Ο Θριαμβευτής

Αν σε ποινικό επίπεδο ο Θέμος αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, σε κοινωνικό επίπεδο είναι σίγουρο ότι δεν θα του τεθεί κανένας όρος και κανένας περιορισμός.

Αν η έως τώρα ποινική αξιολόγηση της συμπεριφοράς του καταλήγει στο ότι προκύπτουν σοβαρές ενδείξεις της ενοχής του, η έως τώρα κοινωνική αξιολόγηση της συμπεριφοράς του καταλήγει στο ότι πλέον η εν γένει έννοια της ενοχής και της αθωότητας για μια κατηγορία ανθρώπων και μια κατηγορία αδικημάτων είναι αν όχι μπανάλ, πάντως σίγουρα συζητήσιμη.

Η ποινική καταδίκη θα έπρεπε θεωρητικά να είναι πολύ πιο δύσκολη από την κοινωνική κατακραυγή, αλλά συμβαίνει μάλλον το αντίθετο.

Με τη νέα τηλεοπτική σαιζόν θα συρρεύσει στο «Όλα» ο σελεμπριτικός - τηλεοπτικός - δημοσιογραφικός ανθός μας και θα χαριεντιστεί με τον Θέμο σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να μην έτρεξε ποτέ τίποτα.

Φαντάζομαι ότι όλους αυτούς τους μήνες που πέρασαν και όλους αυτούς τους μήνες που θα έρθουν ο Θέμος δεν θα συνάντησε και δεν θα συναντήσει στο δρόμο βλέμματα ούτε απαξίωσης ούτε αηδίας, αλλά βλέμματα ζηλόφθονου θαυμασμού.

Όλους αυτούς τους μήνες ο κλοιός γύρω του έσφιξε νομικά και μόνο.

Κοινωνικά ο Θέμος είναι όχι απλώς νομιμοποιημένος, αλλά θριαμβευτής.

Και όλοι μαζί θα ξεκαρδιστούμε με το «Όλα» που έρχεται, χωρίς όρους, χωρίς περιορισμούς, χωρίς ενοχές.

Ι Had a Drill

Daniel Plainview, 1908:

«Ladies and gentlemen... I've traveled over half our state to be here tonight. I couldn't get away sooner because my new well was coming in at Coyote Hills and I had to see about it. That well is now flowing at two thousand barrels and it's paying me an income of five thousand dollars a week. I have two others drilling and I have sixteen producing at Antelope. So, ladies and gentlemen... if I say I'm an oil man you will agree. You have a great chance here, but bear in mind, you can lose it all if you're not careful. Out of all men that beg for a chance to drill your lots, maybe one in twenty will be oilmen; the rest will be speculators-men trying to get between you and the oilmen-to get some of the money that ought by rights come to you. Even if you find one that has money, and means to drill, he'll maybe known nothing about drilling and he'll have to hire out the job on contract, and then you're depending on a contractor that's trying to rush the job through so he can get another contract just as quick as he can. This is the way this works».

Barack Obama, 2008:

«And for the sake of our economy, our security, and the future of our planet, I will set a clear goal as President: in ten years, we will finally end our dependence on oil from the Middle East.
Washington’s been talking about our oil addiction for the last thirty years, and John McCain has been there for twenty-six of them. In that time, he’s said no to higher fuel-efficiency standards for cars, no to investments in renewable energy, no to renewable fuels. And today, we import triple the amount of oil as the day that Senator McCain took office.
Now is the time to end this addiction, and to understand that drilling is a stop-gap measure, not a long-term solution. Not even close.
As President, I will tap our natural gas reserves, invest in clean coal technology, and find ways to safely harness nuclear power. I’ll help our auto companies re-tool, so that the fuel-efficient cars of the future are built right here in America. I’ll make it easier for the American people to afford these new cars. And I’ll invest 150 billion dollars over the next decade in affordable, renewable sources of energy – wind power and solar power and the next generation of biofuels; an investment that will lead to new industries and five million new jobs that pay well and can’t ever be outsourced».

Ανθρωποβάτες

Η επιδημία των αποδοκιμασιών της «Μήδειας» μεταφέρθηκε από το αρχαίο θέατρο της Αργολίδας στα νεότερα σινεμά των Αθηνών κατά την προβολή της επανεκδοθείσας ταινίας του Γούντυ Άλλεν «Τα πάντα γύρω από το σεξ». Σε ένα από τα πιο διάσημα σκετς της ταινίας διακωμωδείται ο σφοδρός έρως γιατρού με την προβατίνα ασθενούς του, καθώς η σχέση τους παρουσιάζεται με έναν υποδόρια ειρωνικό τόνο ως κάτι το αφύσικο. Ακτιβιστικές οργανώσεις έκαναν έντονη την παρουσία τους με πλακάτ έξω από τις αίθουσες (θυμίζοντας ανάλογες σκηνές των μακρινών εποχών του «Τελευταίου Πειρασμού» του Σκορσέζε), υποστηρίζοντας ότι το φιλμ αναπαράγει προβατοφοβικά στερεότυπα. «Οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν είναι δυνατόν η κτηνοβατοφοβία της δεκαετίας του 70 να διαιωνίζεται εν έτει 2008», τόνισε ένας διαδηλωτής, που συνέχισε αναρωτώμενος εύλογα «με ποιό δικαίωμα οι ανθρωποβάτες θεωρούν εαυτούς ηθικά ανώτερους από εμάς, με ποιό δικαίωμα περιγελούν την σεξουαλική προτίμηση τη δική μας και των ζωντανών μας».

Δυστυχώς όμως οι διαμαρτυρίες δεν κρατήθηκαν έξω από τις αίθουσες, αλλά μεταφέρθηκαν και μέσα σε αυτές, καθώς κατά την προβολή του επίμαχου σκετς άρχισαν να ακούγονται κραυγές του στυλ «Αίσχος!» και «Ντροπή!», μην επιτρέποντας στον Τζιν Γουάιλντερ να επιδοθεί απερίσπαστος στην ερμηνεία του και κάνοντας τον να αναφωνήσει προς τους θεατές «Έλεος!», όπως ο συνάδελφός του Νίκος Ψαράς στην Επίδαυρο λίγες μέρες νωρίτερα. Η προβατίνα τότε –σε μια σινεφίλ ίσως αναφορά στο «Πορφυρό Ρόδο του Καϊρου»- δεν άντεξε, έσχισε την οθόνη και βρέθηκε στο σινεμά. Πέντε ακτιβιστές προσπάθησαν να της την πέσουν, με αποτέλεσμα να έρθουν στα χέρια κι εκείνη να εξαφανισθεί στην αναμπουμπούλα με έκτον τυχερό. Άνθρωπος και ζώο εθεάθησαν να απομακρύνονται από το σινεμά με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μηχανή μεγάλου κυβισμού του πρώτου.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)

Hijood

Tο χιτζούντ μου είναι Νike

και οι γροθιές μου όπως τρέχω σφιχτές,

οπότε δεν μπορείτε να δείτε

ότι τα νύχια μου είναι βαμμένα κατακόκκινα,

αφού αυτό δεν το απαγορεύει το χιτζάμπ μου,

αφού αυτό το υπαγορεύει το φύλο μου.

Δέκα κόκκινα παράθυρα

μέσα απ' τα οποία

αναπνέει η θηλυκότητά μου,

την ώρα που παστωμένη ολόκληρη

τιμώ και τη θρησκευτικότητά μου.

Αν ο Προφήτης σκανδαλιζόταν απ' τα νύχια,

θα φορούσα τα ειδικά Nike μου γάντια

και το θηλυκό μου κάλεσμα

θα έψαχνε κλαρί αλλού.

Μεμονωμένο

«Σε αυτό το ματς την πίεση του κόσμου πρέπει να τη νιώσουν μόνο οι παίκτες της Ανόρθωσης. Καθόλου οι παίκτες του Ολυμπιακού. Oπως στη Ριζούπολη με τον Παναθηναϊκό, που η συμπεριφορά του κόσμου ήταν τέτοια που έπνιξε τον ΠΑΟ, αλλά εμάς όχι μόνο δεν μας πίεσε, μας σήκωσε ψυχικά και σωματικά».

---

Το πούλμαν που μετέφερε την αποστολή της Ανόρθωσης από το «Ελ. Βενιζέλος» στο ξενοδοχείο, δέχτηκε επίθεση από 25 μηχανάκια σε ενέδρα στην Αττική οδό! Οι οπαδοί του Ολυμπιακού, ακινητοποίησαν το πούλμαν, βρίζοντας και κάνοντας χειρονομίες προς τα μέλη της αποστολής, ενώ κάποιοι προσπαθησαν να ανέβουν σε αυτό! Την αποστολή συνόδευε ένα περιπολικό και χρειάστηκε η επέμβαση άλλων εκατό αστυνομικών, προκειμένου να φύγει το πούλμαν από άλλο δρόμο!

Πράγματι το πούλμαν οδηγήθηκε στη Λεωφόρο Λαυρίου, όπου το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ολυμπιακού Μιχάλης Κουντούρης συνοδευόμενος από τον υπεύθυνο ασφαλείας του Ολυμπιακού Γιάννη Τσιρώνη ζήτησαν συγγνώμη από την κυπριακή αποστολή για το μεμονωμένο περιστατικό, διευκρινίζοντας πάντως ότι η Ολυμπιακή Εκεχειρία έχει λήξει από την Κυριακή και επικαλούμενοι παράλληλα το παράδειγμα του Ρίμπο, προκειμένου να δείξουν ότι όταν το διακυβευόμενο χρήμα είναι τόσο πολύ, κανείς όχι μόνο στην Αττική Οδό, που λέει ο λόγος, αλλά ακόμα και στο Ουζμπεκιστάν μπορεί να βρεθεί, Ουζμπεκιστάν, Ουζμπεκιστάν, η ώχρα των σπιτιών σου.

Η Γελένα ξεφεύγει απ' το Μάτριξ

Τα υπόλοιπα αγωνίσματα της μέρας έχουν τελειώσει. Μόνο εκείνη συνεχίζει. Επιλέγει τότε να κρυφτεί από τα στραμμένα επάνω της βλέμματα του πλανήτη. Κάθεται κάτω και κουκουλώνεται ολόκληρη με ένα άσπρο σεντόνι. Εκεί που οι κάμερες δεν μπορούν να την ακολουθήσουν. Εκεί που τα μάτια δεν μπορούν να την δουν. Λες και είναι κοριτσάκι και κρύβεται από τον κόσμο για να παίξει μόνο του. Λες και είναι υπερπρωταθλήτρια και ο κόσμος για αυτήν δεν υπάρχει, δεν υπάρχει οτιδήποτε άλλο παρά ο εαυτός της. Μια κουκκίδα ιδιωτικότητας πριν το μεγάλο άλμα. Και να μην τα καταφέρει τι έγινε; Είναι ήδη πρώτη, είναι ξανά νικήτρια, είναι ξανά ολυμπιονίκης. Γιατί ακριβώς διψάει; Ίσως γιατί έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να ανταγωνίζεται οποιαδήποτε άλλη, οπότε αν δεν τα καταφέρει τελικά δεν θα έχει κερδίσει. Εδώ και πολλά χρόνια η μόνη αντίπαλός της είναι η ίδια και όσες αθλητικές, τεχνικές ή ψυχολογικές ανεπάρκειές της την εμποδίζουν να υπερβεί το εκάστοτε ύψος - στόχο.

Το κουκούλωμα της Γελένα κάτω από το σεντόνι μας υπενθυμίζει ότι ο πρωταθλητής έχει μια ψυχολογική πλευρά απάτητη από εμάς τους φυσιολογικούς. Αν αρκούσε το ταλέντο, η τεχνική υπεροχή, η σκληρή δουλειά, η σωματοδομή, θα ήταν πιθανότατα και πάλι η πρώτη. Για να μετατραπείς όμως από μια ακόμα πρώτη σε Ισινμπάγεβα χρειάζεται και κάτι ποιοτικά διαφορετικό. Κάτι που θα σε κάνει να εξακολουθείς να τα δίνεις συνέχεια όλα, ενώ μπορείς να κερδίζεις τα πάντα και με ένα κλάσμα αυτών. Κάτι που θα σε κάνει να φέρνεις τον εαυτό σου στα δικά του όρια. Που κάθε φορά τα έχεις πάει και λίγο πιο πέρα.

Ακόμη πιο πέρα: πέντε μέτρα και πέντε εκατοστά. Στους Ολυμπιακούς της Κίνας που λατρεύει το οκτώ, η Ισινμπάγεβα με το εικοστό τέταρτο παγκόσμιο ρεκόρ στην καριέρα της αποτίει φόρο τιμής στο πέντε. Tην ώρα που η Γελένα τα έλεγε με την Γελένα κάτω από το σεντόνι, ο Λούης Τσάτουμας εξηγούσε στην ΕΡΤ πώς κατόρθωσε να ξανακάνει τρία άκυρα σε μεγάλη διοργάνωση. Και στα όσα έλεγε και στον τρόπο με τον οποίο τα έλεγε καταλάβαινες τους λόγους όχι μόνο των παλιών και των τωρινών, αλλά και των μελλοντικών του άκυρων αλμάτων. Νά λοιπόν ένας χώρος έξω από την ντόπα. Ποτέ δεν οφείλονται όλα στη ντόπα. Πάντα θα υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι που θα συμβαίνει κάτω απ' το λευκό σεντόνι ερήμην μας (ερήμην των ματιών μας και ερήμην της ικανότητας μας να το κατανοήσουμε πλήρως): η πνευματική προετοιμασία ενός κατορθώματος.

Και την συγκεκριμένη προετοιμασία την είδα από σπόντα. Γιατί δεν έχω πια καούρα να δω στίβο, αφού το αθλητικό κατορθώμα έχει δηλητηριαστεί στον πυρήνα του. Tρέχει ο άλλος 9,69, με συμπεριφορά τσιριτίρι τσιριτρό στα τελευταία μέτρα. Πες μου φίλε, τι θες να κάνω; Να σε θαυμάσω, να γελάσω ή να σιχαθώ; Είσαι θαύμα της φύσης, τέρας της χημείας ή και τα δυο;

Σε μια κλασική σκηνή του «Μάτριξ» ο Μορφέας λέει στο Νίο ότι έχει να επιλέξει ανάμεσα στο μπλε και στο κόκκινο χαπάκι. Με το μπλε θα ξαναγυρίσει στην πίστη του ότι ο κόσμος του Μάτριξ είναι ο αληθινός, με το κόκκινο θα εξακολουθήσει να έχει συνείδηση ότι το Μάτριξ είναι ψευδαίσθηση. Δώστε μου το μπλε χαπάκι. Και αν τυχόν καταστρέψετε το αναβολικοκρατούμενο Μάτριξ του αθλητισμού, ξυπνήστέ με. Αν όχι αφήστε με να κοιμάμαι, βγάλτε με από το δηλητήριο της αμφιβολίας, βγάλτε με από εκεί που ο πρώτος είναι ο υποπτότερος όλων.

Αν πάλι μου δώσετε το κόκκινο χαπάκι, θα έχω για παρηγοριά δυο ακλόνητες βεβαιότητες: αφενός ότι ο Σγουρός, ο Σεβαστής και ο Κυριακού είναι ένα εκατομμύριο σκαλοπάτια πιο κάτω στου κακού τη σκάλα από τη Χαλκιά, τον Παναγιωτόπουλο και τον Τζέκο και αφετέρου ότι ο αθλητισμός διασώζει πάντα ένα χώρο ολόδικό του, ένα χώρο άθικτο, ένα χώρο όπου μαζί με την Γελένα κουκουλώνεται για να αυτοσυγκεντρωθεί και πετυχαίνει εκεί τη μερική του κάθαρση από τα κουκουλώματα του διπόλου ντόπινγκ - αντιντόπινγκ.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)

Ο Έκτωρ και η φίλη του

Ο Έκτωρ και η φίλη του έχασαν την πτήση τους για τρία λεπτά. Και αφού η πτήση τους ελάχιστα λεπτά αργότερα οδήγησε εκατόν πενήντα τρεις ανθρώπους στο θάνατο, ο Έκτωρ και η φίλη του θα μείνουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους με την απορία: γιατί άραγε σώθηκαν; Να σημαίνει κάτι αυτό; Ο Έκτωρ και η φίλη του θα παίζουν και θα ξαναπαίζουν στο μυαλό τους τους λόγους της καθυστέρησής τους.

Ο Έκτωρ και η φίλη του που πιθανότατα ποτέ δεν αναρωτήθηκαν πόσο συμπτωματικό είναι το γεγονός ότι γεννήθηκαν, αναρωτιούνται τώρα αν πρέπει να ονομάσουν σύμπτωση ή μοίρα το γεγονός ότι δεν σκοτώθηκαν.

Λες και δεν θα πεθάνουν κάποια στιγμή αργότερα.

Ο Έκτωρ και η φίλη του θα είχαν σωθεί σαν «από θαύμα», αν δεν πέθαιναν τόσο πετώντας με την «Spanair» στις 20.8.08, όσο και από καρκίνο στις 11.11.54 ή από βαθύ γήρας στις 3.5.73.

Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, τίποτα περισσότερο εκπληκτικό δεν συνέβη στον Έκτορα και τη φίλη του την μέρα της πτήσης από την μέρα της σύλληψής τους.

Τίποτε μη αναστρέψιμο δεν συνέβη στον Έκτορα και τη φίλη του στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης.

Τίποτε μη αναστρέψιμο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στον Έκτορα και τη φίλη του στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης.

Το μη αναστρέψιμο τους και το εκ του μηδενός τους συνέβη πολύ νωρίτερα.

Είμαι στην μέση του τελευταίου βιβλίου του Γιάλομ, που αμπελοψυχαναλύει τον φόβο του θανάτου.

Γιατί κανείς δεν φοβάται τον φόβο της γέννησής του;

Το τελευταίο σουτ

Άλλες φορές θα μπει. Και τότε θα σε φωνάζουν νικητή.

Άλλες πάλι δεν θα μπει. Και τότε θα σου λεν ότι έχασες.

Σαν βγεις στο πηγαιμό για το τελευταίο σουτ

να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος,

και είναι ήδη μακρύς,

πέντε σερί καλοκαίρια

γεμάτα αναμνήσεις, γεμάτα συγκινήσεις,

γεμάτα τελευταία σουτ,

που άλλοτε μπήκαν κι άλλοτε όχι,

αλλά με το ωραίο ταξίδι να έχει προηγηθεί

του κάθε τελευταίου σουτ,

με την κάθε μεγάλη ανατροπή να έχει προηγηθεί

του κάθε τελευταίου σουτ.

Μυριάδες συντονισμένες σκέψεις, προσπάθειες, λάθη,

σχέδια, στρατηγικές, απρόοπτα,

ένα πολυπλόκαμο ντόμινο δράσης και αντίδρασης,

ώστε να οδηγηθούν τόσοι και τόσοι αγώνες

στο τελευταίο σουτ,

που θα τα κρίνει όλα.

Σιγά μην τα κρίνει όλα.

Όλα κρίνονται από τη διάρκειά τους,

την διαχρονική επιβεβαίωσή της αξίας τους

και την ικανότητά τους να αφηγούνται μια τόσο δυνατή ιστορία,

που εξελίσσεται κάθε καλοκαίρι σε συνέχειες.

Νότια ως αιτία

Αν δεν υπήρχε εκείνη η μικρή -εκτάσεως μερικών μόνο δεκάδων χιλιομέτρων- γωνιά στο νοτιότερο άκρο του πλανήτη, η Ιστορία θα είχε εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά. Θα είχε εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά γιατί ο πλανήτης τους είχε αρμονικά μοιρασμένους όλους τους φυσικούς πόρους, είχε το ίδιο κλίμα παντού, ενώ όλα τα έθνη δεν είχαν αναμιχθεί μεταξύ τους, αφού τα ισχυρά φυσικά σύνορα αφενός και η σχεδόν ισόρροπη ανάπτυξη όλων των περιοχών αφετέρου είχαν κάνει την μετανάστευση να μην έχει νόημα. Ο πλανήτης τους λοιπόν θα ήταν λίγο πολύ ειρηνικός, αν δεν υπήρχε η μικροσκοπική χώρα του νότου να γίνεται κάθε τόσο το μήλο της έριδος. Νότια την έλεγαν όλοι, όπως και όλοι ανεξαιρέτως θεωρούσαν τη Νότια ως αιτία της συντριπτικής πλειοψηφίας των μεταξύ τους πολέμων. Στην πορεία του χρόνου η Νότια κατακτήθηκε με ακόντια, σπαθιά, όπλα, αεροπλάνα. Κι όμως κανείς από τους κατακτητές δεν είχε τολμήσει ποτέ να εγκατασταθεί στη Νότια. Την κατακτούσαν ως επίδειξη υπεροχής, ως σύμβολο ότι ήταν οι ισχυρότεροι όλων. Τους αρκούσε η θεωρητική δυνατότητα να μπορούν να εισβάλουν ανεμπόδιστα ανά πάσα στιγμή. Άλλο ότι ποτέ δεν εισέβαλαν.

Και δεν εισέβαλαν όχι από πείσμα, αλλά γιατί όσοι το είχαν επιχειρήσει στο παρελθόν είχαν επιστρέψει εντελώς αλλαγμένοι. Γυρνούσαν με ένα μακάριο χαμόγελο στα χείλη, αλλά από το στόμα τους δεν ξανάβγαινε λέξη. Ούτε λέξη επίσης να εργαστούν ή να κάνουν οτιδήποτε το παραγωγικό. Απλώς περιφέρονταν χαμογελαστοί σαν να είχαν φωτιστεί ολόκληροι. Αν τους έδινες να τραφούν, θα συνέχιζαν να ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αν όχι, θα πέθαιναν από την ασιτία χωρίς το χαμόγελο να μειωθεί ποτέ από το πρόσωπό τους, χωρίς το βλέμμα τους να γίνει έστω και ελάχιστα λιγότερο λαμπερό.

Οι τελευταίοι κατακτητές της Νότιας έκαναν όλων των ειδών τις μετρήσεις για να βρουν οτιδήποτε ασυνήθιστο στην ατμόσφαιρά της. Δεν το βρήκαν. Ολοκλήρωνοντας τις μετρήσεις άρχισε η μεγάλη συζήτηση μήπως οι ιστορίες για την επίδραση της Νότιας δεν είναι παρά διαιωνισμένες δεισιδαιμονίες. Αποφάσισαν να στείλουν μια ομάδα πέντε εθελοντών. Για να ξεγελάσουν τον φόβο τους αυτοί συνομιλούσαν διαρκώς. Όσο όμως προχωρούσαν προς τα ενδότερα οι συνομιλίες τους άρχισαν σταδιακά να χάνουν σε ειρμό. Στην αρχή ένα σαρδάμ, μετά μια λέξη που έλειπε, μετά το ρήμα το υποκείμενο και το αντικείμενο άλλαζαν θέσεις και σε λίγο ένα ασυνάρτητο παραλήρημα. Μετά έκατσαν όλοι μαζί σε μια ακρογιαλιά και σώπασαν βλέποντας τον ήλιο να δύει μέσα στη θάλασσα. Έμειναν όλο το βράδυ σε αυτή την οκλαδόν στάση και μόλις ξημέρωσε σηκώθηκαν όλοι μαζί και πήραν το δρόμο της επιστροφής.

Επέστρεψαν χαμογελαστοί. Τα εγκεφαλογραφήματα και όλες οι υπόλοιπες έρευνες δεν έδειξαν τίποτε το περίεργο. Αποφάσισαν στο όνομα του γενικότερου καλού να τους βασανίσουν, χωρίς όμως όχι μόνο να καταφέρουν να τους αποσπάσουν μια λέξη, αλλά ούτε καν να σβήσουν την ευτυχία από το πρόσωπό τους. Αποφάσισαν να ρίξουν πυρηνικά. Αφού δεν ήταν ικανοί να λύσουν το μυστήριο της Νότιας, θα έμεναν στην ιστορία ως οι αιώνιοι νικητές της.

Τότε η Νότια αντέδρασε αστραπιαία καθώς άρχισε να επεκτείνεται και να επιβάλλει τη δύναμή της σε όλο τον πλανήτη. Κανείς πια δεν θα ξανακατηγορούσε αδίκως (αδίκως, αφού εκείνη μόνο την ησυχία ζητούσε, τίποτε παραπάνω - τίποτε λιγότερο) τη Νότια ως αιτία όλων των πολέμων και όλων των δεινών. Οι πόλεμοι έγιναν έτσι μια για πάντα παρελθόν στον πλανήτη. Όπως και η ζωή, αφού σε λίγες μέρες όλοι πέθαναν μέσα στην ευτυχία.

Όταν μερικές χιλιετίες αργότερα ένα διαστημόπλοιο προσγειώθηκε επάνω της, η Νότια κατάλαβε ότι έπρεπε να πάρει δραστικά μέτρα για να μην ξαναζήσει όσα ζούσε με τους κατοίκους του πλανήτη της. Άρχισε να επεκτείνεται σε όλο το σύμπαν. Στην επέκτασή της αυτή συνάντησε, έκανε ευτυχισμένους και σώπασε οριστικά διακόσιους δύο ακόμη πολιτισμούς.

Η λέξη πόλεμος δεν ξανακούστηκε ποτέ και πουθενά. Όπως και οποιαδήποτε άλλη λέξη.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)

Μόνο ξανά δεν θα σ΄ αφήσω

Και μετά λένε ότι δεν έχουν ψυχή. Μια μέρα το εγκατέλειψα και αποφάσισε να επαναστατήσει. Μπαίνοντας και βλέποντας δέκα έξι νέα ποσταρίσματα - επαναλήψεις των ποστ για τον Κοέν με συνοδεία από you tube βιντεάκια, κατάλαβα ότι πάει, τα πανίσχυρα τρολ άλωσαν οριστικά το μπλογκ. Αλλά τελικά είχε μπλοκάρει το you tube και τώρα θυμήθηκε να υλοποιήσει τις δέκα έξι ανεπιτυχείς προσπάθειες να ανεβάσω τα βιντεάκια όταν έγραφα τα αντίστοιχα ποστ.

Πάει κι αυτή η ηλεκτρονική περιπέτεια. Επιστροφή στη φυσιολατρεία.

Ουστ Βαλβέρδε - Ουστ Χρυσικόπουλε

Aπογοητευμένος από την αχαριστία των Κυπρίων αδελφών μας, αηδιασμένος από την απληστία των Βραζιλιάνων παραγόντων παύλα λαμογιών και αγανακτισμένος από την ανικανότητα των συνεργατών του Προέδρου (Πρόεδρε, πάρε σκούπα και διώξε τους ανίκανους που σε εκθέτουν - Πρόεδρε, πάρε το τιμόνι στα χέρια σου), αλλά σε κάθε περίπτωση αισιόδοξος τόσο για την επιτυχή έκβαση των μεταγραφικών μας στόχων, όσο και για το ευρωπαϊκό ντι έν έι της ομάδας που θα κατισχύσει στον επαναληπτικό,

αποσύρομαι για λίγες ημέρες στα βουνά προκειμένου να καθαρίσει το μυαλό μου και να επέλθει η πολυπόθητη φώτιση ως προς το σχολιαστικό μέλλον του ιστολογίου.

Εννοείται ότι εκστρατεύω εις τα όρεινα πάνοπλος. Το αν θα εκπυρσοκροτήσει προσεχώς το λάπτοπ παίζει, αλλά εδώ που τα λέμε κανείς μπούκης δεν δέχεται το συγκεκριμένο στοίχημα προς στοιχηματισμό.

Τρόλοι και τρόλες, καλό Δεκαπενταύγουστο.

Η Ήττα

Όταν η πραγματικότητα συγκρούεται με τις ιδέες που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, όσο να 'ναι πονάει.

Το σκέφτηκα έτσι, το σκέφτηκα αλλιώς, αλλά προς το παρόν αποφασίζω να αφήσω τα σχόλια ανοιχτά και χωρίς μοντερέισον. Απλά θα σβήνω. Που κι αυτό είναι ήδη μια ήττα των ιδεών που είχα.

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι δεν χρειάζονται πολλοί, ότι ένας ή δύο είναι υπεραρκετοί και τον χώρο των σχολίων να ξεφτιλίσουν και τους πολλούς να ξενερώσουν.

Αποδεικνύεται επίσης ότι όταν σέβεσαι αυτόν τον ένα ή τους δύο, όταν σέβεσαι τη λόξα τους και τους επιτρέπεις να την ασκούν, εισπράττεις ως ανταπόδοση αντί για τήρηση κάποιων ορίων το πλήρες ξεχαρβάλωμα: όσο περισσότερο ελεύθερους τους αφήνεις τόσο περισσότερο λυσσάνε.

Οπότε γιατί εξακολουθώ να μην κλείνω τα σχόλια ή να μην τα υποβάλλω σε προληπτικό έλεγχο: δεν θα μιλήσω πια για ιδέες. Οι ιδέες ηττήθηκαν. Θα μιλήσω για απλό, ανόθευτο πείσμα. Έβαλα ένα στοίχημα ότι ο χώρος μπορεί να είναι 24 Χ 7 ελεύθερος για τον καθένα, ο οποίος την ώρα που θα θέλει να γράφει κάτι θα μπορεί να το βλέπει. Έβαλα ένα στοίχημα ότι δεν θα στερήσω την δυνατότητα αυτή από τους πολλούς για τον ένα ή τους δύο.

Το στοίχημα αυτό προφανώς το χάνω. Και μαζί του μπορεί να χάσω εσένα που δεν θα θες πια να μπεις στο μπλογκ.

Δίκο έχεις, δεν έχεις άδικο. Αλλά μπες μόνο στα ποστ και μην πατάς τα σχόλια. Ή μην μπεις καθόλου. Τι να πω, όλα τα γαμώτο για τα οποία το παλεύει κανείς έχουν τα τιμήματά τους και τις παράπλευρες απώλειες τους.

Όπως και να 'χει χάνω, χάνω από τον ένα ή τους δύο, επειδή δεν είμαι ικανός να τους διώξω.

Το κόκκινο τετράγωνο της λογοκρισίας

Τελευταία Kυριακή πριν το Δεκαπενταύγουστο, κι όμως οι εκδηλώσεις και τα πάσης φύσεως happenings δεν εγκατέλειψαν την σε παρατεταμένο θερινό πολιτιστικό οργασμό πρωτεύουσα. Ως κορυφαίο event της ημέρας κρίνεται η διαδήλωση που πραγματοποίησαν οι εν Αθήναις Γεωργιανοί έξω από την Πρεσβεία της Ρωσίας. Προξενεί πραγματικά απορία ο λόγος για τον οπoίο μπορεί να διαδηλώνει κανείς ντάλα καλοκαίρι σε μια ούτως ή άλλως άδεια πόλη. Εικάζεται πως η διαδήλωσή τους ήταν μια αποδομητική μετά-ανάγνωση πάνω στις συνήθεις διαδηλώσεις των υπολοίπων τριών εποχών του έτους, κατά τα πρότυπα των τρεχόντων θεατρικών ηθών, με τις παραστάσεις που κομίζουν το γεμάτο ρηξικέλευθη ανατρεπτικότητα βλέμμα των σκηνοθετών τους πάνω στα κλασικά θεατρικά έργα. Oι γνωρίζοντες πάντως επιμένουν να αναφέρουν κάποια Οσετία ως αιτία της διαδήλωσης. Σαχλαμάρες, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος: δουλειά δεν είχε ο Οσετός, διαδήλωνε για τα παιδιά του.
Δεύτερο σε επιδραστικότητα πολιτιστικό γεγονός της ημέρας κατατάσσεται το πρωτοσέλιδο του «Πρώτου Θέματος». Η καλή εφημερίδα γέμισε τα περίπτερα με φωτογραφίες του αποκεφαλισμένου πτώματος της κοπέλας στη Σαντορίνη. Τις υπόλοιπες «φώτο της φρίκης» που υποσχόταν «καρέ καρέ» στις μέσα της σελίδες δυστυχώς δεν τις είδα. Επέλεξα συνειδητά να μην αγοράσω την πολλή καλή εφημερίδα, διαμαρτυρόμενος με αυτόν τον τρόπο για την ωμή λογοκρισία που επέβαλε στο χάσκον κενό της κεφαλής της μακαρίτισσας, το οποίο είχε καλυφθεί με ένα κόκκινο τετράγωνο. Όσο κι αν τα αίματα πάνω από το πτώμα παρείχαν ένα σπλάτερ υποκατάστατο που πρέπει να ικανοποίησε αρκετούς μερακλήδες, αν δεν δείξει το «Πρώτο Θέμα» αφιλτράριστη την αλήθεια από ποιόν να περιμένουμε να την δείξει; Από ποιόν να περιμένουμε λίγη αγνή και ανόθευτη ενημέρωση; Απ' τους νταβατζήδες;

(Κείμενο γραμμένο για το «Εxodos»)

Όπως τα βλέπω

Νύχτα.

Μπαλκόνι.

Μυρίζει μετά από βροχή.

Όπως τα βλέπω:

1) αεροπλάνο - κοντάρι τέντας - φεγγάρι,

2) κοντάρι τέντας - φεγγάρι,

3) κοντάρι τέντας - αεροπλάνο - φεγγάρι,

4) κοντάρι τέντας - φεγγάρι - αεροπλάνο,

5) κοντάρι τέντας - φεγγάρι,

(στο σημείο αυτό αποφασίζω να πάψω να είμαι παθητικός θεατής και να διαδράσω στο θέαμα, οπότε βγάζοντας το κοντάρι από τη θέση του και ακουμπώντας το κάτω):

6) φεγγάρι,

(στο σημείο αυτό, ενθαρρημένος από την επιτυχία του προηγούμενου εγχειρήματος, αποφασίζω να βγάλω το φεγγάρι από τη θέση του και να το ακουμπήσω κάτω, ώστε να φτάσω στο):

7) μόνο ουρανό,

(στο σημείο αυτό, ενθουσιασμένος πια, βγάζω τον ουρανό από τη θέση του και τον ακουμπάω κάτω, με αποτέλεσμα):

8) αυτό το κρατάω για μένα.

Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

Καλοκαίρι 2004, τελετή έναρξης Ολυμπιάδας. Η Λυδία Κονιόρδου προχωρά κρατώντας στα χέρια της ένα κεφάλι αγάλματος ενώ στο στάδιο ακούγεται Σεφέρης: «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια. Που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ' ακουμπήσω. Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο».

Καλοκαίρι 2008, Σαντορίνη. Το όνειρο καλά κρατεί, καθώς ένας άντρας προχωρά κρατώντας κι αυτός στα χέρια του ένα κεφάλι. Όχι μαρμάρινο αυτή τη φορά, όχι αγάλματος αυτή τη φορά. Πίσω στο σπίτι έχει αφήσει κι ένα κεφάλι σκυλιού.
Αν το κεφάλι της τελετής συμβολίζει το λαμπρό παρελθόν, το κεφάλι της Σαντορίνης προφανώς και δεν συμβολίζει το ζοφερό μέλλον. Οι ατομικές φρικαλεότητες είναι αυτό ακριβώς: ατομικές και δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα ευρύτερο. Ούτε ο συζυγοκτόνος της Σαντορίνης ούτε ο τουριστοκτόνος της Μυκόνου σημαίνουν κάτι από μόνοι τους. Γι΄ αυτό και ήταν κωμικοτραγικό το θέαμα του Δημάρχου Σαντορίνης να διευκρινίζει στην τηλεόραση ότι ο θύτης «δεν είναι Σαντορινιός».
Το πρόβλημα αρχίζει εκεί που η ατομική εκτροπή συναντά το άρρωστο κοινωνικό πλαίσιο. Πάει να πει να συναντά ακόμη ένα κλεμμένο περιπολικό κατά τους τελευταίους μήνες, το οποίο μετατρέπεται στη συνέχεια στο όχημα που τραυματίζει σοβαρά κι άλλους ανθρώπους. Πάει να πει το μπιτς μπαρ «Τropicana» (του οποίου ο πορτιέρης είναι προφυλακισμένος για το θάνατο του Αυστραλού και ο παρκαδόρος έχει επίσης εμπλοκή στο συμβάν) όχι μόνο δεν φαίνεται να υφίσταται προς το παρόν την παραμικρή συνέπεια (έστω και για τα μάτια του κόσμου), αλλά επιπλέον δεν ακούγεται και το όνομά του στα κανάλια μην τυχόν και δυσφημισθεί.
Και αν τώρα μας ενοχλούν ως κοινωνία οι μπράβοι, δεν φάνηκε να ενοχλήθηκαν πολλοί όταν το «Βήμα» της Κυριακής 6.4.08 δημοσίευσε άρθρο που έκανε λόγο για άμεση συμμετοχή οικογένειας της νύχτας στα διοικητικά της ποδοσφαιρικής ομάδας της Ηλιούπολης, ομάδας που προσέλαβε μάλιστα ως προπονητή τον διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος των Αμπελακίων Σαλαμίνας. Παρεμπιπτόντως, πριν τον εντός έδρας αγώνα της Ηλιούπολης με τον Διαγόρα βρέθηκαν πριονισμένα τα δοκάρια και ο αγώνας αναβλήθηκε, όπως βόλευε και τις δύο ομάδες. Όλα καλά κι όλα ωραία, η αθλητική δικαιοσύνη με τον Βάλνερ έκανε παρέα.
Διανύουμε συνεπώς ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι, που δόξα τω Θεώ το χαίρονται ελεύθεροι και ωραίοι ο Θέμος Αναστασιάδης (ο οποίος γνωστοποίησε άλλωστε και εγγράφως στη Δικαιοσύνη ότι 11 με 31 Αυγούστου δεν ευκαιρεί αφού αυτός και οι δικηγόροι του θα κάνουν διακοπές) και ο Μιχάλης Χριστοφοράκος (που κι αυτός είχε διαμηνύσει πριν λίγο καιρό ότι δεν είναι δυνατόν να τρέχει κάθε τρεις και λίγο στον εισαγγελέα να καταθέτει).
Και είναι αυτό το μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι που η Κατερίνα Θάνου σπάει επιτέλους την σιωπή της, λέγοντας εκτός των άλλων ότι πήρε την πρόκριση για το Πεκίνο χρησιμοποιώντας μόνο το 60% των δυνατοτήτων της. Πράγματι, το χαμενο 40% αποτυπώνεται στο πρόσωπό της, το οποίο άρχισε να ξαναθυμίζει κάπως το πρόσωπο που είχε στις αρχές της καριέρας της.
Φαίνεται όμως ότι υπάρχει πάντοτε ένα ευρύτερο «κακό», μια ευρύτερη υποκρισία της εκάστοτε τάξης πραγμάτων, όπως π.χ. η διαφήμιση της ΔΟΕ σε στυλ «300», με τους αθλητές ως υπερανθρώπους που καλούνται να μας καταπλήξουν (με το 100% των δυνατοτήτων τους). Η ΔΟΕ φαίνεται πως πρόδωσε τη νομική συμφωνία με τη Θάνου προσπαθώντας να την εμποδίσει να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς, ενώ οι ΗΠΑ φαίνεται πως πρόδωσαν τη συμφωνία που ο Κάρατζιτς ισχυρίζεται ότι έκαναν μαζί του για να μην τον συλλάβουν. Η απάντηση στον ισχυρισμό του από τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ ήταν η κορυφαία ατάκα του μεγάλου φωτεινού καλοκαιριού μας: «Ποιον θα πιστέψετε; Έναν εγκληματία πολέμου ή την αμερικάνικη κυβέρνηση;».
Τίποτα ελπιδοφόρο δεν παίζει δηλαδή; Παίζει και παραπαίζει: μια καρδιά, ένα συκώτι, ένα πάγκρεας και δυο νεφρά, μεταμοσχευμένα και λυτρωτικά. Μέσα από την από την πιο ακραία κτηνωδία μπορεί να γεννηθεί η πιο βαθιά ανθρωπιά. Το αντίστροφο δεν μπορεί να γίνει. Παρά τα κατά καιρούς φαινόμενα η ανθρωπιά ήταν, είναι και θα είναι ισχυρότερη της κτηνωδίας.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)

Τα Βεγγαλικά του Καυκάσου

Δείχνει η τηλεόραση σκηνές από τη Νότια Οσετία και στο μάτι ενός ψύχραιμου θεατή το θέαμα από τα βεγγαλικά αυτά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα βεγγαλικά του Πεκίνου. Στην Γεωργία γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πρώτος αθλητής που μπήκε σήμερα στο στάδιο, οπότε τιμής ένεκεν η Γεωργία ήταν και η πρώτη που έσπασε την «ολυμπιακή εκεχειρία». Βλέποντας προχθές τον αγώνα της Τιφλίδας, εισέπραττες όλη αυτήν την αίσθηση μιας χώρας που ο χρόνος κύλησε ερήμην της, την αίσθηση επαρχιακής κωμόπολης μιας Τρίτης βράδυ, μέσα Οκτωβρίου. Και ποιά είναι πάλι η Νότια Οσετία; Γιατί δεν παρήλασε; Στο Λονδίνο το 12 να παρελάσει. Ή αν την θέλει ο Πούτιν να την πάρει. Ό,τι θέλει ο Πούτιν να το πάρει. Αν πάντως οι Ζανγιμούδες προετοιμάζονταν χρόνια για να τους κλέψουν την βεγγαλική παράσταση τα πτωχά γεωργιανά στρατά, αυτό από μόνο του είναι ένα αφοπλιστικό επιχείρημα για το θεαματικότατον του πολέμου σε σύγκριση με τις ξενερωτικές προσομοιώσεις της ειρήνης. Κι αν ο Ζακ Ρογκ δήλωσε ότι το νέφος του Πεκίνου είναι βασικά ομίχλη και δεν είναι βασικά νέφος, πάντα θα υπάρχει κάποιος βασιλικότερος του βασιλέως και συγκεκριμένα ο Αλέξης Κωστάλας, που σε άπταιστα οργουελιανά εξυμνεί από την ελληνική κρατική τηλεόραση την προσπάθεια που κάνουν οι Κινέζοι για την καταπολέμηση της μόλυνσης, το πράσινο που έχουν φυτέψει παντού και την πράσινη ολυμπιάδα των φιλικών προς το περιβάλλον βεγγαλικών. Ο πόλεμος είναι ειρήνη και το Πεκίνο είναι οικολογικός παράδεισος. Βασιλικότερος όμως όλων των βασιλέων είναι ο ένας και μοναδικός Κωνσταντίνος, ο Βασιλέας της Ελλάδος, της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και του ΑΝΤ1. Όταν οι κάμερες τον δείχνουν οι εκφωνητές μένουν άλαλοι. Ανάμεσά τους ο Αντώνης Κατσαρός. Την τελευταία φορά που είχε μείνει άλαλος ήταν στην Αθλητική Κυριακή την μέρα που είχε γίνει το συλλαλητήριο για να φύγει ο Τζίγκερ. Όταν ο ρεπόρτερ είχε αναφέρει κάτι σχετικό, ο Κατσαρός δεν σχολίασε τίποτα, όπως άλλωστε δεν είχε στείλει καθόλου κάμερες να καλύψουν το -προφανώς μη- γεγονός. Να λοιπόν που εν έτει 2008 ο Κωνσταντίνος ενώνεται επιτέλους με τον απλό λαό, όλοι το ίδιο είμαστε / λαός και παλατάκι, ισότιμα ανύπαρκτοι στα μάτια του Αντώνη του καθεστωτικού. Γλύξμπουργκ - Θρησκεία - Θύρα 13, η Ελλάδα θα γίνει και πάλι βασιλεία. Ευχαριστώ τέλος κι εγώ μαζί με τον άπορο Πύρρο Δήμα την Cosmote που τον έστειλε στο Πεκίνο και καταδικάζω κι εγώ μαζί με τον άσπιλο Πύρρο Δήμα το ντόπινγκ ως κλεψιά.

Styliting

Η μπλόγκερ της ιστορίας μας πήγε διακοπές. Θα μπορούσε να πάρει μαζί της λάπτοπ αλλά αποφάσισε να αντισταθεί. «Δεν είμαι τόσο αρρωστάκι», αποφάνθηκε. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι σε μεγάλο βαθμό έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Το να μπλογκάρεις αυγουστιάτικα στην Ελλάδα είναι σαν να πας να παίξεις μπάλα στην Τιφλίδα σε αχανές σοβιετικό στάδιο που θυμίζει ερειπωμένη διαστημική βάση: η σκηνή υπάρχει - οι θεατές όχι. Το χειροκρότημα είναι η τροφή του καλλιτέχνη και η αναγνωσιμότητα η τροφή του μπλόγκερ. Όταν όμως την δεύτερη μέρα των διακοπών εμφανίστηκαν τα στερητικά της, κατάλαβε ότι πεινούσε για κάτι διαφορετικό από αναγνωσιμότητα. Ήταν στην παραλία με το μαύρο ολόσωμο vintage μαγιό της και άρχισε να ξύνεται σε ολόκληρο το σώμα της και να κουλουριάζεται στην άμμο. Όχι μόνο υπέφερε, είχε γίνει και περίγελως. Έφυγε τρέχοντας. Στην κωλοεξοχή που ήταν δεν υπήρχε ίντερνετ καφέ, οπότε θα βολευόταν με ό,τι έβρισκε. Και αυτό που βρήκε την μετέτρεψε από μια απλή στυλίστρια της γραφής σε στυλίτη της γραφής.

Ανέβασε στο στύλο δυο ποστάκια σερί, ένα με το δεξί κι ένα με το αριστερό. Τώρα αισθάνεται πολύ καλύτερα.

Εκτός Εποχής

Μπορεί να δει κανείς με κατανόηση το γεγονός ότι από ένα σημείο και ύστερα η 17Ν δεν μπορούσε να συντονιστεί και να αναγνώσει την εποχή της. Είναι όμως τουλάχιστον θλιβερό να βλέπει επίσης ότι οι κεφαλές της δεν μπορούν ούτε καν να συντονιστούν και να αναγνώσουν τις τέσσερεις εποχές, με αποτέλεσμα να αλληλοσπαράσσονται λίγο πριν το Δεκαπενταύγουστο, οπότε περιμένετε να ασχοληθεί ποιός, ρε παιδιά; Ποιός; Τόσο κακό τάιμινγκ; Τόση έλλειψη συναίσθησης για το μουντ και τη ψυχοσύνθεση του λαού σας;

Εν πάση περιπτώσει η «Ελευθεροτυπία» από την πλευρά της απάντησε άμεσα στις κατηγορίες Κουφοντίνα επί γιωτοπουλισμώ, με παραπολιτικό το οποίο υπογράφει ως «Ε», καθώς αντί να διαψεύσει προτιμά να διατρανώσει υπερήφανα τον μεγάλο της έρωτα. Κρύβεται άλλωστε ο έρωτας; Δεν κρύβεται. Μόνο το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της «Ε» εξακολουθεί να κρύβεται πίσω από το επαναστατικό του δάκτυλο.

Καλά κατάλαβες αναγνώστη, το μπλογκ αυτό που δεν διστάζει να παίρνει ξεκάθαρη θέση στα ζέοντα διλήμματα των καιρών μας, το μπλογκ που πρόσφατα καταψήφισε Γεωργουσόπουλο υπερψηφίζοντας Λιγνάδη, τώρα καταψηφίζει Γιωτόπουλο υπερψηφίζοντας Κουφοντίνα.

Now the Swan it floated on the English river

Ah the Rose of High Romance it opened wide

A sun tanned woman yearned me through the summer

and the judges watched us from the other side

I told my mother "Mother I must leave you

Preserve my room but do not shed a tear

Should rumour of a shabby ending reach you

it was half my fault and half the atmosphere"

---

But the Rose I sickened with a scarlet fever

and the Swan I tempted with a sense of shame

She said at last I was her finest lover

and if she withered I would be to blame

---

The judges said you missed it by a fraction

rise up and brace your troops for the attack

Ah the dreamers ride against the men of action

Oh see the men of action falling back

---

But I lingered on her thighs a fatal moment

I kissed her lips as though I thirsted still

My falsity had stung me like a hornet

The poison sank and it paralysed my will

---

I could not move to warn all the younger soldiers

that they had been deserted from above

So on battlefields from here to Barcelona

I'm listed with the enemies of love

---

And long ago she said "I must be leaving,

Ah but keep my body here to lie upon

You can move it up and down and when I'm sleeping

Run some wire through that Rose and wind the Swan"

---

So daily I renew my idle duty

I touch her here and there -- I know my place

I kiss her open mouth and I praise her beauty

and people call me traitor to my face

Your perfect offering

Είμαι στον Λέοναρντ Κοέν. Και τον χειροκροτώ. Και συγκινούμαι. Και τα χειροκροτήματα πίσω και μπροστά μου, δεξιά και αριστερά μου, αισθάνομαι πως είναι εξίσου συγκινημένα, εξίσου γεμάτα θερμότητα κι ευγνωμοσύνη. Έτσι όπως είμαι στριμωγμένος τα χέρια μου είναι σχεδόν κολλημένα στα πλευρά μου και τα νιώθω σαν να ξεκινoύν κατευθείαν από την καρδιά μου προτού σηκωθούν στον αέρα και ενωθούν σε χειροκρότημα μετά από κάθε τραγούδι που τελειώνει.
Λέοναρντ, σε παρατηρώ στη σκηνή και σκέφτομαι ότι απ' αυτό το σώμα το ξερακιανό, απ' αυτό το σώμα το γυρτό, απ' αυτό το σώμα που καταλαμβάνει τόσο λίγο χώρο στη γη έχει ξεχυθεί δυσανάλογα τόσο πολύ πνεύμα, δυσανάλογα τόσο πολύ φως. Σε χειροκροτώ και σε χειροκροτώ. Είναι απειροελάχιστο το ξέρω, αλλά τι θα μπορούσα να κάνω που να αντιστοιχεί στα συναισθήματά μου; Τώρα από την καρδιά ξεκινούν αυτές εδώ οι λέξεις. Ανάξιό σου γραπτό χειροκρότημα, ανάξιός σου λυρισμός. Αλλά πώς θα μπορούσα να γράψω κάτι αντάξιό σου; Με έχεις στοιχειώσει, με έχεις αλώσει, σε κουβαλάω, σε φέρω μαζί μου διαρκώς. Αλλάζω απόψεις και συνήθειες, φόβους και ελπίδες, αλλάζω ζωή, έχω αλλάξει μέχρι και εαυτό, αλλά αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που σε λάτρεψε παραμένει δικό σου. Γίνεται ολοένα και βαθύτερα δικό σου.
Η συναυλία κοντεύει να τελειώσει. Αρχίζω να αγχώνομαι. Δεν θα πεις το «Famous Blue Raincoat»; Κάποιος το απαιτεί φωναχτά. Μετά ένας άλλος. Δεν είμαι κανείς από τους δύο. Αλλά είμαι και οι δυο τους, είμαι όσοι σε λάτρεψαν και έχουν πια πεθάνει, είμαι όσοι θα σε λατρέψουν και δεν έχουν ακόμη γεννηθεί οι προπάπποι τους. Είμαι όλοι όσοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να εκφράσουν επαρκώς πόσο μα πόσο πολύ σε αγαπούν.

(Bιντεάκια που έχουν ήδη ανέβει από ομοιοπαθείς: Who by fire, Hallelujah, Anthem, So long Marianne, Dance me to the end of love).

Ο εχθρός του καλού

Αισιοδοξία επικρατεί στην ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας, καθώς οι επιτελείς της εκτιμούν ότι κατά την εβδομάδα που διανύουμε δεν θα κλαπεί ούτε ένα περιπολικό. Η αισιοδοξία αυτή κάθε άλλο παρά έωλη μπορεί να χαρακτηρισθεί, αφού στηρίζεται στα επίσημα στατιστικά στοιχεία τα οποία καταδεικνύουν ότι από την αρχή του έτους περιπολικό κλέβεται κάθε δεύτερη εβδομάδα.

Επειδή όμως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, έχουν πέσει στο τραπέζι προτάσεις για περαιτέρω βελτίωση της επίδοσης (με επιθυμητό στόχο την κλοπή περιπολικού ανά τρεις εβδομάδες και ιδεατό ανά τέσσερεις), με έως τώρα επικρατέστερες τις ακόλουθες: 1) εισαγωγή ειδικού μαθήματος στις σχολές της ΕΛ.ΑΣ. με αντικείμενο «Πώς δεν θα σας κλέβουν το περιπολικό» 2) επάνδρωση των περιπολικών με δύο επιπλέον αστυνομικούς οι οποίοι θα έχουν μοναδική αποστολή την φύλαξη του αυτοκινήτου την ώρα που οι συνάδελφοί τους θα επιχειρούν και 3) αντικατάσταση των αυτοκινήτων με όνους.

Άμεσα πάντως αποφασίσθηκε και ήδη υλοποιείται η πρόταση για ομαδική ασφάλεια κλοπής, ωστόσο η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από το σύνολο των ασφαλιστικών εταιριών ως ασύμφορη, γεγονός που προσανατολίζει την ΕΛ.ΑΣ στο να ζητήσει προστασία των περιουσιακών της στοιχείων από τα κυκλώματα της νύχτας, έχοντας έτσι να ανησυχεί μόνο για τις κλοπές που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Καρδιά, συκώτι, πάγκρεας, νεφρά.

Καρδιά, συκώτι, πάγκρεας, νεφρά.

Μέσα από την κτηνωδία μπορεί να γεννηθεί ανθρωπιά,

ενώ μέσα από την ανθρωπιά δεν μπορεί να γεννηθεί κτηνωδία.

Μέσα από την κτηνωδία μπορεί να γεννηθεί ανθρωπιά,

ενώ μέσα από την ανθρωπιά δεν μπορεί να γεννηθεί κτηνωδία.

Μέσα από την κτηνωδία μπορεί να γεννηθεί ανθρωπιά,

ενώ μέσα από την ανθρωπιά δεν μπορεί να γεννηθεί κτηνωδία.

Ι want to believe

Πήγε δύο, πήγε και Αύγουστος, οπότε πάω κι εγώ για ύπνο, αναγνώστη.

Eπειδή μου αρέσουν τα δύσκολα θα με νανουρίσει η ερώτηση με την οποία ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ επιχείρησε να διαψεύσει τις αιτιάσεις του Κάρατζιτς ότι τα 'χαν κάνει πλακάκια ώστε να μη συλληφθεί:

«Ποιόν θα πιστέψετε;

'Εναν εγκληματία πολέμου

ή

την αμερικάνικη κυβέρνηση;».

Μπράβο Τροπικάνα

Στην παραλία Paradise, θα βρείτε το Tropicana Beach Bar, ένα μέρος όπου το κέφι, η διασκέδαση και η απόλαυση κυριαρχούν.

Ξεκινάμε από νωρίς το πρωί με καφέ, φυσικούς χυμούς και πρωινό.

Αργότερα με τα δροσιστικά και γευστικά cocktails του Tropicana και με φαγητό στο εστιατόριο.

Το απόγευμα με τα μοναδικά beach party του Tropicana με τον dj μας να επιλέγει τις καλύτερες τελευταίες ξένες επιτυχίες.

Το βράδυ την σπέσιαλ περιποίησή σας αναλαμβάνουν ο παρκαδόρος και ο πορτιέρης μας. Το πτυσσόμενο μεταλλικό γκλομπ του δεύτερου θα σας μείνει αξέχαστο.

Το επόμενο πρωί έχουμε νέες εκπλήξεις, αλλά φοβούμαστε όχι για σας. Εσείς είστε ήδη κλινικά νεκρός.