Ηδονοβλεπτικά

(Η φωτογραφία ήταν πρωτοσέλιδη στη χθεσινή Ελευθεροτυπία).

Τα βράδια, περπατώντας, όταν με πιάνει φανάρι στ' αυτοκίνητο, ή μέσα στον ηλεκτρικό, έχω την εμμονή να κοιτάζω τα φωτισμένα διαμερίσματα των πολυκατοικιών. Είναι αυτό το μάθημα που μας έδωσε ο Χίτσκοκ, πως κάθε διαμέρισμα έχει μια ιστορία μέσα του, πως κάθε διαμέρισμα είναι σαν οθόνη σινεμά. Για την ακρίβεια, κάθε διαμέρισμα, αναλόγως του αριθμού των ανθρώπων που ζουν εντός του, μπορεί να κρύβει ταυτόχρονα και τέσσερις και πέντε ιστορίες. Δεν είναι ότι φαντάζομαι τις ιστορίες αυτές· μου αρκεί η εικόνα των παραθύρων με φως, μου αρκεί η γνώση ότι εκεί μέσα υπάρχουν ιστορίες, ότι εκεί μέσα υπάρχει και πάλλεται η αληθινή ζωή.

Το βλέμμα του Τζέιμς Στιούαρτ στον «Σιωπηλό Μάρτυρα» αντλεί ηδονή από τη ζωή, αλλά η μύτη του Ρόμπερτ Ντιβάλ στο «Αποκάλυψη Τώρα» αντλεί ηδονή από τον θάνατο.

Όπως και να 'χει, το μπανιστήρι στις ισοπεδωμένες πόλεις είναι δύσκολο, οι πάσης λογής σιωπηλοί μάρτυρες βλέπουν απ' τα κυάλια τους χαλάσματα και στη θέση τους όλοι εμείς, παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις μας το προσφερόμενο θέαμα, ως σιωπηλοί μάρτυρες της τεχνολογικής υπεροχής του δυτικού πολιτισμού μας, που ξέρει να μας προσφέρει ωραίες ταινίες και ωραίους βομβαρδισμούς.

Όσο κρατάει αυτή η υπεροχή καλά θα περνάμε και θα 'μαστε εδώ να τα συζητάμε.