Η Γελένα ξεφεύγει απ' το Μάτριξ

Τα υπόλοιπα αγωνίσματα της μέρας έχουν τελειώσει. Μόνο εκείνη συνεχίζει. Επιλέγει τότε να κρυφτεί από τα στραμμένα επάνω της βλέμματα του πλανήτη. Κάθεται κάτω και κουκουλώνεται ολόκληρη με ένα άσπρο σεντόνι. Εκεί που οι κάμερες δεν μπορούν να την ακολουθήσουν. Εκεί που τα μάτια δεν μπορούν να την δουν. Λες και είναι κοριτσάκι και κρύβεται από τον κόσμο για να παίξει μόνο του. Λες και είναι υπερπρωταθλήτρια και ο κόσμος για αυτήν δεν υπάρχει, δεν υπάρχει οτιδήποτε άλλο παρά ο εαυτός της. Μια κουκκίδα ιδιωτικότητας πριν το μεγάλο άλμα. Και να μην τα καταφέρει τι έγινε; Είναι ήδη πρώτη, είναι ξανά νικήτρια, είναι ξανά ολυμπιονίκης. Γιατί ακριβώς διψάει; Ίσως γιατί έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να ανταγωνίζεται οποιαδήποτε άλλη, οπότε αν δεν τα καταφέρει τελικά δεν θα έχει κερδίσει. Εδώ και πολλά χρόνια η μόνη αντίπαλός της είναι η ίδια και όσες αθλητικές, τεχνικές ή ψυχολογικές ανεπάρκειές της την εμποδίζουν να υπερβεί το εκάστοτε ύψος - στόχο.

Το κουκούλωμα της Γελένα κάτω από το σεντόνι μας υπενθυμίζει ότι ο πρωταθλητής έχει μια ψυχολογική πλευρά απάτητη από εμάς τους φυσιολογικούς. Αν αρκούσε το ταλέντο, η τεχνική υπεροχή, η σκληρή δουλειά, η σωματοδομή, θα ήταν πιθανότατα και πάλι η πρώτη. Για να μετατραπείς όμως από μια ακόμα πρώτη σε Ισινμπάγεβα χρειάζεται και κάτι ποιοτικά διαφορετικό. Κάτι που θα σε κάνει να εξακολουθείς να τα δίνεις συνέχεια όλα, ενώ μπορείς να κερδίζεις τα πάντα και με ένα κλάσμα αυτών. Κάτι που θα σε κάνει να φέρνεις τον εαυτό σου στα δικά του όρια. Που κάθε φορά τα έχεις πάει και λίγο πιο πέρα.

Ακόμη πιο πέρα: πέντε μέτρα και πέντε εκατοστά. Στους Ολυμπιακούς της Κίνας που λατρεύει το οκτώ, η Ισινμπάγεβα με το εικοστό τέταρτο παγκόσμιο ρεκόρ στην καριέρα της αποτίει φόρο τιμής στο πέντε. Tην ώρα που η Γελένα τα έλεγε με την Γελένα κάτω από το σεντόνι, ο Λούης Τσάτουμας εξηγούσε στην ΕΡΤ πώς κατόρθωσε να ξανακάνει τρία άκυρα σε μεγάλη διοργάνωση. Και στα όσα έλεγε και στον τρόπο με τον οποίο τα έλεγε καταλάβαινες τους λόγους όχι μόνο των παλιών και των τωρινών, αλλά και των μελλοντικών του άκυρων αλμάτων. Νά λοιπόν ένας χώρος έξω από την ντόπα. Ποτέ δεν οφείλονται όλα στη ντόπα. Πάντα θα υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι που θα συμβαίνει κάτω απ' το λευκό σεντόνι ερήμην μας (ερήμην των ματιών μας και ερήμην της ικανότητας μας να το κατανοήσουμε πλήρως): η πνευματική προετοιμασία ενός κατορθώματος.

Και την συγκεκριμένη προετοιμασία την είδα από σπόντα. Γιατί δεν έχω πια καούρα να δω στίβο, αφού το αθλητικό κατορθώμα έχει δηλητηριαστεί στον πυρήνα του. Tρέχει ο άλλος 9,69, με συμπεριφορά τσιριτίρι τσιριτρό στα τελευταία μέτρα. Πες μου φίλε, τι θες να κάνω; Να σε θαυμάσω, να γελάσω ή να σιχαθώ; Είσαι θαύμα της φύσης, τέρας της χημείας ή και τα δυο;

Σε μια κλασική σκηνή του «Μάτριξ» ο Μορφέας λέει στο Νίο ότι έχει να επιλέξει ανάμεσα στο μπλε και στο κόκκινο χαπάκι. Με το μπλε θα ξαναγυρίσει στην πίστη του ότι ο κόσμος του Μάτριξ είναι ο αληθινός, με το κόκκινο θα εξακολουθήσει να έχει συνείδηση ότι το Μάτριξ είναι ψευδαίσθηση. Δώστε μου το μπλε χαπάκι. Και αν τυχόν καταστρέψετε το αναβολικοκρατούμενο Μάτριξ του αθλητισμού, ξυπνήστέ με. Αν όχι αφήστε με να κοιμάμαι, βγάλτε με από το δηλητήριο της αμφιβολίας, βγάλτε με από εκεί που ο πρώτος είναι ο υποπτότερος όλων.

Αν πάλι μου δώσετε το κόκκινο χαπάκι, θα έχω για παρηγοριά δυο ακλόνητες βεβαιότητες: αφενός ότι ο Σγουρός, ο Σεβαστής και ο Κυριακού είναι ένα εκατομμύριο σκαλοπάτια πιο κάτω στου κακού τη σκάλα από τη Χαλκιά, τον Παναγιωτόπουλο και τον Τζέκο και αφετέρου ότι ο αθλητισμός διασώζει πάντα ένα χώρο ολόδικό του, ένα χώρο άθικτο, ένα χώρο όπου μαζί με την Γελένα κουκουλώνεται για να αυτοσυγκεντρωθεί και πετυχαίνει εκεί τη μερική του κάθαρση από τα κουκουλώματα του διπόλου ντόπινγκ - αντιντόπινγκ.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)