Κάπου στην Πορεία

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι δεν πρόκειται για αλληγορία. Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι όλοι μας κυκλοφορούμε σε δύο αντίτυπα. Ας υποθέσουμε ότι σε κάθε Βερόνικα που βάζει το χέρι της στο φούρνο και καίγεται, αντιστοιχεί μια Βερονίκ που το τραβά την τελευταία στιγμή· ότι σε κάθε Βερόνικα που δίνεται στην τέχνη και πεθαίνει, αντιστοιχεί μια Βερονίκ που αποτραβιέται απ' αυτήν για να επιζήσει.
Ας υποθέσουμε ότι σε κάποια ξένη χώρα ζει αυτήν τη στιγμή η άλλη εκδοχή σου.
Εσύ ποιά εκδοχή είσαι;
Αν δεν εξέλαβες ποτέ την σκόνη που πέφτει απ' το ταβάνι ως δώρο, αν στις καταιγίδες τρέχεις να προφυλαχτείς για να μην σου χαλάσει το μαλλί, αν δεν χαμογέλασες με πικάντικη κατανόηση για τον γέρο επιδειξία που μέσα απ΄το παλτό του σου αποκάλυψε φευγαλέα το πάλαι ποτέ καμάρι του, αν δεν προθυμοποιήθηκες να βοηθήσεις την γριά στο δρόμο να κουβαλήσει τις σακούλες της, φωνάζοντας της απ΄το παράθυρο σου στον τρίτο και μην υπολογίζοντας αν είσαι με τα εσώρουχά σου και αν μπορεί να σε δουν,
αν χτύπησες ένα βράδυ την πόρτα του δασκάλου σου λέγοντάς του ότι παραιτείσαι απ΄το ταλέντο σου, παραιτείσαι από την αγάπη σου, παραιτείσαι από την τέχνη σου,
χωρίς καλά - καλά να ξέρεις το γιατί,
ξέροντας μόνο ότι θέλεις να συνεχίσεις να ζεις,
τότε, καλή μου Βερονίκ, συνέχισε να ζεις.
Κάπου στην πορεία σε περιμένει κι ένας έρωτας.
Ζήσ' τον.

Μέχρι να εκφυλιστεί σε συζυγικά μαχαιρώματα.
Ζήσε επί μακρόν,
καθαρή από σκόνες,
στεγνή από νερά,
σκανδαλισμένη από τις δημόσιες σεξουαλικές παρεκκλίσεις,
αξιοπρεπής στη γειτονιά σου,
με την μουσική σου παντοτινά ατραγούδιστη,
με την μουσική σου ουδέποτε εξυψωμένη,
με την μουσική σου κακοποιημένη από άμουσα μόμολα.

Καλό υπόλοιπο, Βερονίκ.