; Κανείς δεν παραδέχεται στην πραγματικότητα την αξία μου, όλοι πιστεύουν πως είμαι ένα ψέμμα, Θεέ μου, Θεέ μου, πρέπει να βρω ένα τρόπο να ξεφύγω από αυτόν τον εφιάλτη, πρέπει να βγω απ΄το παιχνίδι, πρέπει να σκηνοθετήσω την αποτυχία μου, πρέπει να βρω ένα στέρνο και να πέσω πάνω του με όλη τη δύναμη της ματαιωμένης αλγερινής μου κεφάλας.

My Way

And now, the end is near

And so I face the final curtain.

My friend, I' ll say it clear,

I 'll state my case, of which Im certain.

I 've lived a life that's full.

I 've travelled each and every highway

And more, much more than this,

I did it my way.

Regrets, I' ve had a few

But then again, too few to mention.

I did what I had to do

And saw it through without exemption.

I planned each charted course

Each careful step along the byway,

But more, much more than this,

I did it my way.

Yes, there were times,

I' m sure you knew

When I bit off more than I could chew.

But through it all, when there was doubt,

I ate it up and spit it out.

I faced it all and I stood tall

And did it my way.

I 've loved, I' ve laughed and cried.

I 've had my fill - my share of losing.

And now, as tears subside,

I find it all so amusing.

To think I did all that

And may I say - not in a shy way,

No, oh no not me,

I did it my way.

For what is a man, what has he got?

If not himself, then he has naught.

To say the things he truly feels

And not the words of one who kneels.

The record shows I took the blows

And did it my way

Όταν δίνεις την πιο σημειολογημένη κουτουλιά από καταβολής ανθρωπίνων κεφαλών, όταν όλος ο κόσμος δεν βλέπει τίποτα άλλο απ' το ξυρισμένο σου κρανίο (ούτε το συναρπαστικό παραμύθι της σκανδαλισμένης ποδοσφαιρικά Ιταλίας, ούτε τον Ανρί να βγάζει μάτια, ούτε τίποτα), όταν είσαι ο επίτιμος προσκεκλημένος στην μεγάλη δεξίωση κι όμως τα κάνεις λίμπα, με αποτέλεσμα να σε διώξουν,

ίσως θέλεις να καταλάβουμε ότι το ποδόσφαιρο παίζεται δευτερευόντως με τα πόδια και πρωτίστως με το κεφάλι, με ένα κεφάλι που εκτελεί ένα τέτοιο πέναλτι, με ένα κεφάλι που, αν δεν είχε βγει από τα κόμιξ ο Μπουφόν, θα είχε σκοράρει με τρίτη κεφαλιά σε τελικό μουντιάλ (κι όλα θα 'ταν αλλιώς), με ένα κεφάλι που μπορεί να σκοτεινιάζει συχνά - πυκνά, αλλά που όταν χώσει την κουτουλιά δεν θα σηκωθεί να φύγει ύπουλα, αλλά θα κάτσει να κοιτάζει για ώρα με δολοφονικό βλέμμα τον σωριασμένο Ματεράτσι.

Ένα κεφάλι που δεν καταδέχτηκε να φορέσει σε ματς ζωής ή θανάτου μαύρα διαφημιστικά μαντήλια, ένα κεφάλι που φορούσε μέσα του όλη την μαυρίλα του πολεμιστή κι όλο το φως της ιδιοφυίας μαζί, ένα κεφάλι που όταν έπαιζε μπάλλα δεν ήταν διαφημιστική πινακίδα, αλλά έπαιζε μπάλλα.

Και τι μπάλλα!

The record shows

he took the blows

and he did it his fucking way.

Κι ο τρόπος του δεν ήταν απαραιτήτως ούτε ο σωστός τρόπος ούτε ο τρόπος του νικητή.

Ήταν όμως ο δικός του τρόπος.

Στην Υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος

Δυσφορώ εντόνως όταν ακούω για ανθρώπους που έχουν αλλοδαπές υπηρέτριες (μόνιμες ή γυναίκες που έρχονται και καθαρίζουν το σπίτι). Ποτέ δεν θα ανεχόμουν κάτι τέτοιο. Πρόκειται για τακτική ταξικορατσιστική. Μακριά από εμένα αυτά. Εγώ μεγάλωσα υπηρετούμενος από μια Ελληνίδα, μεγάλωσα υπηρετούμενος από μια γυναίκα που αγαπώ, μεγάλωσα φωνάζοντας την οικιακή μου βοηθό «μαμά».

Λερώνοντας τη Σιωπή

Η ταφή του πατέρα του παιδικού μου φίλου έγινε στην άνω πύλη του νεκροταφείου Παπάγου, πάει να πει ψηλά στο βουνό. Παίρνοντας στη συνέχεια την μεγάλη κατηφόρα προς το καφενείο, βλέπω μπροστά μου δεκάδες σειρές από τάφους και στο βάθος εκατοντάδες σειρές από πολυκατοικίες, που συνθέτουν ένα τμήμα από το φαιό νταμάρι. Εν αντιθέσει με τους τάφους οι πολυκατοικίες είναι δομημένες άναρχα. Αρμονία βέρσους χάους, τιτιβίσματα πουλιών βέρσους αστικής οχλοβοής, νέκρα βέρσους ζωής. Όμως η πινακίδα γράφει «Κοιμητήριο Παπάγου» και ίσως δεν είναι εντελώς λάθος να αποκαλούμε τις νύχτες και τις πολυκατοικίες κοιμητήρια.

Χρησιμοποιώ μετρό για να φτάσω εγκαίρως. Βγαίνοντας από τον σταθμό της Εθνικής Άμυνας, οι κυλιόμενες σκάλες έχουν τέτοια κλίση, που είναι σαν να σε ανεβάζουν απευθείας στον ουρανό. Φυσικά δεν το κάνουν. Οι κυλιόμενες δεν το κάνουν, ο θάνατος το κάνει; Ο νεκρός επιτέλους ξέρει; Παίρνει τις απαντήσεις στα μεγάλα αινίγματα; Κι αν τις παίρνει ως τι τις παίρνει; Ως πνεύμα, ως πρώην άνθρωπος; Ο νεκρός επιτέλους ξέρει ή πεθαίνοντας δεν μπόρεσε να μάθει τίποτα, ούτε καν πως μετά τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτα; Ο κόσμος στην εκκλησία σχηματίζει ουρά για να περάσει μπροστά απ' το φέρετρο και είναι σαν να σχηματίζει ουρά περιμένοντας να έρθει η δική του σειρά για να μπει μέσα σ΄ένα φέρετρο, με τον κόσμο στην εκκλησία να σχηματίζει ουρά για να περάσει μπροστά απ' αυτό. Και ούτω καθεξής. Απ' την μήτρα στο φέρετρο κι από έμβρυο χώμα. Και το ενδιάμεσο η ιστορία του καθενός μας. Και άλλοι προτιμούν την ιστορία τους πιο μέινστριμ, πιο καλουπαρισμένη, πιο ασφαλή και άλλοι την προτιμούν με περισσότερες λοξοδρομήσεις, με περισσότερες ανατροπές, με λιγότερη κοινωνική αποδοχή.

Ο θάνατος μυρίζει σαν βρώμικο σακάκι, σαν το βρώμικο σακάκι του μπροστινού μου στην εκκλησία, την ώρα που ο πολιτικός σολάρει στον επικήδειο. Δεν υπάρχουν κάμερες: ο πολιτικός σολάρει πιο πολύ από μεράκι.

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν αφήνουν καμία αυθεντική συγκίνηση ανεκμετάλλευτη· προτιμούν να τις τσαλακώσουν για να τις φέρουν στα μέτρα τους και να κάνουν για μια ακόμη φορά το κομμάτι τους.

Άνθρωποι όπως οι πολιτικοί.

Ή όπως οι ψυχαναγκαστικοί γραφιάδες σαν εμένα.

Άνθρωποι δηλαδή που δεν παίρνουν καθόλου χαμπάρι από ζωή, άνθρωποι που δεν έχουν τη στοιχειώδη νοημοσύνη επιτέλους να σιωπήσουν και να αφουγκραστούν προσεκτικά τον θάνατο και την οδύνη των ζωντανών που μένουν πίσω, δίχως άντρα, δίχως πατέρα, δίχως γιο και αδελφό.

Pimps

«Η Vodafone που από φέτος θα είναι χορηγός και του UEFA Champions League, αποτελεί πλέον τον κύριο χορηγό και το λογότυπό της θα βρίσκεται στη φανέλα και της ποδοσφαιρικής μας ομάδας δίπλα στον δαφνοστεφανωμένο έφηβο».

Αλλά και δίπλα στον αυτόχειρα τριανταπεντάρη, θα μπορούσαμε να πούμε.

Όπως επίσης και στο μαύρο μαντίλι του Ροναλντίνιο, που τώρα καταλάβαμε γιατί το φορούσε στο πρώτο ημίχρονο του προημιτελικού (και πού μυαλό για μπάλλα), όπως επίσης στο καπέλο του Στέλιου που διαφημίζει γκρίζα στην κρατική τηλεόραση την εταιρία που (έστω δια της αμέλειας της) έκανε ένα κράτος μπουρδέλο, όπως επίσης στο καπέλο που φορούσε ο Θανάσης Λάλας σε ειδικό επετειακό βίντεο από την Πορτογαλία που προβλήθηκε προχθές στην ίδια εκπομπή, στην εκπομπή δηλαδή που παρουσιάζει αμειβόμενος πλουσιοπάροχα από την κρατική τηλεόραση, από την τηλεόραση ενός κράτους που δεν είναι απλώς μπουρδέλο, αλλά την βρίσκει κιόλας να είναι μπουρδέλο. Αρκεί ο πελάτης να είναι Ισχυρός.

Και πάλι καλά να λέμε που ο Λάλας δεν φοράει καπέλο «US EMBASSY».

Και φυσικά κανενός το αυτί δεν ιδρώνει και το μόνο αποτέλεσμα είναι να καταντάω γραφικός, επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια.

Τα κριτήρια

Περίμενα την συναυλία του Αntony μήνες. Κι ύστερα έβρεξε. Κι η συναυλία πήγε δυο μέρες μετά. Δυο μέρες μετά που η Γερμανία αντιμετώπιζε την Ιταλία και οι δυο μαζί τον Αntony. Kαι τώρα; Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο πανηγύρι του ερμαφροδιτισμού και στο πανηγύρι της αδρεναλίνης. Να δω έναν άντρα που τραγουδάει για το όνειρό του να γίνει γυναίκα ή είκοσι οκτώ άντρες που πολεμούν για το όνειρό τους να γίνουν αθάνατοι; Ο Antony τραγουδάει για μεταλλάξεις και ψυχές παγιδευμένες σε λάθος σώματα και τα θέματα αυτά με αφορούν άμεσα, ακόμη και αν η δικιά μου μετάλλαξη και η δικιά μου παγίδα δεν έχoυν να κάνουν με το φύλο μου. Στο αριστούργημα που λέγεται «Insider», ο Ράσελ Κράου ατενίζει την θάλασσα (όπως όλοι σχεδόν οι ήρωες του Μάικλ Μαν) και αμφιταλαντεύεται αν πρέπει να καταθέσει ενόρκως κατά των καπνοβιομηχανιών. «Μου φαίνεται ότι δεν μπορώ να βρω τα κριτήρια βάσει των οποίων θα πάρω την απόφασή μου», λέει στον Πατσίνο. Αναζητώ λοιπόν κι εγώ τα δικά μου κριτήρια για την απόφασή μου και αποφασίζω να αναβάλω για λίγο το θάνατό μου προκειμένου να ακούσω μια ακόμα ιστορία. Καλώς ή κακώς, τις ιστορίες του Αntony τις έχω ακούσει. Την ιστορία του ημιτελικού όμως όχι. Θυσιάζω λοιπόν την αίσθηση της συναυλίας και της ζωντανής επαφής και μένω σπίτι για να δω μπροστά στα μάτια μου μια συναρπαστική ποδοσφαιρική ιστορία. Βλέπω έναν συγκλονιστικό αμυντικό, έναν τεράστιο τερματοφύλακα, βλέπω έναν προπονητή που επιτέλους δεν σκέφτεται σαν τεχνοκράτης, αλλά σαν ψυχολόγος, σαν άνθρωπος που ξέρει ν' ακούσει τις ιστορίες του παρελθόντος, σαν άνθρωπος που ξέρει ότι η «κατάρα» των χαμένων πέναλτι σε μουντιάλ θα επηρεάσει αρνητικά την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών του και ότι θα αποκλειστούν αν φτάσουν εκεί, βλέπω έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί τον τρόμο των πέναλτι δημιουργικά και αποφασίζει να πάρει την μοίρα της ομάδας του στα χέρια του, αποφασίζει -ενάντια στο ιταλικό DNA- να ρισκάρει μέχρι εσχάτων στην παράταση, ώστε εκεί να σκοτώσει ή εκεί να σκοτωθεί. Και σκοτώνει τη Γερμανία στο σπίτι της. Και ο Άλεξ Ντελ Πιέρο, αιωνίως λίγος στα κρίσιμα ματς, λίγος και χθες, επιτέλους λυτρώνεται, και είναι αυτό το βλέμμα του στη φωτογραφία που περιέχει χίλιες ιστορίες, είναι αυτό το βλέμμα του που τελικά δικαιώνει την επιλογή μου να δω το ματς.

Forgive me, Antony, but last night I set my spirit free.

Γκριζούπολη

Δεν ξέρω αν στις προεκλογικές υποσχέσεις των υποψηφίων δημάρχων εξακολουθούν να περιλαμβάνονται οι παιδικές χαρές ή αν έχουν εγκαταλειφθεί πλέον ως αντικαπιταλιστικές σε σύγκριση με τους παιδότοπους.

Μια πραγματικά καινοτόμος ιδέα όμως, θα ήταν η εξαγγελία δημιουργίας δίπλα σε κάθε παιδική χαρά και μιας ενήλικης μελαγχολίας. Κι αν υπάρχει πρόβλημα ευρέσεως χώρων, ίσως θα μπορούσαν οι εναπομείνασες παιδικές χαρές να λειτουργούν ορισμένες ώρες της ημέρας ως ενήλικες μελαγχολίες. Αντί για παιδιά που θα τρέχουν και θα φωνάζουν, οι χώροι αυτοί θα γεμίζουν με τριαντάρηδες και σαραντάρηδες που θα σέρνουν το βήμα τους με χαμηλωμένο το κεφάλι και θα μονολογούν.

Τα ήδη υπάρχοντα παιχνίδια θα μπορούν άνετα να ερμηνεύονται και να χρησιμοποιούνται ως συναισθηματικές μεταφορές (τραμπάλα για τους μανιοκαταθλιπτικούς, τσουλήθρα για τους πεσιμιστές κ.ο.κ.).

Κι αν η ιδέα πιάσει, η ιδιωτική πρωτοβουλία θα αναλάβει αμέσως δράση για να ξεφορτωθούμε τις ενήλικες μελαγχολίες και να τις αντικαταστήσουμε με στεγασμένους μελαγχολότοπους, που θα έχουν ονόματα όπως αυτό του τίτλου του ποστ.

Τα δεύτερα βαφτίσια

Διέρρηξε την εκκλησία, διέρρηξε την διπλανή αποθηκούλα, μετέφερε με τα χίλια ζόρια την κολυμβήθρα από την αποθηκούλα στην εκκλησία, άναψε τα φώτα του ναού, γέμισε την κολυμβήθρα ως την μέση με νερό, λιβάνισε τον χώρο, κατέβασε το παντελόνι του, κατέβασε το σλιπ του, στάθηκε πάνω από την κολυμβήθρα κι άρχισε να αυνανίζεται.

Λίγο πριν τελειώσει, έτσι όπως είχε το παντελόνι κατεβασμένο πάνω απ' τα παπούτσια του, σκόνταψε κι έπεσε με το κεφάλι μέσα στην κολυμβήθρα. Ο κώλος του έμεινε να κρέμεται στο χείλος της κοιτάζοντας ψηλά.

Τότε ένας Άγιος, αγνώστων λοιπών στοιχείων, βγήκε από την αγιογραφία του, είπε στους άλλους να σταματήσουν να γελάνε, τον τράβηξε έξω από την κολυμβήθρα, σκούπισε τα νερά απ΄το κεφάλι του και τα δάκρυα απ΄τα μάτια του, του ξαναφόρεσε το παντελόνι, τον πήρε στην αγκαλιά του και τον μετέφερε σε έναν ονειρικό κόσμο, σε έναν κόσμο όπου δεν ήταν πια μαλάκας, αλλά άνθρωπος ολόκληρος, άνθρωπος κανονικός, άνθρωπος που είχε να ακουμπήσει κάπου το σπέρμα του ώστε να μεταμορφωθεί σε μωρό που θα κλαίει μια μέρα που θα το βουτούν μέσα σε μια κολυμβήθρα.

Όταν τον ξαναγύρισε πίσω στον κανονικό κόσμο, τον άκουσε να του ψιθυρίζει στο αυτί ότι αν δεν είχε σκοντάψει, αν τα είχε καταφέρει, και το σπέρμα του θα έκλαιγε πέφτοντας μέσα στην κολυμβήθρα.

Σαν μωρό.

Καλοκαιρινή Βροχή

Η βροχή βρέχει τα μαγιό μας.

Tα καπέλα που φορέθηκαν για τον ήλιο,

τώρα τα χτυπά η καλοκαιρινή βροχή.

Kαλοκαιρινή βροχή εδώ,

καλοκαιρινή βροχή και στη Γάζα,

είναι ωραία αυτή η αντίθεση

της βροχής με τη θάλασσα,

είναι ωραία αυτή η αντίθεση

της ανεμελιάς μας με τον όλεθρο των διπλανών.