Γκριζούπολη

Δεν ξέρω αν στις προεκλογικές υποσχέσεις των υποψηφίων δημάρχων εξακολουθούν να περιλαμβάνονται οι παιδικές χαρές ή αν έχουν εγκαταλειφθεί πλέον ως αντικαπιταλιστικές σε σύγκριση με τους παιδότοπους.

Μια πραγματικά καινοτόμος ιδέα όμως, θα ήταν η εξαγγελία δημιουργίας δίπλα σε κάθε παιδική χαρά και μιας ενήλικης μελαγχολίας. Κι αν υπάρχει πρόβλημα ευρέσεως χώρων, ίσως θα μπορούσαν οι εναπομείνασες παιδικές χαρές να λειτουργούν ορισμένες ώρες της ημέρας ως ενήλικες μελαγχολίες. Αντί για παιδιά που θα τρέχουν και θα φωνάζουν, οι χώροι αυτοί θα γεμίζουν με τριαντάρηδες και σαραντάρηδες που θα σέρνουν το βήμα τους με χαμηλωμένο το κεφάλι και θα μονολογούν.

Τα ήδη υπάρχοντα παιχνίδια θα μπορούν άνετα να ερμηνεύονται και να χρησιμοποιούνται ως συναισθηματικές μεταφορές (τραμπάλα για τους μανιοκαταθλιπτικούς, τσουλήθρα για τους πεσιμιστές κ.ο.κ.).

Κι αν η ιδέα πιάσει, η ιδιωτική πρωτοβουλία θα αναλάβει αμέσως δράση για να ξεφορτωθούμε τις ενήλικες μελαγχολίες και να τις αντικαταστήσουμε με στεγασμένους μελαγχολότοπους, που θα έχουν ονόματα όπως αυτό του τίτλου του ποστ.