Βγήκαν τα ψάρια στη στεριά

Τα ψάρια βγήκαν στη στεριά, οι νεοναζί μπήκαν στο Προεδρικό κι εγώ ποστάρω φωτογραφία του νικητήριου καλαθιού, έτοιμος να γράψω καλά λόγια για τον γάβρο. Μην ανησυχείς, δεν χάρηκα. Είπαμε, στη στεριά βγήκαν τα ψάρια, δεν έφτασαν και στον ουρανό. Όταν πήγε η διαφορά στους 19 πόντους μάλιστα, έψαχνα τα στατιστικά της ευρωλίγκας να δω αν όντως οι μεγαλύτερες διαφορές στους τελικούς γίνονται πάντα εις βάρος της ομάδας του Βαγγέλη Ιωάννου. Κι αντί να υπερισχύσει μέσα μου η λογική και να μου πει «εσένα, μοναδικοί σου αντίπαλοι στην Ευρώπη είναι οι ομάδες με τις πολλές κούπες, άρα το ότι έμεινε η ΤΣΣΚΑ στις έξι και δεν σε πέρασε καλό είναι», το καλάθι αυτό ήταν ψιλομαχαιριά. Αλλά λίγο η ανωτερότητα του κορεσμένου από μπασκετικό μεγαλείο οπαδού, λίγο η συγκίνηση που πάγια μου προκαλούν οι σπάνιες αθλητικές ιστορίες, λίγο το ότι αυτό που έβγαζε ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου κι ο Μάντζαρης ήταν όπως και να το κάνουμε δύσκολο να το αντιπαθήσεις, και η μαχαιριά αποδεικνυόταν μάλλον επιφανειακή. Της έβαζες έναν επίδεσμο και μαζί με την ακατάβλητη και απέθαντη αντιγαβροσύνη σου, έλεγες και κανένα -φτου- respect για αυτό που πέτυχαν. Το έλεγες ίσως επίσης επειδή το πόσο «αντικάτι» είναι κανείς, εξαρτάται πάντοτε από τους εκάστοτε εκπροσώπους του «κάτι». Και ούτε ο Βασίλης Σπανούλης πέτυχε 30 πόντους, ούτε οι Αγγελόπουλοι είναι Κόκκαλης, ούτε ο Ίβκοβιτς Ιωαννίδης. 

Και πριν περάσω σε θέματα νεοναζισμού και ακυβερνησίας, ας πω μόνο πως σήμερα επιβεβαιώθηκε οριστικά η υποψία ότι ο Μίλος Τεόντοσιτς είναι ο νέος Γιάκα Λάκοβιτς. Τους δίνεις τα κλειδιά της ομάδας σου και μπορείς να είσαι σίγουρος πως την κρίσιμη ώρα αυτό που μπορεί να πάει άσχημα θα πάει άσχημα και ακόμη ασχημότερα. Στην κορυφή του ΟΑΚΑ, όπως είναι αναρτημένα τα λάβαρα με τις κατακτήσεις του Παναθηναϊκού, υπάρχει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στο τρίτο ευρωπαϊκό του 2002 και στο τέταρτο 2007. Από το 2003 ως το 2006 στην ομάδα είχαμε τον Γιάκα. Μίλος, συνέχισε να τους παίρνεις τα φράγκα. Έχεις πολλά χρόνια ακόμη μπροστά σου, η καριέρα σου είναι ακόμη στις αρχές της. 

O Γιώργος Βλάχος δεν είναι αυτός που κάθεται οκλαδόν και σαν αιχμάλωτος, πριν περάσει ο Μιχαλολιάκος με τον Κασιδιάρη; Ποιά είναι τα όρια ανάμεσα στο γραφικό και στο συμβολικό; Δεν μπορούσε να ήταν κάποιος άλλος, έπρεπε να είναι ο Γιώργος Βλάχος; Από την άλλη, προτιμότερη η δική του προσέγγιση από προσεγγίσεις τύπου Θεοδωράκη και Σρόιτερ. Που είναι είτε ασύγγνωστα επιπόλαιες και απαράσκευες, είτε κάτι πολύ χειρότερο, κάτι εν τέλει σκόπιμο. Εμάς πρώτους κυνηγάει η αστυνομία, θα πει ο Μιχαλολιάκος και ο ωραίος Σταύρος δεν θα αντικρούσει κάτι. Γιατί μπορεί για την Χρυσή Αυγή να έχουμε μια απέχθεια, για τα ένδοξα ελληνικά ΜΑΤ όμως πολύ μικρότερη. Αυτά θα μας προστατεύσουν πάλι αύριο, αυτά είναι ταγμένα να διαφυλάττουν όσα τελικά εμείς πρεσβεύουμε κι ας μην πολυεξετάζουμε τις μεθόδους τους, τα έχει εξηγήσει όλα ο Τζακ στο "Α Few Good Men". «Όσα λέτε όμως για την αριστερά, σημαίνει ότι δεν μπορούμε να σας λέμε κι εμείς για τους ναζί;», θα αντικρούσει σε άλλο σημείο ο Σταύρος. Το βάζω σε εισαγωγικά, αλλά απλά το νόημα αποδίδω. Γιατί μπορεί με τη Χρυσή Αυγή να έχουμε μια απέχθεια, αλλά εν τέλει ναζισμός και κομμουνισμός είναι οι κοινοί εχθροί μας, δεν είναι; 

Μερικές μέρες πιο πριν και δυο ποστ πιο κάτω χρησιμοποίησα το χαρακτηρισμό «ηλίθιοι» για όσους πιστεύουν ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ λένε στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει κι αυτός δεν θέλει. Μερικές μέρες μετά ας βάλω λίγο νερό στο κρασί μου και ας δεχτώ ότι πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εξαντλήσει και την καλή του θέληση στην μετεκλογική περίοδο. Πως από το να εξαντλήσει τις πιθανότητες να αποκαλύψει την μπλόφα τους, προτιμά να ετοιμάζεται για τις επόμενες εκλογές. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι θα τον άφηναν ποτέ να κυβερνήσει με τον τρόπο που θέλει. Και είναι απόλυτα θεμιτό από το να παρασυρθεί σε αυτό το απεγνωσμένο και δόλιο παιχνίδι παγίδευσής του, να προτιμά να απέχει. Ωστόσο αντιλαμβάνεται κι αυτός -και εμείς μαζί του- πως το να εμπλέκεσαι πλέον ενεργά στο πεδίο των αποφάσεων, σημαίνει πως κάπου, κάπως, πρέπει είτε να αρχίσεις κι εσύ να λερώνεις λίγο τα χέρια σου με συμβιβασμούς είτε να θολώνεις λίγο το λόγο σου με μικρές διγλωσσίες. 

Παρά ταύτα η γενική εικόνα παραμένει αυτή που περιγράφει ο Τάλως. Και την καθοριστική σημασία την έχει η γενική εικόνα, όχι η ιδεατή εικόνα που ενδεχομένως έχει ο καθένας μας για το κάθε κόμμα. Σε αυτήν τη γενική εικόνα λοιπόν, αν προχωρήσουμε σε εκλογές, είναι πάλι ο λαός που θα αποφασίσει όχι με βάση τι φωνάζουν στα κανάλια και τι ωρύονται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, (αφού αυτά αποδείχθηκε πως πλέον από το ένα αυτί μπαίνουν κι από το άλλο βγαίνουν), αλλά με βάση αν θέλει να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε στις 6 Μαϊου και να παράξει ξανά πολιτική, κάνοντας το δεύτερο καθοριστικό βήμα απελευθέρωσής του από έναν πολιτικοοικονομικό και ψυχολογικό ζυγό, που είχε καταστεί μη βιώσιμος. Όπως τώρα ομολογούν όλοι. Όπως τώρα ομολογούν ακόμη και όσοι επέβαλαν και τους δύο. Το νιώθεις και στον αέρα. Δεν φοβάσαι πια. Όχι επειδή ελπίζεις σε ουτοπίες. Αλλά επειδή έπαψες να τους φοβάσαι. Επειδή έκανες το αδιανόητο, το τρελό, το «αυτοκαταστροφικό». Και τώρα σε φοβούνται εκείνοι.

Στο πλαίσιο λοιπόν ακριβώς αυτής της γενικής εικόνας, εάν τελικά η ΔΗΜΑΡ δεν συμπράξει και πάμε σε εκλογές, οφείλει κατά τη γνώμη μου ο ΣΥΡΙΖΑ, ο αρχηγός του και τα στελέχη του, να βγουν και να πουν κάτι σαν «Συγγνώμη, το παρακάναμε, συγγνώμη μας κατέλαβε υπερβάλλων ζήλος». Και επειδή μάλλον θα χρειαστεί τη ΔΗΜΑΡ και στα επόμενα βήματα, αλλά και επειδή τελικά αυτό θα είναι το σωστό. Γιατί υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή: ανάμεσα σε πολιτικές κινήσεις, στις οποίες αν τελικά προβεί ένα κόμμα οφείλεις να το κατακεραυνώνεις (όπως η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και σε πολιτικές θέσεις ή προτάσεις (όπως η πρόταση ΔΗΜΑΡ για κυβέρνηση όλων μαζί) οι οποίες μπορεί μεν να σε ενοχλούν και να μην σου πάνε, αλλά σε ενοχλούν και δεν σου πάνε επειδή η ΔΗΜΑΡ είναι ένα διαφορετικό κόμμα από εσένα και έχει διαφορετικές αντιλήψεις. Και δεν είναι από μόνο του ύποπτο να έχει κανείς διαφορετικές αντιλήψεις. Ίσως πιο ύποπτο είναι να σπεύδεις να τις ενοχοποιήσεις.