Ιστορίες
Χορεύει; Σουτάρει; Είναι αλήτης; Είναι αγωνιστής; Είναι συνήθης ύποπτος; Είναι η εμπροσθοφυλακή της επανάστασης; Είναι ελπίδα; Είναι μηδέν; Αν ζούσε στην Ελλάδα θα παρότρυνε τον Βουλγαράκη να πηδήξει τον Γιωργάκη; Αν ζούσε στην Ελλάδα και ήταν πενήντα χρόνια μεγαλύτερος θα πήγαινε να προσκυνήσει τον Βησσαρίωνα; Αν μπορούσε να κοιτάξει πραγματικά το πρόσωπο της γυναίκας με την οποία έζησε μια ζωή, θα είχε ανάγκη να δει το πρόσωπο του Βησσαρίωνα; Και τι κρύβεται κάτω από την κουκούλα του; Η μάσκα του V; Το άλιωτο πρόσωπο του Vησσαρίωνα; Το παλιό πρόσωπο της Νατάσας Θεοδωρίδου;
Μ' αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας. Σωστό. Ακόμη κι αν αποτύχουμε να τα κατακτήσουμε όμως, μ΄αγώνες κατακτάμε τις εμπειρίες σήμερα και τις αναμνήσεις αύριο. Μεθαύριο θα πεθάνουμε βέβαια και θα χαθούν κι αυτές· εκτός αν έχει προλάβει κάποιος και τις έχει κάνει ιστορία. Για κάποιον ημιβλακώδη λόγο, οι άνθρωποι πάντα θα θέλουν να διηγηθούν και να ακούσουν ιστορίες.
2 Comments:
Δεν ξέρω γιατί, αλλά το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο Τζιμάκος
Μπροστά στο κοινοβούλιο, στον άγνωστο στρατιώτη,
δίπλα απ' τον κήπο του Όθωνα με τσαγανό ιππότη,
το τελευταίο ζεϊμπέκικο χορεύω στην Αθήνα
που μαραζώνει η άρρωστη σε μαύρη καραντίνα
Θα πάρω σβάρνα τις σκοπιές, τα δόλια τσολιαδάκια
και τα πρεζόνια τα φρικιά θα 'χω στα παλαμάκια
να μου πετάνε σύριγγες, γαρδένιες και μολότωφ
κι ο Αρκουδέας με τα ματ να κάνουνε σεκόντο
Μες στου Ζαλόγγου τις στροφές, σωσμένος δυναμίτες,
θα πέσω στους περίεργους, τους εμπριμέ πολίτες,
στον τελευταίο μου χορό με το σπαθί στο στόμα
έλω να γίνει μακελειό πριν να θαφτώ στο χώμα
and so the story goes
di da di
di da di da
Δημοσίευση σχολίου
<< Home