Styliting

Η μπλόγκερ της ιστορίας μας πήγε διακοπές. Θα μπορούσε να πάρει μαζί της λάπτοπ αλλά αποφάσισε να αντισταθεί. «Δεν είμαι τόσο αρρωστάκι», αποφάνθηκε. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι σε μεγάλο βαθμό έκανε την ανάγκη φιλοτιμία. Το να μπλογκάρεις αυγουστιάτικα στην Ελλάδα είναι σαν να πας να παίξεις μπάλα στην Τιφλίδα σε αχανές σοβιετικό στάδιο που θυμίζει ερειπωμένη διαστημική βάση: η σκηνή υπάρχει - οι θεατές όχι. Το χειροκρότημα είναι η τροφή του καλλιτέχνη και η αναγνωσιμότητα η τροφή του μπλόγκερ. Όταν όμως την δεύτερη μέρα των διακοπών εμφανίστηκαν τα στερητικά της, κατάλαβε ότι πεινούσε για κάτι διαφορετικό από αναγνωσιμότητα. Ήταν στην παραλία με το μαύρο ολόσωμο vintage μαγιό της και άρχισε να ξύνεται σε ολόκληρο το σώμα της και να κουλουριάζεται στην άμμο. Όχι μόνο υπέφερε, είχε γίνει και περίγελως. Έφυγε τρέχοντας. Στην κωλοεξοχή που ήταν δεν υπήρχε ίντερνετ καφέ, οπότε θα βολευόταν με ό,τι έβρισκε. Και αυτό που βρήκε την μετέτρεψε από μια απλή στυλίστρια της γραφής σε στυλίτη της γραφής.

Ανέβασε στο στύλο δυο ποστάκια σερί, ένα με το δεξί κι ένα με το αριστερό. Τώρα αισθάνεται πολύ καλύτερα.