Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

Καλοκαίρι 2004, τελετή έναρξης Ολυμπιάδας. Η Λυδία Κονιόρδου προχωρά κρατώντας στα χέρια της ένα κεφάλι αγάλματος ενώ στο στάδιο ακούγεται Σεφέρης: «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια. Που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ' ακουμπήσω. Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο».

Καλοκαίρι 2008, Σαντορίνη. Το όνειρο καλά κρατεί, καθώς ένας άντρας προχωρά κρατώντας κι αυτός στα χέρια του ένα κεφάλι. Όχι μαρμάρινο αυτή τη φορά, όχι αγάλματος αυτή τη φορά. Πίσω στο σπίτι έχει αφήσει κι ένα κεφάλι σκυλιού.
Αν το κεφάλι της τελετής συμβολίζει το λαμπρό παρελθόν, το κεφάλι της Σαντορίνης προφανώς και δεν συμβολίζει το ζοφερό μέλλον. Οι ατομικές φρικαλεότητες είναι αυτό ακριβώς: ατομικές και δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα ευρύτερο. Ούτε ο συζυγοκτόνος της Σαντορίνης ούτε ο τουριστοκτόνος της Μυκόνου σημαίνουν κάτι από μόνοι τους. Γι΄ αυτό και ήταν κωμικοτραγικό το θέαμα του Δημάρχου Σαντορίνης να διευκρινίζει στην τηλεόραση ότι ο θύτης «δεν είναι Σαντορινιός».
Το πρόβλημα αρχίζει εκεί που η ατομική εκτροπή συναντά το άρρωστο κοινωνικό πλαίσιο. Πάει να πει να συναντά ακόμη ένα κλεμμένο περιπολικό κατά τους τελευταίους μήνες, το οποίο μετατρέπεται στη συνέχεια στο όχημα που τραυματίζει σοβαρά κι άλλους ανθρώπους. Πάει να πει το μπιτς μπαρ «Τropicana» (του οποίου ο πορτιέρης είναι προφυλακισμένος για το θάνατο του Αυστραλού και ο παρκαδόρος έχει επίσης εμπλοκή στο συμβάν) όχι μόνο δεν φαίνεται να υφίσταται προς το παρόν την παραμικρή συνέπεια (έστω και για τα μάτια του κόσμου), αλλά επιπλέον δεν ακούγεται και το όνομά του στα κανάλια μην τυχόν και δυσφημισθεί.
Και αν τώρα μας ενοχλούν ως κοινωνία οι μπράβοι, δεν φάνηκε να ενοχλήθηκαν πολλοί όταν το «Βήμα» της Κυριακής 6.4.08 δημοσίευσε άρθρο που έκανε λόγο για άμεση συμμετοχή οικογένειας της νύχτας στα διοικητικά της ποδοσφαιρικής ομάδας της Ηλιούπολης, ομάδας που προσέλαβε μάλιστα ως προπονητή τον διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος των Αμπελακίων Σαλαμίνας. Παρεμπιπτόντως, πριν τον εντός έδρας αγώνα της Ηλιούπολης με τον Διαγόρα βρέθηκαν πριονισμένα τα δοκάρια και ο αγώνας αναβλήθηκε, όπως βόλευε και τις δύο ομάδες. Όλα καλά κι όλα ωραία, η αθλητική δικαιοσύνη με τον Βάλνερ έκανε παρέα.
Διανύουμε συνεπώς ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι, που δόξα τω Θεώ το χαίρονται ελεύθεροι και ωραίοι ο Θέμος Αναστασιάδης (ο οποίος γνωστοποίησε άλλωστε και εγγράφως στη Δικαιοσύνη ότι 11 με 31 Αυγούστου δεν ευκαιρεί αφού αυτός και οι δικηγόροι του θα κάνουν διακοπές) και ο Μιχάλης Χριστοφοράκος (που κι αυτός είχε διαμηνύσει πριν λίγο καιρό ότι δεν είναι δυνατόν να τρέχει κάθε τρεις και λίγο στον εισαγγελέα να καταθέτει).
Και είναι αυτό το μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι που η Κατερίνα Θάνου σπάει επιτέλους την σιωπή της, λέγοντας εκτός των άλλων ότι πήρε την πρόκριση για το Πεκίνο χρησιμοποιώντας μόνο το 60% των δυνατοτήτων της. Πράγματι, το χαμενο 40% αποτυπώνεται στο πρόσωπό της, το οποίο άρχισε να ξαναθυμίζει κάπως το πρόσωπο που είχε στις αρχές της καριέρας της.
Φαίνεται όμως ότι υπάρχει πάντοτε ένα ευρύτερο «κακό», μια ευρύτερη υποκρισία της εκάστοτε τάξης πραγμάτων, όπως π.χ. η διαφήμιση της ΔΟΕ σε στυλ «300», με τους αθλητές ως υπερανθρώπους που καλούνται να μας καταπλήξουν (με το 100% των δυνατοτήτων τους). Η ΔΟΕ φαίνεται πως πρόδωσε τη νομική συμφωνία με τη Θάνου προσπαθώντας να την εμποδίσει να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς, ενώ οι ΗΠΑ φαίνεται πως πρόδωσαν τη συμφωνία που ο Κάρατζιτς ισχυρίζεται ότι έκαναν μαζί του για να μην τον συλλάβουν. Η απάντηση στον ισχυρισμό του από τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ ήταν η κορυφαία ατάκα του μεγάλου φωτεινού καλοκαιριού μας: «Ποιον θα πιστέψετε; Έναν εγκληματία πολέμου ή την αμερικάνικη κυβέρνηση;».
Τίποτα ελπιδοφόρο δεν παίζει δηλαδή; Παίζει και παραπαίζει: μια καρδιά, ένα συκώτι, ένα πάγκρεας και δυο νεφρά, μεταμοσχευμένα και λυτρωτικά. Μέσα από την από την πιο ακραία κτηνωδία μπορεί να γεννηθεί η πιο βαθιά ανθρωπιά. Το αντίστροφο δεν μπορεί να γίνει. Παρά τα κατά καιρούς φαινόμενα η ανθρωπιά ήταν, είναι και θα είναι ισχυρότερη της κτηνωδίας.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)