Ένα σώμα

Παράσταση στο θέατρο. Παιδί θρέμμα μεσανατολικού εμφυλίου, γίνεται ελεύθερος σκοπευτής, βασανιστής και βιαστής κρατουμένων. Καταλήγει στη φυλακή. Όταν τον επισκέπτονται να του πουν κάτι συντριπτικό, δεν κάθεται κανονικά στην καρέκλα ώστε να κοιτά αυτούς που είναι απέναντί του, αλλά έχει στρέψει την καρέκλα προς το πλάι, με το σώμα του να είναι εντελώς χυμένο, χυμένο όχι με τρόπο ενιαίο, αλλά σαν το κεφάλι του να μην είναι φυσική απόληξη του κορμού του, σαν τα χέρια του του να μην είναι φυσική απόληξη του κορμού του, σαν τα πόδια του να μην είναι φυσική απόληξη του κορμού του. Σαν το σώμα του να μην αντέχει να αρθρωθεί ως σώμα, σαν το ίδιο του το σώμα να μαρτυρά την ψυχική του διάλυση.

Αν το σώμα του συνιστά όχι μόνο μια μεταφορά του ψυχικού εκφυλισμού του αλλά και μια μεταφορά της κοινωνίας στην οποία μεγάλωσε, μπορούμε αναλογικά να πούμε ότι στο πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας έχει πλέον εγκατασταθεί ένα τικ: το πρόσωπο της αδυνατεί πλέον να συγκρατήσει αυτό που το έχει στιγματίσει, το πρόσωπό της συνδιαμορφώνεται πλέον από αυτό που -περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά- ψήφισαν τετρακόσιες σαράντα χιλιάδες οκτακόσιοι ενενήντα τέσσερεις πολίτες της.
Όταν σπάει και το τελευταίο ταμπού και οι Χρυσαυγίτες έρχονται στο φως, μια νέα νοσηρή γοητεία απλώνεται πάνω στην πολιτική ζωή της χώρας. Σαν να βλέπεις σναφ. Κάθε τι βαθιά σκοτεινό δεν είναι σκέτα απωθητικό, είναι ταυτόχρονα και ελκυστικό, αφού προφανώς όσα επίπεδα πολιτισμού κι αν έχουν ριχτεί μέσα μας, το σκοτάδι πάντοτε ασφυκτιά από κάτω, καιροφυλακτώντας και αλαλάζοντας όταν αντικρίζει αυτά που το θυμίζουν. Το ακούς μήπως κι εσύ; Άνθρωποι έφεραν κάποτε τον Χίτλερ στην εξουσία, όχι κτήνη. Άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα.

Τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, τι τον χτύπησαν; Να πω κτήνη; Να πω ότι και από την ακριβώς αντίθετη  ιδεολογική πλευρά να ήταν, το να χτυπάς κάποιον με αυτό το στυλ συνιστά χρυσαυγιτισμό; Του φώναζαν, λέει, για τον Σκάι και το μνημόνιο. Σκέφτομαι τις κατάρες που ρίχνω ιδιωτικά και κατ' οίκον, στον Σκάι, στο μνημόνιο, στα καθεστωτικά ΜΜΕ, στην προπαγάνδα. Πού σταματά και πού ξεκινά η κτηνωδία; Είμαι ήδη κτήνος όταν καταριέμαι; Όχι επειδή η διαχωριστική γραμμή είναι η βία; Να καταδικάσω κι εγώ τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται; Να μιλήσω κι εγώ για την εξίσωση των άκρων; Όχι επειδή η διαχωριστική γραμμή είναι οι ιδέες; Μπορεί να μου βάλει κάποιος κάπου με σιγουριά τη διαχωριστική γραμμή σε τέτοιους βίαιους οικονομικά και πολιτικά καιρούς; Μέχρι να μου την βάλει, όσες κατάρες κι αν ρίχνω ιδιωτικά, όταν βλέπω εικόνες σαν την παραπάνω θα σοκάρομαι.

Το πρόσωπο της κοινωνίας μας έχει ένα εμφανές τικ, αλλά η επιθετικότητα στο βλέμμα της και η τσίτα στη φωνή της τείνει να γίνει πλέον συντριπτικά πλειοψηφική. Είναι η αλλοίωση του προσώπου που θα λάμβανε ούτως ή άλλως χώρα σε καθεστώς χρεοκοπίας; Είναι η αλλοίωση του προσώπου που προέρχεται από τις συγκεκριμένες πολιτικές που επελέγησαν για να διαχειριστούν και να καναλάρουν την χρεοκοπία προς τα πιο αδύναμα στρώματα;

Όπως και να ΄χει το πρόσωπο της κοινωνίας θα συνεχίσει να αλλάζει. Αυτό πια είναι μάλλον αναπόδραστο. Εκείνο που είναι ακόμη ανοικτό, είναι αν θα αλλάξει με τρόπο επώδυνο αλλά δημοκρατικό, με το σώμα της να παραμένει αρθρωμένο αξιοπρεπώς, με τρόπο που να εξακολουθεί δηλαδή να θυμίζει ένα σώμα, ή αν το κεφάλι θα τραβήξει το δρόμο του κι ο κορμός, τα χέρια και τα πόδια τον δικό τους.