Σύντομο κινηματογραφικό διάλειμμα

Κι η γλώσσα κατ' εξοχήν εργαλείο ταυτότητας, ανάμικτη κι αυτή, μισή μισή κι αυτή, ούτε καν μια πρόταση στα αγγλικά - μια πρόταση στα κυπριακά, αλλά μέσα στην ίδια πρόταση οι μισές λέξεις αγγλικές, οι μισές κυπριακές.

Εικόνα σου είμαι, γλώσσα, και σου μοιάζω.

Βλέπουμε μερικές δεκάδες σταζίερ να φωτογραφίζονται στα σκαλιά ενός δημοσίου κτιρίου, τρόπον τινά σαν τρόπαια, σύμβολα μετεξελιγμένων εργατικών σχέσεων, ευκαιριακοί, χωρίς διακαιώματα, ευέλικτοι. Πρέπει να είναι ευγνώμονες που θα έχουν απολαβές για λίγο καιρό. Μου δημιουργείται ο περίεργος συνειρμός με τις φώτο των οροθετικών γυναικών, σαν να πρόκειται για κομμάτι της ίδιας τελικά ατζέντας, της ίδιας γενικότερης αφήγησης, παιδιά ενός κατώτερου Θεού και οι μεν και οι δε, απλά οι σταζίερ όχι τόσο κατώτερου από τον Θεό των οροθετικών εκδιδομένων γυναικών.

Δεν μπορείς να προδώσεις το εξαρχής θολό.

Ο κόσμος ο οποίος κόμιζε η ιδιωτικά ελεύθερη τηλεόραση ήταν παστέλ. Παστέλ πολιτικά, παστέλ πολιτιστικά. Ένας κόσμος που δεν είναι βέβαια κατακριτέο που περιλάμβανε σειρές σαν το «21 Jump Street», αλλά είναι κάτι περισσότερο από κατακριτέο ότι επί δύο και πλέον δεκαετίες δεν θέλησε να προσφέρει σε επίπεδο πολιτισμού σχεδόν τίποτε περισσότερο από αυτόν τον μέσο όρο.

Παστέλ.