Ο Έκτωρ και η φίλη του
Ο Έκτωρ και η φίλη του έχασαν την πτήση τους για τρία λεπτά. Και αφού η πτήση τους ελάχιστα λεπτά αργότερα οδήγησε εκατόν πενήντα τρεις ανθρώπους στο θάνατο, ο Έκτωρ και η φίλη του θα μείνουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους με την απορία: γιατί άραγε σώθηκαν; Να σημαίνει κάτι αυτό; Ο Έκτωρ και η φίλη του θα παίζουν και θα ξαναπαίζουν στο μυαλό τους τους λόγους της καθυστέρησής τους. Ο Έκτωρ και η φίλη του που πιθανότατα ποτέ δεν αναρωτήθηκαν πόσο συμπτωματικό είναι το γεγονός ότι γεννήθηκαν, αναρωτιούνται τώρα αν πρέπει να ονομάσουν σύμπτωση ή μοίρα το γεγονός ότι δεν σκοτώθηκαν.
Λες και δεν θα πεθάνουν κάποια στιγμή αργότερα.
Ο Έκτωρ και η φίλη του θα είχαν σωθεί σαν «από θαύμα», αν δεν πέθαιναν τόσο πετώντας με την «Spanair» στις 20.8.08, όσο και από καρκίνο στις 11.11.54 ή από βαθύ γήρας στις 3.5.73.
Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, τίποτα περισσότερο εκπληκτικό δεν συνέβη στον Έκτορα και τη φίλη του την μέρα της πτήσης από την μέρα της σύλληψής τους.
Τίποτε μη αναστρέψιμο δεν συνέβη στον Έκτορα και τη φίλη του στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης.
Τίποτε μη αναστρέψιμο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στον Έκτορα και τη φίλη του στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης.
Το μη αναστρέψιμο τους και το εκ του μηδενός τους συνέβη πολύ νωρίτερα.
Είμαι στην μέση του τελευταίου βιβλίου του Γιάλομ, που αμπελοψυχαναλύει τον φόβο του θανάτου.
Γιατί κανείς δεν φοβάται τον φόβο της γέννησής του;
posted by Old Boy @ 1:10 π.μ.
39 comments
39 Comments:
Ελα μου ντε! Μάλλον γιατί την τρομάρα την διαλύει το πρώτο (γοερότατο) κλαμματάκι.
..ποιο βλιβλίο;
Γιατί είναι κάτι που, όταν συμβεί, δεν ξεσυμβαίνει, παρά μόνο από το θάνατο σου. Με αυτή την έννοια ο φόβος της γέννησης γεννάει, μαζί με τη συνείδηση, τον φόβο του θανάτου. Το αναπόφευκτο ή το τετελεσμένο, δεν το φοβάσαι πλέον. Φοβάσαι μόνο αυτό το οποίο νομίζεις ότι μπορείς να επηρεάσεις και να αλλάξεις. Αν συνειδητοποιήσεις την συμπτωματικότητα της ύπαρξης σου καθώς και την μικρότητα σου μέσα στο σύμπαν και την απειροελάχιστη δυνατότητα σου να επηρεάσεις τα συμβαίνοντα, είτε ηρεμείς, είτε τρελλαίνεσαι.
Ευχαριστώ για το ποστ σου.
Γιατί η γέννησή μας είναι στο παρελθόν. Μέχρι να καταλάβουμε ότι έπρεπε να είχαμε φοβηθεί, έχουμε μεγαλώσει τόσο που πλέον φοβόμαστε μην πεθάνουμε.
τι σύφτωσις!
είμαι στον ελευθερουδάκη και κυτάω το ίδιο βιβλίο του γιάλομ που το πήρα για ξεφύλισμα(η αγαπημένη μου ασχολία στο πιο αγαπημένο μέρος στην αθήνα).αρχίζουν οι διακοπές μου γιού σή
γουέλ φαίνεται πως πιστεύεις πως η ζωή είναι ένα ανέκδοτο που διηγείται ένας ηλίθιος ή κάτι τέτοιο ολδ μπόι
γουελ εγώ αντίθετα από τον γιάλομ πιστεύω σε κάτι πέρα απ το θάνατο, είμαι θρήσκος με τον τρόπο μου, και θεωρώ ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ότι κάποια ανώτερη διάνοια παίζει το παιχνίδι, ότι υπάρχει κάποιο μαστερπλαν που λένε και οι οέισις
δεν έχω ιδεά ποιό
το άλλο βιβλίο που πήρα για ξεφύλισμα λέει πως πάμε για ανόδο της θερμοκρασίας του πλανήτη από 1 ως 6 βαθμούς(κάποιος μαρκ λίνας το χει γράψει και δεν συνιστώ να το πάρει κανείς, μόνο να ρθει να το ξεφυλίσει κανείς κάνει)και θα μας πάρει ο διάολος σαν είδος γιατί οι επιπτώσεις θα είναι τρομακτικόσυγκλονιστικές
έχει αυτό κάποιο νόημα στο γενικότερο πλάνο του θεού ή του σύμπαντος ή του ανώτερου όντος?
πιστεύω ότι έχει
σύμφωνα με τον γιαλόμ απλά φοβάμαι το θάνατο και αυτές οι πεποιθήσεις είναι σα ζώνες ασφαλείας απέναντι στη συνείδηση του αναπόφευκτου
μπορεί-ποιός είμαι εγώ να αμφισβητήσω τον μεγάλο σοφό ψυχοθεραπευτή?
αλλά νομίζω ότι ο εκτωρ και η φίλη του έχουν μια καταπληκτική ευκαιρία να ζήσουν μια καταπληκτική ζωή φρομ νάου όν μιας και αν μπορέσουν να κρατήσουν την αίσθησηγνώση ότι ζουν από σπόντα, αυτό μπορεί να κάνει την κάθε στιγμή τους από δω και πέρα πολύ πολύ έντονη έστω κι αν είναι η στιγμή που πλένουν τα δόντια του ς το πρωί.αν κρατήσουν την αίσθησηγνώση ότι τους δόθηκε κάτι σαν τον αριθμό του κερδίζοντος λαχείου την τελευταία στιγμή μπορεί να ζήσουν μια ζωή με νόημα, παναπεί με ευγνωμοσύνη
κάτι που οι περισότεροι το ξεχνάμε ανελέητα και ασταμάτητα, αυτό του να θυμόμαστε να νιώθουμε να ζούμε με ευγνωμοσύνη
(θα πέσει πολύ φιλοσοφοσχόλιο σ αυτό το πόστ το νιώθω)
α να και τα κλισε(πόση αλήθεια υπάρχει στα κλισέ?) στιχάκια των οέισις απ το μάστερπλαν:
Take the time to make some sense
Of what you want to say
And cast your words away upon the waves
Bring them back with Acquiesce
On a ship of hope today
And as they fall upon the shore
Tell them not to fear no more
Say it loud and sing it proud
And they...
Will dance if they want to dance
Please brother take a chance
You know they're gonna go
Which way they wanna go
All we know is that we don't know
What is gonna be
Please brother let it be
Life on the other hand won't let you understand
Why we're all part of the masterplan
I'm not saying right is wrong
It's up to us to make
The best of all things that come our way
And all the things that came have past
The answer's in the looking glass
There's four and twenty million doors
Down life's endless corridor
Say it loud and sing it proud
And they...
Will dance if they want to dance
Please brother take a chance
You know they're gonna go
Which way they wanna go
All we know is that we don't know
What is gonna be
Please brother let it be
Life on the other hand won't let you understand
Why we're all part of the masterplan
δεν θέλω να πεθάνω, ούτε όμως να ξαναγεννηθώ:)
Είχα βρεθεί κάποια στιγμή σε μια πτήση της Ολυμπιακής με ναυλωμένο αεροσκάφος της Air Madrid και πραγματικά ήταν η πιο άθλια πτήση που έχω κάνει στη ζωή μου. Τρελές αναταράξεις στην απογείωση, το ένα φτερό να στάζει περίεργα, τριξίματα, θόρυβοι και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Η φίλη που συνταξιδεύαμε έπαθε κρίση πανικού (ουδέν πρωτότυπον, πάντα το παθαίνει όπως δήλωσε, αλλά τη νυχιά της στο χέρι μου ακόμα τη θυμάμαι) και οι περισσότεροι ήταν τρομοκρατημένοι και γαντζωμένοι στα καθίσματα.
Δεν φοβήθηκα καθόλου, ειλικρινά. Σκεφτόμουν, γελοιωδώς, ότι αν το αεροπλάνο έπεφτε, θα ήμουν από τους λίγους, στατιστικά, ανθρώπους, που έχουν την τύχη να ζήσουν κάτι τέτοιο. Όχι ότι ξέρω πώς είναι να πηγαίνεις από ανακοπή, αλλά, όσο να πεις, πολύ κοινότοπο...
Ο θάνατος, σχήμα οξύμωρον, είναι η τελευταία εμπειρία που θα έχουμε σε αυτήν τη ζωή. Το να φοβηθείς, είναι απλώς σπατάλη. Εκτός αν είσαι απωανατολίτης και πιστεύεις ότι θα το ξαναζήσεις. Αλλά τότε, τι φοβάσαι?
Υ.Γ. Μάλλον είμαι εκτός θέματος, αγαπητέ Old Boy. Άλλο ρώτησες...
ενφαντ ρατέ(τι θα πει αυτό?)
1)τέλειο να μη φοβάσαι.κι εγώ χέζομαι με τις αναταράξεις στην απογείωση,(ξέροντας ότι "το αερόπλανο δοκιμάζεται στην απογείωση και ο πιλότος στην προσγείωση", μ άλλα λόγια άμα βγάλει την απογείωση το ερπλανάκι καθαρίσαμε)σα τη φιλη σου με τα μάντισον και σε ζηλεύω
2)δεν είσαι εκτός θέματος.το θέμα είναι πλατύ
enfant raté
δεν ειναι μονο οτι θα πας, αλλα και -πώς- θα πας...
το πως με τρομαζει περισσοτερο, λεγανε οι αρχαιοι σοφοι 'περιμενε να δεις πως θα πεθανει καποιος για να τον πεις ευτυχισμενο'
οταν φοβαμαι σε ωρα πτησης σκεφτομαι οτι αν συμβει τιποτε μοιραιο, θα 'τελειωνουμε σχετικα γρηγορα' σε αντιθεση με μακροχρονια ανιατη αρρωστια ας πουμε, οποτε λεω στον εαυτο μου οτι κατα καπιον πολυ σινιστερ τροπο, ειμαι 'τυχερη' (oh so lucky!!!)
Ροδιά, «Στον κήπο του Επίκουρου» λέγεται.
«α να και τα κλισε(πόση αλήθεια υπάρχει στα κλισέ?)»
Mosaic, να ένας διάλογος από τον «Γυμνό» του Μάικ Λι :)
Brian: Waste not, want not.
Johnny: And other clichés.
Brian: But a cliché is full of truth, otherwise it wouldn't be a cliché.
Johnny: Which is in itself a cliché.
«γουέλ φαίνεται πως πιστεύεις πως η ζωή είναι ένα ανέκδοτο που διηγείται ένας ηλίθιος ή κάτι τέτοιο ολδ μπόι»
Μπα, δεν ξέρω τι πιστεύω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι έχω αλλάξει δυο τρεις φορές θεωρήσεις της όλης κατάστασης.
Ας πούμε ότι σε αυτή τη φάση πιστεύω ότι η ζωή δεν είναι από μόνη της τίποτα, ότι είναι μια ιστορία που εξελίσσεται μπροστά μας και από εκεί και πέρα το πάνω χέρι παίρνει το βλέμμα μας, ο τρόπος που εμείς θα επιλέξουμε να την ερμηνεύσουμε και νοηματοδοτήσουμε, η δικιά μας απόφανση αν είναι ανέκδοτο, τραγωδία, μυθιστόρημα, ποίημα, λίγο απ' όλα, περισσότερο κάτι από κάτι άλλο κλπ
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Φοβάμαι κάτι που θα γίνει (κάποια αρρώστια, κάποιον τραυματισμό, τον θάνατό μου). Μπορώ να φοβάμαι κάτι που έχει γίνει (κάποια αρρώστια, κάποιον τραυματισμό, τη γέννησή μου);
Εμάι μίσινγκ σαμθίνγκ;
btw, θυμαμαι συνεντευξη του Γιαλομ στη Μπήλιω Τσουκαλά, οπου ελεγε οτι εντυπωσιακα μπεστ σελερ εχουν γινει τα βιβλια του σε 2 χωρες: Αργεντινή και Ελλάδα
αναφερθηκε (παιρνοντας ενα περιεργο χαμογελαστο υφος ως τα αυτια) σε σοσιολογικές συνισταμενες που ειναι πιθανον ιδιες σε αυτες τις 2 χωρες, οταν η Τσουκαλά τον ρωτησε 'why you think it is so?''
επισης, αν θυμαμαι καλα, αναφερθηκε και στο ρολο των μηντια σε αυτες τις δυο χωρες, οτι ΙΣΩΣ τον προωθουν περισσοτερο αποτι σε αλλες χωρες (οπως Β.Αμερικη οπως ειπε), ΙΣΩΣ λογω του οτι δεν υπαρχουν πολλοι εγχωριοι Γιαλλομ να καλυψουν αυτη τη ζητηση για αυτογνωσια
και εκει που ανελυε αργεντινους και ελληνες αναγνωστες μαζι σε ενα τσουβαλι η Τσουκαλά άλλαξε (ή εστρεψε μαλλον) τη συζητηση σε αλλο θεμα που φανηκε να μην ενθουσιαζει και τοσο τον γιατρό
η μπήλιω a.froh έχει υγιείς πεποιθήσεις
ως ο μικρός φασίστας χάμω εδώ
μία πεποίθηση της μπήλιως είναι η χουντική αντίληψη περί πολιτισμού ότι η τέχνη καλό πράμα είναι άρα θα πρέπει να προωθηθεί
με το δημοσιογραφικό αζημίωτο -
είναι αυτοί οι βολεμένοι ας πούμε σε κάθε χώρα που βρίσκουν θέση στους μεγάλους οργανισμούς και μας πωλούνε την εξυπηρέτηση και τη φασιστική προπαγάνδα.
η μπήλιω μισεί τις τέχνες. ο μικρός φασίστας εδώ μισεί την ελευθερία και το γραπτό επεξηγηματικό λόγο. και οι δύο μισούν την επικοινωνία.
το πρόβλημά του σε τούτο το θέμα είναι το πρόβλημα κάθ' αγράμματου: το όνομα του συγγραφέα.
Η υποψία πως ο φαλάκρας της φωτογραφίας είναι ο Τζόλε, με απέτρεψε από την εμβριθή ανάγνωση του κειμένου σου.
Στα γρήγορα τρέχοντάς το, λέω - επηρασμένος από τον απεχθή καράφλα -, μήπως ήθελες να πεις πως το πέναλτι σφυρίζεται την ώρα της γέννησης και εκτελείται την ώρα του θανάτου;
Γιατί κανείς δεν φοβάται τον φόβο της γέννησής του;
Γιατί το νήπιο, μέχρι κάποια ηλικία, πριν να μπει στο στάδιο της εκλογίκευσης, βιώνει τη σχέση με τον Δημιουργό του κι αισθάνεται χαρά και ασφάλεια από αυτή την (επι)κοινωνία αγάπης.
Αργότερα θολώνει το όργανο που στην Ορθόδοξη παράδοση ονομάζεται νους, αυτή η έκτη αίσθηση με την οποία ο καθαρός βλέπει τα πέραν της αμεσότητας, χάνει ο άνθρωπος την αγάπη κι αρχίζει να φοβάται. Γιατί φόβος υπάρχει όπου δεν υπάρχει αγάπη.
Φυσικά, γι' όσα έγραψα οι αποδείξεις ανακαλύπτονται προσωπικά (μέσα μας) και εμπειρικά, και δεν χωρούν επιχειρήματα.
"Λόγω παλαίει πας λόγος. Βίω δε τις;"
Νομίζω ότι είναι σχετικά αποδεκτό (τουλάχιστον στην ψυχαναλυτική σχολή) ότι το συναίσθημα του φόβου είναι απότοκος της τρομακτικής εμπειρίας της καθόδου στο φώς, της αποκοπής από την απόλυτη ευτυχία της ταύτισης με τη μητέρα. Ο φόβος γεννιέται κατά τη γέννηση (όπως όλα). Τώρα για τον φόβο του φόβου της γέννησης θα σας γελάσω.
@antonis
journalist is no fun (and other no's),gotta be an opinionist...:)
«Η υποψία πως ο φαλάκρας της φωτογραφίας είναι ο Τζόλε, με απέτρεψε από την εμβριθή ανάγνωση του κειμένου σου».
Πράγματι και μένα μου τον θύμισε αλλά είναι ο Έκτωρ και η φίλη του.
«Στα γρήγορα τρέχοντάς το, λέω - επηρασμένος από τον απεχθή καράφλα -, μήπως ήθελες να πεις πως το πέναλτι σφυρίζεται την ώρα της γέννησης και εκτελείται την ώρα του θανάτου;»
Ναι, κάτι τέτοιο.
Όχι ότι δεν το χω ξαναπεί δηλαδή :)
http://old-boy.blogspot.com/2006/09/catch-56.html
http://old-boy.blogspot.com/2007/12/blog-post_28.html
«Φοβάμαι κάτι που θα γίνει (κάποια αρρώστια, κάποιον τραυματισμό, τον θάνατό μου). Μπορώ να φοβάμαι κάτι που έχει γίνει (κάποια αρρώστια, κάποιον τραυματισμό, τη γέννησή μου);
Εμάι μίσινγκ σαμθίνγκ;»
Όχι, αλλά από την άλλη είναι κάπως ετεροβαρές όλες μας οι μεταφυσικές ανησυχίες, φόβοι και άγχη να αναφέρονται αποκλειστικά και μόνο στο μετά το θάνατο και όχι αντίστοιχα στο πριν τη γέννηση, λες και ζούσαμε ανέκαθεν ή λες και έχουμε λυμένα τα μυστήρια της ύπαρξης πριν τη γέννηση και μας απομένουν μόνο τα μετά τον θάνατο.
Σχετικά έχω ξαναγράψει εδώ:
http://old-boy.blogspot.com/2007/07/blog-post_15.html
«το πρόβλημά του σε τούτο το θέμα είναι το πρόβλημα κάθ' αγράμματου: το όνομα του συγγραφέα».
Αυτό ισχύει μόνο για μένα άραγε ή μήπως και για σένα;
Όλη αυτή η εμμονοληψία με μένα είναι απότοκη του μικροφασιστικού περιεχομένου των ποστ μου ή του γεγονότος ότι τα γράφω εγώ και ακόμα δεν με έχει εγκαταλείψει και ο τελευταίος αναγνώστης;
Αν το μικροφασιστικό μου κήρυγμα γινόταν στο κενό θα σε ενοχλούσε;
Αν αυτά που διάβαζες εδώ τα διάβαζες τυχαία κάπου αλλού θα σε ενοχλούσαν;
Γιατί κανείς δεν φοβάται τον φόβο της γέννησής του;
Mallon, "giati den gnorisa akoma kanenan poy na fovatai ton fovo tis gennisis tou?"
Ego gnorizo tetoion anthropo. Mporo na po pos einai fovos poly ypoulos, opos kai oloi oi perissoteroi fovoi fovon. Aytos syggekrimena, vgazei -ap' oti katalava- se plithos erotimaton tou stil:"giati fovamai ton fovo tis gennisis?", "Mipos telika den fovamai tin gennisi, alla mono ton fovo aytoy tou fovou?.. omos tote aytomata aytos o deyteros fovos akyronetai afou den yparxei o fovos pou fovamai..", Ki an aytoi oi dyo fovoi taytizontai?", "Einai kanlytera na fovamai tin gennisi, ton fovo tis gennisis i ton thanato?...I isos ton fovo tou thanatou...", "Giati fovamai toso omofra pragmata opos i gennisi, pou apo pano mou dimiourgoun ki allous fovous?" -kai i didimi aderfi tis erotisis aytis- "Giati na fovamai pragmata piso mou anti na koitao mprosta?"...ktl .
Me liga logia, i erotisi sou, einai lanthasmeni...to "κανείς" einai poly apolyto
:)
Γεννιόμαστε με πόνο, πεθαίνουμε με πόνο. Ζούμε τάχα μαθαίνοντας πώς να πονάμε, αφουγκραζόμενοι τις μεταμορφώσεις του.
Ας είναι να συμβαίνει πριν & έπειτα κάτι, να μας μαθαίνει τι εστί να ζεις. Κι ας είναι να πονάμε ξανά τόσο αφηρημένοι.
Διάβασα μόνο τα δάκρυα του Νίτσε από τον Γιάλομ, και παρόλο που αφορούσε ένα τόσο σημαντικό κι ενδιαφέρον πνεύμα
στην ιστορία της φιλοσοφίας, ως μυθιστόρημα που είναι, έκανα αρκετό καιρό να το τελειώσω.
Ήταν επίσης αρκετό να βεβαιωθώ πως δεν μου αρέσουν οι "μίξεις" στα είδη συγγραφής.
Χαίρομαι πολύ όποτε διαπιστώνω ιστολόγους οι οποίοι δεν κάνουν διάκριση netizen-citizen όσον αφορά την ταυτότητά τους,
το ποιοί είναι όποτε παρίστανται, ανεξαρτήτως κατάστασης, προσωπικής, οικογενειακής, επαγγελματικής.
Άλλωστε, ποιός εαυτός, ποιός συγγενής, ποιός φίλος, ποιός έρωτας, ποιός συνεργάτης σε αποδέχεται φοβισμένο
όποτε κρύβεσαι ανώνυμα στο διαδίκτυο; Εκτός διαδικτύου, παρίστασαι κοινωνικά ανώνυμος, δίχως καταχώρηση;
Ποιανού στοιχεία δηλώνεις στο σχολείο, στην τράπεζα, στην εφορία, στην εργασία σου, σε delivery, σε όσους σε γνωρίζουν, κ.λπ.;
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι & οι ελεύθεροι επαγγελματίες παρίστανται στο διαδίκτυο ως μασκαράδες φοβούμενοι απόλυση
& φοβέρα από τα αφεντικά; Φοράνε μάσκες, κάλτσες στο πρόσωπο & πλαστογραφούν τον εαυτό τους εκτός διαδικτύου;
Δε συμφωνώ με τους notwist, "let's pretend the real", ούτε με την πρωτοπορία, ούτε με την εσκεμμένη προσπάθεια της
απομίμησης συμπτώσεων, της εκ των υστέρων στο κείμενο εύρεσης αναφορών, αντί της εξ αρχής μοιρασιάς, κοινοποίησης αυτών.
Democracy of interactivity when accessing all forms of information is meant to be common sense,
while communication warfare is useless due to lack of proof. Last thought came up in english.
«...είναι κάπως ετεροβαρές όλες μας οι μεταφυσικές ανησυχίες, φόβοι και άγχη να αναφέρονται αποκλειστικά και μόνο στο μετά το θάνατο και όχι αντίστοιχα στο πριν τη γέννηση, λες και ζούσαμε ανέκαθεν ή λες και έχουμε λυμένα τα μυστήρια της ύπαρξης πριν τη γέννηση και μας απομένουν μόνο τα μετά τον θάνατο.»
Εντάξει, δεν κατάλαβα ότι μιλώντας για τον φόβο του θανάτου αναφερόσουν στο τι γίνεται μετά. Και αυτό επειδή δεν έχω αισθανθεί ποτέ αυτόν τον φόβο. Ο θάνατος για μένα είναι το τέλος, όχι η αρχή για κάτι άλλο.
Αν η ζωη ξεκιναει απο τη στιγμη της συλληψης,η στιγμη της γεννησης δεν ειναι το σημειο μηδεν,ειναι απλα η διαδικασια της μεταβασης απο τη φαση εμβρυο στη φαση νεογνο.Το κλαμα, ειναι η πρωτη αντιδραση του νεογεννητου στο σοκ του τοκετου...
απο εκει αρχιζουν οι μικροι ασημαντοι φοβοι απεναντι σε καθε νεα κατασταση που καλειται να αντιμετωπισει για πρωτη φορα,ειτε ειναι τα πρωτα βηματα,πρωτη μερα στο σχολειοκλπ.
μου φαινεται οτι ο φοβος δεν ειναι το προβλημα, οι φοβιες ειναι....
Για να μη το τραβηξω και πολυ,φοβομαστε για τις συνεπειες των πραξεων μας,των επιλογων μας...
Οποτε,με βεβαιοτητα μπορω να πω πως ποτε μου δεν φοβηθηκα το φοβο της γεννησης μου ,αλλα φοβηθηκα πολυ το φοβο του να γεννησω......
Αποφαση πηρα,αλλα παντα θα φοβαμαι ακομα και να αναρωτηθω αν ηταν η σωστη....
και για να ..ευθυμησουμε λιγακι σημερα ανακαλυψα τον Μπουρνωντα,παραλια με ρηχα νερα οπου μονο με γονο σαρδελλας μπορει να συν-κολυμπησεις.Σκυλοψαρα,καρχαριες κι οτι αλλο κρυβεστεδυο μετρα βαθυτερα απο εκει που κολυμπουσα εγω σας την εσκασαααα!!
αρρωστακι, κι απο σημερα γραφω με μικρα γιατι καπου διαβασα οτι ειναι αγενεια και μπορει να παρεξηγηθει το υφος μου ,τελος παντων οτι ειναι σα να φωναζω,να απαιτω,α πα πα δεν ηταν στις προθεσεις μου!!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΟΧΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ,ΕΧΩ ΦΟΒΙΑ,ΜΗ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΠΕΣΩ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΚΡΥΦΟΑΔΕΡΦΗ
ο.β. ζητω συγνωμη....
με το που έβλεπον μυνημα στα Κεφαλαια, ήξευρον αστραπιαίως οτι εγραψε αυτόν αρρωστάκι:)
τώρα, μία απο τα ίδια...ομοιογένεια
annaf
Γιατί ίσως η ζωή ως σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα είναι μάλλον αναπόφευκτη και την έχουμε ήδη πάθει την στιγμή που συλλογιζόμαστε. Ενώ ο θάνατος, ως αλαζόνες, μας μοιάζει αποφευκτός..
Άσχετο αλλά και σχετικό. Σε κάθε (σχεδόν) αεροπλάνο που πέφτει υπάρχουν άνθρωποι που μόλις το έχασαν, όπως υπάρχουν και πολλοί που έβγαλαν τελικά άλλο εισιτήριο και άλλοι που μόλις το πρόλαβαν. Γιατί να ακούμε κάθε φορά την ιστορία τους; Μπορεί για αυτούς να είναι η συμπτωσάρα του αιώνα αλλά για το γεγονός (σε μία πτήση κάποιος χάνει το αεροπλάνο) η πιθανότητα είναι πολύ μεγάλη, δηλαδή τίποτα αξιοπερίεργο.
Είναι ενδιαφέρον το πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να επεξεργαστεί σωστά τις πιθανότητες. Γι αυτό και βγαίνουν οι ιστορίες για τύχη, γραφτό, μοίρα, πεπρωμένο και τα λοιπά.
Αφήνω κατά μέρος τα υπαρξιακά ερωτήματα με τη μορφή δικανικού λόγου, και σε συγχαίρω για το εύστοχο ρήμα που επεφύλαξες στον τσάρλαταν Γιάλομ: αμπελοψυχαναλύει.
(Πάντως είναι οι μεταφράσεις των βιβλίων του στα ελληνικά μούρλια. Δυστυχώς).
E, όχι και τσάρλαταν.
200man, δίκιο έχεις, αλλά υπάρχει και ο αντίλογος: «In the New York Herald, November 26, year 1911, there is an account of the hanging of three men. They died for the murder of Sir Edmund William Godfrey; Husband, Father, Pharmacist and all around gentle-man resident of: Greenberry Hill, London. He was murdered by three vagrants whose motive was simple robbery. They were identified as: Joseph Green, Stanley Berry, and Daniel Hill. Green, Berry, Hill. And I Would Like To Think This was Only A Matter Of Chance. As reported in the Reno Gazette, June of 1983 there is the story of a fire, the water that it took to contain the fire, and a scuba diver named Delmer Darion. Employee of the Peppermill Hotel and Casino, Reno, Nevada. Engaged as a blackjack dealer. Well liked and well regarded as a physical, recreational and sporting sort, Delmer's true passion was for the lake. As reported by the coroner, Delmer died of a heart attack somewhere between the lake and the tree. A most curious side note is the suicide the next day of Craig Hansen. Volunteer firefighter, estranged father of four and a poor tendency to drink. Mr. Hansen was the pilot of the plane that quite accidentally lifted Delmer Darion out of the water. Added to this, Mr. Hansen's tortured life met before with Delmer Darion just two nights previous. The weight of the guilt and the measure of coincidence so large, Craig Hansen took his life. And I Am Trying To Think This Was All Only A Matter Of Chance. The tale told at a 1961 awards dinner for the American Association Of Forensic Science by Dr. Donald Harper, president of the association, began with a simple suicide attempt. Seventeen-year-old Sydney Barringer. In the city of Los Angeles on March 23, 1958. The coroner ruled that the unsuccessful suicide had suddenly become a successful homicide. To explain: The suicide was confirmed by a note, left in the breast pocket of Sydney Barringer. At the same time young Sydney stood on the ledge of this nine-story building, an argument swelled three stories below. The neighbors heard, as they usually did, the arguing of the tenants and it was not uncommon for them to threaten each other with a shotgun, or one of the many handguns kept in the house. And when the shotgun accidentaly went off, Sydney just happend to pass. Added to this, the two tenants turned out to be: Faye and Arthur Barringer. Sydney's mother and Sydney's father. When confronted with the charge, which took some figuring out for the officers on the scene of the crime, Faye Barringer swore that she did not know that the gun was loaded. A young boy who lived in the building, sometimes a visitor and friend to Sydney Barringer, said that he had seen, six days prior, the loading of the shotgun. It seems that the arguing and the fighting and all of the violence was far too much for Sydney Barringer, and knowing his mother and father's tendency to fight, he decided to do something. Sydney Barringer jumps from the ninth floor rooftop. His parents argue three stories below. Her accidental shotgun blast hits Sydney in the stomach as he passes the arguing sixth-floor window. He is killed instantly but continues to fall, only to find, three stories below, a safety net installed three days prior for a set of window washers that would have broken his fall and saved his life if not for the hole in his stomach. So Faye Barringer was charged with the murder of her son, and Sydney Barringer noted as an accomplice in his own death. And it is in the humble opinion of this narrator that this is not just "Something That Happened." This cannot be "One of Those Things...” This, please, cannot be that. And for what I would like to say, I can't. This Was Not Just A Matter Of Chance. Ohhhh. These strange things happen all the time».
Σκέψου όμως και πόσες συμπτώσεις ΔΕΝ συμβαίνουν. Πόσοι φόνοι έχουν γίνει που τα ονόματα των δολοφόνων δεν έχουν καμιά σχέση με το θύμα.
Ζούμε σε έναν κόσμο που το κάθε πράμα έχει φοβερά μικρές πιθανότητες να συμβεί, και όμως συνέβη, γιατί κάτι έπρεπε να συμβεί.
Πάω προς το αεροδρόμιο, η βαλίτσα μου ζυγίζει 12,63769567 κιλά (επειδή στον νυχοκόπτη έχει κολλήσει μια παρωνυχίδα), η μεγαλύτερη τρίχα στην μύτη του ταξιτζή έχει μήκος 0,6894 εκατοστά, η κοπέλα στο check-in έχει γεννηθεί στις 3/5/80 και ο μπροστινός μου φοράει κάλτσες χρώματος RGB 178-22-17. Πόσα λεφτά θα βάζατε σε ένα τέτοιο στοίχημα; Πριν να συμβεί, μια τέτοια συγκυρία φαντάζει απίθανη. Αφού συμβεί και μετά, είναι απλώς αυτό που συνέβη, πιθανότητα 1.
Ε, τώρα το αεροπλάνο πέφτει κιόλας. Χιλιάδες αεροπλάνα πετάνε επί χιλιάδες μέρες, κάποτε θα συμβεί. Μας φαίνεται φοβερό μόνο και μόνο γιατί είναι πιο σημαντικό από το μήκος της τρίχας του ταξιτζή.
Γιατί να λέμε ότι ήταν της μοίρας του γραφτό να ανέβει στο αεροπλάνο που έπεσε και όχι ότι ήταν της μοίρας του γραφτό η βαλίτσα του να ζυγίζει 12,63769567 κιλά;
Με παρόμοια διαστρέβλωση της λογικής μένουμε εκστασιασμένοι μπροστά στις συμπτώσεις που οδήγησαν στην δημιουργία ζωής στην γη. Αναλυτικότερα:
http://2000-man.blogspot.com/2008/07/blog-post_18.html
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Δίκιο έχεις, από την άλλη όπως είναι λάθος να μην εξετάζουμε τα όσα συμβαίνουν και από τη στατιστική τους διάσταση, άλλο τόσο μη ανθρώπινο μου φαίνεται να τα εξετάζουμε μόνο έτσι, μόνο ως ψυχρές στατιστικές πιθανότητες.
ο τηλεθεατής θα εξετάσει στατιστική διάσταση...θα είναι διάσταση του χώρου άραγες ή θα 'ναι σαν επιπεδομετρία;
Σήμερα ένας φίλος μου τραγούδησε από το τηλέφωνο:
"Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά
στου κόλπου σου τη ζέστη χωμένος βαθιά
εσύ κοιλοπονάς μα' γώ δε βγαίνω
να ξαναγεννηθώ δεν τη παθαίνω."
Ελπίζω το υπαρξιακό σου ερώτημα να απαντήθηκε.
Όχι και τόσο.
Με το καλό πάντως να παραδώσεις στον κόσμο ένα ακόμη μέλος της συνoμοταξίας των πλασμάτων με υπαρξιακά ερωτήματα :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home