Μ(αλακίες) εις τη νι
Στο προηγούμενο ποστ, η Εργοτελίνα μού υπέδειξε αυτό το σχόλιο του Μίμη Ανδρουλάκη στα σημερινά «Νέα», που φέρει τον τίτλο «Σκηνοθέτησε την αποτυχία του» :
«Στο δελτίου του Alpha την Παρασκευή, πολλοί μπορεί να ενοχλήθηκαν όταν με άκουσαν να υποστηρίζω ότι ο Ζιντάν φορτωμένος με υπερπροσδοκίες δεν θα άντεχε στον ίλιγγο, στο παιχνίδι της Κυριακής, προσθέτοντας παράλληλα ότι στον τελικό είναι πολύ πιθανό να ζήσουμε τον θρίαμβο και την κάθετη πτώση του ήρωα. Την τελευταία στιγμή, λίγα λεπτά πριν από την αποθέωση, έγινε ο σκηνοθέτης της αποτυχίας του. Δεν άντεχε. Αυτό στην ψυχανάλυση λέγεται ματαίωση. Ο μάγος, παρά τη θριαμβευτική του άνοδο, κρατούσε ζωντανό μέσα του το σπέρμα μιας θεμελιώδους αμφιβολίας για τον εαυτό του. Οι Γάλλοι, οι πιο εθνικιστές της Ευρώπης που παραλίγο να τον ανακηρύξουν σε νέο εθνικό ήρωα, σε αρσενική Ζαν Ντ' Αρκ, ίσως σιγοψιθυρίζουν ότι ήταν κι έμεινε Αλγερινός».
Κοτούλα Ζιζού, επιτέλους μετά από τόσα χρόνια καριέρας σού δίνεται κι εσένα η ευκαιρία να πάρεις ένα τίτλο. Πού να αντέξεις όμως; Δεν αντέχεις - δεν αντέχεις - δεν αντέχεις. Πώς να ανταπεξέλθεις στο βάρος της ευθύνης; Δεν το έκανες ποτέ σου. Στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας σου θα το κάνεις; Γέρος και εξαντλημένος; Πού να βγάλεις το τελευταίο δεκάλεπτο; Και μετά τα πέναλτι; Πώς να αντέξεις να εκτελέσεις και πέναλτι; Εδώ παραλίγο να χάσεις το πέναλτι στο κανονικό αγώνα, το πέναλτι που τόσο φοβισμένα και τόσο αγχωμένα εκτέλεσες. Το βλέπεις, Ζινεντίν, ότι οι επιθυμίες σου δεν μπορούν να εκπληρωθούν, το βλέπεις ότι η Γαλλία στην παράταση δεν τραβάει, το βλέπεις ότι αν φτάσετε στα πέναλτι έχετε χάσει από τους διαχρονικά πανίσχυρους εκεί Ιταλούς. Το φάσμα της αποτυχίας είναι ενώπιον σου, ματαιωμένε Ζινεντίν, και αυτό σου βγαίνει σε επιθετικότητα. Σε κατατρώει το σπέρμα της αμφιβολίας μέσα σου: Ποιός είμαι στην τελική; Τι έχω κατακτήσει; Ένα μουντιάλ, ένα ευρωπαϊκό, ένα τσάμπιονς λιγκ και κάτι άλλα ψιλά ακόμη; Και τι είναι αυτά; Κανείς δεν παραδέχεται στην πραγματικότητα την αξία μου, όλοι πιστεύουν πως είμαι ένα ψέμμα, Θεέ μου, Θεέ μου, πρέπει να βρω ένα τρόπο να ξεφύγω από αυτόν τον εφιάλτη, πρέπει να βγω απ΄το παιχνίδι, πρέπει να σκηνοθετήσω την αποτυχία μου, πρέπει να βρω ένα στέρνο και να πέσω πάνω του με όλη τη δύναμη της ματαιωμένης αλγερινής μου κεφάλας.
posted by Old Boy @ 5:33 μ.μ.
36 comments
36 Comments:
Το είπαμε και στην προηγούμενη: αν ήταν κοτούλα ο Ζιντάν δεν θα έδινε κουτουλιά αλλά κουτσουλιά. Και μπορεί μετά από δέκα χρόνια να εκλεγόταν βουλευτής επικρατείας με ένα κόμμα που σκυλόβριζε παλιότερα...
Κρατείστε λίγο...., ας περιμένουμε να γίνει γνωστή η επόμενη διαφημιστική καμπάνια που θα εκμεταλλευτεί και πάλι τον "ήρωα" ζιζού, (ελπίζω όχι για τα φίλαθλα μικρά παιδιά που τον είχαν κάνει είδωλο, έστω για λίγο).
Never Said Never Again
Κι όλοι εμείς της γης οι ματαιωμένοι ζιζουνίζουμε και γράφουμε ματαιωμένα ποστς.
Η ουσία είναι οι τελευταίοι τρεις στίχοι στο προηγούμενο σου ποστ, Old Boy : "ίσως να μην ήταν ο καλύτερος τρόπος αλλά ήταν ο δικός του τρόπος".
Οι θεοποιήσεις και δαιμονοποιήσεις...χάρισμα σε ματαιωμένους αναλυτές.
Ο Ζidane αποχώρησε τραγουδώντας Stranglers :
Whatever happened to all the heroes?
All the Shakespearoes?
They watched their Rome burn
Whatever happened to the heroes?
Whatever happened to the heroes?
No more heroes any more
Διαπιστώνω ότι όλο και περισσότεροι τον γνώριζαν και σαν άνθρωπο τον κύριο Ζιζού. Προσωπικά εκτιμώ τις ικανότητές του στο γήπεδο αλλά δεν εμπιστεύομαι μάνατζερ και ίματζ μέικερς που χτίζουν ινδάλματα. Για τελείως διαφορετικούς λόγους κατέληξα σχεδόν στο ίδιο συμπέρασμα με τον Ανδρουλάκη -ανατριχιάζω διαπιστώνοντάς το!! Οι δικοί μου λόγοι .. υπάρχουν στη σελίδα μου.
Επιγραμματικά: Εκείνος ο στίχος που λέει "οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν για μένα, οι τίτλοι του τέλους αυτό είναι το θέμα". ϊσως οι τίτλοι του τελους να είναι το θέμα, ενόψη της έναρξης των γυρισμάτων της ταινίας με τίτλο "Ζιντάν" και πρωταγωνιστή τον ίδιο.
Έλεος πια με την ευκολία όλων επωνύμων και ανωνύμων να γίνονται ειδικοί,ειδικοί ψυχαναλυτές εδώ,και να προβλέπουν την άνοδο και την πτώση του ήρωα,λες και πρόκειται για πολιτικό σύστημα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Αυτό θα πει "ματαίωση";Σίγουρα όχι. Τουλάχιστον όχι για τον Ζιντάν,δεν τον αφορά η περιγραφή.Γιατί ο Ζιντάν σαν επαγγελματίας μπορούσε να κατακτήσει και κατέκτησε όλους τους στόχους,και εδώ δεν ήταν σίγουρα σε απελπισία με τη Γαλλία που είδαμε.Τι είχε χάσει η Γαλλία εκείνη τη στιγμή;
Ο Ζιντάν ήξερε πολύ καλά τι έκανε,έστω και σε αυτή τη στιγμή που έχασε την κυριαρχία του.Προτίμησε να κάνει αυτό που νόμιζε φανερά-πιο φανερά δεν γινόταν-περιμένοντας αγέρωχα τις συνέπειες.Αναρωτιέμαι με την πορεία του όλα τα χρόνια πως κρίθηκε ως ανασφαλής ως προσωπικότητα.
Ποτέ μου δεν τον συμπάθησα, ποτέ μου δεν υποστήριξα τους Γάλλους και ποδόσφαιρο παρακολουθούσα φανατικά.
old boy ωραιότατος...
Είδε και απόειδε με τις Μνίες μας ο Barrett και είπε να πάει να δει και προς τα κει. RIP.
Garine
Takeaquietlife, ο ήρωας μας αυτό ακριβώς υπήρξε: ένας ήρωας με λεκέδες, ένας ήρωας με 14 αποβολές στην καριέρα του. Και δεν νομίζω να ευθύνεται για τις αποβολές του το ντοπάρισμα του όσο έπαιζε στη Γιουβέντους ή και μετά από αυτήν.
Οίστρε, γράφεις στο ποστ σου: «Αν είσαι ο Ζιντάν και ξαφνικά βρίσκεσαι να κουβαλάς στους ώμους σου το όνειρο μιάς ολόκληρης Γαλλίας... ε όσο να πείς ένα βάρος το αισθάνεσαι. Μία πίεση, βρε αδερφέ. Ένα άγχος, έναν εκνευρισμό. Και επιπλέον έχεις προϊδεάσει και το φινάλε. Έχεις ανεβάσει τις προσδοκίες. Λες "τελευταίο παιχνίδι και ... άντε γειά" και περιμένουν όλοι κάτι έντονα συγκινησιακό. Και αν οι δημοσιογράφοι φτάνουν να ετοιμάζουν διθυρραμβικούς λόγους για το σκηνικό ... πως να μην το έχεις ονειρευτεί κι ο ίδιος (είπαμε αν είσαι ο Ζιντάν) και να μην το έχεις σκηνοθετήσει στο μυαλό σου; Αν όμως η τύχη παίζει παιχνίδια ή είναι απασχολημένη στο αντίπαλο στρατόπεδο; Αν ξαφνικά βλέπεις όλο το όνειρο να ... καίγεται και εσύ να μην μπορείς να το σώσεις;»
Ο Ζιντάν όμως δεν σήκωσε ξαφνικά στον ώμο του την Γαλλία, την σήκωνε 10 χρόνια τώρα. Επίσης η πορεία του ματς μια χαρά πήγαινε για τη Γαλλία. Επίσης, 9-0 να έχανε η Γαλλία στον τελικό, πάλι ο Ζιντάν θα ήταν ο θριαμβευτής του μουντιάλ. Η κατάκτηση του μουντιάλ δεν ήταν ο όρος από τον οποίο εξαρτάτο η υστεροφημία του. Πόσο μάλλον που μέχρι την στιγμή της αποβολής έχει βάλει ένα αριστουργηματικό πέναλτι, έχει δημιουργήσει και ολοκληρώσει την μεγαλύτερη ευκαιρία της Γαλλίας στο παιχνίδι και παίζει και με χτυπημένο ώμο.
Το σκηνικό στο 110΄ είναι το σκηνικό ενός Ζιντάν τιτάνιου, όχι ενός Ζιντάν ματαιωμένου.
Πάντως ο σύντροφος Μ(ν) στην μαλακία είναι ειδικός, να τον ακούς προσεκτικά Ολδβόυ, και να μην μού τον στεναχωρείς. Παλιόπαιδο.
Σ;)))
Και μια άλλη άποψη: Η Επιθετικότητα ως αποτέλεσμα ματαίωσης
Η άποψη αυτή συγγενεύει με την παραπάνω άποψη, μια και θεωρεί ότι η επιθετικότητα δεν είναι εγγενής, αλλά προκαλείται από το περιβάλλον. Οι υποστηρικτές της – κυρίως ο Dollard – διατύπωσαν την άποψη ότι η επιθετικότητα εκδηλώνεται όταν το άτομο νοιώσει ματαίωση, δηλαδή την ψυχική ένταση που προκαλείται όταν παρεμποδίζεται κάποια ενέργεια του, ή όταν κάποιες επιθυμίες του μένουν ανεκπλήρωτες. Ο Dollard πίστευε ότι αυτά τα δύο επιθετικότητα και ματαίωση συνδέονται πάντα μεταξύ τους, δηλαδή η ματαίωση προκαλεί πάντα επιθετικότητα και η επιθετικότητα ακολουθεί πάντα μετά από μια ματαίωση.
Όμως η άποψη αυτή είναι μάλλον υπερβολική, αν σκεφθούμε ότι α) Δεν αντιδρούν όλα τα άτομα με την ίδια ένταση στις ματαιώσεις που υφίστανται. Άλλα άτομα γίνονται «έξω φρενών» με το παραμικρό, κι άλλα ανέχονται με υπομονή τα πάνδεινα και ότι β) η ματαίωση μπορεί να οδηγήσει και σε άλλου είδους συμπεριφορές εκτός από επιθετικότητα, όπως σε παλινδρόμηση, σε ανώριμες μορφές συμπεριφοράς, ή σε συμπεριφορές που δεν τιμωρούνται όπως το συμβολικό παιχνίδι ή η ονειροπόληση.
http://www.specialeducation.gr/print.php?sid=154
Ποιά ματαίωση προσδοκιών να ένιωσε
ο Ζινταν..ομολογώ..και εμενα με
μπέρδεψε ο Μν...
Ισως να εννοουσε τη ματαιωση
της αποδοχης του σεβασμού
απο την πλευρα του αντιπάλου...
Περίμενε ο Ζινταν απο τον Μακελάτσι..
να του δειξει σεβασμό;
Μεγάλε Μίμη, έγραψες πάλι.
Εσύ είσαι αλλού. Εμείς είμαστε αλλού. Ο Ζιντάν και αυτός αλλού είναι. Χαμός.
Το πιο ωραίο όμως το είδα πριν απο λίγα λεπτά της ώρας στο κεντρικό δελτίο του Alpha που ρωτά ο Χατζηνικολάου το Νικοπολίδη τη γνώμη του για τη φάση και ο Νικολοπίδης ξεκινά ως εξής :
"Ο Ζιζού...", λες και παίζουν φάπες μαζί στα φραπόγαλατα.
Έχουμε ξεφύγει και απλά ο Μίμης μας το υπενθύμισε.
Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
GeorgeS.
Φίλτατε υποκλίνομαι γιατί ομολογώ ότι δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον ήρωά μας.
Δεν ξέρω δηλαδή πόσο εύκολα θυμώνει με την γυναίκα του (Κονσταντίν νομίζω)δεν ξέρω πόσο συχνά τα ψέλνει στον αργοπορημένο οδηγό του σχολικού λεωφορείου όταν κατεβάζει τον γιό του στη στάση (αυτό με εντυπωσίασε)δεν ξέρω τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του ντόπινγκ όπως επίσης δεν ξέρω τι του είπε ο περιβόητος Ματεράτσι. Ξέρω μόνο ότι οι "γνωρίζοντες" επιμένουν ότι δεν χάνει τον έλεγχο εύκολα. Και (μπορεί να τον αδικούν οι συσχετισμοί μου) αλλά αυτή η άτιμη η ταινία και η συγκυρία της μου τα χαλάει όλα. Και αν κάνω πράγματι λάθος δώστε μου μια πιο πειστική απάντηση από εκείνες του τύπου "του βρίσανε τη μάνα και την αδερφή".
Μια κινηματογραφική απάντηση (σεναριώδης δλδ) είναι ότι ο Ζιντάν πρόβλεψε αποτυχία της Γαλλίας και έδωσε άλλοθι στην ομάδα του. Θυσιάστηκε "για τη Γαλλία ρε γαμώτο" όπως θά'λεγε η Βούλα ΜΑΣ αν ήτανε γαλλίδα. Δεν ξέρω αν αυτό θα έπειθε περισσότερο τον αγαπητό οίστρο. Εμένα με πείθει αυτό που λέγεται, ότι δλδ του βρίσανε κάποιαν-κάποιον-κάτι. Ανθρωποι είναι και οι ποδοσφαιριστές και μάλιστα πολύ απλοί -καθόλου σύνθετοι.
Τελικά, το ζουμί είναι ότι έγινε πρώτη φίρμα ο Ματεράτσι
..RD...Αν παιρναμε εμεις τα λεφτα
του Ζινταν..θα ρίχναμε τέτοια κουτουλιά;;;...
που θα μείωνε λογω συμβολαίου
το ετησιο μας εισόδημα;...
οσον αφορά στα παιδιά που είδαν το ινδαλμά τους να φέρεται έτσι..., τα συγκεκριμένα που προκειται να ξελιχθούν σε μικροαστά μαμόθρεφτα, δειλά και στη συμπεριφορά δούλοι και που αυτή ακριβώς η συμπεριφορά θα τα οδηγήσει σε καλές σπουδές κλές προαγωγέςκαι στο τέλος στην αποδοχή του αθλιου μηχανισμού που παράγει υπουργούς και γλύφτες της δύναμης-δεν πειράζει...ας δούνε και την ταινία, μπορεί να τους κάνει καλό. Δεδομένης της κυριαρχίας της βίας και μάλιστα για λόγους εντελώς ανήθικους ας πάρουν (και πάρουμε) και ενα τέτοιο μάθημα. Υπάρχει και η άποψη ότι με την απαξίωση αυτής της πράξης ουσιαστικά αφήνουμε το προνόμιο της ασκησης βίας μόνο στα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΩΛΌΠΑΙΔΑ, και αυτά δεν αστειεύονται ούτε ρίχνουν καμιά κουτουλιά΄κάθε 10 χρόνια.
Rodia said...
"Τελικά, το ζουμί είναι ότι έγινε πρώτη φίρμα ο Ματεράτσι"
Polu amfivallw an tha ginei pote firma o Materazzi, Rodia, idiws otan meta to epeisodio me ton ZZ stinodai video san to akoloutho:
http://video.google.com/videoplay?docid=5142970568688502787
(Link by Crazy Monkey)
Oίστρε, η ταινία για τον Ζιντάν έχει ήδη γυριστεί και προβλήθηκε ήδη στο φετινό φεστιβάλ των Καννών: http://www.festival-cannes.fr/films/fiche_film.php?langue=6002&id_film=4359365
Δεν ξέρω λοιπόν από που αντλείς την πληροφόρησή σου για την ταινία η οποία υποτίθεται ότι πρόκειται να γυριστεί τώρα, μου φαίνεται όμως ότι με βάση μια εσφαλμένη πληροφορία οδηγείσαι σε εντελώς λάθος συμπεράσματα.
Επιμένω (αφελώς;) πως ο Ζιντάν υπήρξε ανέκαθεν θερμοκέφαλος. Π.χ. έχει πάρει κόκκινη κάρτα στο πρώτο ματς της Γαλλίας στο μουντιάλ του 1998. Όσοι ανακάλυψαν φέτος τόσο τον Ζιντάν όσο και το ποδόσφαιρο λένε ό,τι τους κατέβει και επιχειρούν να αναλύσουν τις δικές τους εμμονές (με τη σχετική ασχετοσύνη).
Η πλάκα είναι πως οι ερασιτέχνες ψυχολόγοι κράζουν τους άλλους ερασιτέχνες ψυχολόγους.
Never mind the Ballack!
Ιδού η δική μου ανάγνωση:
Ο Ζινεντίν Ζιντάν, αν δεν κάνω λάθος, για κάποια χρόνια έπαιζε σε ιταλική ομάδα. Στη Γιουβέντους. Μια ομάδα που όσο έπαιζε εκείνος ήταν πραγματικά μεγάλη. Μια ομάδα που όσο έπαιζε εκείνος, όλες οι εμπνευσμένες επιθέσεις ξεκινούσαν από τα πόδια του. Μια ομάδα που τον ανέδειξε, καθώς τα χρόνια που πέρασε εκεί συνιστούν και τη χρυσή περίοδο του μεγάλου αυτόύ παίκτη. Παίζοντας εκεί και όντας μεγάλος ηγέτης μιας μεγάλης ομάδας και με συμμετοχή σε μεγάλες διοργανώσεις, ο Ζιντάν έμαθε πολλά. Και σίγουρα πρώτα απ'όλα έμαθε (και να μην ήθελε δηλαδή...) τη νοοτροπία και το σύστημα οργάνωσης του παιχνιδιού των Ιταλών, τα οποία δεν έχουν αλλάξει τα τελευταία 30 χρόνια: κάνουμε φάουλ χωρίς να φαίνεται φάουλ, μιλάμε και βρίζουμε χωρίς να κάνουμε την παραμικρή χειρονομία, έχουμε πάντα τον καλύτερο αμυντικό (στάχτη στα μάτια...) κλπ. Είναι κρίμα να παίρνει όλο το credit ο Ματεράτσι, για ένα σύστημα 'ανάπτυξης' που απ'ό,τι φαίνεται έχει πολύ γερές βάσεις ανά τις δεκαετίες και ενίοτε έχει και αποτέλεσμα. Οι λέξεις και οι προκλήσεις που μπορεί να εκφέρει κάποιος Ματεράτσι στον τελικό ενός παγκοσμίου κυπέλλου, σε έναν παίχτη της κλάσης του Ζιντάν, θα έπρεπε να ακούγονται τουλάχιστον ως ανέκδοτα... Ας σημειωθεί βέβαια εδώ πως στον Ματεράτσι σφυρίχτηκε το κάλπικο πέναλτυ (δεύτερο κάλπικο κατά σειρά υπέρ των Γάλλων, αν χρεώσουμε και εκείνο στον Ανρί στον ημιτελικό) και ο ίδιος έβαλε και το γκολ της Ιταλίας, που σημαίνει πως μαζί με τον τιτάνιο Καναβάρο ήταν και ο παίκτης-κλειδί.
Το απαράδεκτο της ενέργειας του Ζιντάν στον τελικό δεν έχει σχέση με τις αριστερούλικες ηθικολογίες περί 'πτώσης' και 'ήρωα' και 'συμπεριφοράς στον αντίπαλο'. Το απαράδεκτο της πράξης του έγκειται στο ότι στην πιο κρίσιμη στιγμή του αγώνα, και ενώ τίποτα δεν δείχνει πως η ζυγαριά γέρνει αναγκαστικά υπέρ της Ιταλίας, αποφασίζει να αφήσει την ομάδα του ξεκρέμαστη. Ο αρχηγός (σε μια στιγμή λιγοψυχίας;...) αποφασίζει να εγκαταλείψει το πλοίο και να πει στους συμπαίκτες του "βγάλτε τα πέρα μόνοι σας". Γιατί ξέρει πολύ καλά πως με τη συγκεκριμένη πράξη, εφ'όσον τη δει ο διαιτητής, η ομάδα του θα μείνει με ένα παίκτη λιγότερο (αν, μάλιστα, πιστεύει πως μπορεί να μην τον δει ο διαιτητής, η πράξη του είναι κατάπτυστη). Και ξέρει πολύ καλά πως η ομάδα θα μείνει χωρίς τον αρχηγό της, εκείνον που με την κλάση του και μόνο έφτασε αυτό το γερασμένο (πια) και ανέμπνευστο σύνολο στον τελικό. Και ξέρει πολύ καλά πως πέρα από την οργάνωση του παιχνιδιού και τις ευκαιρίες (έκανε κατά διαστήματα και το ρόλο του λίγου Ανρί...), γαμιέται και η ψυχολογία των συμπαικτών του εν όψει των πέναλτυ. Η οποία, πως να το κάνουμε, είναι απαραίτητη...
Γούστο του καπέλο του βέβαια. Καμία εθνική ευθύνη, κανένα ζόρι. Ας λουστεί βέβαια και το chain reaction... Και ο πρώτος κρίκος σε αυτή την αλυσίδα λέει πως μπορεί ο Ζιντάν να έκανε 'his way' (κατ'εμέ: 'του κεφαλιού του', κυριολεκτικά όμως...), ο δε Ματεράτσι όμως (το άξιζε, δεν το άξιζε) σήκωσε το τρόπαιο. Αυτό που ήθελε και ο ίδιος ο Ζιντάν. Γι αυτό άλλωστε και έπαιζε, έστω και με μισό ώμο.
Εγώ θα πρότεινα να εξετάσουμε την ψυχολογία του καημένου του Τρεζεγκέ που καλείται μέσω της εκτέλεσης (και) του δικού του πέναλτυ να καθαρίσει για λογαριασμό όλης της χώρας. Ένας παίκτης που τόσα χρόνια στα γήπεδα της Ιταλίας, του Champions League, αλλά και στην Εθνική, συνεργαζόταν με κλειστά μάτια με τον μεγάλο Ζιντάν. Με τι τσαμπουκά αλήθεια πάει να χτυπήσει το πέναλτυ, όταν ο ίδιος ο αρχηγός της ομάδας του τον έχει πουλήσει;...
Και για να συμπληρώσω και τη μαλακία μοϋ, επισυνάπτω δημοσίευμα και σχόλιο:
"Όταν βλέπω και πάλι φάση, θέλω να σπάσω τα μούτρα του Ματεράτσι", επισήμανε εκνευρισμένος ο Γάλλος μπακ της Τσέλσι στην "Daily Star" προσθέτοντας: "Υπάρχουν περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που σου λένε κάτι για να σε εκνευρίσουν. Λογικό είναι μετά να θέλεις να τους... σκοτώσεις".
(http://wc2006.contrasport.com/teams/France/124122.html)
Ερώτησις: Με βάση όσα είχε πει (και δεν ήταν λίγα...) ο προπονητής του μεσιέ Γκαλάς στην ομάδα που τον θρέφει (και "τον βάζει σε άλλη θέση από αυτή που του αρέσει να παίζει" όπως τόνιζε σε κάθε αγώνα με ιδιαίτερο ζήλο ο Βερνίκος), ο πολύς κύριος Μουρίνιο, στον καημένο το διαιτητή -αυτό τον ξανθό με την όψη πορνοστάρ- μετά το περσινό ματς Τσέλσι-Μπαρτσελόνα, ποια θα έπρεπε να είναι η αντίδραση του referee?
Αν θυμάστε, ο ξανθός referee (συγχωρέστε με, μου διαφεύγει τώρα το όνομα) παραιτήθηκε forever από το επάγγελμά του, αηδιασμένος (καθώς δεχόταν και απειλές για τη ζωή από τελειωμένους Άγγλους) και ΚΥΡΙΩΣ χωρίς να κουτουλήσει κανέναν... Αυτό ίσως λέγεται αξιοπρέπεια.
Τι σχέση μπορεί να έχει με αυτή τη στάση η χοντράδα του Ζιντάν και πόσο μεγάλη αξία μπορεί να έχει το 'his way', ακόμα αδυνατώ να καταλάβω...
Νομίζω, σας διαφεύγει κάτι βασικό: ούτως ή άλλως ήταν το τελευταίο παιχνίδι για τον Ζιντάν οπότε δεν είχε να χάσει απολύτως τίποτα με την αμφιλεγόμενη ενέργεια του. Το βλέπω σαν εκδίκηση στα όλα όσα είχε υποστεί στην καριέρα του από τις ρατσιστικές φραστικές επιθέσεις για την καταγωγή του. Είχε να φάει πρόστιμο; Να ξαναπαίξει δεν πρόκειται, τζάμπα η κόκκινη κάρτα. Ο Ζιντάν είναι στην παράδοξη, όσο κι ευχάριστη, θέση να μην λάβει καμία απολύτως συνέπεια των πράξεών του.
Ο Ματεράτσι σε ποια ομάδα παίζει; Αν ανήκει σε καμμιά ομάδα του Βορρά, τις ρατσιστικές βωμολοχίες τις έχουν ψωμοτύρι εκεί, ακριβώς όπως στα καθημάς όλων των ελληνικών ομάδων. Ο Ζιντάν όταν ήταν στη Γιουβέντους θα τις είχε φάει με την κουτάλα και ίσως αυτή η ακροτελεύτια φάση του στον τελικό να ήταν μια αποπληρωμή χρεών. Σκεφτείτε, αν έπαιζε ο Καρεμπέ με την Εθνική Ελλάδας σε τελικό, και να ήταν το τελευταίο του παιχνίδι, δεν θα έκανε ακριβώς τα ίδια με τον Ζιντάν;
Και νομίζω ότι εδώ στην Ελλάδα αποφεύγουμε για μια άλλη φορά να δούμε την αλήθεια κατάματα: πόσες μανάδες ποδοσφαιριστών έχουν καθυβριστεί με τον χειρότερο τρόπο; Πόσες φραστικές επιθέσεις έχουν φάει ο Ολιζαντέμπε, ο Τουρέ, ο Καρεμπέ μετά της συζύγου του βεβαίως; Δείχνουμε το φεγγάρι αλλά κοιτάμε το δάχτυλο.
Ντροπή σου Old Boy. Είμαι βέβαιος ότι ο Μίμης θα διέκρινε το κίνητρο της αρνητικής στάσης που τηρείς απέναντι στην κριτική σου, σε κάποιο σεξουαλικό απωθημένο που δεν εκδηλώθηκε στην κατάλληλη ηλικία. Θα σου πρότεινε δε, να διαβάσεις όχι μόνο το βιβλίο που έβαλες στον τίτλο, αλλά και το άλλο αριστούργημα του, το Χαμένο Μπλουζ, όπου ένας Αραβας φανατικός ισλαμιστής, μεταμελείται, πιάνει δουλειά στη Shell και μετά εκλέγεται βουλευτής με το κόμμα που υποστηρίζει η βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας. Και πάλι ντροπή σου Old Boy.
Kαλα.. ο Μίμης τον απλώνει τον τραχανά....
..το Χαμένο Μπλουζ το εχεις διαβάσει;..
όπου ενας Αριστερός αγωνιστής μεταμελείται...
καθώς αλλάζει ο καιρός και η ηλικία...
σ ενα Αριστερο Φιλελεύθερο...
Antinoos
Πιστεύω Old Boy Οτι ο παμπόνηρος Μίμης Α. άφησε μια προφητική μπηχτή για τον Γιωργάκη τον Παπανδρέου, ναι, θα φτασει ως την κάλπη αλλά Πρωθυπουργός δεν θα γίνει ούτε με κουτουλιές:)
Την Παρασκευη τότε τον ρωτησε ο Χατζηνικολάου...Ποιό πολιτικό μηνυμα
μας δίνει το Μουντιάλ;...
και ο Μίμης είπε:
ΓΙΩΡΓΟ ΓΙΝΕ ΛΙΠΙ!
ΒΑΛΕ ΓΚΟΛ ΣΤΟ ΟΓΔΟΝΤΑΟΧΤΩ!...
Τι σχέση έχουν όλα αυτά;
Basic, αυτό λέω κι εγώ. 14 κόκκινες έχει πάρει στην καριέρα του. Όσο για τους ερασιτέχνες ψυχολόγους που κράζουν τους άλλους ερασιτέχνες ψυχολόγους, ομολογώ την ενοχή μου (αλλά, ναι, έχει πλάκα).
Κamenidis, πολύ ενδιαφέροντα όσα λες και συμφωνώ σε πάρα πολλά. Δεν ξέρω αν την κρέμασε την ομάδα του ο Ζιντάν, δεδομένου ότι στα 10 λεπτά που έμειναν δεν άλλαξε το σκορ και δεδομένου ότι ούτε η ψυχολογία των Γάλλων στα πέναλτι φάνηκε τόσο κακή (4 στους 4 νίκησαν τον Μπουφόν και μόνο o Τρεζεγκέ νικήθηκε από το δοκάρι). Ωστόσο, είναι απόλυτα σίγουρο ότι ακόμα κι αν δεν την κρέμασε, αποβαλλόμενος θα μπορούσε να την είχε κρεμάσει. Διαφωνώ ριζικά όμως ότι την κρέμασε από λιποψυχία. Διαφωνώ επίσης στο ρήμα «αποφάσισε» που χρησιμοποιείς («αποφασίζει να εγκαταλείψει το πλοίο»). Δεν είναι ακριβώς αποτέλεσμα απόφασης η κουτουλιά του. Είναι αποτέλεσμα αδυναμίας συγκράτησης των νεύρων του, είναι αποτέλεσμα θόλωσης του νου. Γράφεις ακόμα «Καμία εθνική ευθύνη, κανένα ζόρι». Διαφωνώ στην έλλειψη εθνικής ευθύνης. Αν την είχε θα έπαιζε και αλλιώς. Συμφωνώ όμως ότι δεν μπόρεσε ποτέ να χαλιναγωγήσει τη σκοτεινή πλευρά του. Αν το σκεφτείς όμως, η μη χαλιναγώγηση του θυμού του και η αποβολή του προξενούσε εκείνη την ώρα ένα ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ κακό στη Γαλλία (η Γαλλία μπορεί και να έχανε, αλλά μπορεί και να κέρδιζε), αλλλά ένα ΣΙΓΟΥΡΟ κακό στον εαυτό του. Ο Ζιντάν στον τελικό του 2006, σε ένα παγκόσμιο που ήρθε να παίξει περίπου ως ξοφλημένος, βρισκόταν σε μια win/win situation: έχανε ή κέρδιζε η Γαλλία, ο Ζιντάν θα ήταν βασιλιάς. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να βγει χαμένος σε αυτήν την win/win situation: ο τρόπος που ακολούθησε.
Ο σεβασμός μου λοιπόν και το My Way που του αφιέρωσα εκεί κολλάνε: Ότι ο Ζιντάν υπήρξε από την αρχή ως το τέλος της καριέρας του, από τις αλάνες της Μασσαλίας έως τον τελικό του μουντιάλ, ο ίδιος άνθρωπος, ο ίδιος παίκτης, ο καλλιτέχνης και το τσαμπούκι μαζί. Συγκρίνω το βίαιο κεφάλι του με το κεφάλι του Ροναλντίνιο που φοράει διαφημιστικό μαντίλι στο Βραζιλία-Γαλλία και προτιμώ τους κώδικες του δρόμου από τους κώδικες του μάρκετιγκ. Και στο τέλος το κύπελλο βέβαια σηκώνει η ομάδα με τους κώδικες της ποδοσφαιρικής τεχνογνωσίας άλλά και εκεί που χρειάζεται και του ποδοσφαιρικού κυνισμού.
Justenothergoneoff, κι όμως νομίζω ότι ο Ζιντάν είχε να χάσει πάρα πολλά με την ενέργειά του (από την παγκόσμια κατακραυγή, ως την υστεροφημία του και από την χωρίς όρια αγάπη του Γαλλικού λαού έως διαφημιστικά συμβόλαια)
ενέργεια που μπορει τώρα να την λέμε αμφιλεγόμενη, θεωρητικά όμως και σε πρώτη ανάγνωση ήταν απόλυτα καταδικαστέα.
Takeaquietlife, κακώς ή κακώς, το ντόπιγκ είναι τμήμα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ευτυχώς που το ντόπιγκ μόνο του δεν μπορεί να σε κάνει πρωταθλητή, όπως σε άλλα σπορ.
Μια υποσημείωση στο ουσιαστικό και εμπεριστατωμένο σου σχόλιο OldBoy:
όταν "γνωρίζω" τις συνέπειες για μια πράξη μου, τις νομετελειακά (και νομικά) σίγουρες, αλλά και τις ενδεχόμενες (τόσο για μένα όσο και για τους υπόλοιπους που πιθανώς εμπλέκονται) και μάλιστα μέσα στα πλαίσια κρίσιμων διαδικασιών, και παρ'όλα αυτά "προχωρώ" στην πράξη, αυτό στη δική μου συνείδηση λέγεται "απόφαση". Δεν υποστηρίζω ότι αυτό έχει σχέση με τη συνειδητότητα της πράξης κατά τη στιγμή που γίνεται. Ούτως ή άλλως, η συνειδητότητα για τις πράξεις μας (και κυρίως για πράξεις οριακές) έρχεται πολύ αργότερα από αυτές.
Δεν μπαίνει ζήτημα αν θα σεβόμαστε τον υπερπαίχτη της δεκαετίας Ζιντάν, που είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙ υπερπαίχτης της δεκαετίας. Γι αυτό ακριβώς δεν νομίζω πως συντρέχει και ιδιαίτερος λόγος να ασχολούμαστε με τις εξυπνάδες του υπερμαλάκα της αριστεράς...
Επειδή, όμως βάζεις ένα ζήτημα "μαγκιάς" στην πράξη του Ζιντάν (και αντίστοιχες πραγματικές "μαγκιές" έχουμε λατρέψει και στο παρελθόν όταν προέρχονταν από μεγάλες μορφές όπως ο Μαραντόνα και ο Ερίκ Καντονά), εγώ ως "μαγκιά" θα αναγνώριζα μια δήλωση εκ μέρους του ΖιΖού τύπου "όλη η υφήλιος κάθεται και ασχολείται με μια στιγμή θυμού ενός παίχτη απέναντι σε έναν άλλο παίχτη σε ένα παιχνίδι ποσοδφαίρου, ενώ την ίδια ώρα οι Ισραηλινοί σε μια ΑΚΟΜΑ "στιγμή θυμού", σφάζουν γυναίκες και παιδιά, όπως αντίστοιχες "στιγμές θυμού" είχε πληρώσει η πατρίδα μου η Αλγερία από τη χώρα στην οποία είμαι πολιτογραφημένος".
Κι όσο για τους κώδικες του δρόμου, πιθανώς να είμαι κοντά σου κι εγώ (συναισθηματικά και μόνο), αλλά καλό είναι να μην τους θυμόμαστε μόνο ως ελαφρυντικό σε πράξεις που δεν έχουν καμία εξήγηση, λογική ή σημασία. Πόσο μάλλον για επαγγελματίες που (όσο αλάνια κι αν δείχνουν) βγάζουν χρήματα που ούτε στις αϋπνίες μας δεν προλαβαίνουμε να τα μετρήσουμε...
Και by the way, επειδή δεν έχω ξαναγράψει σχόλιο στο blog σου, θέλω να σου πω ότι οι αναγνώσεις σου στα διάφορα καθημερινά σημαντικά και ασήμαντα, είναι πραγματικά ένα βήμα παραπέρα. Και χαίρομαι που βλέπω ένα "forum" (με την έννοια ενός χώρου όπου ανταλάσσονται, έστω και ως σχόλια, απόψεις) όπου το επίπεδο του λόγου και οι ίδιες οι ιδέες δεν έχουν καμία σχέση με τα γνωστά και συνηθισμένα καφενεία ή με την παρωδία των Indymedia...
Αν και κουράζω και το ξέρω, δημοσιεύω μια πολύ ενδιαφέρουσα θέση ενός κατά τ'άλλα σιχαμένου ανθρωποειδούς ονόματι και επαγγέλματι Ι.Κ.Πρετεντέρης (από το Βήμα):
"Είναι αλήθεια ότι με στεναχώρησε η κουτουλιά του Ζιντάν. Όχι για ηθικολογικούς λόγους, ούτε γιατί στην μπάλα δεν πρέπει να ρίχνουμε κουτουλιές, ούτε επειδή ο Ζιντάν είναι, υποτίθεται, πρότυπο και άλλες κουταμάρες. Τρίχες! Ο καθένας έχει δικαίωμα να βγει από τα ρούχα του, να πάρει ανάποδες, να εξοργιστεί, να μη συγκρατήσει τα νεύρα του (...) Με στεναχώρησε επειδή δεν του άξιζε να τελειώσει από το γήπεδο με απόφαση του διαιτητή. Θα προτιμούσα να ρίξει την κουτουλιά και να φύγει μόνος του, όχι να διαβουλεύονται αν τον είδαν ή δεν τον είδαν. Να τους πει "άι σιτχτίρ, που με βάζετε να παίζω με τον Ματεράτσι" και να αποχωρήσει με το κεφάλι ψηλά επειδή έτσι το επέλεξε ο ίδιος (...). Να φύγει, δηλαδή, με μια κουτουλιά ως διμαρτυρία και όχι ως τσαντίλα..."
Kamenidis, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και φυσικά για τα σχόλια σου. Δυο παρατηρήσεις μόνο: είπα και σε άλλο σχόλιο, πως την μαγκιά την βρίσκω στη στάση του Ζιντάν μετά την κουτουλιά, που κάθεται και κοιτάζει τον πεσμένο Ματεράτσι, αντί να το παίξει τρελός, σαν να μην τον έριξε αυτός. Δεν θεωρώ μαγκιά αυτή καθεαυτή την κουτουλιά. Το ότι δεν την θεωρώ μαγκιά όμως, δεν σημαίνει ότι την θεωρώ και πράξη χωρίς εξήγηση και λογική.
Eπίσης, το ότι ο Ζιντάν αυτός είναι, αυτός είναι ο τρόπος του και ότι δεν πρέπει ντε και καλά να ψάχνουμε όλων των ειδών τις κουλές αιτιολογήσεις, ούτε να του είπε κάτι συγκλονιστικά χυδαίο ο Ματεράτσι, αποδεικνύεται και από αυτό το προφητικό ποστ του Αverel, τότε που δεν είχαν πιάσει ακόμη τον Ζιντάν στο στόμα τους όλα τα στόματα των σελέμπριτις: http://dribblendrink.blogspot.com/2006/06/blog-post_115073350234719173.html
On sait tous que tu es le fils d'une pute terroriste
η συνεντευξη του Zinedine Zidane στη γαλλικη τηλεοραση
http://www.tf1.fr/
Zidane : "J'aurais pr?f?r? prendre un coup de poing dans la t?te plut?t que d'entendre des paroles comme ?a".
πρεπει να τιμωρειται και αυτος που προκαλει, οχι μονο εκεινος που αντιδρα, εστω και ασκωντας σωματικη βια. μπραβο στον ζινταν που ποτε δεν εμεινε απαθης στη λεκτικη βια, λες κι αυτη δεν πρεπει να μας σοκαρει και να μας πονα.
Kαι για γαρνιτούρα, μεταφέρω και σ' αυτό το ποστ ένα σχόλιο του «Οι Σκιές Μιλάν»:
«Είμαι αηδιασμένη με ότι άκουσα. Είμαι υπερήφανη που ο Ζινεντίν υπερασπίστηκε την τιμή της οικογένειάς του. Κανείς δεν πρέπει να προσβάλλεται με τέτοιον τρόπο ακόμα και εάν είναι σε τελικό Μουντιάλ. Καταδικάζω τη στάση του Ματεράτσι και εάν είναι αλήθεια όσα είπε τότε θέλω τα αρχ… του στο πιάτο».
eides h mama tou ZZ?
(Pigi: http://www.sport-fm.gr/news.jsp?newsID=52013_)
Mιας και ανέφερες το Indymedia, αγαπητέ Kamenidis, να ένα υπέροχο κείμενο για το θέμα (αλλά και ένα -κατ'εμέ- λυπηρό φόρουμ από κάτω του): http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=541701
Αρχίζω και το ξανασκέφτομαι τελικά. Μια σπουδαία καριέρα, μια μοναδική επείδειξη τέχνης και έμπνευσης προς την ανθρωπότητα(κατ'εμέ, υψηλής τέχνης), ένα απτό παράδειγμα μέχρι που μπορεί να φτάσει ο εγκέφαλος του ανθρώπου όταν λειτουργεί, μια συναρπαστική (γι αυτόν και ίσως και για μας) πορεία προσωπικών και συλλογικών επιτυχιών που όμοιες τους δεν θα φτάσουν ούτε οι Ανδρουλάκηδες, ούτε οι Λάλες, ούτε οι Γκαγκάτσηδες, ούτε οι Λεπένηδες. Μια συνεπής πορεία στον συγκεκριμένο τομέα της ανθρώπινης εμπειρίας όπου διάλεξε να δοκιμαστεί (κι όσοι υποτιμούν το ποδόσφαιρο και δεν το αναγνωρίζουν ως σοβαρό τομέα αυτής της εμπειρίας, δεν είναι ανάγκη να μειδιάζετε. Μπορείτε να διαβάζετε το Indymedia). Μια πορεία που λήγει (συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν έχει σημασία) με τον πιο συμβολικό τρόπο: Θάνατος στους απανταχού Ματεράτσηδες, που δεν χτίζουν τίποτα και γι αυτό δεν θα τους θυμάται ποτέ κανείς και για τίποτα. Εκτός από την ιστορία (κυρίως την ιστορία των αποτελεσμάτων και της στατιστικής) η οποία έχει αποδείξει ότι μπορεί και θυμάται μέχρι και τις αλλαγές που κάνουν οι νικητές στο 90' για καθυστέρηση. Μάρτυράς μου ο Βερνίκος και ο Θεοφιλόπουλος...
Οι μόνες ενστάσεις που είχα για το συμβάν και τη συμπεριφορά του Ζιντάν (και θα έχω) αφορούν τον αντίκτυπο που έχει μια τέτοια ενέργεια απέναντι στους συναγωνιστές του κατά τη διάρκεια της μάχης.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home