Ιδού

Ο Μάγος ανέβηκε στη σκηνή. Εκεί υπήρχε ένα τραπέζι γεμάτο τροφές. ένα κρεβάτι και ένα γιογιό. Η αυλαία ανέβηκε. Τα φώτα έπεσαν πάνω του. Το κοινό χειροκρότησε. Πήρε τις τροφές και τις έδειχνε στο κοινό μία - μία. Το βλέπετε αυτό; Είναι ψωμί, είναι τυρί, είναι κρέας, είναι φρούτο. Τα έβαζε στο στόμα του, τα μασούσε, τα κατάπινε. Τώρα περιμένετε, είπε. Το κοινό κρατούσε την ανάσα του. Λίγες ώρες μετά έκατσε στο γιογιό. Όταν τελείωσε, το σήκωσε και ζήτησε τους προβολείς να πέσουν πάνω στο περιεχόμενό του:

«Ιδού!».

Το σούσουρο που προέκυψε στην αίθουσα ήταν εκκωφαντικό. Άλλοι ενθουσιασμένοι έλεγαν μπράβο, άλλοι θορυβημένοι ρωτούσαν μα πώς το έκανε, άλλοι σκανδαλισμένοι έλεγαν πως πρόκειται για απάτη, άλλοι σαν χαμένοι κοιτούσαν δεξιά κι αριστερά. Όταν τελικά τα πνεύματα ηρέμησαν, ο Μάγος ζήτησε οι προβολείς να πέσουν πάνω στα ανοικτά του μάτια. Δέκα πέντε ώρες μετά άρχισαν να ανοιγοκλείνουν. Ψίθυροι στην αίθουσα έντονοι. Λίγα λεπτά αργότερα τα μάτια του έκλεισαν τελείως καθώς είχε γείρει στο κρεβάτι. Ο βοηθός του ανέβηκε στη σκηνή, έδειξε το σα νεκρό ξαπλωμένο στο κρεβάτι σώμα του και φώναξε:

«Ιδού!».

Αυτή την φορά στην αίθουσα επικράτησε πανζουρλισμός. Ό,τι έλεγαν λοιπόν για αυτόν ήταν αλήθεια; Θα μπορούσαν ποτέ να είναι αλήθεια; Μπορούσε να πραγματοποιήσει όχι μόνον τη «βεβήλωση των τροφών», αλλά και την «παροδική διακοπή της λειτουργίας του»; Είτε ο Μάγος ήταν ον ξεχωριστό, είτε κατείχε τα πλέον απόκρυφα μυστικά της τέχνης του. Όταν σχεδόν επτά ώρες αργότερα ο Μάγος ξανάνοιξε τα μάτια και σηκώθηκε, το χειροκρότημα ήταν αποθεωτικό. Ο Μάγος υποκλίθηκε και ζήτησε να ανέβει στη σκηνή μια εθελόντρια. Σηκώθηκαν πολλά χέρια, εκείνος επέλεξε -τυχαία ή μοιραία ή τυχαία και μοιραία μαζί- κάποιο. Όταν η εθελόντρια ανέβηκε στη σκηνή, την ξάπλωσε στο κρεβάτι και της έβγαλε τα ρούχα. Έβγαλε κι αυτός τα δικά του και έπεσε επάνω της πεινασμένα. Πάλεψαν μια ιδρωμένη πάλη. Έπειτα περίμεναν. Το ίδιο και το κοινό. Μερικά βράδια αργότερα η γυναίκα άρχισε να ματώνει ανάμεσα στα πόδια. Μέρος του κοινού αποδοκίμασε, άλλο αποχώρησε. Πέρασαν λίγες μέρες, η γυναίκα σταμάτησε να ματώνει και ο Μάγος έπεσε πάλι πάνω της. Πάλεψαν ιδρωμένα πολλά συνεχόμενα βράδια. Το αίμα της γυναίκας ξανάρθε, αποχώρησε κι άλλο τμήμα του κοινού, ο αιθουσάρχης άρχισε να ανησυχεί. Ο Μάγος όμως όχι. Όταν το αίμα ξανάφυγε, ο Μάγος το ξαναπάλεψε μαζί της. Το αίμα δεν ξανάρθε. Τα νέα μαθεύτηκαν, η αίθουσα ξαναγέμισε, αυτή τη φορά ασφυκτικά. Η γυναίκα άρχισε να μεταμορφώνεται. Μήνες αργότερα η γυναίκα άρχισε να σφαδάζει και να ουρλιάζει. Ο Μάγος κάτι της ψιθύριζε στο αυτί. Κάποιο ξόρκι τόσο δυνατό, που ένα νέο πλάσμα βγήκε από μέσα της. Αλλά δεν ήταν πλάσμα ξεχωριστό, ήταν ένα με τη γυναίκα. Τους έκοψε χωρίς έλεος στα δύο. Κράτησε το πλάσμα που είχε απομείνει στα χέρια του. Είχε πάνω του το αίμα που της είχε κόψει. Ανέβηκε θριαμβευτικά στη σκηνή και φώναξε:

«Ιδού!».

Ο Μάγος είχε πραγματοποιήσει το τρία στα τρία. Στο σημείο αυτό οι περιγραφές για το τι επακολούθησε στην αίθουσα διϊστανται. Είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς ποια είναι αληθής και ποιά θρύλος. Τα επόμενα πενήντα έξι χρόνια η παράσταση συνεχίστηκε χωρίς σταματημό, μέρα και νύχτα, καθημερινές κι αργίες. Όλο αυτό το διάστημα ο Μάγος παρουσίαζε την «αυτομεταμόρφωσή» του. Πράγματι δεν είχε πλέον καμία σχέση η εικόνα του με την εικόνα του νεαρού θρασύ Μάγου που ένα ωραίο απόγευμα είχε πάρει τροφές και τις είχε μετατρέψει με εσωτερικούς αδιαφανείς μηχανισμούς σε σκατά. Και το κοινό το θυμόταν βέβαια αυτό, και τον επιβράβευε με στάντινγκ οβέισον και ωσαννά. Απέμενε μόνο η πραγματοποίηση της πέμπτης και τελικής υπόσχεσης που περιεχόταν στο διαφημιστικό. Θα έφτανε ως εκεί; Ο Μάγος αγαπούσε τόσο τη δουλειά του που έφτασε. Κλείνοντας τα μάτια του εκείνη την Πέμπτη, δεν τα ξανάνοιξε ποτέ. Η παροδική διακοπή της λειτουργίας του είχε μετατραπεί σε οριστική. Η αυλαία έπεσε. Το κοινό τον αποθέωσε για μια τελευταία φορά και αποχώρησε ικανοποιημένο. Στην έξοδο είχαν σχηματιστεί πηγαδάκια. Η παράσταση ήταν βαθιά επιδραστική και ήδη από τα πηγαδάκια άλλοι ισχυρίζονταν πως όλο αυτό αποτελούσε πρώτης τάξης υλικό για να στήσουν θρησκείες, άλλοι επιστήμες, άλλοι φιλοσοφίες, άλλοι τέχνες. Άλλοι, τέλος, για να γράψουν λέξεις, που κατά μια εκδοχή είναι το αντίστοιχο της μετατροπής των πάσης φύσεως ερεθισμάτων σε θρεπτικές ουσίες για το πνεύμα (κι αναγκαίες για τη διατήρησή του σε λειτουργία) και κατά μια άλλη λιγότερο δημοφιλή -όχι όμως απαραίτητα και λιγότερο βάσιμη- είναι το αντίστοιχο της βεβήλωσης των ερεθισμάτων, τα οποία τα μετατρέπουν σε πνευματικά σκατά.

Με το παράξενο όνομα Ινίγκο Μοντόγια

Χωμένος ως τα μπούνια μέσα στον μεταμοντέρνο πολτό της εποχής, ξεκινάω ένα ακόμη ποστ χωρίς καθαρή στόχευση, έτοιμος να μπερδέψω ξανά τα σοβαρά με τα ασόβαρα, τα προσωπικά με τα πολιτικά, έτοιμος να κάνω ομόκεντρες τρύπες στο νερό, αντί να βγω με σύνεση στην άμμο και να χτίσω μονοθεματικά παλάτια. Δε γαμιέται, αργά ή γρήγορα θα πεθάνουμε, στο μεταξύ ας το διασκεδάσουμε. Αυτόν τον τρόπο σκέψης, θα μου πεις, πληρώνουμε συλλογικά τώρα και θα πληρώσουμε ακόμη ακριβότερα στο προσεχές μέλλον. Δε γαμιέται, θα επιμείνω. Θα διασκεδάζω την πτώση από τον ουρανοξύστη, χωρίς να καταφύγω όροφο με όροφο στο «ως εδώ όλα καλά» της αυταπάτης, αλλά αποχαιρετώντας όροφο με όροφο τα χρόνια της ανόδου, τα χρόνια της ευρωζώνης, τα χρόνια που μας παραδόθηκε ένα επίπεδο ζωής το οποίο δεν δικαιούμασταν.

Η φωτογραφία λοιπόν είναι από το "Homeland". Σειράρα. Συνιστώ ενθέρμως. Και το πολιτικό της υπόβαθρο; Αφενός δεν μου φαίνεται αντιδραστικό, αφετέρου είπαμε, δεν είπαμε; Πολτός, φίλε μου. Όλα τα χωνεύουμε, κι αν κάτι μας ταιριάζει αισθητικά τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στην άκρη. Κλερ Ντέινς και Ντέμιεν Λιούις κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί, αλλά η καρδιά μου ανήκει στον Μάντι Πατίνκιν, στη χροιά της φωνής του και τις σιωπές του ανάμεσα. Για την ακρίβεια ανήκει πάμπολλα χρόνια τώρα: "Μy name is Inigo Montoya. You killed my father. Prepare to die". Ρίγος.

Όχι ακριβώς ρίγος, αλλά κάτι σαν δέος με πιάνει όταν ο δρόμος με φέρνει σε βιβλιοπωλείο. Δεν μοιάζει όμως με το δέος του πιστού που βρίσκεται μέσα σε μια εκκλησία. Είναι μάλλον το δέος ενός ανθρώπου που βρίσκεται μέσα σε μια εκκλησία και χωρίς να πιστεύει, συγκινείται με την ιδέα πως μπορεί και να υπάρχει Θεός, πως μπορεί και να υπάρχει κάτι που τον ξεπερνά. Είναι ακριβώς το δέος για αυτό που ακόμα κι αν υπάρχει, ακόμα κι αν μας ξεπερνά, εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να ασχοληθούμε μαζί του για να βιώσουμε την πλήρη εμπειρία. Μένουμε στον προθάλαμό του και αρκούμαστε στην συγκίνηση της υποψίας ότι υπάρχει. Έτσι, σήμερα που πήγα στο Public να δώσω ένα cd για να πάρω στη θέση του βιβλίο, μπήκα για πέντε λεπτά και έφαγα είκοσι πέντε περιφερόμενος από ράφι σε ράφι, βλέποντας τίτλους, ανοίγοντας βιβλία, ανακουφισμένος που υπάρχει ένας πνευματικός κόσμος, στον οποίο όμως ολοένα και περισσότερο μου λείπει η διάθεση να βυθιστώ. Κάθε βιβλίο που άνοιγα και μια υπόσχεση συγκίνησης, κάθε βιβλίο όμως που άνοιγα μου προξενούσε ταυτόχρονα και μια αμφιθυμία. Ιστορίες; Τριακόσιες και πεντακόσιες σελίδες για να διαβάσω ιστορίες ανθρώπων; Σπατάλη. Σπατάλη λέξεων, σπατάλη κόπου. Προτιμώ να κάνω πράγματα που θέλω. Αντί να κατεβάζω αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου που έχω χάσει για να καλύψω τα κενά, κατεβάζω τηλεοπτικές σειρές για να καλύψω το χρόνο ως την στιγμή της τελικής πρόσκρουσης στο έδαφος. Πώς να αντισταθείς στο εύκολο; Εγώ τουλάχιστον δεν μπόρεσα και δεν θέλησα ποτέ.

Όταν επιτέλους παίρνω απόφαση ότι δεν θα πάρω βιβλίο με ιστορίες ανθρώπων, στρέφομαι σε βιβλία με ιστορίες ιδεών. Ιδέες αντί ανθρώπων. Να μια σύγκριση καταλυτική. Καταλήγω σε Ζίζεκ. «Μίλησε κανείς για ολοκληρωτισμό;». Με βασικό επίσης κριτήριο ότι έκανε όσο το cd που αλλάζω, συν είκοσι επτά λεπτά (δηλαδή μόλις δύο περισσότερα από όσα ξόδεψα τριγυρνώντας στο μαγαζί). Φεύγοντας, ανοίγω το βιβλίο και το μυρίζω. Παλιό φετίχ αυτό, πανίσχυρο. Στο γραφείο οι σταθμοί του ραδιοφώνου παίζουν μόνο μουσική. Όταν απεργούν οι δημοσιογράφοι η νευρωσική σπουδαιοφάνεια της επικαιρότητας μπλοκάρει και οι εξελίξεις αναρωτιούνται τι νόημα έχει να συνεχίσουν να τρέχουν αν δεν τις βλέπει κανείς. Όμως, τι σύμπτωση. Ο Ζίζεκ για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαβάζω το άρθρο διαγώνια. Δεν μπορώ να αφιερώνω τη σκέψη μου σε άλλους. Είναι περίκλειστη και αυτοτροφοδοτούμενη. Λινκάρω το άρθρο όμως γιατί μάλλον κάτι που με συμφέρει λέει. Παίζει, λέει, η αίρεση του ΣΥΡΙΖΑ να σώσει τις ευρωπαϊκές αξίες που πρέπει να σωθούν. Φυσικά ο Ζίζεκ δεν παρακολουθεί τα ελληνικά μίντια για να καταλάβει πως ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουν οι λάτρεις της ακινησίας και της μη μεταρρύθμισης, οι προσκολλημένοι στην «παλιά μεταπολίτευση». Δεν παρακολουθεί τα ελληνικά μίντια για να καταλάβει πως οι Έλληνες στην ουσία ξαναψηφίζουν Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ζίζεκ και ο πλανήτης όλος έχει την εντύπωση ότι στις 6 Μαϊου η Ελλάδα σοκάρισε τους πάντες παράγοντας πολιτική και αντιδρώντας πρωτοφανώς σε μια δυτική ομογενοποιημένη συναίνεση δεκαετιών, συναίνεση που λειτουργούσε και εξουσίαζε στο όνομα του τέλους της Ιστορίας και της κατάργησης των ουσιαστικών πολιτικών διαφορών.

Το κομπιούτερ μου κολλάει. Μέχρι να ξεκολλήσει ξεφυλλίζω το βιβλίο. Το βιβλίο που κανονικά ο προορισμός του είναι να βρεθεί σπίτι σε καίρια θέση, ώστε να μου θυμίζει πως εκεί μέσα παίζει μια έντονη πιθανότητα συγκίνησης, συγκίνησης που είτε θα επαληθευθεί ή θα διαψευσθεί αν το πάρω από την καίρια θέση και αρχίσω να το διαβάζω, είτε θα καλυψει την αποστολή της με το βιβλίο να μείνει στην καίρια θέση, αδιάβαστο μέχρι να ξεχαστεί. Πέφτω στη σελίδα 205. Αντιγράφω: «"η μελαγχολία εμφανίζει το παράδοξο μιας πρόθεσης πένθους η οποία προηγείται της απώλειας του αντικειμένου και την προλαμβάνει". Το στρατήγημα του μελαγχολικού είναι το ακόλουθο: ο μόνος τρόπος για να κατέχουμε ένα αντικείμενο που δεν το είχαμε ποτέ, που εξαρχής είχε απολεσθεί, είναι να μεταχειριζόμαστε ένα αντικείμενο που το κατέχουμε ακόμη πλήρως ως εάν αυτό το αντικείμενο να είχε ήδη απολεσθεί. Η άρνηση του μελαγχολικού να ολοκληρώσει τη διεργασία του πένθους παίρνει έτσι τη μορφή του ακριβώς αντιθέτου της: ενός ψευδούς θεάματος υπερβολικού, περιττού πένθους ενός αντικειμένου, πριν ακόμη απολεσθεί αυτό το αντικείμενο. Η μοναδική χροιά της μελαγχολικής ερωτικής σχέσης (όπως εκείνη του Νιούλαντ με την Κόμισσα Ολένσκα στην "Εποχή της Αθωότητας") οφείλεται στο ότι, ενώ οι εραστές είναι ακόμη μαζί, εξαιρετικά ερωτευμένοι, απολαμβάνοντας ο καθένας την παρουσία του άλλου, η σκιά του μελλοντικού χωρισμού ήδη χρωματίζει τη σχέση, με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνονται τις τρέχουσες ηδονές υπό την αιγίδα της επερχόμενης καταστροφής (του χωρισμού) - πρόκειται για μια ακριβή αντιστροφή της τυπικής αντίληψης ότι οι κακουχίες του παρόντος υπομένονται χάρη στο βλέμμα το στραμμένο προς την ευτυχία που θα προκύψει από αυτές».

Κλείνω το ποστ παρατηρώντας τα εξής άσχετα, τόσο με τα προηγούμενα, όσο φυσικά και μεταξύ τους: 1) Το ποίημα του Γκίντερ Γκρας θα ταίριαζε να το διαβάσει ο Κώστας Πρέκας. Ένας πόντο Γκίντερ για την πολιτική σου χειρονομία, μείον ένας πόντος για αυτό το βαρύγδουπο πράγμα που συνέθεσες. 2) Παρόλα όσα γράφονται, το μεγαλύτερο δίλημμα των εκλογών είναι «Θάνος ή Κώστας» και το έχει η μαμά Πλεύρη. 3) Η Λαγκάρντ και η κάθε Λαγκάρντ δεν έχει να φοβάται τίποτα όσο τα τρία παιδιά από το Νίγηρα βρίσκονται μέσα στη δική της σκέψη. Έχει να φοβάται πολλά αν απεγκλωβιστούν από τη δική της σκέψη και τις μουσικές καρέκλες που σαδιστικά τα βάζει να παίζουν, και μπουν στη σκέψη όλων. Τότε ίσως εκτός από τον Έλληνα φοροφυγά που δικαίως ενοχοποιείται, ενοχοποιηθεί επιτέλους και ο απείρως ενοχότερος οποιασδήποτε εθνικότητας μεγαλοκεφαλαιάς και οφσοράς και φοροαποφυγάς, τότε ίσως μπει επιτακτικά στη συζήτηση η κουβέντα πως μακάρι να πέσει το επίπεδο ζωής των κατοίκων της Ευρωζώνης πέντε και δεκαπέντε φορές πιο κάτω, αν είναι να βρεθεί ένας τρόπος ο παγκόσμιος πλούτος να αρχίσει να μοιράζεται πιο δίκαια και υπέρ των πιο εξαθλιωμένων. Ειδάλλως όταν μιλάνε για καρέκλες στο σπίτι του καρεκλωμένου, δεν μιλούν στην πραγματικότητα για την αδικία που υφίστανται τα τρια παιδιά στο Νίγηρα, αλλά για την αδικία να μην ζουν περίπου σαν αυτά τρία παιδιά στην Αθήνα, στην Μαδρίτη, στη Λισσαβώνα, στο Δουβλίνο και παντού, για την αδικία που έχει ως φυσική συνέπεια τo payback time.

Ο εκδικητής

Στο τέλος της ημέρας που τα έκανε όλα διαφορετικά, κατάλαβε ότι παρέμενε ίδιος. Την επόμενη ημέρα τα έκανε όλα ίδια. Αλλά είχε πια αλλάξει. Οπότε μπερδεύτηκε. Και την τρίτη ημέρα δεν ήξερε πώς να φερθεί. Άφησε να τον οδηγήσει η συνήθεια. Δεν έκανε τίποτα. Πέρασε μέσα σε αυτήν την ακινησία τα επόμενα εβδομήντα έξι χρόνια. Έπειτα τινάχτηκε σαν να τον χτύπησε ρεύμα. Καιρός να αναλάμβανε πάλι δράση. Πλύθηκε, ξυρίστηκε, φόρεσε καθαρό πουκάμισο κι ένα βρώμικο, παλιό παντελόνι. Βγήκε έξω. Συνάντησε κατά σειρά έναν άνθρωπο που δεν ήξερε, έναν σκύλο που δεν ήξερε και έναν κόσμο που δεν του θύμιζε τίποτα. Πτοήθηκε. Να γύριζε σπίτι; Αποφάσισε να συνεχίσει. Σταμάτησε σε ένα περίπτερο. Αγόρασε τσίχλες. Μάσησε δύο, έφτυσε μια τρίτη, κατάπιε μια τέταρτη. Όλο αυτό του φάνηκε χαζό. Έδωσε τις περισσευούμενες σε έναν ζητιάνο και μια καλοντυμένη κυρία. Εξ ημισείας. Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά. Στις λάμπες του δρόμου ήταν κρεμασμένα μαύρα τρανζίστορ. Άρχισαν να παίζουν όλα μαζί. Έπαιξε κι αυτός μαζί τους. Μέχρι που σήκωσε το κεφάλι του ακόμη ψηλότερα. Πέτυχε τον ουρανό. Από εκεί ήταν κρεμασμένα μόνο σύννεφα και κάτι φωτεινό, που μπορεί να ήταν ήλιος μπορεί όμως και όχι. Δεν μπορούσε να είναι απόλυτα σίγουρος. Κοίταξε ακόμη ψηλότερα. Αλλά αυτό που μπορεί να ήταν ήλιος μπορεί και όχι, τον τύφλωσε. Τυφλός πλέον, προσπάθησε να συνεχίσει τη βόλτα του πέφτοντας όμως διαρκώς πάνω σε περαστικούς. Μερικοί τον έβριζαν, μερικοί άλλοι όχι. Κάποιος του έγλειψε το αυτί. Το βρήκε αποκρουστικό και ερεθιστικό μαζί. Προσπάθησε να γλείψει το άλλο του αυτί μόνος του. Η γλώσσα του δεν έφτανε ως εκεί. Για να τα καταφέρει, θα μπορούσε να κόψει είτε τη γλώσσα είτε το αυτί, αλλά δεν έβλεπε και δεν ήθελε να κάνει λάθος. Άρχισε να γαβγίζει. Άλλες γάτες έφυγαν πανικόβλητες, άλλες φιλοτιμήθηκαν και του έγλειψαν εκείνες το αυτί. Η όρασή του επανήλθε. Αποφάσισε να εκδικηθεί το φωτεινό σώμα που του την είχε προσωρινά αφαιρέσει. Του έκοψε τη γλώσσα και το αυτί. Το φωτεινό σώμα δεν μπορούσε πια να μιλήσει, δεν μπορούσε πια να ακούσει. Και αιμορραγούσε. Άρχισε να βρέχει αίμα. Οι άνθρωποι έβγαλαν τις ομπρέλες τους. Εκτός από αυτούς που δεν είχαν. Αυτοί αναμφίβολα μάτωσαν. Έπεσαν τότε στα πόδια του και τον εκλιπαρούσαν: «Δείξε οίκτο, εκδικητή. Δείξε οίκτο, εκδικητή». Ο εκδικητής μεταπείστηκε. Αλλά ήταν πλέον αργά: άδειο τελείως από αίμα, το φωτεινό σώμα σκοτείνιασε κι έπεσε από τον ουρανό. Τώρα μπορούσε να κοιτάξει ακόμη ψηλότερα. Είδε μια ανοικτή τρύπα που τον οδηγούσε πίσω στον χρόνο, πολύ πίσω, στην αρχή αυτής της ιστορίας. Δεν του έφτανε. Θέλησε να πάει ακόμη πιο πίσω, πριν την πρώτη της λέξη, πριν το πρώτο της έναυσμα. Δεν βρήκε τίποτα. Τρόμαξε με το κενό που μπορεί όμως να γίνεται λέξεις. Κοίταξε πίσω από το κενό. Βρήκε μια γυμνή επιθυμία για νόημα. Την πήρε στα χέρια του κι άρχισε να τη σπάει. Δεξιά έπεσε το επι, αριστερά το θυμία. Στη μέση ο ίδιος. Τα πάτησε και τα δύο με το παπούτσι. Συνέχισε να προχωρά. Στη σόλα είχε κολλήσει η οξεία και τον πονούσε. Πάτησε με δύναμη το πόδι του να ξεκολλήσει, και αντί να ξεκολλήσει, η οξεία κόλλησε και καρφώθηκε στην πατούσα του. Ο πόνος ήταν οξύς. Δάκρυσε. Τα δάκρυά του έπεσαν στη σπασμένη πλάκα του πεζοδρομίου, όπου το αίμα που έπεφτε νωρίτερα από τον ουρανό ήταν ακόμη νωπό. Τα δύο υγρά αναγνώρισαν το ένα το άλλο, αναμίχθηκαν και μετατράπηκαν σε κάτι τρίτο και διαφορετικό. Ένα σπουργίτι έσπευσε να δοκιμάσει. Μετά κι άλλα. Έγιναν σμήνος και πέταξαν προς κάπου αλλού. Εκείνος έμεινε εκεί. Τον βλέπουμε να τα κοιτάει να πετούν με βλέμμα απορημένο. Αντιλαμβανόμενος πως κάποιος τον παρακολουθεί, γυρνάει το βλέμμα του καταπάνω μας. Μας κοιτάζει επίμονα. Δεν σταματά. Μέχρι που ουρλιάζει. Μετά γελά. Γελάμε μαζί του. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε. Δεν υπάρχει στα αλήθεια. Όπως άλλωστε κι εμείς.

Unfollow #6 - Πιο κόκκινο κι από τον Ντάνι

Διαβάζοντας πριν από λίγο για τα οπίσθια της μαϊμούς, μου ήρθε στο νου μια εν μέρει παρόμοια ιστορία από το μακρινό 2006, με τη διαφορά πως ό,τι λεγόταν τότε περισσότερο από ιδρυματισμό και λιγότερο από κυνικότητα, τώρα συνιστά απόλυτα ενδεικτική της νοοτροπίας των κατεστημένων ΜΜΕ ομολογία. Σύμφωνα με αυτήν, οι καναλάρχες κάνουν την παραχώρηση να καλούν στα δικά τους κανάλια εκπροσώπους ενός κόμματος που έχει μετατραπεί σε πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων. Δικές τους οι δημόσιες συχνότητες, δικά τους τα καταχρεωμένα κανάλια, δική τους και η απόλυτη διακριτική ευχέρεια αναφορικά με το σε ποιόν θα δώσουν λόγο και σε ποιόν όχι. Κι αντί οι άλλοι να το αναγνωρίσουν και να φιλήσουν με σεβασμό το παντρόνικο χέρι των καναλαρχών, σηκώνουν τον μαϊμουδένιο σοσιαλφασιστικό τους κώλο.
Γι' αυτό, ψηφοφόρε και ψηφοφόρισσα, όπως τώρα μυρίζεις το νέο νικητή του πολιτικού παιχνιδιού και πας και προσκολλάσαι δίπλα του σαν αριστερός από καιρό σαν θαρραλέος, μαζί με τα παλιά κόμματα εγκατάλειψε οριστικά έναν ακόμα παλιό νικητή, εγκατάλειψε τα παλιά ΜΜΕ και προσκολλήσου στα σοσιαλφασιστικά εναλλακτικά (Unfollow, Mono και λοιπά), καβάλησε το ρεύμα των καιρών όχι μόνο κομματικά αλλά και μιντιακά, έλα και κάνε εμάς νικητές, εκτόξευσε τις πωλήσεις μας, γέμισε τους τραπεζικούς λογαριασμούς μας, δώσε τα 5 ευρώ που τόσο σε χαλούσαν, μπορεί και να 'ναι τα τελευταία που θα δώσεις, δώσε τα λίγο προτού αρχίσεις να αγοράζεις το περιοδικό σε πληθωριστικές δραχμούλες.

Μας παίρνει τώρα ο αυτός;

I can fly but I want his wings,

my angel Gabriel,

my angel Gabriel.

Μοναδικές στιγμές διεθνούς πολιτικής με κύρος και ανάστημα μεταξύ Βενιζέλου - Γκάμπριελ*. «Πώς σου φάνηκε ο Τσίπρας; Έλα, πες, πες να ακούσει το κοινό μας, πες να ακούσουν στην Ελλάδα τι επικίνδυνος είναι», του ψιθυρίζει ζαβολιάρικα. Κι όταν αρχίζει να του απαντάει, ο Βαγγέλης κοιτάει με ένα πράισλες μαγκιόρικο κλεφτό βλέμμα κυρά Κατίνας ον ε μίσιον την κάμερα (στο 0:17), να δει αν μας παίρνει τώρα ο αυτός. Μετά ο Γκάμπριελ του λέει πως ο μαλάκας ο Τσίπρας νομίζει πως είναι δυνατόν να επαναδιαπραγματευτεί κανείς το μνημόνιο, κι εκεί ο Βαγγέλης τον κόβει, γιατί τι άλλο άραγε είναι η Ευρώπη παρά μια διαρκής διαπραγμάτευση και τι άλλο άραγε κάνει κι ο ίδιος εκείνη την ώρα από το να διαπραγματεύεται αυτοδύναμα και σθεναρά; Έτσι και δεν κάνει ο ελληνικός λαός το μοιραίο λάθος, και δώσει τελικά στους ευρωπαϊστές τη δύναμη να διαπραγματευθούν, τώρα που στην Ευρώπη έχει αλλάξει το κλίμα, θα κάνουν διαπραγματευτικούς παπάδες.

* που σύμφωνα με τον Χασαπόπουλο είναι «ο Γερμανός ομόλογος» του Βαγγέλη. Ομόλογος υπό ποία έννοια όμως; Ο Πρόεδρος του γερμανικού ΚΟΔΗΣΟ είναι;

Μεταρρυθμιστική κόπωση

Και δημοψήφισμα με μοναδικό θέμα «Θέλετε να εξακολουθήσει να βρίσκεται η Ντόρα στην κεντρική πολιτική σκηνή;» να γινόταν, και 97,5% ΟΧΙ να συγκέντρωνε, πάλι σε λίγες μέρες η Ντόρα θα επανερχόταν. 2 1/2 χρόνια τα κανάλια την έπαιζαν νυχθημερόν. Οι δημοσκοπήσεις σταθερά και αμετάβλητα έδειχναν ότι το κόμμα της ΔΕΝ είχε απήχηση. Κι όμως εκεί, να μας τηγανίζει το μυαλό καθημερινά. Μέσα σε αυτά τα χρόνια φτιάχτηκαν κόμματα με πολλαπλάσια απήχηση και μηδενική προβολή, όπως και φτιάχτηκαν κόμματα με μικρή απήχηση που η η μηδενική προβολή τους τα εξαφάνισε. Δικαιούται κανείς να ρωτήσει εάν υπάρχει μια ανώτατη δύναμη που πρέπει να φυτεύει διαρκώς τη Ντόρα Μπακογιάννη στα σπίτια μας. Δικαιούται κανείς να ρωτήσει τι πρέπει να κάνουμε ως πολίτες για να απαλλαγούμε οριστικά από τον πολιτικό αυτό σκελετό. Δικαιούται κανείς να ρωτήσει και τώρα πώς θα ζήσουμε χωρίς τον μεταρρυθμιστικό και καινοτόμο λόγο της Δημοκρατικής Συμμαχίας; Πώς θα την βγάλουμε; Σκέτα με τους Mανοτζήμερους; Εμείς την πιστέψαμε τη Δημοκρατική Συμμαχία, εμείς ταχθήκαμε δίπλα στη Ντόρα την Μπακογιάννη αναγνωρίζοντας τη γενναία αυτοκριτική που έκανε για τα πεπραγμένα της όσο ήταν στη ΝΔ, αναγνωρίζοντας επίσης τη σαφή και ριζική διαφοροποίησή της από το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά. Πού θα στεγάσουμε πια τα όνειρά μας; Ποιός θα υπερασπιστεί τον ιδιωτικό υπάλληλο και τον άνεργο; Ποιός θα τα βάλει με το Δημόσιο, τους υπαλλήλους του, τις συντεχνίες και τους συνδικαλιστές; Αυτή η χωματερή Ανατολάκηδων και Κιλτίδηδων; Εντάξει, καταλαβαίνω πως η Ευρώπη πρέπει να μπει πάνω από τις προσωπικές διαφορές και τις ιδεολογικές αποκλίσεις. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι και εσύ Ντόρα πιπωμένη γυρνάς πίσω, καταλαβαίνω ότι το κόστος πρώτα απ' όλα είναι δικό σου, δική σου κι η θυσία. Ότι αν δεν διακυβευόταν η ευρωπαϊκή προοπτική του τόπου, ποτέ δεν θα καταδεχόσουν να γυρίσεις βάζοντας στο σταντ μπάι το κόμμα σου. 

Υπάρχει όμως δυνατότητα να σε αφήσει ο κόσμος πάλι εκτός Βουλής; Μπαίνοντας επικεφαλής του Επικρατείας φαντάζει σχεδόν αδύνατο. Αλλά όλα θέμα χημείας είναι. Η Τσέλσι του Βίλας Μπόας παράπαιε και η Τσέλσι του Ντι Ματέο το πραγματοποίησε το αδύνατο. Έτσι κι εσύ. Γίνε η Ντι Ματαία της κεντροδεξιάς παράταξης. Γίνε η Ντρόγκμπα Μπακογιάννη. Πάρε αυτό το τσούρμο βετεράνων που έχει φάει τα ψωμιά του και οδήγησέ τους στην μεγαλύτερη ανατροπή. Ναι, το 3% μοιάζει αδύνατο να μην πιαστεί, ναι, μοιάζει αδύνατο να μην μπεις ξανά στη Βουλή. Γίνεται όμως. Όλοι μαζί, ο Αντώνης, ο Αντώναρος, ο Φαήλος, ο Χρύσανθος, ο Μπατίστα, ο Tάσος Μητρόπουλος, ο Ανατολάκης, ο Κικίλιας, η Άρια η Αγάτσα, ο Θάνος ο Πλεύρης, ο Στέλιος ο Σταυρίδης, ο Τραγάκης, ο Βελόπουλος, ο πρωταθλητής των μεταγραφών Κιλτίδης, ο Ψωμιάδης, ο Άδωνις, ο Βορίδης, ο Παπαδόπουλος, ο Παττακός, ο Γλύξμπουργκ, η Άννα Μαρία, η Σοφία, ο Χουάν Κάρλος, ο Παπάγος, ο Χολαργός, ο Γρίβας, ο Ψαρρός, ο Σκόμπι, ο Μεϊμαράκης, ο Βουλγαράκης, η Βουλγαράκη - Πελέκη, ο Εφραίμ, ο Ρουσόπουλος, ο Καραμανλής, ο Ψυχάρης, ο Σπηλιωτόπουλος, ο Κακλαμάνης, ο Γιώργος ο Κύρτσος, ο Γιώργος ο Μύρτσος, η Νίκη Τζαβέλλα, ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης, ο Κώστας ο Μητσοτάκης, ο Κώστας ο Μπακογιάννης, η Ντόρα, τυχόν μέλη της οικογενείας Μητσοτάκη - Μπακογιάννη που ξεχνώ, αυτή η κεντροδεξιά ντριμ τιμ, αυτή η δύναμη ελπίδας, αυτή η ομάδα των ασυμβίβαστων ευρωπαϊστών και ανυποχώρητων πατριωτών μαζί.

Γίνεται να μείνει και πάλι η Ντόρα Μπακογιάννη εκτός Βουλής ή το 3% είναι πολύ χαμηλό για να μην ξεπεραστεί; Γίνεται. 

Εκείνο που δεν γίνεται είναι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο να μη δούμε τη Ντόρα σε νέο διακριτό ρόλο την επόμενη μέρα, όπου θα σημάνει ένα ακόμη νέο ξεκίνημα.

Οπότε για να μην κοροϊδεύω τους αναγνώστες μου, τους προειδοποιώ: αφήνουμε ΝΔ και Ντόρα εκτός Βουλής για να ξεκαυλώσουμε και μόνο. Όχι για να την εξοντώσουμε πολιτικά. Η Ντόρα όσες φορές και αν την ρίξεις, ξανασηκώνεται, she fails again, she fails better. 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

Τι Φραγκούλης, τι Στρατούλης

Ο Μάριος κανιβαλίζει τον Εθνικό Ύμνο 

σε ένδειξη αποτροπιασμού για την κλήση του Κώστα Χαλκιά στην Εθνική. Άλλοι μελετητές του έργου του υποστηρίζουν όμως ότι η ερμηνεία του συμβολίζει με μουσικό τρόπο τα παρά φύση αποτελέσματα που παράγει η προσπάθεια να χωρέσεις την ελληνική οικονομία στο ευρωπαϊκό νομισματικό κουστούμι. Τρίτη εκδοχή λέει ότι αν τραγουδούσε τον Ύμνο ντουέτο με το Νίκο Αλιάγα, όλα θα ήταν πιο ταιριαστά και ακούγοντάς τον δεν θα είχες την αίσθηση πως πίνεις νερό με τσιμέντο.

Εδώ ο Μπόρατ προοικονομεί τον κανιβαλισμό του Μάριου, το αμερικάνικο κοινό όμως αντιδρά πιο γρήγορα από το παραζαλισμένο, λόγω της εποχής, ελληνικό και η προσπάθειά του μένει ημιτελής.

(Ο Άρης από τα γουναράδικα αφιερώνει 
στον Τάκη Μίχα από τα προταγκονάδικα)

Παράλληλα με την αφή και παράδοση της ολυμπιακής φλόγας, γινόμαστε μάρτυρες της αφής και παράδοσης της κομμουνιστικής φλόγας. Όλα από τη χώρα μας πάντα. Όλα εδώ ανάβουν. Όλα από εδώ μεταλαμπαδεύονται. Αφήστε τον Φραγκούλη και παραδοθείτε στη γλυκιά φωνή του Στρατούλη. Θα σας φάμε τις καταθέσεις με τα κονσερβοκούτια.

ΧΑΟΣ - ΛΙΜΟΣ - ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ

Εντάξει, δεν υπάρχει. 

(via)

Κόρη του Λέοντα Καραπαναγιώτη, τηλεοπτική παραγωγός όχι μόνο της «Έρευνας» αλλά και των «Πρωταγωνιστών», στο παρελθόν και των «Φακέλλων», θα μπορούσες να σκεφτείς πιο κατάλληλο πρόσωπο για Υπουργό Πολιτισμού; 

Δεν είχαμε μόνο την τελετή παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας χθες, αλλά και της ολυμπιακής κοτρόνας. Αντί για τον Μπέκαμ την παρέλαβε ο Περπέρογλου (και μία που περίσσεψε ο Σμιθ). Κρίμα μόνο για τον υπέροχο λαό του θρύλου, που εξαιτίας αυτών των λιγοστών κάφρων στο δρόμο στερήθηκε την ευκαιρία να πετάξει σιφόνια μέσα στο γήπεδο. 

Να 'τη και η κυρία Μιχαλολιάκου, η σιδηροσταυρίτισσα. Ή να είσαι στην μόδα ή να μην είσαι. Ψηφίζουμε και τον Ιούνη Χρυσή Αυγή για να απαλλαγούμε από την Μέρκελ και τους Γερμαναράδες. 

(via)

Αρκετά όμως με τους νεοναζί και τους γραφικούς. Η χθεσινή θαυμαστή μέρα εκτός από φλόγες, πέτρες, ανοίγματα βουλής και ορκωμοσίες προσωπικοτήτων, περιελάμβανε και την επιστράτευση από την Μεγάλη Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά Παράταξη του μυθικού τιμωρού της διαφθοράς, του Νομάρχη που δεν εξέπεσε ποτέ από το αξίωμά του και δεν καταδικάστηκε ποτέ αμετάκλητα από τα ποινικά δικαστήρια. Ευρώπη - Υπευθυνότητα - Σοβαρότητα - Αντιλαϊκισμός- Διαφάνεια - Kαθαρά Χέρια - Πανίκας.

.

Οκ, κοπέλα μου, έπαθες φρίκη, λογικό. Αλλά θα μπορούσε να σου συμβεί κάτι χειρότερο.

Φαντάσου ας πούμε να ΄σαι ο Χαλκιάς, να σηκώνεις το δεύτερο σου ευρωπαϊκό το καλοκαίρι και τα μεγάφωνα να αρχίσουν να σου παίζουν τον Εθνικό Ύμνο στη βερσιόν του Μάριου. Θα το σκεφτείς τότε να τερματίσεις πρόωρα την καριέρα σου, μην σου ξανατύχουν τα ίδια το 2016, ή δεν θα το σκεφτείς;

Σύντομο κινηματογραφικό διάλειμμα

Κι η γλώσσα κατ' εξοχήν εργαλείο ταυτότητας, ανάμικτη κι αυτή, μισή μισή κι αυτή, ούτε καν μια πρόταση στα αγγλικά - μια πρόταση στα κυπριακά, αλλά μέσα στην ίδια πρόταση οι μισές λέξεις αγγλικές, οι μισές κυπριακές.

Εικόνα σου είμαι, γλώσσα, και σου μοιάζω.

Βλέπουμε μερικές δεκάδες σταζίερ να φωτογραφίζονται στα σκαλιά ενός δημοσίου κτιρίου, τρόπον τινά σαν τρόπαια, σύμβολα μετεξελιγμένων εργατικών σχέσεων, ευκαιριακοί, χωρίς διακαιώματα, ευέλικτοι. Πρέπει να είναι ευγνώμονες που θα έχουν απολαβές για λίγο καιρό. Μου δημιουργείται ο περίεργος συνειρμός με τις φώτο των οροθετικών γυναικών, σαν να πρόκειται για κομμάτι της ίδιας τελικά ατζέντας, της ίδιας γενικότερης αφήγησης, παιδιά ενός κατώτερου Θεού και οι μεν και οι δε, απλά οι σταζίερ όχι τόσο κατώτερου από τον Θεό των οροθετικών εκδιδομένων γυναικών.

Δεν μπορείς να προδώσεις το εξαρχής θολό.

Ο κόσμος ο οποίος κόμιζε η ιδιωτικά ελεύθερη τηλεόραση ήταν παστέλ. Παστέλ πολιτικά, παστέλ πολιτιστικά. Ένας κόσμος που δεν είναι βέβαια κατακριτέο που περιλάμβανε σειρές σαν το «21 Jump Street», αλλά είναι κάτι περισσότερο από κατακριτέο ότι επί δύο και πλέον δεκαετίες δεν θέλησε να προσφέρει σε επίπεδο πολιτισμού σχεδόν τίποτε περισσότερο από αυτόν τον μέσο όρο.

Παστέλ.

Σ.Α.ΡΙΖ.Α

Αν στο μετεκλογικό δεκαήμερο που προηγήθηκε παίχτηκε το έργο «Πάση θυσία να συγκυβερνήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ», στον προεκλογικό μήνα που ακολουθεί θα παιχτεί από τους ίδιους πρωταγωνιστές το έργο «Πάση θυσία να μην κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ».

Aν στις εκλογές του Μαϊου τεράστια μερίδα των πολιτών ψήφισε με κριτήρια αντιμνημονιακά και αντιδικομματικά, έχοντας ως μέγιστη φιλοδοξία να στείλει μήνυμα ότι «δεν πάει άλλο» (ως προς το μνημόνιο) και «δεν σας αντέχω άλλο» (ως προς τα δύο κόμματα), στις εκλογές του Ιουνίου το διακύβευμα αλλάζει πίστα, το αδιανόητο μπορεί να γίνει εφικτό και μια αληθινά διαφορετική πολιτική μπορεί να ασκηθεί στη χώρα.

Αν όλη η αντίθετη πλευρά έχει αναγνωρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον μοναδικό επικίνδυνο αντίπαλό της, έτοιμη θα έλεγε κανείς να συστήσει Συνασπισμό Αντισυνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, απαρτιζόμενο από δώδεκα συνιστώσες (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΡΑΣΗ-ΔΗΣΥ-Δημιουργία Ξανά-Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες-Ευρωπαίους Φιλελεύθερους-ΔΟΛ-Σκάι-Καθημερινή-Μega), τότε κι όλη η διάσπαρτη ψήφος αντίδρασης και άρνησης της μνημονιακής πορείας μπορεί να αναγνωρίσει   τον ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστή της, όχι πλέον ως σκέτη διαμαρτυρία απέναντι σε κάτι που έμοιαζε απάλευτο και ασύμμετρα δυνατότερο, αλλά ως συμπαράταξη γύρω από τη γέννηση μιας δύναμης που θα έχει τη δυνατότητα να την εκπροσωπήσει από τη θέση της νόμιμης κυβέρνησης.

Αμάθητος στο παιχνίδι που ως τώρα ήταν προορισμένο για δύο αποκλειστικά παίκτες, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε αφορμές να τον βάλουν κάτω και να τον βαράνε. Κι όταν δεν τις έδινε ο ίδιος, δεν είχαν πρόβλημα να ψάξουν να βρουν τι υποστηρίζει ας πούμε ο πρώην επικεφαλής του. Οπότε τις επόμενες εβδομάδες είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο ότι η στοχοποίηση και η δαιμονοποίηση θα αγγίξει δυσθεώρητα ύψη. 

Αλλά δεν έχουν καταλάβει δύο πράγματα: Πρώτον πως σε επικοινωνιακό επίπεδο, ό,τι αποτελούσε εργαλείο και όπλο, λειτουργεί πλέον σαν μπούμερανγκ. Πως όσο περισσότερο αυτά τα ΜΜΕ και αυτοί οι μεγαλοδημοσιογράφοι φωνάζουν ότι ο άλλος είναι επικίνδυνος, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις ότι είναι επικίνδυνος για τα ίδια, τους ίδιους και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Δεύτερον -και κυρίως- πως σχεδόν κανείς δεν στρέφεται στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή «λέει το νέο "λεφτά υπάρχουν"», επειδή ο Τσίπρας είναι ο νέος Τσοβόλας που θα τα δώσει όλα, επειδή υπόσχεται ανώδυνες μαγικές λύσεις, σε αντιδιαστολή με τις επώδυνες αλλά πραγματιστικές λύσεις των άλλων. Στράφηκαν και θα στραφούν σε αυτόν όχι για να εξουδετερώσει με δύο κινήσεις ματ την τρόικα, που θα πέσει στα πόδια του αποδεχόμενη πλήρως όλους τους όρους του, αλλά επειδή η πολιτική που επί δύο χρόνια εφαρμόστηκε τους διέλυσε υλικά και ψυχολογικά, επειδή συνειδητοποίησαν ότι η περαιτέρω συνέχισή της είναι το αληθινά μεγάλο κακό, η αληθινά μεγάλη καταστροφή.

Γνώμη μου λοιπόν είναι πως ακόμη κι αν έχεις διαφωνίες, ενστάσεις, επιφυλάξεις, ακόμη κι αν είσαι κάτι διαφορετικό ιδεολογικά, περισσότερο ή λιγότερο προωθημένο, ειδικά στις επόμενες εκλογές πρέπει να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ. 

Όπως και να έχει, μάλλον μελλοντικά δεν θα μιλάμε για τις εκλογές της 6ης Μαϊου του 2012, αλλά για τις διπλές εκλογές Μαϊου - Ιουνίου. Έχω την αίσθηση πως το πιο δύσκολο βήμα ήταν αυτό που έγινε τον Μάιο. Πως αυτό του Ιουνίου θα είναι η φυσική του συνέχεια. Πως ούτε θα επανεγκλωβιστούμε στις προ Μαϊου απειλές, ούτε θα παγιδευτούμε σε νέες. Πως θα τολμήσουμε ακόμη περισσότερο. Έχω τελικά την αίσθηση πως όσο και αν φοβόμαστε, ταυτόχρονα έχουμε πάψει να φοβόμαστε. Πως φυσικά τα ακόμη πιο δύσκολα τώρα έρχονται, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τίνος τα συμφέροντα θα εκπροσωπούν εκείνοι που θα τα διαχειριστούν και συνεπώς τι προτεραιότητες θα έχουν κατά τη διαχείρισή τους. 

Βγήκαν τα ψάρια στη στεριά

Τα ψάρια βγήκαν στη στεριά, οι νεοναζί μπήκαν στο Προεδρικό κι εγώ ποστάρω φωτογραφία του νικητήριου καλαθιού, έτοιμος να γράψω καλά λόγια για τον γάβρο. Μην ανησυχείς, δεν χάρηκα. Είπαμε, στη στεριά βγήκαν τα ψάρια, δεν έφτασαν και στον ουρανό. Όταν πήγε η διαφορά στους 19 πόντους μάλιστα, έψαχνα τα στατιστικά της ευρωλίγκας να δω αν όντως οι μεγαλύτερες διαφορές στους τελικούς γίνονται πάντα εις βάρος της ομάδας του Βαγγέλη Ιωάννου. Κι αντί να υπερισχύσει μέσα μου η λογική και να μου πει «εσένα, μοναδικοί σου αντίπαλοι στην Ευρώπη είναι οι ομάδες με τις πολλές κούπες, άρα το ότι έμεινε η ΤΣΣΚΑ στις έξι και δεν σε πέρασε καλό είναι», το καλάθι αυτό ήταν ψιλομαχαιριά. Αλλά λίγο η ανωτερότητα του κορεσμένου από μπασκετικό μεγαλείο οπαδού, λίγο η συγκίνηση που πάγια μου προκαλούν οι σπάνιες αθλητικές ιστορίες, λίγο το ότι αυτό που έβγαζε ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου κι ο Μάντζαρης ήταν όπως και να το κάνουμε δύσκολο να το αντιπαθήσεις, και η μαχαιριά αποδεικνυόταν μάλλον επιφανειακή. Της έβαζες έναν επίδεσμο και μαζί με την ακατάβλητη και απέθαντη αντιγαβροσύνη σου, έλεγες και κανένα -φτου- respect για αυτό που πέτυχαν. Το έλεγες ίσως επίσης επειδή το πόσο «αντικάτι» είναι κανείς, εξαρτάται πάντοτε από τους εκάστοτε εκπροσώπους του «κάτι». Και ούτε ο Βασίλης Σπανούλης πέτυχε 30 πόντους, ούτε οι Αγγελόπουλοι είναι Κόκκαλης, ούτε ο Ίβκοβιτς Ιωαννίδης. 

Και πριν περάσω σε θέματα νεοναζισμού και ακυβερνησίας, ας πω μόνο πως σήμερα επιβεβαιώθηκε οριστικά η υποψία ότι ο Μίλος Τεόντοσιτς είναι ο νέος Γιάκα Λάκοβιτς. Τους δίνεις τα κλειδιά της ομάδας σου και μπορείς να είσαι σίγουρος πως την κρίσιμη ώρα αυτό που μπορεί να πάει άσχημα θα πάει άσχημα και ακόμη ασχημότερα. Στην κορυφή του ΟΑΚΑ, όπως είναι αναρτημένα τα λάβαρα με τις κατακτήσεις του Παναθηναϊκού, υπάρχει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στο τρίτο ευρωπαϊκό του 2002 και στο τέταρτο 2007. Από το 2003 ως το 2006 στην ομάδα είχαμε τον Γιάκα. Μίλος, συνέχισε να τους παίρνεις τα φράγκα. Έχεις πολλά χρόνια ακόμη μπροστά σου, η καριέρα σου είναι ακόμη στις αρχές της. 

O Γιώργος Βλάχος δεν είναι αυτός που κάθεται οκλαδόν και σαν αιχμάλωτος, πριν περάσει ο Μιχαλολιάκος με τον Κασιδιάρη; Ποιά είναι τα όρια ανάμεσα στο γραφικό και στο συμβολικό; Δεν μπορούσε να ήταν κάποιος άλλος, έπρεπε να είναι ο Γιώργος Βλάχος; Από την άλλη, προτιμότερη η δική του προσέγγιση από προσεγγίσεις τύπου Θεοδωράκη και Σρόιτερ. Που είναι είτε ασύγγνωστα επιπόλαιες και απαράσκευες, είτε κάτι πολύ χειρότερο, κάτι εν τέλει σκόπιμο. Εμάς πρώτους κυνηγάει η αστυνομία, θα πει ο Μιχαλολιάκος και ο ωραίος Σταύρος δεν θα αντικρούσει κάτι. Γιατί μπορεί για την Χρυσή Αυγή να έχουμε μια απέχθεια, για τα ένδοξα ελληνικά ΜΑΤ όμως πολύ μικρότερη. Αυτά θα μας προστατεύσουν πάλι αύριο, αυτά είναι ταγμένα να διαφυλάττουν όσα τελικά εμείς πρεσβεύουμε κι ας μην πολυεξετάζουμε τις μεθόδους τους, τα έχει εξηγήσει όλα ο Τζακ στο "Α Few Good Men". «Όσα λέτε όμως για την αριστερά, σημαίνει ότι δεν μπορούμε να σας λέμε κι εμείς για τους ναζί;», θα αντικρούσει σε άλλο σημείο ο Σταύρος. Το βάζω σε εισαγωγικά, αλλά απλά το νόημα αποδίδω. Γιατί μπορεί με τη Χρυσή Αυγή να έχουμε μια απέχθεια, αλλά εν τέλει ναζισμός και κομμουνισμός είναι οι κοινοί εχθροί μας, δεν είναι; 

Μερικές μέρες πιο πριν και δυο ποστ πιο κάτω χρησιμοποίησα το χαρακτηρισμό «ηλίθιοι» για όσους πιστεύουν ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ λένε στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει κι αυτός δεν θέλει. Μερικές μέρες μετά ας βάλω λίγο νερό στο κρασί μου και ας δεχτώ ότι πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εξαντλήσει και την καλή του θέληση στην μετεκλογική περίοδο. Πως από το να εξαντλήσει τις πιθανότητες να αποκαλύψει την μπλόφα τους, προτιμά να ετοιμάζεται για τις επόμενες εκλογές. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι θα τον άφηναν ποτέ να κυβερνήσει με τον τρόπο που θέλει. Και είναι απόλυτα θεμιτό από το να παρασυρθεί σε αυτό το απεγνωσμένο και δόλιο παιχνίδι παγίδευσής του, να προτιμά να απέχει. Ωστόσο αντιλαμβάνεται κι αυτός -και εμείς μαζί του- πως το να εμπλέκεσαι πλέον ενεργά στο πεδίο των αποφάσεων, σημαίνει πως κάπου, κάπως, πρέπει είτε να αρχίσεις κι εσύ να λερώνεις λίγο τα χέρια σου με συμβιβασμούς είτε να θολώνεις λίγο το λόγο σου με μικρές διγλωσσίες. 

Παρά ταύτα η γενική εικόνα παραμένει αυτή που περιγράφει ο Τάλως. Και την καθοριστική σημασία την έχει η γενική εικόνα, όχι η ιδεατή εικόνα που ενδεχομένως έχει ο καθένας μας για το κάθε κόμμα. Σε αυτήν τη γενική εικόνα λοιπόν, αν προχωρήσουμε σε εκλογές, είναι πάλι ο λαός που θα αποφασίσει όχι με βάση τι φωνάζουν στα κανάλια και τι ωρύονται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, (αφού αυτά αποδείχθηκε πως πλέον από το ένα αυτί μπαίνουν κι από το άλλο βγαίνουν), αλλά με βάση αν θέλει να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε στις 6 Μαϊου και να παράξει ξανά πολιτική, κάνοντας το δεύτερο καθοριστικό βήμα απελευθέρωσής του από έναν πολιτικοοικονομικό και ψυχολογικό ζυγό, που είχε καταστεί μη βιώσιμος. Όπως τώρα ομολογούν όλοι. Όπως τώρα ομολογούν ακόμη και όσοι επέβαλαν και τους δύο. Το νιώθεις και στον αέρα. Δεν φοβάσαι πια. Όχι επειδή ελπίζεις σε ουτοπίες. Αλλά επειδή έπαψες να τους φοβάσαι. Επειδή έκανες το αδιανόητο, το τρελό, το «αυτοκαταστροφικό». Και τώρα σε φοβούνται εκείνοι.

Στο πλαίσιο λοιπόν ακριβώς αυτής της γενικής εικόνας, εάν τελικά η ΔΗΜΑΡ δεν συμπράξει και πάμε σε εκλογές, οφείλει κατά τη γνώμη μου ο ΣΥΡΙΖΑ, ο αρχηγός του και τα στελέχη του, να βγουν και να πουν κάτι σαν «Συγγνώμη, το παρακάναμε, συγγνώμη μας κατέλαβε υπερβάλλων ζήλος». Και επειδή μάλλον θα χρειαστεί τη ΔΗΜΑΡ και στα επόμενα βήματα, αλλά και επειδή τελικά αυτό θα είναι το σωστό. Γιατί υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή: ανάμεσα σε πολιτικές κινήσεις, στις οποίες αν τελικά προβεί ένα κόμμα οφείλεις να το κατακεραυνώνεις (όπως η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και σε πολιτικές θέσεις ή προτάσεις (όπως η πρόταση ΔΗΜΑΡ για κυβέρνηση όλων μαζί) οι οποίες μπορεί μεν να σε ενοχλούν και να μην σου πάνε, αλλά σε ενοχλούν και δεν σου πάνε επειδή η ΔΗΜΑΡ είναι ένα διαφορετικό κόμμα από εσένα και έχει διαφορετικές αντιλήψεις. Και δεν είναι από μόνο του ύποπτο να έχει κανείς διαφορετικές αντιλήψεις. Ίσως πιο ύποπτο είναι να σπεύδεις να τις ενοχοποιήσεις.

Ένα σώμα

Παράσταση στο θέατρο. Παιδί θρέμμα μεσανατολικού εμφυλίου, γίνεται ελεύθερος σκοπευτής, βασανιστής και βιαστής κρατουμένων. Καταλήγει στη φυλακή. Όταν τον επισκέπτονται να του πουν κάτι συντριπτικό, δεν κάθεται κανονικά στην καρέκλα ώστε να κοιτά αυτούς που είναι απέναντί του, αλλά έχει στρέψει την καρέκλα προς το πλάι, με το σώμα του να είναι εντελώς χυμένο, χυμένο όχι με τρόπο ενιαίο, αλλά σαν το κεφάλι του να μην είναι φυσική απόληξη του κορμού του, σαν τα χέρια του του να μην είναι φυσική απόληξη του κορμού του, σαν τα πόδια του να μην είναι φυσική απόληξη του κορμού του. Σαν το σώμα του να μην αντέχει να αρθρωθεί ως σώμα, σαν το ίδιο του το σώμα να μαρτυρά την ψυχική του διάλυση.

Αν το σώμα του συνιστά όχι μόνο μια μεταφορά του ψυχικού εκφυλισμού του αλλά και μια μεταφορά της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσε, μπορούμε αναλογικά να πούμε ότι στο πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας έχει πλέον εγκατασταθεί ένα τικ: το πρόσωπο της αδυνατεί πλέον να συγκρατήσει αυτό που το έχει στιγματίσει, το πρόσωπό της συνδιαμορφώνεται πλέον από αυτό που -περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά- ψήφισαν τετρακόσιες σαράντα χιλιάδες οκτακόσιοι ενενήντα τέσσερεις πολίτες της.
Όταν σπάει και το τελευταίο ταμπού και οι Χρυσαυγίτες έρχονται στο φως, μια νέα νοσηρή γοητεία απλώνεται πάνω στην πολιτική ζωή της χώρας. Σαν να βλέπεις σναφ. Κάθε τι βαθιά σκοτεινό δεν είναι σκέτα απωθητικό, είναι ταυτόχρονα και ελκυστικό, αφού προφανώς όσα επίπεδα πολιτισμού κι αν έχουν ριχτεί μέσα μας, το σκοτάδι πάντοτε ασφυκτιά από κάτω, καιροφυλακτώντας και αλαλάζοντας όταν αντικρίζει αυτά που το θυμίζουν. Το ακούς μήπως κι εσύ; Άνθρωποι έφεραν κάποτε τον Χίτλερ στην εξουσία, όχι κτήνη. Άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα.

Τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, τι τον χτύπησαν; Να πω κτήνη; Να πω ότι και από την ακριβώς αντίθετη  ιδεολογική πλευρά να ήταν, το να χτυπάς κάποιον με αυτό το στυλ συνιστά χρυσαυγιτισμό; Του φώναζαν, λέει, για τον Σκάι και το μνημόνιο. Σκέφτομαι τις κατάρες που ρίχνω ιδιωτικά και κατ' οίκον, στον Σκάι, στο μνημόνιο, στα καθεστωτικά ΜΜΕ, στην προπαγάνδα. Πού σταματά και πού ξεκινά η κτηνωδία; Είμαι ήδη κτήνος όταν καταριέμαι; Όχι επειδή η διαχωριστική γραμμή είναι η βία; Να καταδικάσω κι εγώ τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται; Να μιλήσω κι εγώ για την εξίσωση των άκρων; Όχι επειδή η διαχωριστική γραμμή είναι οι ιδέες; Μπορεί να μου βάλει κάποιος κάπου με σιγουριά τη διαχωριστική γραμμή σε τέτοιους βίαιους οικονομικά και πολιτικά καιρούς; Μέχρι να μου την βάλει, όσες κατάρες κι αν ρίχνω ιδιωτικά, όταν βλέπω εικόνες σαν την παραπάνω θα σοκάρομαι.

Το πρόσωπο της κοινωνίας μας έχει ένα εμφανές τικ, αλλά η επιθετικότητα στο βλέμμα της και η τσίτα στη φωνή της τείνει να γίνει πλέον συντριπτικά πλειοψηφική. Είναι η αλλοίωση του προσώπου που θα λάμβανε ούτως ή άλλως χώρα σε καθεστώς χρεοκοπίας; Είναι η αλλοίωση του προσώπου που προέρχεται από τις συγκεκριμένες πολιτικές που επελέγησαν για να διαχειριστούν και να καναλάρουν την χρεοκοπία προς τα πιο αδύναμα στρώματα;

Όπως και να ΄χει το πρόσωπο της κοινωνίας θα συνεχίσει να αλλάζει. Αυτό πια είναι μάλλον αναπόδραστο. Εκείνο που είναι ακόμη ανοικτό, είναι αν θα αλλάξει με τρόπο επώδυνο αλλά δημοκρατικό, με το σώμα της να παραμένει αρθρωμένο αξιοπρεπώς, με τρόπο που να εξακολουθεί δηλαδή να θυμίζει ένα σώμα, ή αν το κεφάλι θα τραβήξει το δρόμο του κι ο κορμός, τα χέρια και τα πόδια τον δικό τους. 

Κουτσαβάκηδες

Εξακολουθώντας να μην έχουν καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρονται ξανά όπως τα χαρούμενα χρόνια, συμπεριφέρονται ξανά θεωρώντας ότι μπορούν να υποκαταστήσουν την πολιτική με την σκέτη επικοινωνία. Πνιγμένοι όντας, πιάνονται από τα επικοινωνιακά μαλλιά τους, επιχειρώντας με απεγνωσμένους κουτσαβακισμούς να παραμείνουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού που ο κόσμος τους πήρε επιτέλους από τα χέρια.

Απεγνωσμένους αλλά οφείλει να αναγνωρίσει κανείς και ευφάνταστους. Από την άλλη πώς να φανταστείς ότι θα έφταναν να προτείνουν αυτό που έκαναν πως πρότειναν; Ο λόγος όμως που δεν το φαντάζεσαι είναι επειδή εξακολουθείς να θεωρείς ότι έχουν την παραμικρή αναστολή να αναιρούν σήμερα όσα έλεγαν χθες, το μεσημέρι όσα έλεγαν το πρωί, το απόγευμα όσα έλεγαν το μεσημέρι και το βράδυ όσα έλεγαν το απόγευμα. 

Έτσι, ενώ επί δύο και πλέον έτη τα πολιτικά διλήμματα που έθεταν, τα έθεταν λέγοντάς μας ότι αυτοί είναι οι συσχετισμοί, αυτές οι δυνάμεις, αυτή η πραγματικότητα και ότι ο οποιοσδήποτε άλλος δρόμος είναι ο δρόμος που μας γυρνά δυο αιώνες και πέντε ηπείρους πίσω,

πετάει κάποιος από όλους τους τη φαεινή ιδέα να «εκθέσουν» το ΣΥΡΙΖΑ δίνοντάς του ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής.

Κι αυτό με μια κοινή επιφοίτηση. Τόσο διαφορετικοί είναι.

Κι αυτό σε επίπεδο διασποράς ιδεών. Όχι επίσημα. Να είμαστε και καλυμμένοι στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πατήσει την πεπονόφλουδα και δεν αρνηθεί.

Κι όχι προτείνοντας αμοιβαίους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Όχι. Είναι λαρτζ οι τύποι.

Πάρε την εξουσία, παιδί μου ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα σε εμποδίσουμε, κάνε ό,τι θες. Μπορεί όσα λες να μας οδηγούν στο χάος, αλλά για το καλό της πατρίδας θα δώσουμε εμπιστοσύνη και ανοχή στο χάος.

Έλα, ΣΥΡΙΖΑ. Πες μας τώρα όχι, για να σε κράζουμε, πες μας τώρα όχι, μπας και εμποδίσουμε την περαιτέρω άνοδό σου στις επόμενες εκλογές, πες μας τώρα όχι, μπας και κρατηθούμε από τις ψήφους των ηλιθίων που θα σκεφτούν ότι είπαν στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει κι αυτός αρνήθηκε.
Kι αν δεν μασήσεις να μας πεις όχι, κι αν πας να μας δείξεις ότι είσαι διατεθειμένος να το κάνεις, μην αγχώνεσαι, θα το γυρίσουμε ξανά και θα πούμε αυτά που έχουμε προαποφασίσει να πούμε σε σχέση με τις προθέσεις σου.

Έτσι έμαθαν να κάνουν πολιτική. Έτσι κυβέρνησαν τη χώρα. Ασπόνδυλα και γελοία.

Έχουν αδειάσει από ιδεολογία, απόψεις, θέσεις, έχουν μετατραπεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε στεγνούς τακτικιστικούς μηχανισμούς με μοναδικό αντικειμενικό στόχο κι όραμα τη κατάληψη της εξουσίας.

Έχουν οριστικά και αμετάκλητα τελειώσει.

Ελεύθερα και Γενναία

Δεν συνετρίβη πέρα από κάθε προσδοκία μόνο ο δικομματισμός. Ταπεινώθηκαν μαζί του όλοι οι μηχανισμοί κατασκευής συναίνεσης του συστήματος. Οι πολίτες εξήγησαν δια της ψήφου τους πως ό,τι είχαν να φοβηθούν το φοβήθηκαν. Πως επιλέγουν πλέον να στέκονται γυμνοί ενώπιον των  τρομερών συνεπειών -αληθινών ή φουσκωμένων- με τις οποίες επί δύο και πλέον ατελείωτα χρόνια τους προειδοποιούσαν και τους φοβέριζαν. 

Ας έρθουν λοιπόν το χάος, ο όλεθρος, η εκμηδένιση. Ως «συνεργείο διάσωσης» χάνετε ακόμα και από αυτά σε δημοτικότητα. Τόσο απεχθείς είχατε καταντήσει, τόσο πολύ ντροπή για τη νοημοσύνη μας αποτελούσαν όλες αυτές οι ασταμάτητες μεταμορφώσεις και ανακολουθίες, τόσο πολύ αισχρό ήταν να παριστάνετε τους σωτήρες και να ζητάτε να επανανομιμοποιηθείτε επισείοντάς τα.

Το έχουμε λοιπόν εμπεδώσει πάρα μα πάρα πολύ καλά το ένα και μοναδικό αφοπλιστικό ερώτημα που θέτετε επί δύο και πλέον ατελείωτα χρόνια

και χωρίς να βρούμε μια σίγουρη απάντηση για το πού αλλού θα βρούμε τα λεφτά,

για το πώς αλλιώς θα συνεχίσουμε να ζούμε,

σας απαντήσαμε πως παίρνουμε το ρίσκο να πάψουν να μας δίνουν τα λεφτά,

πως παίρνουμε το ρίσκο να αλλάξουν όλα όσα ξέραμε για τον τρόπο που ζούμε,

αφενός επειδή ήδη έχουν αλλάξει, επειδή ήδη ζούμε αλλιώς, ενώ πολλοί δεν ζουν απλώς αλλιώς, ζουν ήδη στις καταστάσεις που τόσο γλαφυρά περιγράφετε,

και αφετέρου επειδή φτάνει μια στιγμή που αυτό που βιώνεις εξουδετερώνει αυτό που σου επικοινωνείται και προσπαθεί να σε χειραγωγήσει.

Μια στιγμή δηλαδή αληθινής ελευθερίας.

Ανεξάρτητα από την ευρύτερη συστημική κρίση, ο ελληνικός λαός δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το σημείο που έχει φτάσει η χώρα.

Αλλά την 6η Μαϊου δεν ψήφισε ανεύθυνα, δεν ψήφισε επιπόλαια, δεν ψήφισε αυτοκαταστροφικά.

Ψήφισε ελεύθερα και γενναία.

Και μην μου τρίψεις το ποσοστό των ναζιστών στη μούρη για να μου απαντήσεις,  επαγγελματία παπαγάλε. Ντρέπομαι για το ποσοστό τους, αλλά καλό θα είναι να αρχίσεις να ντρέπεσαι κι εσύ.

Και να καταλάβεις επιτέλους πως δεν κατέρρευσαν μόνο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κατέρρευσε κατεξοχήν ο λόγος σου, κατέρρευσε κατεξοχήν η προπαγάνδα σου, κατέρρευσε κατεξοχήν η ιδέα που είχαν τα αφεντικά σου για τη δυνατότητά σου να επηρεάζεις τον κόσμο. Δεν περνάει πια η μπογιά σου. Πέρασε η ταξική μπογιά του ΔΝΤ και δεν τη ξεβάφεις.

Ελεύθερα και γενναία, λοιπόν. Έτσι ψήφισαν οι Έλληνες στις 6 Μαϊου 2012. 

Ιδρώτας κρέμα κι άρωμα

Μερικές φορές αυτή η πόλη έχει έναν απρόσμενο τρόπο να αντιπαρέρχεται όλην την αγριότητα με την οποία είναι ντυμένη γωνιά παρά γωνιά και βλέμμα παρά βλέμμα. 

Μερικές φορές αυτή η πόλη σου επιφυλάσσει γωνιά παρά γωνιά μια απρόσμενη λύτρωση για το βλέμμα.

Μερικές φορές δεν θες να ζεις πουθενά αλλού, παρά μόνο σε μια πόλη που οι τοίχοι της γράφονται έτσι.

Το να παίρνεις την καύλα σου και να την κάνεις δημόσια ποίηση.

Το να μιλάς για το ζωντανό της σώμα πάνω στο ζωντανό σώμα της πόλης.

Έτσι μόνο πολεμιέται η εξαγρίωση και η εξαχρείωση της εποχής.

Με το να διαλαλείς πως υπάρχει πάντα και η άλλη όψη του άγριου.

Με το να προτιμάς τον ιδρώτα της από τις κρέμες και τ' αρώματά της.

Με το να κάνεις το κορμί της να πάψει να τα μυρίζει.

Με το να μυρίζεις πια πάνω της μόνο το πώς ιδρώνει για σένα.

Ή ίσως όχι «για σένα».

Μπορεί να ίδρωνε ή να ιδρώνει και για άλλους ακριβώς έτσι.

Ή και περισσότερο από ακριβώς έτσι.

Για αυτό αν μπορείς να έχεις κάτι ολόδικό σου,

είναι οι λέξεις που γράφεις σε αυτή την κεντρική γωνιά.

Είναι αυτή η εκδήλωση της πείνας και του κορεσμού σου.

Είναι το bold του ΙΔΡΩΜΕΝΗ.

Κι αφού δεν υπάρχει bold στους τοίχους,

το αντικαθιστάς με το bold της χειρονομίας σου,

με το bold της έντασης και της επιμονής

με τις οποίες αποτυπώνεις τον ιδρώτα της στην κολώνα

ή όπου αλλού.

Από την στιγμή που τον αποτύπωσες

της τον έχεις κιόλας κλέψει.

Δεν είναι πια ο ιδρώτας που της προξένησες,

είναι ο ιδρώτας για τον οποίο έγραψες,

Είναι ένας ιδρώτας όχι πια σκέτα σαρκικός,

ένας ιδρώτας που φιλτραρίστηκε από το πνεύμα σου,

που μολύνθηκε από την πρόσληψή σου,

ένας ιδρώτας κρέμα κι άρωμα του λυρισμού σου,

που προσποιείται το ανεπιτήδευτο: «Σε θέλω»,

αλλά απλά το προσποιείται,

γιατί τα αληθινά σε θέλω μένουν σκέτα σε θέλω,

γιατί κανείς επιλέγει με ποιούς θα είναι:

ή με τους σκέτους ιδρώτες των εραστών

ή με τις μεταγραφές των ποιητών.

Ποιητής είναι αυτός που δεν του φτάνει 

ο ιδρώτας, το λαχάνιασμα, ο χτύπος της καρδιάς, η κραυγή.

Ποιητής είναι αυτός που δεν του φτάνει

ο έρωτας και το γαμήσι.

Ποιητής είναι αυτός που ερωτεύεται και γαμάει

λες και είναι υποκατάστατα

ενός ποιήματος που δεν θα αξιωθεί ποτέ να γράψει,

λες και το φως και το σκοτάδι υπάρχουν

για να τα ερμηνεύουμε

κι όχι για να μας καταπίνουν.

Μετά την βαρβαρότητα

Με αφορμή αυτό το ποστ, με ρώτησαν προχθές αν πονάω όταν γράφω τόσο σκληρά. Όχι, δεν πονούσα. Μερικές φορές γράφουμε από κεκτημένη ταχύτητα, από ευκολία ενός συγκεκριμένου στυλ, από ψυχαναγκασμό μην τυχόν και περάσει ασχολίαστο «όσο φυλάμε σκοπιά» ένα μείζον ζήτημα. Αλλά η φωτογραφία της Ρωσίδας δεν με σοκάρισε. Αντίθετα, αν δεν με λογόκρινα, θα έκανα ό,τι έκανα και στο Facebook. Θα ανέβαζα τη φωτογραφία της και θα μιλούσα για το πόσο παράδοξο είναι ότι χαμογελάει. Θα μιλούσα για το μυστηριώδες, σχεδόν κοκέτικο (;), σχεδόν ανυποψίαστο (;), χαμόγελο που προξενεί αμηχανία στα εκατέρωθεν αναθέματα (στα αναθέματα δηλαδή όσων στρέφονταν κατά της συμπεριφοράς της και όσων στρέφονταν κατά της διαπόμπευσής της). Δεν το έκανα επειδή ντράπηκα να ανεβάσω τη φωτογραφία. Αλλά ξέρω ότι θα ένιωθα πολύ καλύτερα με αυτό το ανθρωποκεντρικό ποστ που δεν έγραψα, οσοδήποτε άστοχο κι αν ήταν, απ' ό,τι με το ιδεολογικό ποστ που τελικά έγραψα.

Διαβάζω το τελευταίο διήμερο αφορισμούς για την πορνεία και τους πελάτες των πορνείων που δεν μπορώ ή δεν θέλω να συμμεριστώ. Συνειδητοποιώ μεν ότι έχω υποτιμήσει πολύ τη σοβαρότητα και την έκταση των κυκλωμάτων του trafficking, από την άλλη όμως κάτι μέσα μου τσινάει με την απολυτότητα των διατυπώσεων και των διαπιστώσεων. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Όλος αυτός ο πρόλογος έχει γίνει για να πω πως -κακώς- δεν έχω κάποια  αυξημένη ευαισθησία στο ζήτημα.
Για να πω λοιπόν πως αυτές εδώ οι φωτογραφίες της ντροπής (συνοδευόμενες μάλιστα από πλήρη στοιχεία, ονοματεπώνυμα, ονόματα γονιών, ημερομηνίες γέννησης και τόπους κατοικίας, ώστε να μην μείνει τίποτα που δεν θα έχουμε μάθει) με πονάνε ως εκεί που δεν παίρνει. Με ισοπεδώνουν. Κάθε κοινωνία, κάθε πολιτισμός, έχει μερικές σημαδιακές ώρες. Κατά τη γνώμη μου πιάσαμε έναν ηθικό πάτο. Είναι αδιανόητα αισχρό να μην βρίσκεται κάποιος αρμόδιος να πει εγκαίρως «Όχι, όχι ως εκεί, όχι κι αυτές, ας μην φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα αναλγησίας, οτιδήποτε κι αν λέει το γράμμα του νόμου». Πόσο μάλλον όταν δεν το λέει.
Ντροπή σας.
Και ντροπή μας. Δεν έχουμε αντιστάσεις, δεν έχουμε αναχώματα, δεν έχει μείνει αρχή ανθρωπιάς που να μην έχει ξεραστεί όσο φυλάμε σκοπιά.
Κοινωνία που καταπατά τους ήδη καταπατημένους και θεσμικά όργανα που εξαθλιώνουν τους ήδη εξαθλιωμένους: η λέξη βαρβαρότητα δεν αρκεί. Βρισκόμαστε ήδη μετά την βαρβαρότητα.

Η καρδιά της Ευρώπης

Oμολογώ ότι έχω διαψευστεί διπλά. Πρώτον δεν πίστευα ότι θα προκηρυχθούν τώρα εκλογές και δεύτερον αφού προκηρύχθηκαν πίστευα ότι η ψυχολογική τρομοκρατία θα έφτανε σε πρωτοφανή επίπεδα. Κι όμως, αντί για την ασταμάτητη απειλή του χάους στο οποίο θα πέσουμε αν δεν ψηφίσουμε τα σωστά κόμματα, ζούμε μάλλον βουβή προεκλογική περίοδο. Και δεν μπορώ να ταιριάξω αυτό το σκηνικό με το σκηνικό της προηγούμενης διετίας, δεν μπορώ κυρίως να το ταιριάξω με αυτό το όργιο που προηγήθηκε λίγο πριν ψηφιστεί το δεύτερο μνημόνιο, όταν το γάλα, τα φάρμακα, το πετρέλαιο και ο αέρας που αναπνέουμε θα εξαφανίζονταν άπαξ δια παντός, αν δεν πειθαρχούσαμε.
Τώρα ξαφνικά μας αφήνουν να αποφασίσουμε εμείς για την τύχη της χώρας; Τόσο εμπιστοσύνη μας έχουν; Τόσο εμπιστοσύνη έχουν πως όσο και να καταρρακωθούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, θα καταφέρουν να σχηματίσουν μαζί κυβέρνηση για έναν τελευταίο γύρο, για μια τελευταία -κοινή αυτή τη φορά- παράσταση; Έχουν μετρήσει τα ποσοστά και έχουν αποφανθεί πως και στην χειρότερη εκδοχή τους βγαίνουν, έστω και οριακά; Έχουν καβάντζες σε μικρότερα κόμματα;
Γιατί δεν μας τρομοκρατούν αρκετά; Γιατί δείχνουν να μην μας φοβούνται; Επειδή υπάρχει τελικά το επαρκές εκείνο ποσοστό των ψηφοφόρων που φοβάται περισσότερο;
Άκουγα χθες στην τηλεόραση έναν δημοσκόπο να λέει ότι αυτές οι εκλογές είναι πρωτοφανείς επειδή σημειώνεται στις μετρήσεις απίστευτη κινητικότητα των ψηφοφόρων και δεν υπάρχει πλέον η διαχωριστική γραμμή δεξιάς - αριστεράς. Κι εμένα μου έχουν πει φίλοι και γνωστοί για το δίλημμά τους, και σε σένα θα έχουν πει φίλοι και γνωστοί για το δίλημμά τους, ίσως να είσαι κι εσύ ο ίδιος ένας από αυτούς που έχουν δίλημμα ανάμεσα στα πιο φαινομενικά ασύμβατα μεταξύ τους κόμματα. Πολλά από αυτά τα διλήμματα, ναι, είναι μεταξύ κατ' αρχάς δεξιών και κατ' αρχάς αριστερών κομμάτων ή και πολύ δεξιών και πολύ αριστερών κομμάτων. Τι σημαίνει όμως αυτό; Πως το στοιχείο που ξεχωρίζει σε αυτές τις εκλογές είναι η κατάργηση της διαχωριστικής γραμμής δεξιάς - αριστεράς; Μπούρδες.
Η διαχωριστική αυτή γραμμή έπαψε να υπάρχει δυο δεκαετίες τώρα. Υπήρχε μάλλον, αλλά αφορούσε τους πολύ λίγους που εξακολουθούσαν να ψηφίζουν αριστερά. Οι υπόλοιποι ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είτε με οπαδικά κατάλοιπα, είτε με τη δύναμη της συνήθειας, είτε αποσκοπώντας σε προσωπικά οφέλη. Ψήφιζαν θεωρώντας ότι η Ιστορία έχει τελειώσει, ότι η πολιτική είναι ένα είδος αυτονόητου μονόδρομου. Η τελευταία εικοσαετία μας γέμισε με απολιτίκ πολίτες. Όσο εύκολο ήταν για τους πολιτικούς που κυβερνούσαν να κυβερνούν, έτσι εύκολο ήταν και για τους πολίτες να ψηφίζουν ή να απέχουν.
Οι δύσκολες αποφάσεις για τους πολιτικούς ήρθαν το 2010. Οι δύσκολες αποφάσεις για τους πολίτες έρχονται το 2012. Ό,τι αποφάσισαν οι πολιτικοί έχει ένα κόστος. Αν υποτεθεί -που μπορεί για πάρα πολλούς από αυτούς να υποτεθεί βάσιμα- πως αποφάσιζαν ό,τι αποφάσιζαν χωρίς τύψεις και χωρίς ποτέ να προβληματιστούν αληθινά αν έπρεπε τηρήσουν άλλη στάση πλην της απόλυτης υπακοής, δεν παύει να ισχύει πως πήραν αποφάσεις που τους έβαλαν σε ένα δυνητικό κίνδυνο για το τομάρι τους.
Ήρθε η ώρα λοιπόν και για τον κάθε πολίτη να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Ήρθε η ώρα που εξ αντικειμένου θα πάψει να ψηφίζει χαλαρά ή να απέχει χαλαρά. Η ζωούλα του έχει ανατραπεί και όλα αυτά τα οποία σνόμπαρε, όλα αυτά με τα οποία δεν ασχολιόταν επί δυο δεκαετίες επειδή «όλοι ίδιοι είναι» και επειδή «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή», τον καλούν τώρα να ασχοληθεί. Και να αποφασίσει. Να αποφασίσει ανάμεσα σε δύο όχι πια ίδιους δρόμους. Nα αποφασίσει έχοντας μπροστά του ένα σαφές διακύβευμα: Είτε τη συνέχιση της απόλυτης υπακοής στις επιταγές των δανειστών, είτε τη ρήξη με τις επιταγές των δανειστών. Είτε τη συνέχιση ενός αποδεδειγμένα καταστροφικού προγράμματος επειδή όλες οι υπόλοιπες εναλλακτικές μοιάζουν πιο επικίνδυνες, είτε την ανάληψη του υπαρκτού κινδύνου επειδή αυτό κάνουν οι άνθρωποι όταν έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο επικίνδυνο και στο βέβαια κακό: προτιμούν να εξαντλήσουν ό,τι δυνατότητες και ευκαιρίες έχουν -οσοδήποτε λίγες κι αν είναι- προκειμένου να αποτρέψουν το κακό. Κι αν δεν το αποτρέψουν, τουλάχιστον προσπάθησαν, τουλάχιστον δεν παραδόθηκαν αμαχητί.
Τα εκατομμύρια λοιπόν των πολιτών που μια ζωή ψήφισαν δικομματισμό και τώρα πια δεν θα ψηφίσουν ή και όσοι μια ζωή απείχαν και τώρα συνειδητοποιούν πως δεν τους παίρνει να απέχουν, είναι απόλυτα λογικό να προβληματίζονται ποιό ακριβώς κόμμα θα ψηφίσουν, είναι απόλυτα λογικό να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε ανόμοια μεταξύ τους κόμματα.Όχι επειδή έπαψε δήθεν να υπάρχει η διαχωριστική ιδεολογική γραμμή δεξιάς - αριστεράς, αλλά επειδή πάρα πολλοί από αυτούς καλούνται να ψηφίσουν συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά ότι τελικά υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, ότι η πολιτική δεν είναι μονόδρομος, ότι η πολιτική είναι αποφάσεις όπου σταθμίζεις ανάμεσα σε αντίρροπες θεμελιώδεις επιλογές. Και τη θεμελιώδη πολιτική επιλογή τους την έκαναν: ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟΙ. 
Αρκεί αυτό; Πώς στέκει να παλαντζάρει κανείς ανάμεσα σε τόσο διαφορετικούς ιδεολογικά πολιτικούς σχηματισμούς; Στέκει επειδή το πολιτικό κενό της τελευταίας εικοσαετίας δεν μπορεί να καλυφθεί από την μια στιγμή στην άλλη, στέκει επειδή ο απολιτίκ πολίτης δεν θα αποκτήσει στέρεο ιδεολογικό προσανατολισμό εν μια νυκτί, ακόμη κι αν πρόκειται για τη μακρά νύκτα της τελευταίας διετίας.
Αν με ρώταγες λοιπόν, θα έλεγα πως τώρα περισσότερο από ποτέ η διαχωριστική γραμμή έχει εμφανιστεί ξανά, πως σε όλη την Ευρώπη η δεξιά επελαύνει και σαρώνει με τα προγράμματα λιτότητας όλους τους λαούς, όχι μόνο το μαύρο ελληνικό πρόβατο, όχι μόνο τα γουρούνια του νότου, όλους, ακόμη και εκείνους που μας έδειχναν με το δάκτυλο. Όλους. 
Θα έλεγα πως αν εδώ, στη χώρα που ξεκίνησαν τα προγράμματα και βρίσκεται σε θέση να αντιλαμβάνεται πρώτη τις συνέπειές τους, 
όταν επιτέλους δόθηκε στη δημοκρατία ο λόγος, οι πολίτες απάντησαν στα οικονομικά διευθυντήρια των ελίτ ότι αυτό το πράγμα δεν δουλεύει, ότι η πορεία πρέπει να αναστραφεί, ότι ο προσανατολισμός πρέπει να πάψει να είναι αυτός του δεξιού μονόδρομου, ότι στην ζωή δεν υπάρχει μονόδρομος αλλά ελευθερία επιλογών,
τότε ο κάθε ένας και η κάθε μία από μας έχει την μοναδική ιστορική ευκαιρία με την ψήφο του όχι να αποξενώσει την Ελλάδα από την Ευρώπη, αλλά αντίθετα να καταστήσει την Ελλάδα την καρδιά της νέας Ευρώπης, την αφετηρία ώστε μέσω αυτής η δημοκρατία να αρχίσει επιτέλους να κλονίζει ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα που έχει αποστεί από τους πολίτες του και ενεργεί εις βάρος των πολιτών του.
Αριστερά λοιπόν, για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Αριστερά, για μια δημοκρατία όχι άβουλων και φοβισμένων ανθρώπων που αισθάνονται πολλοί μικροί για να αλλάξουν τη μοίρα τους, αλλά για μια δημοκρατία πολιτών που αναδέχονται κινδύνους, γιατί τίποτα που αξίζει στη ζωή δεν κατακτιέται χωρίς ρίσκο, γιατί η Ιστορία άλλαζε πάντοτε πορεία επειδή κάποιοι τολμούσαν.