Πορτοκαλάδα

Πίναμε καφέ. Το κοριτσάκι με τα χαρτομάντιλα σε πλησίασε. Θα' ταν δεν θα 'ταν έξι χρονών και είχε μια μακριά κοτσίδα. Του είπες να φύγει.

«Δεν θέλω λεφτά. Θέλω να μου πάρεις μια πορτοκαλάδα», σου είπε.

Του έδωσες ό,τι ψιλά είχες. Το είδαμε να πηγαίνει στο περίπτερο και να αγοράζει την πορτοκαλάδα. Πήρε πλαστικό μπουκάλι, έβγαλε το καπάκι, έβαλε το μπουκάλι στο στόμα του, γύρισε λίγο το κεφάλι προς τα πίσω και η πορτοκαλάδα άρχισε να κατεβαίνει στο λαρύγγι του, την ίδια ώρα που δάκρυα άρχισαν να κατεβαίνουν από τα μάτια σου.

Η πορτοκαλάδα μετατρεπόταν σε γλύκα και τα δάκρυα σου ήταν καθαρά σαν ενοχή που δεν φταίει. Η πορτοκαλάδα εξαφανιζόταν σιγά σιγά από το μπουκάλι και ο ήλιος άρχιζε να δύει.

Το κοριτσάκι ξαναέβαλε το καπάκι και το μάτι του έπεσε σε ένα ροζ πορτοφόλι που κρεμόταν στο περίπτερο. Το λιμπίστηκε· τα λεφτά που του έδωσες του έφταναν και το αγόρασε κι αυτό.

Μετά, με την σακκούλα με τα χαρτομάντιλα και το ροζ πορτοφολάκι στο ένα χέρι και την πορτοκαλάδα στο άλλο, χάθηκε από τα μάτια μας· τα στεγνά δικά μου και τα υγρά δικά σου.