Λερώνοντας τη Σιωπή

Η ταφή του πατέρα του παιδικού μου φίλου έγινε στην άνω πύλη του νεκροταφείου Παπάγου, πάει να πει ψηλά στο βουνό. Παίρνοντας στη συνέχεια την μεγάλη κατηφόρα προς το καφενείο, βλέπω μπροστά μου δεκάδες σειρές από τάφους και στο βάθος εκατοντάδες σειρές από πολυκατοικίες, που συνθέτουν ένα τμήμα από το φαιό νταμάρι. Εν αντιθέσει με τους τάφους οι πολυκατοικίες είναι δομημένες άναρχα. Αρμονία βέρσους χάους, τιτιβίσματα πουλιών βέρσους αστικής οχλοβοής, νέκρα βέρσους ζωής. Όμως η πινακίδα γράφει «Κοιμητήριο Παπάγου» και ίσως δεν είναι εντελώς λάθος να αποκαλούμε τις νύχτες και τις πολυκατοικίες κοιμητήρια.

Χρησιμοποιώ μετρό για να φτάσω εγκαίρως. Βγαίνοντας από τον σταθμό της Εθνικής Άμυνας, οι κυλιόμενες σκάλες έχουν τέτοια κλίση, που είναι σαν να σε ανεβάζουν απευθείας στον ουρανό. Φυσικά δεν το κάνουν. Οι κυλιόμενες δεν το κάνουν, ο θάνατος το κάνει; Ο νεκρός επιτέλους ξέρει; Παίρνει τις απαντήσεις στα μεγάλα αινίγματα; Κι αν τις παίρνει ως τι τις παίρνει; Ως πνεύμα, ως πρώην άνθρωπος; Ο νεκρός επιτέλους ξέρει ή πεθαίνοντας δεν μπόρεσε να μάθει τίποτα, ούτε καν πως μετά τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτα; Ο κόσμος στην εκκλησία σχηματίζει ουρά για να περάσει μπροστά απ' το φέρετρο και είναι σαν να σχηματίζει ουρά περιμένοντας να έρθει η δική του σειρά για να μπει μέσα σ΄ένα φέρετρο, με τον κόσμο στην εκκλησία να σχηματίζει ουρά για να περάσει μπροστά απ' αυτό. Και ούτω καθεξής. Απ' την μήτρα στο φέρετρο κι από έμβρυο χώμα. Και το ενδιάμεσο η ιστορία του καθενός μας. Και άλλοι προτιμούν την ιστορία τους πιο μέινστριμ, πιο καλουπαρισμένη, πιο ασφαλή και άλλοι την προτιμούν με περισσότερες λοξοδρομήσεις, με περισσότερες ανατροπές, με λιγότερη κοινωνική αποδοχή.

Ο θάνατος μυρίζει σαν βρώμικο σακάκι, σαν το βρώμικο σακάκι του μπροστινού μου στην εκκλησία, την ώρα που ο πολιτικός σολάρει στον επικήδειο. Δεν υπάρχουν κάμερες: ο πολιτικός σολάρει πιο πολύ από μεράκι.

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν αφήνουν καμία αυθεντική συγκίνηση ανεκμετάλλευτη· προτιμούν να τις τσαλακώσουν για να τις φέρουν στα μέτρα τους και να κάνουν για μια ακόμη φορά το κομμάτι τους.

Άνθρωποι όπως οι πολιτικοί.

Ή όπως οι ψυχαναγκαστικοί γραφιάδες σαν εμένα.

Άνθρωποι δηλαδή που δεν παίρνουν καθόλου χαμπάρι από ζωή, άνθρωποι που δεν έχουν τη στοιχειώδη νοημοσύνη επιτέλους να σιωπήσουν και να αφουγκραστούν προσεκτικά τον θάνατο και την οδύνη των ζωντανών που μένουν πίσω, δίχως άντρα, δίχως πατέρα, δίχως γιο και αδελφό.