My Way

And now, the end is near

And so I face the final curtain.

My friend, I' ll say it clear,

I 'll state my case, of which Im certain.

I 've lived a life that's full.

I 've travelled each and every highway

And more, much more than this,

I did it my way.

Regrets, I' ve had a few

But then again, too few to mention.

I did what I had to do

And saw it through without exemption.

I planned each charted course

Each careful step along the byway,

But more, much more than this,

I did it my way.

Yes, there were times,

I' m sure you knew

When I bit off more than I could chew.

But through it all, when there was doubt,

I ate it up and spit it out.

I faced it all and I stood tall

And did it my way.

I 've loved, I' ve laughed and cried.

I 've had my fill - my share of losing.

And now, as tears subside,

I find it all so amusing.

To think I did all that

And may I say - not in a shy way,

No, oh no not me,

I did it my way.

For what is a man, what has he got?

If not himself, then he has naught.

To say the things he truly feels

And not the words of one who kneels.

The record shows I took the blows

And did it my way

Όταν δίνεις την πιο σημειολογημένη κουτουλιά από καταβολής ανθρωπίνων κεφαλών, όταν όλος ο κόσμος δεν βλέπει τίποτα άλλο απ' το ξυρισμένο σου κρανίο (ούτε το συναρπαστικό παραμύθι της σκανδαλισμένης ποδοσφαιρικά Ιταλίας, ούτε τον Ανρί να βγάζει μάτια, ούτε τίποτα), όταν είσαι ο επίτιμος προσκεκλημένος στην μεγάλη δεξίωση κι όμως τα κάνεις λίμπα, με αποτέλεσμα να σε διώξουν,

ίσως θέλεις να καταλάβουμε ότι το ποδόσφαιρο παίζεται δευτερευόντως με τα πόδια και πρωτίστως με το κεφάλι, με ένα κεφάλι που εκτελεί ένα τέτοιο πέναλτι, με ένα κεφάλι που, αν δεν είχε βγει από τα κόμιξ ο Μπουφόν, θα είχε σκοράρει με τρίτη κεφαλιά σε τελικό μουντιάλ (κι όλα θα 'ταν αλλιώς), με ένα κεφάλι που μπορεί να σκοτεινιάζει συχνά - πυκνά, αλλά που όταν χώσει την κουτουλιά δεν θα σηκωθεί να φύγει ύπουλα, αλλά θα κάτσει να κοιτάζει για ώρα με δολοφονικό βλέμμα τον σωριασμένο Ματεράτσι.

Ένα κεφάλι που δεν καταδέχτηκε να φορέσει σε ματς ζωής ή θανάτου μαύρα διαφημιστικά μαντήλια, ένα κεφάλι που φορούσε μέσα του όλη την μαυρίλα του πολεμιστή κι όλο το φως της ιδιοφυίας μαζί, ένα κεφάλι που όταν έπαιζε μπάλλα δεν ήταν διαφημιστική πινακίδα, αλλά έπαιζε μπάλλα.

Και τι μπάλλα!

The record shows

he took the blows

and he did it his fucking way.

Κι ο τρόπος του δεν ήταν απαραιτήτως ούτε ο σωστός τρόπος ούτε ο τρόπος του νικητή.

Ήταν όμως ο δικός του τρόπος.