H Μήτρα Μέσα Μου

For today I am a boy
One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful woman
One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful girl
One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful woman
One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful girl
But for today I am a child, for today I am a boy
For today I am a child, for today I am a boy
For today I am a child, for today I am a boy
One day I’ll grow up, I’ll feel the power in me
One day I’ll grow up, of this I’m sure
One day I’ll grow up, I know a womb within me
One day I’ll grow up, feel it full and pure
But for today I am a child, for today I am a boy
For today I am a child, for today I am a boy
For today I am a child, for today I am a boy

Μάχη με τη Φύση, Μάχη με τον Εαυτό, Ενοχή, Ασφυξία, Μετάλλαξη, Πόνος, Λύτρωση, Παρακμή, Τέχνη.

Αntony and the Johnsons, 2 Ιουλίου στην Αθήνα.

Η φωτογραφία είναι από το εσώφυλλο του cd «I'm a bird now».

Mp3 εδώ, στίχοι εδώ.

Ασφάλεια Καφέ

Θέλω να γίνω πλούσιος, γι' αυτό θα ιδρύσω σύντομα μια εταιρία που θα ασφαλίζει αποκλειστικά ζημιές από χύσιμο καφέ. Βασικός σκοπός του καφέ δεν είναι ούτε να σε ξυπνάει ούτε να σε τονώνει. Βασικός σκοπός του καφέ είναι να χύνεται.

OLD BOY

ΧΕΣΤΗΚΑ

Τα τρία αδελφάκια

Mετά από πολλές δεκαετίες μοναχικού παιχνιδιού, ο Χιούι, ο Λιούι κι ο Ντιούι έθεσαν τον θείο τους προ των ευθυνών τους: θέλουμε να μας κάνεις ένα ξαδελφάκι για να έχουμε συντροφιά και να κλείνουμε καρέ στο χαρτί, του είπαν. Ο Ντόναλντ μπροστά στο εύλογο αίτημά τους λύγισε. Την έπεσε σε μια πάπια Πεκίνου, αλλά αυτή δεν του καθόταν με τίποτα. Συμβιβάστηκε με τη δεύτερη επιλογή του, μια μουλάτα πάπια Βραζιλίας την οποία είχε πρωτοδεί στο καρναβάλι Μοσχάτου και είχαν ανταλλάξει κινητά. Όταν ο γιος μεγάλωσε λίγο και άρχισε να παίζει μπάλλα με τα ξαδέλφια του, το τόπι χανόταν. Οι Χιούηδες δεν μπορούσαν να τον συναγωνιστούν (καλώς τα παπιά, καλώς τα 3-0, τους έλεγε) κι αυτός άρχισε να παίζει με μεγαλύτερους. Πολύ σύντομα τον ανακάλυψαν ανιχνευτές ταλέντων κι όλοι άρχισαν να μιλούν για το νέο παπί - θαύμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τα τρία αδελφάκια τιμωρήθηκαν για την ύβρη τους να προσπαθήσουν να αλλάξουν την μοίρα τους και ξανάμειναν μόνα, ενώ η στρογγυλή θεά είχε βρει τον καινούριο γητευτή της, τον Ντοναλντίνιο.

Which side are you on?

Μπορώ να καταλάβω ανθρώπους που παλεύει μέσα τους ο άντρας με την γυναίκα.

Μπορώ να καταλάβω τον Κόκκινο Ντάνι και την Μαρία Δαμανάκη.
Μπορώ να καταλάβω τον Σαούλ που έγινε Παύλος.
Μπορώ να καταλάβω ανθρώπους που ακούνε Αντύπα και Θανάση Παπακωνσταντίνου μαζί.

Μπορώ να καταλάβω τη λέαινα μαζί με την αντιλόπη.
Μπορώ να καταλάβω τα πάντα.
Εκτός από τον τύπο που μένει μέσα σ΄αυτό το σπίτι.

Ο Πήχυς

O Εντ Γουντ ρωτά τον παραγωγό του πώς του φάνηκε η ταινία που μόλις γύρισε. Είναι η χειρότερη ταινία που έχω δει ποτέ, του λέει. Μες την καλή χαρά, ο Εντ απαντά ότι η επόμενη του θα είναι καλύτερη.

Όλα στη ζωή εξαρτώνται από το που τοποθετείς τον πήχυ.

Κάθε πράγμα στον καιρό του

Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ο συνοδηγός σου ότι δεν γίνονται όλα μαζί;
«Πρόσεχε το δρόμο - Πρόσεχε το δρόμο!».
Αφού στέλνω sms ρε μαλάκα.

Λογολογίες

Ακολουθούν αποσπάσματα από δύο ιστολόγια (μούτρα και (sic)), τα οποία, παρά τις επί μέρους ή και τις γενικότερες διαφωνίες μου και παρά την ιδιαίτερη δυσκολία κατανόησης του πρώτου εξ αυτών, κοσμούν τον χώρο.

Ξεκινάω με αποσπάσματα από εδώ:

«... πρώτιστη ιστολογική αλήθεια: ... τίποτα το σημαντικό δεν μπορεί να λεχθεί ως εκ της τριβής με τους άλλους ιστολόγους».

«Η λεγόμενη επικοινωνία είναι η ersatz ύπαρξη των αφασικών. Ο λόγος, και ας λένε, δεν αρθρώνεται για να επικοινωνήσει αλλά για να επιβληθεί. Και κανένας λόγος δεν επιβάλλεται ως λόγος μέσα από την προσποίηση της επικοινωνίας. Το μόνο που μπορεί με αυτόν τον τρόπο να αρθρωθεί είναι η επίφαση, δηλαδή η ακύρωση, του λόγου».

Ωστόσο, ο ίδιος ιστολόγος συζητώντας με τον Lazopolis εδώ, καταλήγει λέγοντας: «Ομολογώ πως βρίσκω εξαιρετικά γόνιμη τη συζήτηση που άνοιξες και πιστεύω πως θα είχε πράγματι ενδιαφέρον να τη μεταφέρεις στο ιστολόγιό σου ώστε να μετέχουν πλείονες συνομιλητές».

Συνεχίζω με αποσπάσματα από εδώ:

«Το πρόβλημα είναι πώς ο ... ατομικός λόγος, ελέγχεται μόνο από το άτομο που τον εκφέρει - στερείται δε λογικής. Δεν είναι τελικά, παρά μία άλλη, σιωπή· εκκωφαντική μεν, αλλά σιωπή. Δεν απευθύνεται σε κανέναν, αντιστοιχεί με τό ασύνδετο παραμιλητό, δεν διαλέγεται με την φωνή του άλλου, δεν συμπλέκεται ούτε αλληλοπεριχωρείται».

«Αυτό είναι πρόβλημα της κοινωνίας μας, της ελληνικής τώρα. Και φυσικά, αυτό είναι το πρόβλημα και της δικτυακής μας κοινότητας, όσο της αναλογεί».

Το κείμενο μιλά για μια παλιά ιδεατή εποχή που ο κόσμος δεν είχε «άποψη» αλλά «γνώμη», μια εποχή που ο κόσμος όταν συζητούσε, ο λόγος του ήταν λόγος και όχι σιωπή, όπως σήμερα. Από ό,τι αντιλαμβάνομαι πρόκειται για ένα κείμενο που προϋπήρχε των ιστολογίων. Πεποίθησή μου είναι, ότι από τη στιγμή που ένα κείμενο ανεβαίνει σε ένα ιστολόγιο με ενεργοποιημένη τη δυνατότητα σχολίων, ο διάλογος σύντομα παίρνει την «εκδίκησή» του από όσους τον απαξιώνουν.

Αν θέλουμε να μας κάνουν συντροφιά οι απόλυτες βεβαιότητές μας, τα μπλογκς δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για να τις βγάζουμε βόλτα.

Στερεότυπα

Χρόνια τώρα με κυνηγάει αυτή η εικόνα της Κοντολίζα: ξαπλωμένη στην γεμάτη αφρόλουτρο μπανιέρα να χαϊδεύεται με μανία, να φτάνει να ματώνει το αιδοίο της από το λυσσαλέο τρίψε - τρίψε, αλλά η φύση της να επιμένει να μένει πεισματικά στεγνή.

Χρόνια τώρα με κυνηγούν θλιβερά στερεότυπα.

Η φαντασία μου πιο άκαμπτη κι από τους μύες του ανοργασμικού της προσώπου.

Αστέρι μου

Bλέπω στα έξτρας του dvd του «Cinderella Man» σκηνές από τον πραγματικό αγώνα μποξ μεταξύ James Braddock και Μax Baer, που διεξήχθη το 1934 για τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών. Βλέπω ότι ο Μax Baer αγωνίστηκε με ένα μαύρο σορτσάκι που είχε πάνω του ένα τεράστιο Άστρο του Δαβίδ. Η δραματοποίηση του συγκεκριμένου αγώνα αποτελεί το τελευταίο μέρος και την κορύφωση της ταινίας, στην οποία τον Βraddock υποδύεται ο Ράσελ Κρόου. Ο Baer είναι ο κακός του έργου, έχει σκοτώσει στο παρελθόν πυγμάχους στο ριγκ και φοβόμαστε μήπως σκοτώσει και τον Kρόου (ακολουθεί spoiler), αλλά τελικά τις τρώει και χάνει τον τίτλο του πρωταθλητή. Στην ταινία ο Βaer φορά ένα κόκκινο σορτσάκι χωρίς άστρο.

Θα μου πεις τώρα, ότι στις σκηνές από τον πραγματικό αγώνα βλέπουμε επίσης, πως στον τελευταίο γύρο οι δύο πυγμάχοι ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης και μετά βίας σήκωναν τα χέρια τους να δώσουν καμία γροθιά, ενώ στην ταινία χτυπιούνται αλύπητα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Σύμφωνοι, αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο.

Αν στην πραγματικότητα ο Βaer φορούσε σορτσάκι με τα χρώματα της Ιταλικής σημαίας, το πιθανότερο είναι πως το σορτσάκι θα έμενε άθικτο, ενώ αν στην πραγματικότητα ήταν ο Braddock αυτός που φορούσε το Άστρο του Δαβίδ, τότε δεν είναι απλώς πιθανότερο, αλλά σίγουρο πως το σορτσάκι θα έμενε άθικτο. Άσε που η ιστορία του θα είχε γίνει ταινία εδώ και δεκαετίες.

Όλοι μαζί στο δρόμο

(Πεκίνο, Μεγάλη Παρασκευή 2005)

Θα 'θελα κάποτε να δω κινηματογραφημένη από ψηλά την χώρα, την ώρα που γεμίζει Επιταφίους. Θα 'θελα κάποτε να δω κινηματογραφημένο από ψηλά αυτό το μαζικό φαινόμενο των χιλιάδων περιφορών και των εκατομμυρίων αναμμένων κεριών. Την ώρα που γεμίζει Επιταφίους η χώρα φορά τα καλά της φώτα και τις καλές της μελωδίες. Ίσως από μέσα της δεν αδειάζει πια να πλυθεί, ίσως τα φορά αδημονώντας να ξαναβάλει αμέσως μετά τα καθημερινά της. Εξακολουθεί όμως την συγκεκριμένη ώρα κάθε χρόνου να τα ντύνεται τα καλά της, κι αυτό δεν μπορεί να στερείται εντελώς σημασίας.

Πώς Ποστάρατε;

Μπλογκοπάρτυ καλείται το πάρτυ εκείνο για το οποίο θα γράψουν όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτό (ανεξαιρέτως), καθώς και όλοι όσοι δεν συμμετείχαν σε αυτό (επίσης ανεξαιρέτως). Η επιτυχία ενός μπλογκοπάρτυ δεν εξαρτάται από το πόσοι προσήλθαν, πόσοι χόρεψαν, πόσο διασκέδασαν, πόσοι γνωρίστηκαν (με την κυριολεκτική ή την βιβλική του όρου έννοια), αλλά αποκλειστικά και μόνο από το σύνολο των ποστς που θα προκαλέσει. Η λέξη μπλογκοπάρτυ συντίθεται από δύο συγκρουόμενες μεταξύ τους λέξεις. Δεν πρέπει να αφήσουμε την δεύτερη να επικρατήσει στην μάχη τους. Υπό αυτό το πρίσμα, η ερώτηση «Πώς περάσατε;» είναι εκτός θέματος. Η μόνη ερώτηση που μετρά είναι «Πώς ποστάρατε;».

Ενημερωτικά, το επόμενο μεγάλο μπλογκοπάρτυ ορίστηκε για την Μεγάλη Παρασκευή του 2007 και θα ξεκινά την ώρα της περιφοράς του Eπιταφίου. Ήδη απαγορεύτηκε αυστηρά ο dj να είναι ΚΑΙ διοργανωτής του πάρτυ ΚΑΙ κριτικός κινηματογράφου ΚΑΙ μπλόγκερ ΚΑΙ κουκουρούκου σημειολόγος των φυλών της μπλογκόσφαιρας. Από τον κανόνα αυτό εξαιρείται ο Vague Tourist.

We' ll always have Barrio, Vague :)

Μπατζετολαγνεία

Αλλάζω σταθμούς στο τρανζιστοράκι. Τις όκτω φορές στο τελευταίο μισάωρο που έβαλα αθλητικούς σταθμούς, έτυχε ο Ντέμης να λέει τη λέξη «μπάτζετ» στη συνέντευξη τύπου που δίνει. Όλοι όταν είμαστε μικροί είχαμε όνειρο να γίνουμε σέντερ φορ, αυτός -φαίνεται- είχε όνειρο να γίνει οικονομολόγος. Πλησιάζει η μέρα που θα ανακοινώσει την μετεξέλιξη της ΑΕΚ από ΠΑΕ, σε εταιρία άλλου εμπορικού σκοπού, προκειμένου να απαλλαγεί εντελώς από τον βραχνά των χρεών της και να οδηγήσει σε κερδοφορία τους μετόχους της. Γιατί τι νόημα θα έχει μια ΑΕΚ που θα συνεχίζει να έχει ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά δεν θα μπορεί να βγάζει τα έξοδά της; Το θέμα είναι η ΑΕΚ να είναι υγιής οικονομικά. Αν την υγειά της την βρει ανοίγοντας πολυκαταστήματα παιχνιδιών «ΑΕΚ ΜΠΕΜΠΕ» ή αλυσίδα σουβλατζήδικων «Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΓΥΡΟΣ», αυτό θα κάνει.

Δεν είναι καθόλου αστείο· το κωλοποδόσφαιρο οδήγησε στο χείλος του γκρεμού την εταιρία. Αν θες να μείνεις ζωντανός σε μια αγορά που έχει διαρκώς αυξημένες απαιτήσεις από σένα, πρέπει να παύεις να ονειροπολείς, να είσαι ευέλικτος και να ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμα της εποχής.

«Εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια,

πουλήστε κι ανεβάστε τα μερίσματα».

Το γλυκό

Λόγω τεχνικού προβλήματος η φωτογραφία δεν είναι ολόσωμη, με αποτέλεσμα να έχουν μείνει εκτός κάδρου τα χέρια, τα πόδια, η κοιλιά και το γλυκό πουλί του Νιώτη.

O Kακός

Μόλις διαβάσει το ποστ ο Πρέσβης του Ιράν στην Ελλάδα, ας μεταφέρει στην κυβέρνησή του την εκτίμηση του μπλογκ, ότι προς το παρόν το Ιράν δεν έχει να φοβάται επίθεση από τους Αμερικάνους.

Στο Ιράν να αρχίσουν να φοβούνται όταν ο Μπους και οι υπόλοιποι αρχίσουν να αναφέρονται ονομαστικά σε έναν συγκεκριμένο κακό. Πώς τον λένε τον Πρόεδρο; Αχμαντινετζάντ; Όταν από τις κάθε δέκα λέξεις Αμερικάνων αξιωματούχων οι δύο θα αφορούν αυτόν, τότε και μόνο τότε τα πράγματα θα έχουν σκουρύνει. Ο αμερικανικός λαός έχει μάθει ότι το έργο έχει πάντα έναν υπέρκακο διαβολικό τύπο. Έργο χωρίς κακό ή πατάτα είναι ή, πολύ απλά, δεν είναι πολεμικό.

Τα βρώμικα πόδια του Θεού

«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας».

Bλέπεις, ήταν πάντα η γυνή που περιέπιπτε εν πολλαίς αμαρτίαις.
Βλέπεις, έπρεπε πάντα η αμαρτία να απορρέει απ΄ το κορμί μας και τις φυσικές του ανάγκες. Πώς αλλιώς θα είμαστε όλοι αμαρτωλοί, όλοι ένοχοι, όλοι ελεγχόμενοι; Καλός ο έξωθεν επιβαλλόμενος φόβος, αλλά ο έσωθεν είναι ακόμη πιο αποτελεσματικός.
Όχι ότι δεν είμαστε ένοχοι· αλλά τα πραγματικά μας κρίματα είναι συνήθως άλλης τάξεως. Κι αν οι οργασμοί της «αμαρτωλής» έγιναν δάκρυα συντριβής που πλένουν τα πόδια του Θεού, έχουμε και εμείς λόγους να κλάψουμε, λόγους να συντριβούμε, αλλά δεν κλαίμε, δεν συντριβόμαστε και έτσι ο Θεός με βρώμικα πόδια συνεχίζει να αφήνει τις πατημασιές του στην ψυχή μας.

H Σαρλότ Δεν Μπορούσε

Στην επιλογή του αντρικού ψευδώνυμου δεν κατέφυγε αδικαιολόγητα. Η Μπροντέ ήθελε να την πάρουν σοβαρά ως συγγραφέα, και στην εποχή της οι γυναίκες είχαν ταυτιστεί με την παραγωγή ελαφρών ψυχαγωγικών μυθιστορημάτων. «Η λογοτεχνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί τη ζωή μιας γυναίκας», της έγραφε ο κύριος Σάουθι, προτρέποντάς την να αποφύγει την απόλυτη εμπλοκή με τη γραφή. Η ίδια όμως, καθώς ήταν μια συνειδητοποιημένη επαγγελματίας, είχε σοβαρές απαιτήσεις από τον εαυτό της και ανάλογες διεκδικήσεις από τους κριτικούς. Σε επιστολή της σε έναν κριτικό της εποχής γράφει: «Θα ήθελα να μη με σκέφτεστε ως γυναίκα. Θα ήθελα όλοι οι κριτικοί βιβλίων να πίστευαν ότι ο Κάρελ Μπελ είναι άντρας· θα ήταν πιο δίκαιο απέναντί του. Θα εξακολουθήσετε, το ξέρω αυτό, να με κρίνετε σύμφωνα με κάποιο πρότυπο που θεωρείτε ταιριαστό προς το φύλο μου ... Ό,τι κι αν γίνει, δεν μπορώ, όταν γράφω, να σκέφτομαι διαρκώς τον εαυτό μου και το τι είναι κομψό και ελκυστικό για τη θηλυκότητα· δεν είναι σύμφωνα με αυτούς τους όρους, ή σύμφωνα με αυτές τις ιδέες, που έπιασα κάποτε την πένα στα χέρια μου: και αν πρόκειται μονάχα με βάση τέτοιους όρους να ανεχθεί κανείς το γράψιμό μου, θα εξαφανιστώ από τα μάτια του κοινού και δεν θα το ταλαιπωρήσω άλλο. Από την αφάνεια ήρθα, και στην αφάνεια μπορώ εύκολα να επιστρέψω».

Το παραπάνω απόσπασμα ήταν από εδώ.

«Πρέπει να γράφεις σαν γυναίκα» (Πρέπει του 19ου αιώνα).
«Πρέπει να γράφεις έτσι ώστε να αρέσεις στον κόσμο» (Πρέπει του σήμερα, εποχής που λατρεύει τις μετρήσεις και στιγματίζει ηθικά την αφάνεια).
«Πρέπει να γράφεις έτσι ώστε να μην πληγώνεις τους άλλους» (Διαχρονικό πρέπει).
Θηλυκότητα - Εμπορικότητα - Ανθρωπιά: διαφορετικές μάσκες του μεγαλύτερου εχθρού της γραφής: της Αυτολογοκρισίας.
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη γραφή, παρά σαράντα χρόνια γραπτοί συμβιβασμοί.
Λέμε τώρα.

Το τέρας

Τον βαθύ του ύπνο διέκοψε απότομα μια κραυγή. Ανακάθισε στο κρεβάτι, άνοιξε το φως και συνειδητοποίησε ότι ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα και ότι έτρεμε. Άρχισε να θυμάται τον εφιάλτη του και ότι η κραυγή ήταν δική του. Στον εφιάλτη του ο αριστερός του ώμος ζωντάνευε και γινόταν ένα αποτρόπαιο τέρας που δάγκωνε το πρόσωπό του και τον κατασπάραζε.

Δεν διανοήθηκε καν να ξανακοιμηθεί. Το άλλο πρωί πήγε στον ψυχαναλυτή του μην τολμώντας να στρέψει το βλέμμα του προς τον ώμο του. Φοβόταν μήπως ανά πάσα στιγμή ο εφιάλτης ζωντανέψει και το τέρας ξαναβγεί.

«Πρέπει επιτέλους να το παραδεχθείς» του είπε ο ψυχαναλυτής. «Eίναι μάταιο να το αρνείσαι. Είσαι ωμοφοβικός».

Κινδυνολογία

Αυτά που λένε, περί επικινδυνότητας -και καλά- των κινητών για την υγεία μας, είναι τεράστιες μπούρδες. Ίχνος βασιμότητας να υπήρχε σε όλη αυτήν την κινδυνολογία, ο εγκέφαλος του Τζακ Μπάουερ θα είχε γίνει προ πολλού κιμάς. Aπλά τρομάζουν τον λαό προκειμένου να τον χειραγωγούν· ελεμένταρι.

Μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια

Bγαίνω απ' το σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα και κατηφορίζω την Πανεπιστημίου πεινασμένος. Βλέπω την βιτρίνα του «Καίσαρη» γεμάτη τσουρέκια που έχουν διάφορα κοσμήματα τοποθετημένα πάνω τους. Χωρίς να χρονοτριβήσω μπαίνω στο μαγαζί.

«Καλημέρα σας, πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;».

«Να σας δείξω στη βιτρίνα;».

«Βεβαίως - βεβαίως».

«Θα ήθελα αυτό» λέω, δείχνοντας το γωνιακό τσουρέκι που φαινόταν ολόφρεσκο.

«Εννοείτε τo δαχτυλίδι ή το βραχιόλι;».

«Όχι, όχι. Το τσουρέκι εννοώ».

«Θα αστειεύεστε».

Όντως αστειευόμουν. Για να τελειώσουν όμως τα αστεία, τι κάνουν οι ελεγκτικές αρχές για να προστατέψουν τον καταναλωτή από τέτοιες παραπλανητικές μεθόδους προσέλκυσης του καταναλωτή; Και καλά αυτές, από δημοσίους υπαλλήλους απαρτίζονται, οπότε ας μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις. Ο Νίκος Τσιαμτσίκας όμως; Γιατί σιωπά κι αυτός; Τέλος, γιατί δεν επεμβαίνει η Αισθητική Αστυνομία, για να τους συλλάβει σύμφωνα με το άρθρο 3 παρ. 4 του Νόμου περί Κιτς;

Αύρα

Kαλώς ή κακώς, κάθε μπλόγκερ εκπέμπει μια αύρα.
Μ' αρέσει η αύρα της Μιραντολίνας.

Η Εκλογή της Φώφη(ς).

Η αδελφική μου φίλη η Φώφη είναι Υπερνομάρχης, που είναι κάτι σαν Υπερήρωας στην ελληνική του έκδοση. Δεν φοράει μπέρτα, δεν πετά, δεν φτιάχνει ιστούς αράχνης, δεν ντύνεται νυχτερίδα, δεν έχει εν γένει μαγικές ιδιότητες πλην μίας: ένα μαγικό επίθετο.

Αυτό το επίθετο αρχικά στάθηκε εμπόδιο για την Φώφη, η οποία είχε ένα όραμα για τον τόπο και ήθελε να προσφέρει στα κοινά με όλες της τις δυνάμεις, αλλά γνώριζε πολύ καλά πόσο δύσκολη είναι η πολιτική ανέλιξη ενός παιδιού παλιού πολιτικού. Γνώριζε πόσο δύσπιστος είναι ο λαός απέναντι σε τέκνα παλιών πολιτικών και πόσο ενάντιος στο ριζικά αντιδημοκρατικό φαινόμενο της κληρονομικής διαδοχής των δημοσίων αξιωμάτων. Γνώριζε ότι κάθε παιδί παλιού πολιτικού πρέπει να είναι τρεις φορές πιο άξιο από τον οποιοδήποτε τυχερό που ξεκινά με το αβαντάζ ο πατέρας του να ήταν οβελιστής ή βιολοντσελίστας. Γνώριζε πόσο περισσότερο έπρεπε να πολεμήσει από τον οποιοδήποτε τυχερό που δεν είχε την κατάρα ενός γνωστού επιθέτου, προκειμένου να καθιερωθεί στο ίδιο της το κόμμα και να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.

Τα γνώριζε όλα αυτά η Φώφη, ωστόσο αντλούσε δύναμη από τα ίδια της τα δεσμά, από το επίθετό της. Έλεγε ότι είμαι μια Γ... και δεν θα το βάλω κάτω. Δεν θα αφήσω τον οποιοδήποτε άλλον να με ξεπεράσει, μόνο και μόνο επειδή του τα έφερε δεξιά η ζωή και ο πατέρας του τύλιγε σουβλάκια ή έπαιζε σε ορχήστρες. Είμαι μια Γ... και θα τα καταφέρω.

Και πράγματι η Φώφη, σιγά σιγά, με καθημερινό αγώνα, ανέβηκε ένα ένα τα σκαλιά και επέβαλε την αξία της, έτσι ώστε να μην μπορεί να την αμφισβητήσει κανένας. Μια μέρα έφτασε να γίνει Υπερνομάρχης.

Νομάρχη είχε έναν από αυτούς τους ευνοημένους της μοίρας (ουδεμία έκπληξη - στην Ελλάδα ζούμε). Τέσσερα (4) (four) (quattro) χρόνια τον ανέχτηκε τον ευνοημένο.

Τι ζήτησε η Φώφη από τον Αρχηγό της; Ένα πράγμα μόνο: να απαλλαγεί από δαύτον την δεύτερη τετραετία. Πίστευε ότι ο Αρχηγός, έχοντας κι αυτός διανύσει μια παρόμοια θητεία με την δική της, θα την κατανοούσε.

Φευ. Δεν της πέρασε (ουδεμία έκπληξη - στην Ελλάδα ζούμε).

Δεν ανησυχώ για την Φώφη. Έχει ατσαλωθεί τόσο όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια της ανόδου της, που θα βγει πιο δυνατή και από αυτήν την αναποδιά.

Αλλά με πονάει να ζω σε μια χώρα, που επειδή έτυχε ο πατέρας σου να ήταν Πρωθυπουργός ή Υπουργός, πρέπει να υφίστασαι τόσα και τόσα για να γίνεις κι εσύ Πρωθυπουργός ή Υπουργός.

Κουράγιο Φωφούλα, κάνε υπομονή γλυκιά μου, μην αφήνεις την αναξιοκρατία να σε καταβάλει.

ΚΑΡΙΟΛΑ ΕΛΛΑΔΑ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.

Μα πώς;

Αν ήμουν ο ήρωας μιας ταινίας ή ενός βιβλίου, όλοι θα κατηγορούσαν τον σεναριογράφο ή τον συγγραφέα· όλοι θα με έβρισκαν αναληθοφανή.

Μα πώς γίνεται να κάνει αυτό ή εκείνο; Πώς μπορεί να εξηγηθεί ψυχολογικά ή στάση του; Πρακτικά γίνεται να συμπεριφέρεται κανείς έτσι για τόσο καιρό;

Τέτοιες εύλογες ερωτήσεις θα διατυπώνονταν και ο χαρακτήρας μου θα πεταγόταν στα σκουπίδια ως διόλου πειστικός.

Άραγε είμαι η εξαίρεση ή πολλοί από εμάς είμαστε αναληθοφανείς;

Μήπως οι ταινίες και τα βιβλία μάς έχουν συνηθίσει σε ήρωες που προκειμένου να είναι αληθοφανείς δεν είναι τελικά αληθινοί;

Αναγνώστη - Αναγνώστρια

Aναγνώστη - Αναγνώστρια,

μήπως τυχαίνει να ήσουν εν ζωή το 1981; Μήπως επιπρόσθετα τυχαίνει να ήσουν και σε ηλικία ψήφου το 1981; Μήπως επιπρόσθετα τυχαίνει να ήσουν και μέσα στο 48% του ελληνικού λαού που ψήφισε τότε Ανδρέα; Αν ναι, αναθάρρησε· έφτασε η στιγμή που περίμενες εδώ και 25 χρόνια. Ο (προ του 81) Ανδρέας Ζει. Στη Βενεζουέλα. Τον λένε Ούγκο Τσάβες. Βρίζει τους Αμερικάνους καθημερινά. Τρέλλα σου λέω, τρέλλα. Αναγνώστη - Αναγνώστρια, ο αγώνας σου επιτέλους ΤΩΡΑ δικαιώνεται.

Αναγνώστη - Αναγνώστρια,

μήπως τυχαίνει πάλι να είσαι Ιταλός - Ιταλίδα; Μήπως επιπρόσθετα τυχαίνει να είσαι και σε ηλικία ψήφου; Μήπως επιπρόσθετα τυχαίνει να είσαι στο 48 - 49% του ιταλικού λαού που ψήφισε Σίλβιο; Αναγνώστη - Αναγνώστρια, επειδή άκρη δεν βγάζω, ή ο Σίλβιο ΔΕΝ είναι τελικά καραγκιόζης ή είσαι ΕΣΥ καραγκιόζης. Τρίτο δρόμο, λυπάμαι, αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να βρω. Υπεραπλουστεύω; Καλά λοιπόν, μπορεί να είμαι εγώ ο καραγκιόζης.

Αναγνώστη - Αναγνώστρια,

μήπως τυχαίνει πάλι να είσαι οπαδός του ΑΡΗ; Μήπως επιπρόσθετα τυχαίνει να θυμάσαι εκείνη την ταινία με την Βλαχοπούλου, που έπαιζαν περισσότεροι Έλληνες στην ξένη ομάδα απ' ότι στην ελληνική; Σήμερα που θα παίζει ο Φώτσης και ο Παπαδόπουλος εναντίον της λεγεώνας των ξένων, εγώ πώς να την υποστηρίξω την ομάδα σου; Καλά λοιπόν, θα την υποστηρίξω, έτσι το λέω.

Αναγνώστη - Αναγνώστρια,

μήπως τυχαίνει πάλι να είσαι Γάλλος - Γαλλίδα και τον τελευταίο μήνα να έφαγες διαδηλώνοντας τους δρόμους με το κουτάλι; Αν ναι -κι ανεξάρτητα της ορθότητας ή μη του ήδη κατηργημένου νόμου- σ' ευχαριστώ που έδειξες σε τύπους σαν εμένα, ότι δεν είναι όλοι οι αγώνες εκ των προτέρων χαμένοι, ούτε η πορεία των κοινών πραγμάτων ανεξάρτητη της δικής μας στάσης. Σε τύπους σαν εμένα, που ενηλικιώθηκαν στη Δύση μετά το θαυμαστό έτος 1989, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ορισμένες απλές αλήθειες· και η ειρωνεία είναι ότι δεν τις συνειδητοποιούμε επικαλούμενοι άλλες -πιο σύνθετες υποτίθεται- αλήθειες.

Αναγνώστη - Αναγνώστρια,

σ' ευχαριστώ που διάλεξες και σήμερα αυτό το μπλογκ για την έγκυρη ενημέρωσή σου. Ακολουθεί ο καιρός με την Μαρία Σινιόρι και αμέσως μετά η ξένη ταινία «Electra Glide in Blue».

Μάλλον

Αν το 95% των τραγουδιών μιλούν για ένα συγκεκριμένο θέμα, κι αν δεν αποδώσουμε το γεγονός σε κάποια παγκόσμια συνωμοσία, αυτό μάλλον κάτι σημαίνει, έτσι δεν είναι;

Το κλου της φιέστας

Συνεδρίασε εκτάκτως σήμερα το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΑΕ Ολυμπιακός και αποφάσισε τα κάτωθι:

1) Την επιβολή προστίμου στο Νέρι Καστίγιο. Το πρόστιμο θα είναι ακριβώς το διπλάσιο εκείνου που επιβλήθηκε στον Γιάγια Τουρέ για την υπερδιμηνιαία αποχή του από την ομάδα. Ήτοι 0 ευρώ Χ 2 = 0 ευρώ.

2) Την άμεση αγορά δεκαοχτώ ζευγαριών γαντιών του μποξ, τα οποία θα φυλάσσονται στα αποδυτήρια, ώστε να αποφεύγονται οι τραυματισμοί σε τυχόν μελλοντικές συρράξεις ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές της ομάδας.

3) Την άμεση αγορά τριών ακόμη αδελφών Τουρέ για την ομάδα. Με την μεταγραφή τους, ο Ρώσος μάνατζέρ τους προσφέρει δωρεάν και δύο εξαδέλφους Τουρέ.

4) Την υποχρεωτική συμμετοχή του Καστίγιο στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι του Ολυμπιακού, όπου θα διοργανωθεί και η φιέστα του τίτλου.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο δαιμόνιος Νέρι καταστρώνει σχέδιο βάσει του οποίου, στην εντελώς απίθανη περίπτωση που ο Ολυμπιακός κερδίσει κάποιο πέναλτυ, την ώρα που θα παίρνει φόρα ο Τζόλε, θα τον ψεκάσει με αναισθητικό σπρέι που θα κρύβει στο σπασουάρ του, θα το εκτελέσει εκείνος και στη συνέχεια θα κάνει το γύρο του γηπέδου τρεις φορές, καταλήγοντας ξανά στη θύρα 7, όπου αυτήν την φορά δεν θα πετάξει μόνο την φανέλλα του, αλλά και το σορτσάκι του και το σλιπ του και εν συνεχεία θα κατευθυνθεί τσιτσίδι προς τον πάγκο της ομάδας δείχνοντας μπροστά στον προπονητή του τα γεννητικά του όργανα, όπου έχει χτυπημένα τατού, στον μεν δεξιό όρχι τον μάγο Ζίο, στον δε αριστερό το Νίκο Αλέφαντο.

Πορτοκαλάδα

Πίναμε καφέ. Το κοριτσάκι με τα χαρτομάντιλα σε πλησίασε. Θα' ταν δεν θα 'ταν έξι χρονών και είχε μια μακριά κοτσίδα. Του είπες να φύγει.

«Δεν θέλω λεφτά. Θέλω να μου πάρεις μια πορτοκαλάδα», σου είπε.

Του έδωσες ό,τι ψιλά είχες. Το είδαμε να πηγαίνει στο περίπτερο και να αγοράζει την πορτοκαλάδα. Πήρε πλαστικό μπουκάλι, έβγαλε το καπάκι, έβαλε το μπουκάλι στο στόμα του, γύρισε λίγο το κεφάλι προς τα πίσω και η πορτοκαλάδα άρχισε να κατεβαίνει στο λαρύγγι του, την ίδια ώρα που δάκρυα άρχισαν να κατεβαίνουν από τα μάτια σου.

Η πορτοκαλάδα μετατρεπόταν σε γλύκα και τα δάκρυα σου ήταν καθαρά σαν ενοχή που δεν φταίει. Η πορτοκαλάδα εξαφανιζόταν σιγά σιγά από το μπουκάλι και ο ήλιος άρχιζε να δύει.

Το κοριτσάκι ξαναέβαλε το καπάκι και το μάτι του έπεσε σε ένα ροζ πορτοφόλι που κρεμόταν στο περίπτερο. Το λιμπίστηκε· τα λεφτά που του έδωσες του έφταναν και το αγόρασε κι αυτό.

Μετά, με την σακκούλα με τα χαρτομάντιλα και το ροζ πορτοφολάκι στο ένα χέρι και την πορτοκαλάδα στο άλλο, χάθηκε από τα μάτια μας· τα στεγνά δικά μου και τα υγρά δικά σου.

Ατάκες ξανά

Newland: You gave me my first glimpse of a real life. Then you asked me to go on with the false one. No one can endure that.

Ellen: I'm enduring it.
Dan: I fell in love with her, Alice.

Alice: Oh, as if you had no choice? There's a moment, there's always a moment, "I can do this, I can give into this, or I can resist it", and I don't know when your moment was, but I bet there was one.

Η καθ' ημάς Σουηδία

Aν αποδεικνύει κάτι η όλη ιστορία με τον αποκεφαλισμό Φλωρίδη, δεν είναι τόσο το απόλυτο μπάχαλο που μπορεί να διέπει ένα κόμμα εξουσίας, όσο το ότι ο χρυσός κανόνας για κάθε κόμμα είναι να μιλάει μόνο ξύλινα, να αοριστολογεί, να ταυτολογεί, να μπουρδολογεί, να συνθηματολογεί. Αποτελεί τεράστιο λάθος η οποιαδήποτε συγκεκριμενοποίηση προτάσεων σε τομείς που καίνε, όπως η οικονομία, η κοινωνική ασφάλιση, η ανεργία. Να περνάει ο καιρός, να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων, μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές.

Πόσοι αλήθεια θα μας ψηφίσουν βάσει του προγράμματός μας; Πόσοι; 2%, 3%, 5%; Οι υπόλοιποι ψηφίζουν οπαδικά. Τι ομάδα είσαι; ΑΕΚ. Τι κόμμα είσαι; ΝΔ.

Είναι τέτοια η δομή του πολιτεύματος, ώστε κάθε κόμμα που εκλέγεται έχει σχεδόν λευκή επιταγή να κυβερνήσει, ακόμη και με τον εντελώς αντίθετο τρόπο από αυτόν που ορίζει το πρόγραμμά του.

Είναι δυνατόν ο «Συντονιστής Οικονομικών Υποθέσεων της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ» να «ερμηνεύει αυθαίρετα» τις δηλώσεις που έκανε ο Πρόεδρός του την προηγούμενη ημέρα; Δηλώσεις, όχι για ένα δευτερεύον θέμα, αλλά για το μοντέλο οικονομίας που θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ όταν θα έρθει στην εξουσία; Τι κάνουν δυο χρόνια στην αντιπολίτευση; Μπρίκια κολλάνε; Αφού λοιπόν τις ερμήνευσε αυθαίρετα, ποιά είναι η μη αυθαίρετη ερμηνεία των δηλώσεων Παπανδρέου; Σε τι συνίσταται συγκεκριμένα το Σκανδιναβικό Μοντέλο που θέλει να εφαρμόσει;

Αντιγράφω από τα «ΝΕΑ»: Στην ομιλία του στο συνέδριο του «Εκόνομιστ», προχθές, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε κάνει ευρεία αναφορά στα ισχύοντα για τις εργασιακές σχέσεις στις σκανδιναβικές χώρες. Και είχε τονίσει την ανάγκη να ενισχυθεί το κοινωνικό κράτος απέναντι στην ευελιξία της αγοράς εργασίας, και είχε προσθέσει ότι «άλλο πράγμα είναι η ευελιξία στην αγορά εργασίας, κι άλλο η μετατροπή της εργασίας μόνο σε εμπόρευμα. Διότι η εργασία δεν είναι μόνο εμπόρευμα, είναι και ταυτότητα κάθε ανθρώπου».

Αυτά τα κούφια λόγια έχουν πρακτικό αντίκρυσμα; Ή όταν πάει να εξηγήσει ο Φλωρίδης τι ακριβώς γίνεται στη Σουηδία, αρχίζει και γαβγίζει ο Κακαουνάκης ότι εδώ δεν είμαστε Σουηδία και όλα τα κεφάλια μπαίνουν μέσα, πλην αυτό του Φλωρίδη που κόβεται;

Εδώ δεν είναι Σουηδία λοιπόν, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε - γέλασε, εδώ αν δεν έχεις λόγια ευχάριστα να πεις, καλύτερα να μην μας πεις κανένα. Τα λόγια ας είναι ευχάριστα και οι πράξεις ας είναι δυσάρεστες. Όταν τα κόμματα παίρνουν την εξουσία κι αρχίζουν να κυβερνούν, θεωρούμε τις δυσάρεστες πράξεις τρόπον τινά αυτονόητες, θεωρούμε ότι το κυβερνάν γίνεται με αυτόματο πιλότο: η ΕΕ, το διεθνές οικονομικό περιβάλλον κλπ, ως προς την οικονομία, οι Αμερικάνοι και οι πιέσεις τους κλπ., ως προς τα εξωτερικά.

Κάνε μου ό,τι θες, αλλά παραμύθιασέ με πρώτα, πες μου γλυκόλογα.

Μ' αγαπάς;

Γι' αυτό λοιπόν, να μιλά στα συνέδρια του «Economist» ο Γιώργος για Σκανδιναβία, που ακούγεται ωραίο στο αυτί, και να βγαίνει κάθε βράδυ ο μουσάτος μουεζίνης του πασοκισμού από τον τηλεοπτικό του μιναρέ και να ψέλνει αγριοφώνως: «Λαϊκισμός Ακμπάρ».

Κάθε χώρα έχει τον Κακαουνάκη που της αξίζει.

Όλα

Έχω ένα σκυλάκι.
Έχω και μια πιτούλα.
Η πίτα πεινάει και διαμαρτύρεται.
Αλλά και το σκυλί το αγαπώ για να της το προσφέρω.
Είναι να μην σε θέλει όμως.
Πάνω που είχα πιστέψει ότι τα friskies με είχαν βγάλει απ' το αδιέξοδο,
μου βγήκε η πίτα σκυλοφάγος.

Ιστορίες

Χορεύει; Σουτάρει; Είναι αλήτης; Είναι αγωνιστής; Είναι συνήθης ύποπτος; Είναι η εμπροσθοφυλακή της επανάστασης; Είναι ελπίδα; Είναι μηδέν; Αν ζούσε στην Ελλάδα θα παρότρυνε τον Βουλγαράκη να πηδήξει τον Γιωργάκη; Αν ζούσε στην Ελλάδα και ήταν πενήντα χρόνια μεγαλύτερος θα πήγαινε να προσκυνήσει τον Βησσαρίωνα; Αν μπορούσε να κοιτάξει πραγματικά το πρόσωπο της γυναίκας με την οποία έζησε μια ζωή, θα είχε ανάγκη να δει το πρόσωπο του Βησσαρίωνα; Και τι κρύβεται κάτω από την κουκούλα του; Η μάσκα του V; Το άλιωτο πρόσωπο του Vησσαρίωνα; Το παλιό πρόσωπο της Νατάσας Θεοδωρίδου;

Μ' αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας. Σωστό. Ακόμη κι αν αποτύχουμε να τα κατακτήσουμε όμως, μ΄αγώνες κατακτάμε τις εμπειρίες σήμερα και τις αναμνήσεις αύριο. Μεθαύριο θα πεθάνουμε βέβαια και θα χαθούν κι αυτές· εκτός αν έχει προλάβει κάποιος και τις έχει κάνει ιστορία. Για κάποιον ημιβλακώδη λόγο, οι άνθρωποι πάντα θα θέλουν να διηγηθούν και να ακούσουν ιστορίες.

Ο Χορός

Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη,
κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα.

Ώρα για χορό,

για ασταμάτητο χορό,

για χορό που θα κρατήσει εβδομάδες,

για χορό μέχρι τελικής πτώσεως.

Πώς αλλιώς να χορτάσουν ο ένας τον άλλο;

Πολλά ζευγάρια δίπλα τους:

Η Αρρώστια με τον Φλεβάρη,

η Αγάπη με τον Ιούλη,

ο Πόνος με τον Δεκέμβρη.

Νά κι η Δικαιοσύνη.

Χορεύει με τον Οκτώβρη,

με τα μάτια της δεμένα με μαντίλι.

Ο Έρωτας έχει τα μάτια ανοιχτά.

Αλλά όταν ο Απρίλης τον ρώτησε,

αν του αρέσει το χρώμα των μαλλιών του,

ο Έρωτας τον κοίταξε επίμονα,

χωρίς να μπορεί να δει

τίποτα άλλο από σκοτάδι.

Και τότε ο Απρίλης κατέρρευσε.

Το άψυχο σώμα της εμμονής του

περισυνέλεξαν από την πίστα τα σκουπιδιάρικα,

τη στιγμή που άλλαζε η ώρα της φύσης

και τα φθινοπωρινά φύλλα

έπαιρναν το χρώμα των μαλλιών

του τυφλού καβαλιέρου του.

Μπλιαχ

Φίλιππο Ιντζάγκι: ο ποδοσφαιριστής με τον μακράν πιο σιχαμένο πανηγυρισμό. Σαν μυξιάρικο που τσιρίζει γιατί δεν θέλει να φάει την σούπα του.

UPDATE: Ή όπως πολύ καλύτερα εμού αναλύει ο Jean Meets Tonic :

Απλά ο κλασικός πανηγυρισμός "Pippo Inzaghi".

Σπριντάρει-συνήθως προς το σημαιάκι του κόρνερ- καμπουριασμένος σε γωνία 20 μοιρών, έχοντας σε 90 μοίρες διάταση τα χέρια του, ανοιγοκλείνοντας τους αγκώνες σαν επιληπτικός. Κατά την διάρκεια της κούρσας είναι σαν να κλαίει επειδή τον κυνηγάει η μάνα του με παντόφλα Migato να του τις βρέξει. Επίσης ουρλιάζει κάτι ακατάληπτο στα ιταλικά, φτύνοντας το μισό πέταλο. Λίγο πριν φτάσει στο σημαιάκι, επιχειρεί ένα μικρό άλμα, προτάσοντας την δεξιά του γροθιά. Μετά εξαφανίζεται απο το πλάνο γιατί πλακώνουν οι συμπαίκτες του και τον ρίχνουν κάτω.

Άξιοι

Επειδή έχω υπάρξει πολλές φορές εμπαθής σε αυτό το μπλογκ και ο φανατισμός μου με έχει οδηγήσει σε συμπεριφορές για τις οποίες μετέπειτα ντράπηκα, ποστάρω σήμερα -σε μια προσπάθεια να εξιλεωθώ και να γίνω πιο μετριοπαθής και πιο εξισορροπημένος άνθρωπος- την φωτογραφία του Κυπελλούχου Ελλάδος 2005-06 στο Πόλο. Στον τελικό ο Ολυμπιακός συνέτριψε τον Πανιώνιο με 16-5 και η επικράτησή του αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, αν συνυπολογιστεί ότι δύο βασικοί παίκτες του θριαμβευτή δεν αγωνίστηκαν λόγω συνδικαλιστικών αιτημάτων. Ωστόσο, όλα τα υπόλοιπα παιδιά υπερέβαλαν εαυτoύς και προσέθεσαν ένα ακόμη τρόπαιο στην ένδοξη ιστορία του Θρύλου των γηπέδων - Ολυμπιακού.

Ας βγάλουμε τις παρωπίδες από τα μάτια μας. Ας λογχίσουμε το θηρίο του οπαδισμού. Ήδη έκανα ένα -αρκετά δύσκολο- πρώτο βήμα. Αδέλφια μου Ολυμπιακοί, ακολουθήστε με και σεις.

Θα τα πω όλα στη γυναίκα σου

Στα «Νέα» του Σαββάτου ο Δημοσθένης Κούρτοβικ αναφέρει μια -ίσως αληθινή, ίσως πλαστή- ιστορία για τον Κούντερα. Ο Κούντερα είχε μόλις χωρίσει από μια ερωμένη που τον απειλούσε ότι θα πάει στο σπίτι του και θα τα αποκαλύψει όλα στη σύζυγό του. Πράγματι, τα χαράματα χτυπάει η πόρτα του σπιτιού του και ο Κούντερα πανικοβάλλεται. Δεν ήταν όμως η ερωμένη, αλλά ένας γείτονας που ανακοίνωνε ότι η Πράγα είχε γεμίσει ρωσικά τανκς. Στο άκουσμα της είδησης ο Κούντερα ανακουφίζεται. Συνεχίζει λοιπόν το άρθρο του ο Κούρτοβικ :

«H ιστορία αυτή είναι κατάφωρα ασεβής. Το γέλιο που μας προκαλεί είναι πέρα για πέρα βλάσφημο. Γιατί τι μας λέει ο Κούντερα, με τρόπο που μας κάνει να συνταυτιστούμε μαζί του, να γίνουμε δηλαδή συνένοχοί του; Ότι η υποδούλωση της πατρίδας του τού φάνηκε μικρότερο κακό από την αποκάλυψη της μουρνταριάς του. Ότι εκείνη την κρίσιμη στιγμή για το έθνος του και για ολόκληρο τον κόσμο, η ελευθερία, η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η παγκόσμια ειρήνη κ.λπ. κ.λπ. είχαν μικρότερη αξία στα μάτια του απ' όση η αποτροπή ενός τρικούβερτου συζυγικού καβγά! Αν αυτό δεν είναι χλευασμός κάθε ιδανικού, προσβολή κάθε μορφής πίστης σε κάτι ανώτερο από το εγώ μας, τότε τι είναι;
Στην πραγματικότητα όμως ασεβής δεν είναι ο Κούντερα, η ιστορία του ή η τέχνη του, αλλά η ίδια η ζωή. Αν διηγόταν αυτή την ιστορία ένας απολιτικός, αναίσθητος, χυδαίος Τσέχος, δεν θα γελούσαμε καθόλου, αντίθετα θ' αγανακτούσαμε. Αλλά τη διηγείται ένας ανυπότακτος συγγραφέας, του οποίου η ευαισθησία, η πολιτικότητα, η πνευματικότητα είναι δεδομένες για τους ακροατές του. Και προπαντός τέτοιους ανθρώπους διαλέγει η ζωή για να τους προσβάλει βάναυσα, φανερώνοντας το ασεβές πρόσωπό της, τη δική της ανυποταξία στις ανθρώπινες πεποιθήσεις. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, η ζωή δεν βρίσκεται μόνον εκεί έξω, αλλά και μέσα μας. Είναι και τα ψυχικά αυθαίρετά μας, που δεν εντάσσονται στο σχέδιο πόλης των ιδεών μας.
Μόνο δύο τρόποι υπάρχουν για ν' αποφεύγει κανείς τέτοιες προσβολές: να ζει χωρίς να πιστεύει σε τίποτα ή να πιστεύει χωρίς να ζει. Ο πρώτος τρόπος είναι η τακτική των μηδενιστών, μολονότι όχι μόνον είναι αμφίβολο αν υπάρχουν πραγματικοί, συνεπείς μηδενιστές, αλλά και οι κατά δήλωσίν τους μηδενιστές μπορεί ν' αποδειχτούν πιο τρωτοί από τους ιδεολόγους και τους ευσεβείς. Τον δεύτερο τρόπο τον επιλέγουν οι φανατικοί. Οι φανατικοί όλων των ειδών. Αυτοί γενικά τα καταφέρνουν καλύτερα στο να εξοντώνουν γύρω τους και μέσα τους ό, τι τους ενοχλεί.
Όσο για εμάς τους άλλους, που πιθανώς είμαστε και οι περισσότεροι, ας μάθουμε ν' ανεχόμαστε την ασέβεια της τέχνης προς τα πιστεύω μας με τον ίδιο τρόπο που βρίσκουμε αστεία την ιστορία του Κούντερα: όχι ως παραχώρηση σ' έναν στείρο και χαύνο σχετικισμό, ούτε βέβαια ως κατάφαση στον αμοραλισμό, αλλά ως αναγνώριση των αδυναμιών μας, που κάνουν την ανθρώπινη κατάσταση πιο ενδιαφέρουσα από κάθε ιδεολογία και τον πιστό πιο ενδιαφέροντα από την πίστη του.
Το συζυγικό γουδοχέρι ή τα τανκς; Καμιά ηθική θεωρία δεν μπορεί να λύσει αυτό το δίλημμα. Καμιά άλλωστε δεν μπορεί να το πάρει στα σοβαρά. Ο φιλόσοφος, ο ιδεολόγος, ο ζηλωτής δεν καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε μεγέθη που δεν συναντιούνται ποτέ στο θεωρητικό σύμπαν τους. Επειδή όμως στη ζωή τέτοιες συναντήσεις καθόλου δεν αποκλείονται, η κατανόηση για το μεγαλύτερο ειδικό βάρος που το ευτελές μπορεί εκείνη τη στιγμή ν' αποκτήσει απέναντι στο υψηλό στα συναισθήματα ακόμα και του πιο αφοσιωμένου πιστού δίνει το μέτρο της απόστασης που χωρίζει τον καλλιτέχνη από τον κατηχητή. Και τον ιδεαλιστή από τον τύραννο».

Στο εξαιρετικό αυτό κείμενο να προσθέσω μόνο δυο σκέψεις - ενστάσεις:

Ήταν όντως ευτελής και υποδεέστερης σημασίας ο υποτιθέμενος φόβος του Κούντερα;

Μήπως δεν θα έπρεπε να αγανακτήσουμε, ακόμη κι αν την ιστορία μάς την διηγείτο ένας οποιοδήποτε Τσέχος;

Το πλήθος ως εφέ

- L for Lesbians με Levi's.

Aρχίστε την επανάστασή σας φορώντας ένα καυτό Levi's. Levi's το τζιν των αυριανών επαναστατών.

- Π for Παιδόφιλους Παπάδες.

Σύμφωνα με έναν παλιό κανόνα, όταν βλέπεις σε μια ταινία ένα όπλο, είναι σίγουρο ότι στη διάρκεια της κάποιος θα πυροβολήσει. Σύμφωνα με έναν νεότερο κανόνα, όταν βλέπεις σε μία ταινία έναν παπά, είναι σίγουρο ότι στη διάρκεια της θα προσπαθήσει να αποπλανήσει ένα παιδί.

- Τ for Τρύπες (υπόγειες και σεναριακές).

Ο τρόπος πραγμάτωσης της απειλής του V είναι μια από τις μεγαλύτερες σεναριακές τρύπες που μπορώ να θυμηθώ.

Κατά τ' άλλα η ταινία είναι μια χαρά περιπέτεια. Συγκρινόμενο με την κεντρική ιδέα του «Matrix» βέβαια, το μήνυμά της φαίνεται σχετικά ισχνό. Ίσως ένας πιο προικισμένος κινηματογραφικός παραμυθάς θα είχε συγκινήσει περισσότερο στην τελική σκηνή. Επίσης, όταν μιλάς για εξέγερση του πλήθους, θα ήταν προτιμότερο να συγκεντρώνεις στο πλατό και να μας δείχνεις αληθινό πλήθος αντί για ψηφιακά εφέ.

:))

Bλέπω ότι στο Monitor διαφημίζεται εταιρία που υπόσχεται επιμήκυνση πέους. Της διαφημιστικής καταχωρήσεως προηγήθηκε ειδική έρευνα αγοράς για τους μπλόγκερς ή πρόκειται απλά για εικασίες;

Κάθε Μέρα

Ενδεικτικά και μόνον: 14 Φεβρουαρίου - Ημέρα των Ερωτευμένων, 21 Μαρτίου - Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, 23 Απριλίου - Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, 1 Μαϊου - Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου, 5 Ιουνίου - Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, 19 Ιουνίου - Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα, 10 Οκτωβρίου - Παγκόσμια Ημέρα κατά της Θανατικής Ποινής, 17 Οκτωβρίου - Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας, 21 Νοεμβρίου - Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας.

Πρόκειται αναμφίβολα για νόσο των καιρών μας. Οι ημέρες αυτές, αντί να λειτουργούν ως ξυπνητήρια, ως υπενθυμίσεις ή ως απόδοση των οφειλόμενων τιμών, λειτουργούν είτε ως συνειδησιακό άλλοθι είτε ως μηχανισμοί που θα μας οδηγήσουν στην κατανάλωση.

Προσωπικά αντιστέκομαι σθεναρά. Προσωπικά τυγχάνω άνθρωπος πλήρης· για μένα κάθε μέρα και κάθε στιγμή της ώρας είναι γιορτή, είναι εμπειρία, είναι αποκάλυψη. Έχω όλες τις αισθήσεις μου ανοιχτές και παρατηρώ τον κόσμο με την αθωότητα παιδιού και την καλλιέργεια ενηλίκου.

Δεν ερωτεύομαι κατά παραγγελία, δεν ζω εντός της ποίησης κατά παραγγελία, δεν βουτάω στον κόσμο των βιβλίων κατά παραγγελία, δεν ξεκαρδίζομαι στα γέλια κατά παραγγελία, δεν παλεύω για το περιβάλλον κατά παραγγελία, δεν δείχνω στον πατέρα μου την αγάπη μου κατά παραγγελία, δεν πολεμώ κατά της θανατικής ποινής κατά παραγγελία, δεν μάχομαι για την εξάλειψη της φτώχειας κατά παραγγελία, δεν φιλοσοφώ κατά παραγγελία.

Όλα τα παραπάνω δεν τα κάνω μία ημέρα τον χρόνο, αλλά 365 (και τα δίσεκτα 366).

Έτσι περνώ τις μέρες μου και σου λέω ότι είναι κάτι εφικτό· αφού μπορώ εγώ, μπορείς κι εσύ, φίλε και φίλη. Μπορείς.

Αντιστάσου επιτέλους στην επετειακή διάσταση της ζωής και ζήσε την κάθε της ημέρα εκστατικά. Εκστατικά.

Ξεκίνα από σήμερα. Τέρμα οι αναστολές και οι κωλυσιεργίες. Τώρα. Τώρα. Από σήμερα. Τι έχουμε σήμερα; Πρωταπριλιά;

Να ζεις κάθε μέρα σαν να 'ναι Πρωταπριλιά.

Να ζεις κάθε μέρα σαν να 'ναι Πρωταπριλιά.

Να ζεις κάθε μέρα σαν να 'ναι Πρωταπριλιά.

Εθίσου στο ψέμμα, γίνε ένα με το ψέμμα, φτάσε να μην ξέρεις τι είναι ψέμμα και τι αλήθεια.