Ντόριαν Γκρέι

Οι κριτικοί, όταν μια ταινία αρχίζει και δείχνει έντονα τα σημάδια του χρόνου πάνω της, όταν δεν προξενεί πια την αίσθηση που προξενούσε στην εποχή της, λένε ότι «έχει ρυτίδες». Ξαναβλέποντας πριν λίγες μέρες την «Διπλή Ζωή της Βερονίκ» δεν διαπίστωσα τέτοιο πρόβλημα. Συνέβη κάτι άλλο ωστόσο: τις ρυτίδες άρχισα να τις διακρίνω με τρόμο όχι στην ταινία, αλλά στην Ιρέν Ζακόμπ. Το πρόσωπό της, ο λαιμός της, το γυμνό κορμί της, αυτά, αυτά ήταν που είχε φθείρει ο χρόνος. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί όπως τους θυμόμουν, το περιβάλλον της ταινίας αμετάβλητο, εκείνη δέκα πέντε χρόνια μεγαλύτερη. Έπεισα τον εαυτό μου ότι το φαντάστηκε. Το επόμενο βράδυ δεν κρατήθηκα όμως κι άρχισα να βάζω αγαπημένες βιντεοκασέτες και dvd

και είδα το πιστόλι και την φυσαρμόνικα να πέφτουν απ΄τα τρεμάμενα από Πάρκινσον χέρια του Τσάρλς Μπρόσνον

και είδα τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους εξαντλημένο απ΄ την κούραση να παρατάει στη μέση του βουνού την αναρρίχηση κι έτσι να μην φτάνει και να μην μπαίνει ποτέ στο διαστημόπλοιο

και είδα τον Ντένις Χόπερ να προσπαθεί αλλά να μην μπορεί, να μην έχει άλλη στύση κι άλλα χαστούκια μέσα του, αφήνοντας την Ιζαμπέλα ανικανοποίητη και τον Τζέφρι με μια εμπειρία λιγότερη

και είδα τον Μοντγκόμερι Κλιφτ να φυσάει την τρομπέτα του χωρίς δύναμη στα πνευμόνια του, αποτυγχάνοντας έτσι να ξυπνήσει το στρατόπεδο μ΄ένα σπαραξικάρδιο σκοπό για τον θάνατο του Σινάτρα

και είδα έναν Τούρκο δεσμοφύλακα να λύνει τη ζώνη του και να βιάζει στην φυλακή τον ανήμπορο λόγω ηλικίας ν' αντιδράσει Μπραντ Ντέιβις

και είδα τον Άντονυ Χόπκινς να έχει καλέσει έναν παλιό του φίλο για δείπνο, αλλά να είναι πια ανόρεκτος, με μαραμένες μασέλες, δίχως επιθυμία για κρέας

και είδα τον Μπρούνο Γκαντζ γηραλέο άγγελο, άγγελο ανόρεκτο, με μαραμένα φτερά, δίχως επιθυμία για έρωτα.