Στην πορεία

Στην πορεία όλα μπερδεύονται. Στην πορεία ξεχνάς πολλές από τις σταθερές του κόσμου σου. Συνεχίζεις ασταθής. Είναι σκοτεινά και πας με την αφή. Βρίσκεις κάπου διαρκώς. Συνεχίζεις, συνεχίζεις να βρίσκεις. Στην πορεία αναρωτιέσαι πώς βρέθηκες εδώ. Στην πορεία δηλαδή. Στην πορεία συνεχίζεις να λες στον εαυτό σου πως είσαι με τους καλούς. Αυτή είναι άλλωστε μια από τις ελάχιστες ακλόνητες οικουμενικές σταθερές: ο καθένας μας δεν παύει ποτέ να παίζει με τους καλούς, ο καθένας μας δεν παύει ποτέ να έχει το δικό του δίκιο, το δίκιο που τον δικαιώνει στα μάτια του. Με «ναι μεν» ίσως, με «αλλά» ίσως, με αστερίσκους ίσως, δίκιο πάντως. Όσες αλλαγές πορείας κι αν κάνεις, στην πορεία παραμένεις πάντα καλός. Στην πορεία παραμένεις πάντα αισιόδοξος: στη συνέχεια της όλα θα εξελιχθούν ευνοϊκά. Αυτή είναι άλλωστε άλλη μια από τις ελάχιστες ακλόνητες οικουμενικές σταθερές: κανείς μας δεν ζει αποκλειστικά μέσα στην παρούσα κατάστασή του. Ο καθένας μας ζει σε ένα κοκτέιλ που αποτελείται από τρία συστατικά: πρώτον, από αυτό που όντως ζει, από αυτό που όντως αποτελεί την πραγματικότητά του, δεύτερον, από τον τρόπο που εκλαμβάνει τον εαυτό του μέσα στην πραγματικότητα που ζει, από μια αυτοεικόνα δηλαδή που προφανώς απέχει από την εικόνα που αντικειμενικά θα μπορούσε να του αποδοθεί, και τρίτον, από την βαθύτατη πίστη πως τα όποια αρνητικά του παρόντος είναι προσωρινά, πως το μέλλον ούτε ίδιο θα παραμείνει, ούτε φυσικά θα επιδεινωθεί, αλλά αντίθετα θα του επιτρέψει να οδηγηθεί στην κατάσταση που του αξίζει, σε μια κατάσταση που θα καταλάβει στον κόσμο την θέση που δικαιωματικά του ανήκει, καθιστώντας αναδρομικά τη νυν παρούσα κατάστασή του μια απλή προνύμφη. Αυτό δεν πρέπει να παρερμηνευθεί με οδηγό ψυχικής επιβίωσης για λούζερς. Αντίθετα, το κοκτέιλ ισχύει για όλους, ισχύει ακόμα και για τους άνδρες της χρονιάς, της δεκαετίας, του αιώνα. Ισχύει επίσης ανεξαρτήτως μόρφωσης ή συγκρότησης: κι οι πιο πετυχημένοι και οι πιο σοφοί δεν ζουν αποκλειστικά στην παρούσα κατάστασή τους, αλλά ταυτόχρονα παρερμηνεύουν ευνοϊκά για αυτούς την παρούσα εικόνα τους και προβάλλουν στο μέλλον την πίστη μιας μεγαλύτερης και πειστικότερης πλήρωσης. 

Στην πορεία βρίσκεσαι να αμπελοφιλοσοφείς με στόμφο. Στην πορεία αναρωτιέσαι για τα πάντα εκτός από τη γραφικότητα όλης αυτής της επιμονής να ποστάρεις. Αναρωτιέσαι ας πούμε πώς ξεκίνησες να γράφεις για συναίσθημα και κατέληξες να γράφεις πάλι σκέψεις. Αναρωτιέσαι αν ο θερμοστάτης βάσει του οποίου οι σκέψεις είναι οι ψυχρές της συντροφιάς και τα συναισθήματα τα θερμά, είναι ρυθμισμένος με ακρίβεια ή με προκατάληψη. Αναρωτιέσαι γιατί τα συναισθήματα πουλάνε τόσο περισσότερο από τις σκέψεις. Γιατί είμαστε τόσο πρόθυμοι να υπερασπιστούμε και να δούμε με κατανόηση τα πρώτα και τόσο έτοιμοι να καταλογίσουμε συμφεροντολογισμό ή αναλγησία στις δεύτερες. Αναλγησία. Άλγος. Κάθε συναίσθημα εμπεριέχει είτε άμεσα είτε στην πίσω πλευρά του (στην ενδεχόμενη στέρησή του δηλαδή) πόνο. Κι ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει αυτή την τόσο ιδιαίτερη σχέση με τον πόνο, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον πόνο ως αυτήν την δήθεν βαθύτερη αλήθεια, που η σκέψη αδυνατεί να προσεγγίσει.
Πιστοί του πόνου. Τον πιστεύουμε ως κάτι το τελικά ιερό. Θα χάναμε την ανθρωπιά μας, αυτό που τελικά μας συγκροτεί και μας χαρακτηρίζει αν δεν πονούσαμε. Κι ενώ δεν υπάρχει κουλτούρα και σύστημα αξιών που να μην αποδοκιμάζει το κακό, ίσως ταυτόχρονα δεν υπάρχει κουλτούρα και σύστημα αξιών που να μην στέκεται με κρυφή ή φανερή ευλάβεια απέναντι στον πόνο. Κι αν αυτό δεν είναι η αντίφαση η ίδια, τότε αυτό που προηγήθηκε ήταν ένα ακόμα ποστ που γράφτηκε χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, απλά για να εκταμιευθούν λέξεις σε αυτό το βασίλειο της πολικού ψύχους πολυλογίας.
Κάτι έλλογο. Το βασίλειό μου για ένα έλλογο.