Του Ναπάλμ τα Πρωινά
Δεν αμφισβητώ τη χρησιμότητα των πολεμικών ανταποκριτών. Τα κίνητρά τους αμφισβητώ. Ακόμη κι αν μια φωτογραφία μπορεί να αλλάξει την ροή ενός πολέμου επηρεάζοντας καταλυτικά την κοινή γνώμη, πιστεύω ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν ξεκινά να γίνει πολεμικός ανταποκριτής γι' αυτόν τον λόγο. Κι αν λέει ότι το κάνει, κοροϊδεύει τον εαυτό του: στη ζωή μάς κινούν οι ανάγκες μας - οι φιλοδοξίες μας μπορούν μόνο να μας δώσουν μια περαιτέρω ώθηση στο δρόμο που ούτως ή άλλως θα παίρναμε.Αναγνωρίζω στους πολεμικούς ανταποκριτές μια ειδική κατηγορία ανθρώπων που έλκονται από την μυρωδιά του πολέμου, του κινδύνου, του θανάτου· όλα τα άλλα έπονται και αποτελούν εκλογικεύσεις της παράδοξης αυτής έλξης.
Σέβομαι την πετριά τους, σέβομαι την ιδιαιτερότητα της ψυχοσύνθεσής τους· δεν την θαυμάζω, γιατί υπάρχει διαφορά μεταξύ θάρρους και κινδυνολαγνείας, αλλά την σέβομαι.
Ναι, αν δεν υπήρχαν πολεμικοί ανταποκριτές θα έπρεπε να τους εφεύρουμε, ωστόσο πάντα είχα αυτήν την αίσθηση της ύβρεως, βλέποντας ανθρώπους να τρέχουν να χωθούν μέσα σ' έναν πόλεμο που δεν τους αντιστοιχεί, μέσα σ' έναν πόλεμο που δεν τους όρισε η μοίρα.
Υπό αυτήν την οπτική γωνία, ίσως να έχουμε ένα είδος κάθαρσης, όταν ο πόλεμος καλύπτει θανάσιμα τον πολεμικό ανταποκριτή που είχε πάει για να τον καλύψει.
Ίσως στο βάθος - βάθος να προτιμούν κι οι ίδιοι την αδέσποτη σφαίρα ή την βόμβα από ψηλά, από ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
posted by Old Boy @ 4:17 μ.μ.
37 comments
37 Comments:
Ο κίνδυνος έχει μία παράξενη "μυρωδιά" που κάποιους δεν τους αφήνει ασυγκίνητους. Κι όταν εθιστούν την αποζητούν. Αλλά ο φόβος είναι πάντα φόβος. Κανείς δεν προτιμά "μία αδέσποτη σφαίρα" ή μία ένδοξη καταγραφή στις παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου που δεν είναι καν δικός του.
Οι περισσότεροι έχουν οικογένειες και γυρίζουν με αγαλλίαση κοντά τους. Αλλά ο επόμενος πόλεμος τους τραβά ξανά από ... την μύτη. Κι άλλωστε όπως σωστά είπες αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να ... εφευρεθούν για να 'χουν κάλυψη τα νέα από το "μέτωπο".
Ενδιαφέρουσα οπτική.
Μάλλον από ένα σημείο και μετά δε μπορούν πια να εκλογικεύσουν τίποτε.
Σίγουρα όμως ο πόλεμος που καλύπτουν δεν τους αντιστοιχεί και η υποψία της σκύλευσης πρέπει να είναι βαρύ φορτίο.
«Οι περισσότεροι έχουν οικογένειες»
Να μην πηγαίνουν αν έχουν οικογένειες.
Δεν ξέρω πόσο πιο επικίνδυνη είναι η δουλειά ενός πολ. ανταποκριτή από αυτή ενός πιλότου F-16. Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι ο πρώτος πληρώνεται τα τριπλάσια περίπου από τον δεύτερο. Οπότε, δεν έχω ίχνος συμπάθειας για την πάρτη του. Επιλογή του είναι. Όλα αυτά περί εθισμού κ.λ.π τα ακούω τσάμπα και βερεσέ.
Ενδιαφέρουσα η οπτική σου, όντως.
Το ΖΕΙΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ με απόλυτη ακρίβεια.
Επικινδύνως ζει κανείς και όταν κάνει παράξενες μανούβρες στη ζωή του σε στενό κύκλο βέβαια, αλλά η δουλειά του πολεμικού ανταποκριτή είναι επικίνδυνη στην κυριολεξία.
Τη δουλειά του φωτορεπόρτερ ή του οπερατέρ που τραβά καλλιτεχνικές εικόνες φρίκης δεν καταλαβαίνω επαρκώς.. καθώς και όσους συνωθούνται σε παρόμοιες εκθέσεις. Τι πρωτοθαυμάζουν; Τις αιματοβαμμένες εικόνες ή το θάρρος του καλλιτέχνη, την απόδειξη ότι πράγματι "ήταν κι αυτός εκεί"...
(αν σκεφτώ την παιδική μου επιθυμία να γίνω εξερευνήτρια και κυνηγός αγρίων θηρίων, απορώ με τις σημερινές μου θέσεις)
..γιατί γράφω τόσα πολλά;.. :-)
Δυσκολεύομαι να το καταλάβω. Αρνείσαι τα επικίνδυνα επαγγέλματα σε όποιον κάνει οικογένεια? Ή μήπως για να την αποκτήσει πρέπει πρώτα να αλλάξει επάγγελμα?
Τότε αστυνομικοί, πυροσβέστες, πιλότοι, σεκιουριτάδες, οικοδόμοι και ένα σωρό άλλοι που τώρα δεν μου έρχονται καταδικάζονται να μείνουν μαγκούφηδες?
Οι στατιστικές δείχνουν ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα υπάρχουν πολύ πιο επικίνδυνα επαγγέλματα από αυτό του πολεμικού ανταποκριτή.
Και ναι πολλοί θα ήθελαν να είναι υπάλληλοι γραφείου με όση ασφάλεια αυτό συνεπάγεται αλλά το δημόσιο δεν χώρεσε όλους του έλληνες στα γραφεία του.
Ροδιά, απλά όταν κάνει κανείς παράξενες μανούβρες στη ζωή του, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν είναι ατμόσφαιρα ολέθρου.
Οίστρε, όταν μιλάω για ύβρη, είναι σαφές ότι ο οικοδόμος ή ο σεκιουριτάς δεν θα μπορούσαν ποτέ να θεωρηθούν υβριστές (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου). Και η διαφορά που χωρίζει μια επικίνδυνη σκαλωσιά από το να κυνηγάς ξένους πολέμους μου φαίνεται σημαντική.
Προσωπικά σέβομαι και θαυμάζω μόνο τους freelance. Αυτοί ρισκάρουν τα πάντα. Οι άλλοι έχουν πίσω τους τον εργοδότη τους με πάσης φύσεως υποστήριξη.
Όσο για τους Έλληνες πολεμικούς ανταποκριτές, φτωχοί συγγενείς και, μην ξεχνάτε, πολλή μούφα. Επι πλέον, κανένας δεν σπούδασε "πολεμικός ανταποκριτής". Ειδικά στην Ελλάδα όλοι τυχαία γίνανε, μετά από ένα παιχνίδι κολοκυθιάς. Δυστυχώς η Ελληνική δημοσιογραφία είναι τόσο συκέ, μεταφορικά και κυριολεκτικά, που για να πετύχει κανείς αξιοκρατικά, πρέπει να κάνει ρεπορτάζ πάνω σε στόχους την ώρα που έρχονται οι βόμβες. Και πάλι, καμία εγγύηση δεν υπάρχει ότι δεν θα στήσει, ή δεν θα ζμπρώξει κώλο, για να έχει δουλειά την επόμενη σαιζόν.
Το να γίνεις πολεμικός ανταποκριτής δεν είναι ακριβώς μία κατάσταση αντίστοιχη με τα επαγγέλματα που αναφέρθηκαν.Είναι επιλογή.Είσαι δημοσιογράφος και επιλέγεις να το κάνεις αλλιώς μένεις όπως είσαι.Ο οικοδόμος δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο.Ακόμη και να το θέλει.Όπως και όλοι οι άλλοι.
Ο πλοίαρχος πάλι που θα μπει σε εμπόλεμη ζώνη θα πάρει πολύ περισσότερα χρήματα-αν δεν το κάνει θα παραμείνει ένας ακόμη πλοίαρχος με "συνηθισμένα δρομολόγια" και συνηθισμένες απολαβές.
Σε κάθε περίπτωση, το θέμα του ποστ δεν νομίζω ότι ήταν"επικίνδυνο επάγγελμα και δικαίωμα στην οικογένεια" για να γίνεται κουβέντα πάνω σε αυτό.Αδικούμε ένα εξαιρετικό ποστ.
πιτσικούλι
Αγαπητέ old boy,
έχω καλύψει κάποιους πολέμους και συγκρούσεις, γι' αυτό allow me to get personal. Το πρόβλημα δεν είναι αν πρέπει οι 'Ελληνες δημοσιογράφοι να καλύπτουν πολέμους ή εάν το κάνουν καλά αλλά το ότι πολλοί εξ αυτών, προβάλλουν περισσότερο τον εαυτό τους και λιγότερο το ίδιο το θέμα. Ολοι γνωρίζουμε περιπτώσεις δημοσιογράφων που έβαλαν εμπλεκόμενους να πυροβολούν για να τους πάρουν πλάνα και πολλά άλλα τέτοια. 'Ομως όταν πας εκεί, σπανίως φαντάζεσαι τι θα συναντήσεις. Αλλωστε αν εισαι δημοσιογράφος, ποιά μπορεί να είναι πιο σημαντική ιστορία για να ζήσεις και να διηγηθείς?
Οταν λες "ένας πόλεμος που δεν τους αντιστοιχεί", τι εννοείς? Αν όλοι βρισκόμασταν πάντα μόνο εδώ, ποιός θα περιέγραφε τι συμβαίνει εκεί? Και παρά τους ερασιτεχνισμούς μας, γιατί οι Αμερικάνοι ή οι Βρετανοί ανταποκριτές έχουν περισσότερο δικαίωμα να βρίσκονται εκεί? (αυτοί έχουν και ισχυρή υποστήριξη μέσων, εμείς ότι κάνουμε είναι φτωχομπινεδιάρικο).
Όσο για την "ύβρη" νομίζω ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά πως ό,τι και να πούμε στο μπλογκ σου ελάχιστα θα αλλαξει και εσένα και εμένα. Αυτά που έζησα - και μάλλον δεν είμαι τόσο καλή ώστε να τα μεταφέρω όπως τα έζησα - εμένα τουλάχιστον με έκαναν να κατανοήσω ότι δεν υπάρχει "πόλεμος που να μην μου αντιστοιχεί". Οχι για να καλύψω,φυσικά, αλλά για να με αφορά ακόμα και στην ασφάλεια του κομπιούτερ μου ή του blog σου.
Όσο για τη σχέση μας με το θάνατο είτε σε πολεμικές συγκρούσεις είτε στο καναπέ μας, το 'χε πει νομίζω ο Ηράκλειτος: Η ζωή και ο θάνατος βρίσκονται μέσα στη ζωή μας όσο και στο θάνατό μας.
Καμία πρόθεση να αποπροσανατολίσω από το θέμα, το οποίο αν κατάλαβα καλα είναι εν ολίγοις " δεν τους γουστάρουμε, τους σεβόμαστε, καλά κάνουν και υπάρχουν. Τι θέλουν κι ανακατεύονται σε ξένους πολέμους? Πάνε γυρεύοντας μία αδέσποτη σφαίρα να τους εξιλεώσει από την κινδυνολαγνεία τους".
Ωραία, δεν είναι αναγκαίο να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Απλά διαφωνώ. Ναι οι πολεμικοί ανταποκριτές το επιλέγουν και προφανώς οι οικοδόμοι όχι. Ναι άλλο επικίνδυνη σκαλωσιά και άλλο πόλεμος. Η διαφορά τους βρίσκεται στην αμοιβή και στην συχνότητα έκθεσης στον κίνδυνο.
Όσο για το αν χρειάζεται η Ελλάδα πολεμικούς ανταποκριτές ... ουδέν σχόλιο. Τους καθιέρωσε διεθνώς από την εποχή του Ηροδότου και του Θουκιδίδη
μόλις διάβασα κάτι που ίσως κολλάει στην συζήτηση από το The Magus του John Fowles:
...Long afterwards I realized why some men, racing drivers and their like, become addicted to speed. There are those of us who never see death ahead, but eternally behind: in any moment that stops and thinks.
Tζιτζίκο, τις προάλλες μου μιλούσε επαινετικά ένας φίλος γι' αυτό το βιβλίο.
Οίστρε, συγγνώμη αν ήμουν κάπως επιθετικός, εννοείται ότι δεν γίνεται να συμφωνούμε όλοι σε όλα.
Χιόνι, ομολογώ ότι με ξαφνιάζει ένα τέτοιου είδους σχόλιο, πάντως είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο.
Κατ' αρχήν δεν το έθεσα εγώ το θέμα ως προς τους Έλληνες σε αντιδιαστολή με τους ξένους ανταποκριτές. Γενικά μίλησα και για όλους.
Ρωτάς : «Αν όλοι βρισκόμασταν πάντα μόνο εδώ, ποιός θα περιέγραφε τι συμβαίνει εκεί?»
Σωστό είναι αυτό και δυο φορές στο ποστ παραδέχομαι την χρησιμότητα του κλάδου.
Λες ακόμα: «Οταν λες "ένας πόλεμος που δεν τους αντιστοιχεί", τι εννοείς?... Αυτά που έζησα ... εμένα τουλάχιστον με έκαναν να κατανοήσω ότι δεν υπάρχει "πόλεμος που να μην μου αντιστοιχεί".
Άλλο όμως πόλεμος που μπορεί να με επηρεάσει βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα, κι άλλο πόλεμος που αντιμαχόμενο μέρος είναι και η πατρίδα μου.
Ρωτάς ακόμα «Αλλωστε αν εισαι δημοσιογράφος, ποιά μπορεί να είναι πιο σημαντική ιστορία για να ζήσεις και να διηγηθείς?». Αυτό που λες νομίζω ενισχύει τον ισχυρισμό μου ότι δεν πρόκειται για πόλεμο που σου αντιστοιχεί, αλλά για κάτι που βλέπεις απ' έξω, για μια ιστορία, όπως όλες οι άλλες, απλά πιο συναρπαστική. Γιατί όμως νιώθεις την ανάγκη να την ζήσεις; Για να μεταφέρεις τα βάσανα των εκάστοτε βομβαρδιζόμενων; Ή για να μυρίσεις λίγο πόλεμο, λίγο κίνδυνο, λίγο θάνατο; Δεν τα λέω αυτά ως ηθικές μομφές. Απλά πιστεύω -και ασφαλώς μπορεί να έχω λάθος- ότι το βασικό κίνητρο είναι κάπου εκεί: μια παράδοξη έλξη για τον πόλεμο.
Σκέφτομαι τους κατοίκους της Βηρυτού που θα θελαν να μην βιώνουν αυτήν την κόλαση και σκέφτομαι το σμάρι των ανταποκριτών που τρέχουν εκστασιασμένοι προς την κόλαση. θα μου πεις αυτοί (εσείς δηλαδή) είναι οι μόνοι που μπορούν να μας πουν την ιστορία των κατοίκων της Βηρυτού. Δεκτόν.
Tζιτζίκο, τις προάλλες μου μιλούσε επαινετικά ένας φίλος γι' αυτό το βιβλίο.
Πάσχει από πολλά 'κλισέ' αλλά έχει και πολύ καλά στοιχεία. (To Daniel Martin του ιδίου είναι μάλλον καλύτερο). Αν δεν βαριέσαι σε καμιά εβδομάδα που θα έχω γράψει την κριτική στον 'χώρο' μου τσεκάρισέ το.
Old boy χωρίς να παίρνω οπωσδήποτε το μέρος όλων των πολεμικών ανταποκριτών, θα ήθελα να πω κάτι για το σημείο που λες ότι "στη ζωή μας κινούν οι ανάγκες - οι φιλοδοξίες, κ.λπ". Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Απέναντι σ' ένα γεγονός κάποιος μπορεί να κλειδωθεί σπιτάκι του ενώ κάποιος άλλος όχι. Ανάγκες έχουν κι οι δυό. Έπειτα, π.χ. και τα ζώα κινούνται από τις ανάγκες τους, ενστικτικά. Οπότε η παραπάνω φράση σου δεν λέει κάτι για τον άνθρωπο ειδικά. Ο άνθρωπος κινείται σε δύο τουλάχιστον κόσμους: ανάγκες+νόημα. Είναι "αμφίβιο". Νομίζω ότι κανείς δεν πάει σαν ρεπόρτερ στα μέτωπα από σκέτη ανάγκη - έχει κάποιο νόημα γι' αυτόν, όχι κατ' ανάγκην "ιδιοτελές" ή όχι ολότελα "ιδιοτελές".
Καλημέρα
Νομίζω ότι σε κάποιους υπάρχει μια ενδόμυχη ανάγκη που περιγράφεται με την φράση «θέλω να είμαι εκεί που γίνονται τα πράγματα»· για ιδεολογικούς, και όχι μόνο, λόγους. Και αυτή η ανάγκη δεν έχει καμία σχέση με το «ήμουν κι εγώ εκεί», που εμπεριέχει οπωσδήποτε τον ναρκισσισμό.
Όταν ήμουν μαθήτρια θυμάμαι ότι με βασάνιζε ένα ερώτημα: Αν ήμουν φοιτήτρια στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, θα ήμουν εκεί που «έβραζε» η κατάσταση ή θα κρυβόμουν στην ασφάλεια του σπιτιού μου παίρνοντας μυρωδιά μόνο από το ραδιόφωνο; Το ότι θα ήθελα να είμαι εκεί ήταν σίγουρο· το ερώτημα αφορούσε το αν θα είχα το θάρρος ή όχι. Αργότερα ως φοιτήτρια, με διάφορες ευκαιρίες, πήρα τις απαντήσεις μου.
Κι ακόμα
Κάποια στιγμή επεδίωξα να βρεθώ σε μια χώρα που βασανιζόταν από εμφύλιο πόλεμο, χωρίς να καλύπτω για κάποιο μέσο ούτε να καλύπτομαι από αυτό. Και το κατάφερα. Το έκανα από μια ανάγκη να βρεθώ εκεί, να δω και να κατανοήσω. Και το έκανα ίσως και από άγνοια του κινδύνου. Αλλά και τώρα που ξέρω πόσο επικίνδυνα ήταν, δεν αλλάζει κάτι. Όχι πως είμαι θαρραλέα· αδυνατώ να αντιληφθώ την αμεσότητα και το μέγεθος του κινδύνου.
Τέλος, πραγματικά, δεν καταλαβαίνω τί σημαίνει «ο πόλεμος που δεν τους αντιστοιχεί». Με αυτή τη λογική, η μοίρα δεν μου είχε ορίσει ούτε το «πολυτεχνείο» (λόγω χρόνου) ούτε τον ξένο «εμφύλιο» (λόγω τόπου). Αλλά αυτή η λογική μου φαίνεται λίγο, ξέρω γω… Ο πόλεμος είναι πέρα από χώρο και τόπο. Και με πιο λαϊκίστικη διάθεση: τις κραυγές της δαρμένης συζύγου από το διπλανό διαμέρισμα δεν τις σταματάει κανένας τοίχος.
Αν νοιώσεις την ανάγκη να πάρεις με τον α ή τον β τρόπο μέρος, ο πόλεμος είναι και δικός σου. Κυρίως δικός σου.
Ύβρις; μπορεί· καμιά φορά δεν γίνεται αλλιώς.
Εννοείται βρίσκω ανούσιο να αναφερθώ σε αρρωστημένες δημοσιογραφικές φιλοδοξίες. Αυτές αργά ή γρήγορα σε προδίδουν και μάλιστα με πολλούς τρόπους.
Τελικά βλέπω ότι οι μισοί από εδώ μέσα είτε έχουν βρεθεί σε εμπόλεμη ζώνη (χιόνι, κερασιά κ.ο.κ.), είτε έχουν ένα κρυφό πόθο να βρεθούν (oldboy, κ.ο.κ.).
Είναι αδύνατο να προσδιορίσεις με σαφήνεια τους λόγους για τους οποίους αποφασίζει κανείς να βρεθεί σε εμπόλεμη ζώνη, είτε ως ανταποκριτής, είτε ως οτιδήποτε άλλο.
Κάποιοι θα πουν πήγα εκεί γιατί έπρεπε κάτι να κάνω, άλλοι γιατί ένιωσαν την ανάγκη να καταγράψουν το συμβάν και άλλοι γιατί έπεσε το παραδάκι, ζεστό, ζεστό και αφράτο.
Θα τολμούσα να πω ότι σε κάποια στροφή του φλοιού του εγκεφάλου μας κρύβουμε έναν πολεμιστή που υπήρξε κάποτε κάπου.
Όποιος έχει ζήσει, με κάθε τρόπο, ένα πόλεμο ξέρει ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να βιώσει ένας άνθρωπος, είτε πολεμάει, είτε τον πολεμούν, είτε είναι άμαχος.
Όμως, με ένα περιέργο τρόπο, αποζητούμε τη μυρωδιά του. Την ένταση και την ακρότητα του.
Σε δημοσιογραφικό επίπεδο, οι πολεμικοί ανταποκριτές θεωρούν εαυτούς τη κορυφή της πυραμίδας και τις περισσότερες φορές το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται ο περίγελως κατ΄αρχήν του κλάδου και μετά όλων των υπολοίπων.
Ελάχιστοι απο αυτούς καταφέρνουν να διασωθούν και τις περισσότερες φορές μετά ένα - δύο πολέμους σταματάνε και το γυρίζουν στην έρευνα και στο ντοκυμαντέρ.
Αυτοί που παραμένουν μέσα στη συντριπτική τους πλειοψηφία ποτέ δε νιώθουν την ανάγκη να φιλοσοφήσουν το πόλεμο, απλά πατάνε το on και όποιον πάρει ο χάρος.
Όπότε μάλλον θα ήταν φρόνιμο oldboy να αναφερθούμε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια στο θέμα που θίγεις. Να δούμε ονόματα και διευθύνσεις.
GeorgeS.
Συμφωνώ με παραπάνω σχόλια, ότι κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό ή ότι αυτά τα άτομα δεν έχουν ίσως τόσο αυξημένη αίσθηση κινδύνου. Προσωπικά δεν αντέχω να δω ούτε θρίλερ, ενώ άλλοι τρελαίνονται κι άλλοι αντέχουν να τα δουν και live(βλέπε πολεμικοί ανταποκριτές). Δεν είναι τα πρότυπά μου, ούτε τους χλευάζω -κάτι τέτοια τα θεωρώ...αγουρίδες- απλά θεωρώ ότι κάνουν μια πολύ επικύνδινη δουλειά. Την οπτική της ύβρης δεν την είχα σκεφτεί. Ίσως γιατί στο μυαλό μου η λίστα περιλαμβάνει πρώτα άλλα επαγγέλματα, που κατά τη γνώμη μου διαπράττουν μεγαλύτερη ύβρη.
επικίνδυνη*
διαβαζω τα παραπανω σχολια ασκαρδαμυκτι.
ποια επικινδυνοτητα,παραξενη μυρωδια,εθισμο στο φοβο και ασκησεις θαρρους,αν ημουνα τι θακανα κτλ.
τι ειναι αυτα που λεμε.
για να μου μεταφερουν τη φρικη του πολεμου δεν χρειαζεται να βλεπω το αυστηρο καρρε μαλλι κομμωτηριου με τα ωραια μπεζουλι ρουχακια και backround λαμψεις απο βομβες που πεφτουν.
δεν βρισκω κανενα νοημα να ειναι αυτος ο ανθρωπος εκει να περιγραψει οτιδηποτε.ειναι περιττος.
τελικα αν πηγαινουν εκει ανθρωποι ας πηγαινουν γιατροι νοσοκομοι,ανθρωποι που τουλαχιστον μπορουν να φανουν χρησιμοι.
ε
"μια παράδοξη έλξη για τον πόλεμο":
Θα σταθώ σ' αυτή τη φράση σου old boy μια και νομίζω πως αποτελεί το κλειδί. Θαρρώ πως αποτέλεσε και την κυρίαρχη έμπνευση για το κείμενό σου.
-Σαφώς και το επάγγελμά μας δηλώνει πράγματα για μας. Για την ψυχοσύνθεσή μας. Βεβαίως η δουλειά του πολεμικού ανταποκριτή (όπως π.χ και του ιατροδικαστή) είναι "ιδιαίτερη", δεν είναι "για πολλούς", για να το πω απλοϊκά.
Νιώθω πως ο προβληματισμός είναι "πως η τραγωδία του πολέμου, ο ανθρώπινος τάφος είναι για άλλους μαγνήτης και για άλλους κόλαση."
Θεωρώντας δευτερεύοντα κίνητρα το κυνήγι της δημοσιογραφικής επιτυχίας και την περιέργεια να δω "τι συμβαίνει εκεί που βράζει το καζάνι", πόσο μάλλον μια... ιεραποστολική διάθεση, πιστεύω τα εξής:
Στο χάος που λέγεται ανθρώπινη ψυχοσύνθεση υπάρχει και η τάση, η ροπή, η παρόρμηση ορθότερα, προς άγριες, πρωτόγονες, βίαιες αναζητήσεις.
Σε όλους μας υπάρχει.
Σε όλους.
Τουλάχιστον κατά τα ψυχοδυναμικά ρεύματα.
Μερικοί "τσιγκλίζονται" παραπάνω. Υγιώς, δεν μιλώ για αιμοδιψείς διαστροφές, αλλά για το κακό που ελκύει ως εικόνα. Ως θέαμα.
(βλέπε Ταραντίνο).
Εδώ, ως δημοσιογράφος εννοώ, είσαι παρατηρητής. Εξωγενές στοιχείο. Το όποιο βίωμα δεν προσωποποιείται, ακόμα κι αν είσαι εκεί, γιατί σε κυνηγούν ξώφαλτσα.
Δεν σου βάρεσαν την πόρτα.
Εσύ χώθηκες στον πανικό.
Συμφωνώ με τον old boy, αλλά στους δημοσιογράφους που μπαρουτοκαπνίζονται, έχουν όμως αρχές, βγάζω το καπέλλο.
Σχετικά με τον ανώνυμο που μιλάει για κίνητρα, τα πράγματα εδώ δεν είναι στα γρήγορα ερμηνεύσιμα.
Τα κίνητρα ιεραρχούνται.
Και αξιολογούνται κατά τους κώδικες ηθικής που έχει ο καθείς.
Απόλυτα ανιδιοτελείς συμπεριφορές δεν υπάρχουν. Ξεκάθαρο.
Ό,τι κι αν κάνουμε κι η μητέρα Τερέζα να είμαστε, το κάνουμε -στο βάθος- για να καλύψουμε δικές μας ανάγκες. Πρωτίστως.
«Ο άνθρωπος κινείται σε δύο τουλάχιστον κόσμους: ανάγκες+νόημα. Είναι "αμφίβιο". Νομίζω ότι κανείς δεν πάει σαν ρεπόρτερ στα μέτωπα από σκέτη ανάγκη - έχει κάποιο νόημα γι' αυτόν, όχι κατ' ανάγκην "ιδιοτελές" ή όχι ολότελα "ιδιοτελές"».
Δεν διαφωνώ, Τουρτούρα, και δεν νομίζω πως λέμε κάτι διαφορετικό. Αν ας πούμε έχω την ανάγκη να βρίσκομαι στην κόψη του ξυραφιού και να βιώνω extreme καταστάσεις, σαφώς και έχει νόημα για μένα να πάω να τις βιώσω. Τι εννοούμε όμως λέγοντας «νόημα»; Ότι θα γίνω πιο σοφός; Ότι θα κατανοήσω καλύτερα πώς λειτουργεί ο κόσμος; Θέλω να πω ότι η ανάγκη μου να δω πως είναι ένας πόλεμος μπορεί και να ταυτίζεται με το νόημα που έχει για μένα. Μετά μπορεί να γράψω βιβλίο ή να μην πω κουβέντα. Και στις δύο περιπτώσεις όμως μια φωνή μέσα μου μου φώναζε πως ΠΡΕΠΕΙ να πάω να δω.
Κερασιά, όσα λες για τον εμφύλιο πόλεμο που πήγες να παρακολουθήσεις, νομίζω ότι στηρίζουν το επιχείρημά μου ότι βασικό κίνητρο των ανταποκριτών είναι η έλξη για τον πόλεμο. Εσύ λοιπόν πήγες χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς χρήματα, χωρίς φήμη. Πήγες γιατί έπρεπε να πας.
Λες: «Τέλος, πραγματικά, δεν καταλαβαίνω τί σημαίνει «ο πόλεμος που δεν τους αντιστοιχεί». Με αυτή τη λογική, η μοίρα δεν μου είχε ορίσει ούτε το «πολυτεχνείο» (λόγω χρόνου) ούτε τον ξένο «εμφύλιο» (λόγω τόπου)»
Όντως δεν στα όρισε. Θα δεχόμουν αν πίστευες ότι ένας πόλεμος είναι και δικός σου, να πήγαινες να πολεμήσεις ή εν πάση περιπτώσει να συμμετέχεις. Ο Ισπανικός εμφύλιος είναι ένα παράδειγμα. Τότε άνθρωποι πίστεψαν ότι ο πόλεμος αυτός είναι και δικός τους. Και πήγαν και πολέμησαν. Ακόμη περισσότερο δέχομαι ότι κάθε πόλεμος είναι δικός μας, αν ας πούμε είμαστε μέλη των Γιατρών Χωρίς Σύνορα ή άλλων ανθρωπιστικών οργανώσεων.
Το να πηγαίνουμε όμως σ' έναν πόλεμο για να δούμε, να καταλάβουμε, να νιώσουμε, να συναισθανθούμε είναι κάτι που όπως είπα στο ποστ σέβομαι, αλλά δεν παύει να είναι μια εμπειρία πολυτελείας, μια επιλογή πολυτελείας πάνω στον μη επιλεγμένο, αναγκαστικό όλεθρο των άλλων και υπ' αυτήν την έννοια μια ύβρις.
Δεν ξέρω αλλά αυτό που λέτε, ο πόλεμος δεν μας ανήκει με βρίσκει ιδεολογικά αντίθετο. Με την έννοια οτι θα έπρεπε να πάρουμε μέρος όλοι σε αυτόν. Για να τον σταματήσουμε. Κι όχι απαραίτητα πολεμόντας. Κάνοντας πορείες όπως έγινε πχ πριν τον τελευταίο πόλεμο στο Ιράκ. Όλοι οι πόλεμοι μας αφορούν γιατί κάποιοι συνάνθρωποί μας σκοτώνονται. Τι θα πεί δεν είναι στην πατρίδα μας, δεν είναι δική μας; Δυο μέτρα μακριά απ'τον κώλο μας κι όπου θες ας είναι; Εκτός απο το οτι το βρίσκω απάνθρωπο, δεν ισχύει καν, γιατί μακροσπρόθεσμα σε επηρεάζει. Ανεβαίνουνε οι τιμές του πετρελαίου πχ. Δεν παίρνεις έμμεσα μέρος κι εσύ άραγε; Σχόλιο για τους πολεμικούς ανταποκριτές δεν θα κάνω, δεν έχω γνώμη καθότι μεγάλωσα χωρίς TV.
Nα κρίνω εκ του αποτελέσματος?... ok... πράγματι οι φιλοδοξίες του καθενός είναι η κινητήριος δύναμη να κάνει πράγματα... απο το να είσαι γιατρός και να θεραπεύεις αρρώστους, αποκτώντας για κείνους μια θεϊκή υπόσταση, έχοντας όμως το χρήμα και την καταξίωση στο μυαλό σου και όχι την θεραπεία τους αυτή καθαυτή, μέχρι το να είσαι πολεμικός ανταποκριτής με την όποια απήχηση στο κοινό... πχ καλοσυνάτες γριούλες και όχι μόνο να λένε "βρε παιδάκι μου κι αυτοί!... τι θάρρος έχουν αυτοί οι άνθρωποι που μας προσφέρουν αυτές τις ειδήσεις... να 'ναι καλά... επιτελούν λειτούργημα"... και να έχεις στο μυαλό μόνο την καταξίωση και τα παρελκόμενα αυτής της ανθρωπιστικής "γενναιότητάς" σου...
Απ'την μια η θεραπεία και απο την άλλη η ενημέρωση... απ'την μια η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και απ'την άλλη η δημοσιοποίησή του... χμμμ.... ναι όσο το σκέφτομαι... δεν με χαλάει... άλλωστε εμείς μόνο κερδισμένοι θα βγούμε απο αυτό... κι ας υπάρχει ο κίνδυνος της στημένης ενημέρωσης... πάντα θα βρίσκεται η αλήθεια... αργά ή γρήγορα... κι αν φάνε και το κεφάλι τους θα πούμε "εμ και αυτός!... πήγαινε γυρεύοντας... τι δουλειά είχε εκεί?"
Uncle Aris, άλλο με αφορά ένας πόλεμος - πιάνεται η καρδιά μου βλέποντας ειδήσεις - ανεβαίνει το πετρέλαιο - συμμετέχω σε μια διαδήλωση
κι άλλο βόμβες σφυρίζουν γύρω μου -το σπίτι μου ισοπεδώθηκε - η πόλη μου ισοπεδώθηκε κι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκοτωθώ.
"Απ'την μια η θεραπεία και απο την άλλη η ενημέρωση... απ'την μια η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και απ'την άλλη η δημοσιοποίησή του... χμμμ.... ναι όσο το σκέφτομαι... δεν με χαλάει"
Η σύγκριση θα έπρεπε να γίνει με τους γιατρούς που πάνε σε εμπόλεμη ζώνη γιατί το τσουβαλιάζειν είναι αν μη τι άλλο άδικο.Τότε δεν θα έπρεπε να μιλάμε για πολεμικούς ανταποκριτές αλλά για τους δημοσιογράφους γενικά.
Και οι γιατροί αυτοί σίγουρα δεν έχουν στο νου τους το χρήμα.
Υπάρχουν ούτως ή άλλως και άνθρωποι που δεν βλέπουν τον άλλο σαν χαρτονόμισμα αλλά σαν άνθρωπο.
πιτσικούλι
εγώ δεν αναφέρθηκα σ'εκείνους τους πολύ λίγους όμως :)
και δεν κάνω πλάκα. Εχοντας καλύψει επί μακρόν δύο πολέμους, θα ήθελα να πω ότι το βασικό κίνητρο που πολεμικού ανταποκριτή είναι η επαγγελματική διαστροφή. Βρίσκεσαι, απλώς, μπροστά σε ένα κορυφαίο γεγονός για την καριέρα σου, είναι ότι ακριβώς και ο τελικός του παγκοσμίου κυπέλλου για τον ποδοσφαιριστή. Κατά συνέπεια δεν υφίσταται η έννοια του κινδύνου, εκτιμάς ότι δεν θα πάθεις τίποτα επειδή, πολύ απλά, βρίσκεσαι σε έναν πόλεμο που δεν σε αφορά. Ταυτοχρόνως, εννοείται, τα ρεπορτάζ σου παίζουν ψηλά, οι συνάδελφοι σου σε βλέπουν με φθόνο και συντηρείται ο ανταγωνισμός για το ποιος θα πάει στον επόμενο πόλεμο. Να είστε βέβαιοι πως η προσφορά για υπηρεσίες πολεμικού ανταποκριτή, υπερκαλύπτει τη ζήτηση.
Κατά τα άλλα, για να διαλύονται κάποιοι μύθοι, έχουμε και λέμε. Δεν κινδυνεύουν όσο θέλουν να δείχνουν. Τους προσέχουν πάρα πολύ. Επίσης δεν είναι ανεξάρτητοι. Καθημερινά υποβάλλουν πρόγραμμα μετακινήσεων, οι δε τηλεοπτικοί στέλνουν απολύτως ελεγχόμενο ρεπορτάζ, αλλιώς το κύκλωμα δεν ανοίγει. Και αν καταφέρεις και στείλεις κάτι που δεν αρέσει στην πλευρά που σε φιλοξενεί, τότε έχεις φύγει την ίδια μέρα. Επίσης είσαι υποχρεωμένος να στέλνεις παιδάκια που πεινάνε και οικογένειες που σπαράζουν. Στο ζητάει και το κανάλι, αλλά και το επιτελείο Τύπου των εμπολέμων. Αυτοί εκμεταλλεύονται πρωτίστως τον ανθρώπινο πόνο και μετά τα κανάλια εδώ.
Οι απεσταλμένοι των εφημερίδων έχουν πιο εύκολη δουλειά, μπορούν να γράψουν αρκετά, αλλά και πάλι, αν γράψεις κάτι που θα μεταφραστεί αρνητικά από την εν Ελλάδι πρεσβεία της πλευράς που σε φιλοξενεί, έρχονται κάποιοι καλοί κύριοι και σου λένε να φύγεις.
Αυτά, μην το ψάχνετε παραπάνω με ψυχογραφήματα.
Old boy το ποιό νόημα έχει για τους πολεμικούς ανταποκριτές αυτό που κάνουν, ας μας το πούν οι ίδιοι (ο "πολεμικός ανταποκριτής" είπε εδώ πολλά ενδιαφέροντα πράγματα).
Το ποιό νόημα έχει να κάθεται μια κοινωνία και να βλέπει πολεμικές ανταποκρίσεις, αυτό μπορούμε να το πούμε εμείς. Αν υπάρχει μια
"διαστροφή" από τη μεριά των πολεμικών ανταποκριτών, υπάρχει και μια από τη μεριά των θεατών, έτσι δεν είναι;
Το θέμα είναι ότι και οι μεν και οι δε, δεν μπορούμε να βάλουμε τέλος στον πόλεμο. Οι εξουσιαστές μας έχουνε στριμώξει στην "κερκίδα" της ιστορίας, το "ματς" οργανώνεται από εκείνους - κι άλλοι από μας γίνονται οι σπήκερς, ενώ οι υπόλοιποι τρώνε πασατέμπο και βλέπουνε...
Το θέμα είναι να κατέβουμε απ' την "κερκίδα" και να κάνουνε εμείς παιχνίδι.
Αγαπητέ πολεμικέ ανταποκριτή, πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο σου. Αν μου επιτρέπεις δυο ερωτήσεις, θα πήγαινες και για τα μισά χρήματα; Ένιωθες έξαψη ετοιμάζοντας τις αποσκευές σου;
Old boy παραπάνω χρήματα δεν υπάρχουν αν και εξαρτάται πάντα που δουλεύεις. Αν πας καλύτερα από τους άλλους ίσως να πάρεις κάποιο bonus. Ποτέ, όμως, δεν το κάνεις για τα λεφτά.
Επίσης σε καμία περίπτωση οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν έχουν τα μέσα που έχουν οι ξένοι. Εσύ είσαι μόνος σου αν είσαι από εφημερίδα ή ραδιόφωνο, ή με έναν εικονολήπτη αν είσαι από τηλεόραση. Και βλέπεις δίπλα σου την El Pais να είναι με οδηγό, μεταφραστή, δορυφορικό τηλέφωνο και όλα τα καλά. Δεν συζητώ δε για Βρετανούς ή Αμερικανούς. Αυτοί είναι πραγματικοί πολεμικοί ανταποκριτές. Διότι άλλο να είσαι Ελληνας στο Βελιγράδι ή στο Κόσοβο με τους «Σέρβους αδερφούς», και άλλο να είσαι Αμερικανός που τους βομβαρδίζεις. Πρέπει παράλληλα να γνωρίζετε ότι οι Ελληνες πολεμικοί ανταποκριτές τυγχάνουν πάντα καλής μεταχείρισης, με εξαίρεση όσους κάλυψαν μουσουλμάνους στη Βοσνία και Αλβανούς στο Κόσοβο, επειδή ως χώρα δεν έχουμε αντιπάθειες. Αλλά είμαστε και αρκετά τεμπέληδες. Ενα παράδειγμα: ο Simpson του BBC, για να πιάσουμε έναν καλό, θα προσπαθήσει μέσα σε δυσμενές περιβάλλον να κάνει το διπλωματικό ρεπορτάζ, να μιλήσει για την εξέλιξη της κρίσης και δεν τον ενδιαφέρει τόσο η εικόνα. Θα στείλει το minimum όσων έχει διαπραγματευτεί με την πλευρά που τον φιλοξενεί. Αντιθέτως ο Ελληνας, θα πάει στο κέντρο Τύπου (πάντα υπάρχει), θα ακολουθήσει τη διατεταγμένη εκδρομή και θα στείλει τα παιδάκια που πεινάνε. Ετσι είναι αρεστός σου όλους.
Οσον αφορά την προετοιμασία των αποσκευών, εγώ προσωπικά δεν αισθανόμουν έξαψη, αλλά ικανοποίηση που μπαίνω στην κουζίνα για να φάω το φιλέτο. Και στο κάτω κάτω έτσι πρέπει να αισθάνεται ο κάθε άνθρωπος που πάει να παρακολουθήσει, με σχετική ασφάλεια, τη συγγραφή της ιστορίας. Επειδή στη μυθολογία της δημοσιογραφίας θεωρείται δύσκολο ρεπορτάζ, κορυφαίο, (ενώ δεν είναι), αισθάνεσαι πολύ ωραία
Μπορώ να συμπληρώσω κάτι; Πραγματικοί πολεμικοί αναποκριτές είναι κατά βάση οι τύποι που καλύπτουν εμφυλίους στην Αφρική. Οι σύγχρονοι πόλεμοι των τελευταίων δεκαετών στο βόρειο ημισφαίριο είναι κάπως lux ως προς τις συνθήκες. Δεν μπορείς να βγάλεις το αριστούργημα όπως οι ανταποκρίσεις που διαβάζεις από τον πόλεμο της Κριμαίας στους London Times ή, αργότερα, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Μετά άρχισε να ισχύει το ρητό, σύμφωνα με το οποίο η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα του πολέμου. Σήμερα ο πολεμικός ανταποκριτής διαμένει σε σούπερ ξενοδοχείο, οι εμπόλεμοι το γνωρίζουν και οι πύραυλοι πέφτουν με μαθηματική ακρίβεια. Εν προκειμένω, στην κρίση της Μ. Ανατολής το δύσκολο είναι να είσαι στη Χάιφα όπου πέφτουν οι ρουκέτες της Χεζμπολά και όχι στη Βηρυτό όπου το Ισραήλ δεν θα σου τη ρίξει στο ξενοδοχείο. Αντίθετα, πραγματικά δύσκολη ήταν η Βαγδάτη ΜΕΤΑ την είσοδο των Αμερικανών, όχι πριν. Αλλά τότε έφυγαν και οι περισσότεροι Ελληνες.
Μερικές γνωστές απάτες Ελλήνων πολεμικών ανταποκριτών επισημάνθηκαν και παραπάνω:
Στην κρίση με τις πυραμίδες στην Αλβανία η ρεπόρτερ μοίραζε πεντοχίλιαρα σε ενόπλους για να πυροβολούν.
Στον εμφύλιο της Βοσνίας, πολεμικός ανταποκριτής που αργότερα πολιτεύτηκε, έστηνε μάχες σε στρατόπεδα εκπαίδευσης των Σέρβων, με άσφαιρα πυρά βέβαια. Μετέδιδε ότι βρίσκεται στο επίκεντρο σύγκρουσης.
Στον ίδιο πόλεμο κάποιος έκανε stand up έξω από το πολεμικό μουσείο Βελιγραδίου και έλεγε ότι είναι στη Βοσνία.
Πολύ συχνά μετακινείς τη γιαγιά να κλάψει σε άλλο τάφο για να βολεύει το πλάνο. Το έκανε με συνέπεια οπερατέρ μεγάλου καναλιού.
Κύριε Πολεμικέ Ανταποκριτά, τα σαρώσατε όλα. Σε τι πλάνες ζούμε...
Πολεμικέ Ανταποκριτή, σ' ευχαριστώ πολύ για την ειλικρίνειά σου.
Δεν καταλαβαίνω!Διακρίνω θυμό για τους πολεμικούς ανταποκριτές ή είναι η ιδέα μου?Το κινητρο ειναι θεωρώ πρωσωπικό,δεν μπορουμε να μιλάμε για τα κίνητρα των πολεμικών ανταποκριτών,τα κίνητρα των blogers,τα κίνητρα των Ιατρικων αποστολών στον "τρίτο κοσμο"κλπ
ΚατεριναΚ
Cool Blog! If you get a chance I would like to invite you to visit the following Drivers Blog, it is cool to!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home