Μην μπαίνεις στο μυαλό μου

Toν τελευταίο καιρό παίζω με τον μικρό ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι. Βάζω τους δείκτες των χεριών στο μέτωπό μου, τους πλησιάζω προς το δικό του και του λέω πως μπαίνω στο μυαλό του. Φωνάζει (άλλοτε γελώντας, άλλοτε όχι): «Μην μπαίνεις στο μυαλό μου! Μην μπαίνεις στο μυαλό μου!». Δεν έχω καταλάβει αν μπουλσιτεύει τον μπουλσίτορα, αν δηλαδή με δουλεύει κι αυτός, ή αν πιστεύει πως όντως μπαίνω στο μυαλό του. Αν έπρεπε να ποντάρω θα ποντάριζα στο ότι βρίσκεται κάπου ανάμεσα (τα 4 προς τα 5, άλλωστε, είναι ηλικία που βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολλά πράγματα για το πώς λειτουργεί συνολικά ο κόσμος): το πιστεύει και δεν το πιστεύει. Ή μάλλον θα ποντάριζα στο ότι δεν το πιστεύει μεν, αλλά για σιγουριά καλό είναι να με διώχνει απ' το μυαλό του. Δεν υπακούω πάντα στην εκδίωξή του. Καμιά φορά μπαίνω και του λέω τι σκέφτεται. Μετά τον καλώ να μπει κι αυτός στο δικό μου. Μπαίνει και μου λέει τι σκέφτομαι.
Όταν τελειώνουμε, ικανοποιημένος που πέραν των συμβατικών έχω βρει κι έναν πρωτότυπο τρόπο να του δημιουργώ θέματα τα οποία θα προσπαθεί να λύσει με τον ψυχαναλυτή του δεκαετίες αργότερα, πηγαίνω να δω καμιά σειρά στον υπολογιστή. Αυτόν τον καιρό βλέπω το "Βig Bang Theory". Και σε κάθε κατεβασμένο επεισόδιο που τέλειωνε, έβλεπα μια καρτούλα που περνούσε από την οθόνη για ένα ή δυο μάξιμουμ δευτερόλεπτα. Μέχρι που άρχισα να πατάω το pause. Kι ανακάλυψα έτσι τις κάρτες ματαιοδοξίας του Chuck Lorre, παραγωγού της σειράς. Σε αυτές ο τύπος σολάρει για διάφορα θέματα, φιλοσοφώντας, κάνοντας χιούμορ, προσωπικά ή πολιτικά σχόλια. Κι επειδή η ζωή μας τι άλλο είναι παρά συμπτώσεις, χθες είδα επεισόδιο στο οποίο βγήκε κάρτα που έλεγε τα ακόλουθα:
Στο προσεχές μέλλον θα αναπτυχθεί τεχνολογία ανίχνευσης του εγκεφάλου που θα μπορεί να αποφανθεί, χωρίς σφάλμα, αν κάποιος λέει την αλήθεια. Λίγο μετά θα μπορούμε να αγοράζουμε φορητές συσκευές που θα κάνουν το σχετικό σκανάρισμα στο πιτς φυτίλι. Με άλλα λόγια είμαστε στα πρόθυρα του να έχουμε όλες τις συζητήσεις μας διαρκώς και άμεσα υπό έλεγχο ειλικρίνειας. Αυτό θα σημάνει την γέννηση αντίθετης τεχνολογίας για προσωπικές ασπίδες που θα εμποδίζουν την ανίχνευση του εγκεφάλου σου (η χρήση των οποίων, όμως, θα υπαινίσσεται βέβαια ότι κρατάς μυστικά). Το τελικό αποτέλεσμα; Η παγκόσμια ειλικρίνεια θα γίνει η νέα νόρμα, αρχικά ως αποτέλεσμα του εξαναγκασμού από την παρακολούθηση. Μετά, αφού περάσει καιρός, αυτός ο τρόπος σκέψης, επικοινωνίας και συμπεριφοράς θα γίνει η δεύτερη φύση μας. Έτσι θα οδηγηθούμε στην αυγή ενός νέου πολιτισμού. Μετά από χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πόνου, η παγκόσμια ειρήνη και το προαιώνια τραγουδισμένο «καλό για όλους τους ανθρώπους» θα έχουν επιτέλους φτάσει. Το τέλος του ψέμματος και της απάτης θα σημάνει επίσης το τέλος της ψυχαγωγίας που βασίζεται σε κείμενα. Άρα -να ξέρετε- θα υπάρχει και η αρνητική πλευρά του πράγματος.
Και οκ, μπορεί να τα λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά πόσο άδικο έχει μετά το παιδί που δεν είναι σίγουρο αν μπορώ να μπω στο μυαλό του; Αν τα παιδιά δεν είναι σίγουρα για το πώς λειτουργεί ο κόσμος, εμείς είμαστε χαζοί από την ανάποδη, όντας σίγουροι πως θα συνεχίσει να λειτουργεί όπως λειτουργούσε, πως η λειτουργία του παραμένει αμετάβλητη. Εμένα πάντως, αν έμπαινε κανείς στα αλήθεια στο μυαλό μου, θα τον καλούσα να αφήσει τις καραμπανάλ αναζητήσεις της αλήθειας και του ψεύδους, της ειλικρίνειας και της έλλειψής της, και να πάει πιο βαθιά και πιο πίσω, να ψάξει και να βρει το αρχειακό υλικό του μυαλού μου, να κάτσει να δει υπομονετικά στο Υοu Brain όλα τα βιντεάκια με τις στιγμές που με καθόρισαν, να κάτσει να συνδέσει τη σκηνή άλφα με τη σκηνή βήτα με τη σκηνή ωμέγα, να ψάξει να βρει αν καθορίστηκα ως τα πέντε, τα δέκα πέντε, τα είκοσι πέντε ή τα τριάντα πέντε, να ψάξει να βρει αν και πόσο με παίρνει βάσει της δομής των σκέψεων, αναμνήσεων, συναισθημάτων και λοιπών φληναφημάτων που καλούνται εαυτός να αλλάξω ως τα σαράντα πέντε, τα πενήντα πέντε ή τα εξήντα πέντε, να ψάξει κυρίως αν η αληθινότερη προς τον εαυτό μου αλλαγή θα ήταν αυτή που θα με έφερνε πιο κοντά στον τρόπο των πολλών ή ακόμη πιο κοντά στον τρόπο τον δικό μου.