Η Ήττα

Όταν η πραγματικότητα συγκρούεται με τις ιδέες που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, όσο να 'ναι πονάει.

Το σκέφτηκα έτσι, το σκέφτηκα αλλιώς, αλλά προς το παρόν αποφασίζω να αφήσω τα σχόλια ανοιχτά και χωρίς μοντερέισον. Απλά θα σβήνω. Που κι αυτό είναι ήδη μια ήττα των ιδεών που είχα.

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι δεν χρειάζονται πολλοί, ότι ένας ή δύο είναι υπεραρκετοί και τον χώρο των σχολίων να ξεφτιλίσουν και τους πολλούς να ξενερώσουν.

Αποδεικνύεται επίσης ότι όταν σέβεσαι αυτόν τον ένα ή τους δύο, όταν σέβεσαι τη λόξα τους και τους επιτρέπεις να την ασκούν, εισπράττεις ως ανταπόδοση αντί για τήρηση κάποιων ορίων το πλήρες ξεχαρβάλωμα: όσο περισσότερο ελεύθερους τους αφήνεις τόσο περισσότερο λυσσάνε.

Οπότε γιατί εξακολουθώ να μην κλείνω τα σχόλια ή να μην τα υποβάλλω σε προληπτικό έλεγχο: δεν θα μιλήσω πια για ιδέες. Οι ιδέες ηττήθηκαν. Θα μιλήσω για απλό, ανόθευτο πείσμα. Έβαλα ένα στοίχημα ότι ο χώρος μπορεί να είναι 24 Χ 7 ελεύθερος για τον καθένα, ο οποίος την ώρα που θα θέλει να γράφει κάτι θα μπορεί να το βλέπει. Έβαλα ένα στοίχημα ότι δεν θα στερήσω την δυνατότητα αυτή από τους πολλούς για τον ένα ή τους δύο.

Το στοίχημα αυτό προφανώς το χάνω. Και μαζί του μπορεί να χάσω εσένα που δεν θα θες πια να μπεις στο μπλογκ.

Δίκο έχεις, δεν έχεις άδικο. Αλλά μπες μόνο στα ποστ και μην πατάς τα σχόλια. Ή μην μπεις καθόλου. Τι να πω, όλα τα γαμώτο για τα οποία το παλεύει κανείς έχουν τα τιμήματά τους και τις παράπλευρες απώλειες τους.

Όπως και να 'χει χάνω, χάνω από τον ένα ή τους δύο, επειδή δεν είμαι ικανός να τους διώξω.