H Σαρλότ Δεν Μπορούσε

Στην επιλογή του αντρικού ψευδώνυμου δεν κατέφυγε αδικαιολόγητα. Η Μπροντέ ήθελε να την πάρουν σοβαρά ως συγγραφέα, και στην εποχή της οι γυναίκες είχαν ταυτιστεί με την παραγωγή ελαφρών ψυχαγωγικών μυθιστορημάτων. «Η λογοτεχνία δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί τη ζωή μιας γυναίκας», της έγραφε ο κύριος Σάουθι, προτρέποντάς την να αποφύγει την απόλυτη εμπλοκή με τη γραφή. Η ίδια όμως, καθώς ήταν μια συνειδητοποιημένη επαγγελματίας, είχε σοβαρές απαιτήσεις από τον εαυτό της και ανάλογες διεκδικήσεις από τους κριτικούς. Σε επιστολή της σε έναν κριτικό της εποχής γράφει: «Θα ήθελα να μη με σκέφτεστε ως γυναίκα. Θα ήθελα όλοι οι κριτικοί βιβλίων να πίστευαν ότι ο Κάρελ Μπελ είναι άντρας· θα ήταν πιο δίκαιο απέναντί του. Θα εξακολουθήσετε, το ξέρω αυτό, να με κρίνετε σύμφωνα με κάποιο πρότυπο που θεωρείτε ταιριαστό προς το φύλο μου ... Ό,τι κι αν γίνει, δεν μπορώ, όταν γράφω, να σκέφτομαι διαρκώς τον εαυτό μου και το τι είναι κομψό και ελκυστικό για τη θηλυκότητα· δεν είναι σύμφωνα με αυτούς τους όρους, ή σύμφωνα με αυτές τις ιδέες, που έπιασα κάποτε την πένα στα χέρια μου: και αν πρόκειται μονάχα με βάση τέτοιους όρους να ανεχθεί κανείς το γράψιμό μου, θα εξαφανιστώ από τα μάτια του κοινού και δεν θα το ταλαιπωρήσω άλλο. Από την αφάνεια ήρθα, και στην αφάνεια μπορώ εύκολα να επιστρέψω».

Το παραπάνω απόσπασμα ήταν από εδώ.

«Πρέπει να γράφεις σαν γυναίκα» (Πρέπει του 19ου αιώνα).
«Πρέπει να γράφεις έτσι ώστε να αρέσεις στον κόσμο» (Πρέπει του σήμερα, εποχής που λατρεύει τις μετρήσεις και στιγματίζει ηθικά την αφάνεια).
«Πρέπει να γράφεις έτσι ώστε να μην πληγώνεις τους άλλους» (Διαχρονικό πρέπει).
Θηλυκότητα - Εμπορικότητα - Ανθρωπιά: διαφορετικές μάσκες του μεγαλύτερου εχθρού της γραφής: της Αυτολογοκρισίας.
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη γραφή, παρά σαράντα χρόνια γραπτοί συμβιβασμοί.
Λέμε τώρα.