Τικ τικ, τίκι τίκι τακ.

 

Κοιτάζω με δέος τις γυναίκες. Κοιτάζω με δέος τα παιδιά. Κοιτάζω με δέος τους άντρες που δεν έχουν γένια. Κοιτάζω με δέος τους άντρες που έχουν γένια αλλά δεν τα κάνουν μπαλίτσες με τα δάκτυλά τους. Κοιτάζω με δέος τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας που δεν είναι υποχρεωμένη όπως εγώ να τρώει τόσο μεγάλο τμήμα του χρόνου της και της ενέργειάς της στο συγκεκριμένο τικ. Σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή χωρίς αυτό. Πόσο απείρως περισσότερα πράγματα θα μπορούσα να κάνω αν δεν ήμουν απασχολημένος με τις τρίχες μου. Ψάχνω καμιά φορά να βρω λύση. Άλλες φορές σκέφτομαι να ξυριστώ, άλλες να κόψω τα δάκτυλά μου. Για να έχεις εικόνα, αμέσως μετά την προηγούμενη τελεία σταμάτησα για να φτιάξω μια ακόμη μικρή μπαλίτσα. Να το, το ξανακάνω. Βλέπεις; Όχι, δεν μπορείς να δεις. Έχω το πάνω χέρι. Μπορεί κάλλιστα να σου λέω ψέμματα. Αυτός που γράφει έχει πάντα το πάνω χέρι έναντι αυτού που διαβάζει. Το κάθε κείμενο είναι μια μικρότερη ή μεγαλύτερη άσκηση εξουσίας. Εξουσιάσου. Όσο εσύ εξουσιάζεσαι εγώ έκανα ένα ακόμη πιτ στοπ για τα γένια. Όταν με πιάνει ο οίστρος και τα δάκτυλα είναι απασχολημένα στο να γράφουν, το κενό καλύπτουν τα πάνω χείλη τα οποία σουφρώνω προς τη μύτη. Όταν τελειοποιήσω τα τικ μου θα γίνω Ζίζεκ. Τον είδα χθες στο σινεμά. Δωρεάν. Αγαπώ το δωρεάν όσο το σινεμά. Μπορεί και περισσότερο. Τον είδα αλλά αυτός δεν με είδε. Είχε μέσα από την οθόνη το πάνω χέρι. Κάθε ταινία είναι μια μικρότερη ή μεγαλύτερη άσκηση εξουσίας. Εξουσιάζομαι. Κι εκείνο που βασικά ήθελα να γράψω είναι πως όσο παίζω με τα γένια μου, ένας ωκεανός πληροφορίας και ζωής περνά μπροστά από τα μάτια μου (κι ενίοτε κι από τις άλλες μου αισθήσεις).  Ωκεανός που δεν ξέρω πώς να φιλτράρω, πώς να αποκωδικοποιήσω, πώς να τον αποστάξω σε κάτι που να καταγράφει αυτό που στα αλήθεια συμβαίνει. Ας μείνει αναπόστακτος. Ας μείνουν αναπόστακτα τα τέσσερα γκολ του Ιμπραϊμοβιτς, αυτού του εμβληματικά αντιπαθητικού παίκτη. Τα τέσσερα γκολ και ειδικά η τέταρτη ανεπανάληπτη γκολάρα. Οι δυο σερί τεσσάρες της Σουηδίας σε Γερμανία και Αγγλία. Η Γάζα. Ναι, η Γάζα φίλε μου, η Γάζα και ο Ζλάταν μαζί. Σου λέω δεν μπορώ να τα φιλτράρω, οι εξελίξεις με ξεπερνούν και γλιστρούν από τα απασχολημένα δάκτυλά μου. Και για τον Ζλάταν θα θελα να γράψω και για την Γάζα. Διάβασα πριν στο φμπ για έναν φωτογράφο - πολεμικό ανταποκριτή που από τραγική ειρωνεία έχασε από τους βομβαρδισμούς στην πατρίδα του το 11 μηνών μωρό του. Αλλά αν έγραφα μόνο για τη Γάζα θα μου έκαναν σχόλια ότι δεν ασχολούμαι με όλες τις τραγωδίες παγκοσμίως κι ότι με τα διεθνή ασχολούμαι μόνο αν είναι να πω κάτι κατά του Ισραήλ. Έτσι είμαστε εμείς οι κρυφο-αντισημίτες, τα άκρα τα αριστερά με τα άκρα τα χρυσαυγίτικα κι εδώ συγκλίνουν. Η πολεμική βία όντας ένα σκαλί πιο πάνω από την κατασταλτική αστυνομική βία, είναι η βία που κατεξοχήν εξαιρείται από τον κανόνα της καταδίκης ανεξαρτήτως προελεύσεως. Τα κράτη έχουν το μονοπώλιο της βίας και το ασκούν όπως χρειάζεται για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Κι ο δεκατριάχρονος στην Ισπανία που πλακώσανε οι εκεί ματατζήδες; Άλλος λαϊκισμός αυτός, άλλη ευκολία, να πάμε να κεντράρουμε στο κάθε παιδί και στο κάθε αιματάκι που θα τρέξει για να εκβιάσουμε το συναίσθημα και να χάσουμε την μεγάλη δημοσιονομική εικόνα. Όχι άλλοι Γρηγορόπουλοι ως πρόσχημα. Στην Ισπανία που είναι πιο σοβαρή χώρα από εμάς οι πόλεις τους θα μείνουν άκαυτες κι οι Πορτοσάλτε τους δεμένοι. Άκουσα επίσης για δυο εικοσάχρονες που αυτοκτόνησαν εδώ στην Ελλάδα. Αλλά μπορεί να είναι ιντερνετική φήμη. Και εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν δεν είναι, οι εικοσάχρονες πάντοτε αυτοκτονούσαν λόγω ψυχολογικών ή άλλων προβλημάτων. Σε ακόμα μικρότερη ηλικία αυτοκτονούν δε και για μυστηριώδη αίτια, όπως θα παρατηρούσε η Σοφία Ευγενίδη και ο Τζέφρι Κόπολα. Τυχαία που λες περνούσα απ' έξω και βλέποντας μπροστά μου ανθρώπους να τρώνε σε πλαστικά κεσεδάκια, έστριψα το κεφάλι μου και είδα τις ουρές και φυσικά και μπήκα μέσα στον κήπο και είδα τους ανθρώπους να τρώνε τα ζυμαρικά τους, έναν να διαμαρτύρεται πως ούτε ψωμί δεν έχουν βάλει οι μαλάκες κι έναν να του απαντάει πως κόψανε και το τυρί, όλα τα κόψανε και τα σερβίρουν σκέτα, πάντα διαμαρτύρεται ο Έλληνας και τίποτα δεν του κάνει, και είδα κόσμο πολύ, και παιδιά αρκετά είχε, και το καλό ήταν πως κανείς δεν ντρεπόταν, δεν είναι πια ντροπή τα συσσίτια, κι όπως το βλέμμα μου συνέχιζε τον εσπερινό συσσιτιακό τουρισμό του, η σκέψη μου πήγαινε στο πόσος λίγος χρόνος με χώριζε από τότε που πρωτοείδα (με το Άτενμπεργκ αν δεν κάνω λάθος) το Casus Belli του Ζώη και κοιτούσα προς τα πίσω, αυτή η απόσταση μου έκανε εντύπωση, ότι θα μπορούσα να τρώω κι εγώ στο μέλλον από το ίδιο συσσίτιο δεν το σκέφτηκα, δεν φτάνει ως εκεί η σκέψη μου, είμαι απρόσβλητος από το κακό, η φτώχεια δεν θα με βρει ποτέ εμένα, δεν είμαι φτωχός, είμαι πλούσιος, είμαι ισχυρός, ασχολούμαι με τα γένια μου. Πιο πριν είχα πιει καφέ με τον φίλο που κλείνει αυτές τις μέρες μια πάρα πολύ μικρή οικογενειακή επιχείρηση που είχε ζωή δεκαετιών, δεν μπορεί να μπαίνει άλλο μέσα και τώρα μπαλώνει τρύπες, πληρώνει ταμεία, αποζημιώνει τους δύο εργαζόμενούς του, τον ένα καθαρό τον άλλο μαύρο, κυνηγάει τους νοικάρηδές του που του κρύβονται και του χρωστάνε νοίκια μηνών, από βδομάδα θα σου δώσω κάτι, το λέει και του το λένε, το εννοεί και δεν το πολυεννοούν, είχα παλιά έναν άλλο φίλο που προσπάθησε να στήσει κάτι και το 'στησε και ήταν και πρωτοποριακό για την εποχή του, αλλά δεν είχε επιχειρηματικό μυαλό, πάει να πει τον τσάκισαν τα βάρη και τα έξοδα και η συνέπεια βασικά, όταν είσαι συνεπής είσαι μαλάκας, όταν είσαι συνεπής είσαι μικρός, χρώστα πολλά για να πληρώσεις λίγα, μην αγχώνεσαι, κάνε τα κουμάντα σου, κράτα τις καβάντζες σου, βγάλτες εκτός Ελλάδας, γίνε μεγάλος, όσο πιο πολύ μεγαλώσεις τόσο πιο νόμιμο θα είναι να μην χρωστάς, τόσο πιο απερίσπαστο θα κινείται το δικό σου κεφάλαιο στις φορολογικές εσχατιές της οικουμένης. Τι άλλο ήθελα να γράψω; Διάφορα ίσως. Αλλά φτάνει για απόψε. Χύμα κείμενο, χύμα ζωή, χύμα άνθρωπος. Μου λείπει η πειθαρχία. Μου λείπει η στόχευση. Ζω για να παίζω με τα γένια μου. Ζήτω τα γένια μου και κάτω η γενιά μου. Τρεις παρά τέταρτο. What a waste.

Υ.Γ. Μετά από παρατηρήσεις εχθρών και φίλων ξαναδιάβασα το κείμενό μου και κατάλαβα ότι εδώ συνέβη μια «μεγάλη παρεξήγηση». Άλλο ήθελα να γράψω και άλλο έγραψα. Λάθος λέξεις, λάθος εκφράσεις, λάθος συμπεράσματα. Ίσως να έχει συμβεί και σε άλλους. Να μην αναγνωρίζουν μετά το κείμενό τους. Σε κάθε περίπτωση ζητώ συγνώμη και από τους αναγνώστες και από το old-boy.blogspot.com. Όχι δεν είμαι με τa τικ και το χυμαδιό. Με την τρέλα τoυ ολντ είμαι που πότε πότε γράφει παλαβομάρες. Συγχωρέστε με.