Το Απέραντο Πορτοκαλί

Αν τύχει και είναι μεσημέρι Αυγούστου

και τύχει να είσαι μέσα στη θάλασσα

και τύχει να στρέψεις το κεφάλι σου κατευθείαν στον ήλιο,

τότε κλείνοντας τα μάτια γίνεσαι μάρτυρας ενός απέραντου πορτοκαλί,

που προκύπτει ως αποτέλεσμα της ημιμάταιας προσπάθειας των κατεβασμένων σου βλεφάρων να εμποδίσουν τις ακτίνες,

ως το αποτέλεσμα δηλαδή ενός συμβιβασμού ανάμεσα στο φως που τυφλώνει και στο σκοτάδι που είναι εξ ορισμού τυφλό.

Κι έτσι από τη σύγκρουση δυο τυφλώσεων σχηματίζεται ένα χρώμα,

από τη σύγκρουση δυο αρνήσεων μια θέση,

από τη σύγκρουση δυο ακροτήτων ένα μέτρο έγχρωμο,
ένα πορτοκαλί που αν του αφεθείς για μερικά δευτερόλεπτα είσαι καταδικασμένος να αναρωτηθείς τι ρόλο βαράς

εσύ,

μεταξύ θάλασσας και ήλιου,

εσύ,

ανάμεσα σε αυτούς τους δύο μονιμάδες της ζωής

και της έμπνευσης των πτωχών τω λυρισμώ,

εσύ,

τόσο τα συγκεκριμένα δευτερόλεπτα όσο και όλα τα υπόλοιπα,

να αναρωτηθείς δηλαδή αν αποτελείς

ένα πορτοκαλί κόκκο ύπαρξης

ή έναν πορτοκαλί κόκκο ανυπαρξίας,

έναν κόκκο νοηματοδότησης και χρωματογονίας

ή έναν κόκκο χωρίς τον οποίο απαράλλακτα ο ήλιος θα φωτίζει τη θάλασσα

και όλος ο κόσμος απαράλλακτος θα είναι,

ο κόσμος -τουλάχιστον- ο ορατός,

ο αδιαμεσολάβητος

από την ανωμαλία των κλειστών ματιών

και την αλαζονεία των βλεμμάτων

που βαφτίζουν το μέσα μέρος των βλεφάρων τους

σκοτάδι.

Μότανε

Περισσότερο απ' όλα φοβήθηκε την Βιργινία Λύκου και μια φράση του Cioran («Αν οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο δύσκολες, είναι γιατί γεννήθηκαν για να σπάει ο ένας τα μούτρα του άλλου και όχι για να έχουν «σχέσεις»). Έτσι, για να αποφύγει τις κακοτοπιές, έγινε μοναχός.

Ο μικρός του αδελφός περισσότερο απ' όλα είχε φοβηθεί τη μοναξιά και καμιά συγκεκριμένη φράση, αλλά το αντίθετο όλων των φράσεων, την έλλειψη των φράσεων, τη σιωπή που συνοδεύει τη μοναξιά. Έτσι, για να αποφύγει τις κακοτοπιές, παντρεύτηκε και απέκτησε πέντε παιδιά και δυο κορίτσια.

Κάποια στιγμή ο μεγάλος αδελφός κατάλαβε ότι αν η σχέση με τον Θεό είναι τόσο δύσκολη, είναι γιατί ο Θεός εφευρέθηκε για να σπάει τα μούτρα των ανθρώπων. Του τα έσπασε λοιπόν εκείνος (μην έχοντας εύκαιρη δική του απεικόνιση, συμβιβάστηκε με το πρόσωπο του γιου του) και απαρνήθηκε τον μοναχισμό.

Κάποια στιγμή ο μικρός αδελφός έχασε σε τρομερό ατύχημα όλη του την οικογένεια μεμιάς, μολονότι το γεγονός πως ήταν τόσο πολυμελής του παρείχε ασφαλές στατιστικό μαξιλάρι. Αλλά το μαξιλάρι διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, ήτοι σε αριθμούς, δεκαδικά ψηφία και τοις εκατό (τα % επιτελούσαν ρόλο φιόγκων).

Το χτύπημα του κεφαλιού του από την απώλεια του μαξιλαριού ήταν ηχηρό και ο μεγάλος αδελφός -που ζούσε πια ανάμεσα στους ανθρώπους- έσπευσε να τον παρηγορήσει. Ο μικρός έσπευσε να τον κατηγορήσει: μπορεί η δική του ύβρις, η δική του θεοκτονία να προκάλεσε το χτύπημα που είχε βρει την οικογένειά του. «Αν είχες κάνει δική σου οικογένεια, ίσως να τιμωρούσε αυτή», συμπλήρωσε. Ο μεγάλος πήρε ένα εικόνισμα από τον τοίχο και του το εκσφενδόνισε. Τον πέτυχε στο πρόσωπο και του άνοιξε η μύτη. Ο μικρός φώναξε το εκατό.

Σχηματίστηκε δικογραφία και μια εχθρότητα μεταξύ των αδελφών που με κάθε νέα αναβολή της δίκης φούντωνε. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν η υπόθεση άρχισε επιτέλους να εκδικάζεται, ο μεγάλος αδελφός διέκοψε την απολογία του, σκαρφάλωσε στα έδρανα και από εκεί στον τοίχο, όπου και κατέβασε κάτω το εικόνισμα βρίζοντας Θεούς και Σιοράνους.

Τότε εισήλθε στην αίθουσα του δικαστηρίου η Ελίζαμπεθ Τέιλορ αυτοπροσώπως. Φορούσε γούνα παρά τον καύσωνα (αργότερα αποκαλύφθηκε πως ήταν κλιματιζόμενη). Έκατσε στο εδώλιο που ο κατηγορούμενος είχε αφήσει κενό και του ζήτησε να έρθει να καθίσει στα γόνατά της. Τον κουκούλωσε με τη γούνα της κι ενώ του χάιδευε τα μαλλάκια άρχισε να του εξηγεί πως δεν υπάρχει λόγος να φοβάται τη Βιργινία Λύκου, πως κακώς πίστεψε την ταινία για αληθινή, πως στην πραγματικότητα οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι προς φόβο. Εκείνος άρχισε να κλαίει με λυγμούς και να πλένει με τα δάκρυα του τις κοντά ογδοντάχρονες πατούσες της.

Ο μικρός αδελφός σαστισμένος απαιτούσε δικαιοσύνη, τη μέρα του στο δικαστήριο και λοιπές αμερικανιές. Η Λιζ τον κοίταξε κατάματα. Ο έρωτας τους ήταν κεραυνοβόλος. Παντρεύτηκαν την επόμενη ημέρα σε αιγαιοπελαγίτικο παρεκκλήσι. Δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδί. Μπόρεσαν να κάνουν πέντε κορίτσια.

Αυτά όμως είναι πέντε νέες, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικές και από αυτήν εδώ αλλά και αναμεταξύ τους, αφού δεν υπάρχουν πουθενά και ποτέ δυο ίδιες μεταξύ τους ιστορίες. Υπάρχουν μόνο patterns κοινά, που όλων των μορφών, όλων των εποχών και όλων των πολιτισμών οι αφηγήσεις προσπαθούν να κωδικοποιήσουν, παλεύοντας να καταλάβουν το ακατανόητο, να ερμηνεύσουν το ανερμήνευτο, να βγάλουν μια άκρη πώς και γιατί καθένας από εμάς φέρεται όπως φέρεται.

Η Μετατόπιση

Αυτή εδώ είναι η μάλλον σύντομη ιστορία ενός ανατολίτη σοφού που περνούσε τα χρόνια του παίζοντας μες τα δάκτυλά του τη γενειάδα του με ύφος στοχαστικό, περιμένοντας να του έρθει ο φωτισμός, η νιρβάνα ή κάτι τέτοιο, μέχρι που τα χρόνια περνούσαν χωρίς να του έρχεται ούτε ο φωτισμός ούτε η νιρβάνα ούτε κάτι τέτοιο, οπότε και μετανάστευσε σε δυτική μεγαλούπολη όπου και περνούσε τα χρόνια του παίζοντας μες τα δάκτυλά του τη γενειάδα του με ύφος στοχαστικό, περιμένοντας να του έρθει η έμπνευση, η μεγάλη δημιουργική ιδέα ή κάτι τέτοιο, μέχρι που τα χρόνια πέρασαν και δεν του ήρθε ούτε η έμπνευση ούτε η μεγάλη δημιουργική ιδέα ούτε κάτι τέτοιο, οπότε και αποφάσισε να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, αλλά στο ταξίδι της επιστροφής επάνω, στα μισά του δρόμου, πέθανε στο σιδηροδρομικό του βαγόνι, ενώ έπαιζε μες τα δάκτυλά του τη γενειάδα του με ύφος στοχαστικό, ύφος που εγκατέλειψε το βλέμμα του την ώρα ακριβώς που το χέρι του έπεσε για πάντα από τη γενειάδα του, τη γενειάδα του που συνειδητοποιούσε ότι όλα στη ζωή έχουν ένα τέλος, ακόμη και τα χάδια, ακόμη και οι αέναες περιστροφές, ακόμη και τα τικ, αλλά αυτή δεν ήταν μια στιγμή που σήκωνε φιλοσοφία, ήταν μια στιγμή που απαιτούσε άμεση δράση και έτσι μετατοπίστηκε αστραπιαία σε έναν έφηβο στο διπλανό βαγόνι, ο οποίος κολακευμένος από την ξαφνική τριχοφυία άρχισε να την παίζει μες τα δάκτυλά του με βλέμμα αίφνης στοχαστικό, ένα βλέμμα που υποσχόταν πολλά για το μέλλον, ένα μέλλον που επιφύλασσε μια πρόσκαιρη ταλαιπωρία στον σοφό νεκρό αφού κανείς δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει με τα μάγουλα γυμνά, μια πρόσκαιρη ταλαιπωρία που έδωσε όμως τη θέση της στην αιώνια γαλήνη, καθώς κάτω από το χώμα άρχισε να αποσυντίθεται το έκθετό του πρόσωπο, με αποτέλεσμα να μην μείνει ίχνος από την προδοσία τριχών πάνω στις οποίες πολλές ελπίδες φωτισμού ή έμπνευσης ή κάτι τέτοιου είχε εναποθέσει, χωρίς κανένα ορατό αποτέλεσμα, εκτός ίσως από τη γενειάδα ενός πολλά υποσχόμενου νέου, ο οποίος πάντως ένα γεμάτο υγρασία απόγευμα αποφάσισε εντελώς άουτ οφ δε μπλου να ξυριστεί με μηχανή, ο ήχος της οποίας είναι και ο τελευταίος που θα ακουστεί σε αυτή την μάλλον σύντομη ιστορία ενός στοχαστικού ανατολίτη σοφού.

Εven better than the real thing

Μεταμεσονύκτιες, αυγουστιάτικες βόλτες στο ίντερνετ. Ανάμεσα σε άρθρα μεγαλοδημοσιογράφων που επιμένουν να γράφουν για τις συνέπειες της κρίσης σε πρώτο πληθυντικό, πετυχαίνω αυτό:

«Χθες, στη θάλασσα παρατήρησα μια μητέρα να τινάζει την άμμο από τα πόδια του γιου της. Η άμμος ήταν βρεγμένη και επέμενε πεισματικά να μένει κολλημένη στο μαυρισμένο δέρμα του πιτσιρικά. Η μάχη μητέρας - άμμου τελείωσε με συντριπτική νίκη της σαρωτικής γυναικείας φύσης. Μόνο ένας κόκκος έμεινε λίγο πάνω από τον αστράγαλο να λαμπυρίζει, κοιτώντας αγέρωχος αφ΄ υψηλού όσους υπέκυψαν».

Μου ανεβάζει τη διάθεση, ετοιμάζομαι να το μπαζάρω και τότε πέφτει το μάτι μου στο σχόλιο που έκανε ένας συνάνθρωπός μας: «Τι θελετε να μας πειτε με ολα αυτο το κατεβατο, καλη μας κυρια Μπαστεα; Αν θελετε να κανετε αναλυση του θεματος "παθος" τοτε καλυτερα θα ηταν να μειωσετε την ρομαντικοποιηση και να αυξησετε την λογικη σκεψη. Το κειμενο σας δεν εχει αρχη και τελος. Μισοτελειωμενες προτασεις που ακουγονται ομορφες αλλα εχουν μηδεν περιεχομενο. Οπως οι ομιλιες σημερινων πολιτικων. Φιλοσοφικη αναλυση, αγαπητη κυρια Μπαστεα, ειναι κατι παραπανω απο την απλη εκθεση προσωπικων συναισθηματων. Αν ομως θελατε να μας δειξετε οτι μπορειτε κι εσεις να συμβαλετε με πεζα γλυκαναλατα κειμενα για αναγνωστικα δημοτiκου σχολειου, τοτε το πετυχατε. Αερολογια στο τετραγωνο».

Οι καιροί είναι γενικά μυστήριοι, το βραδάκι παραμονής δεκαπενταύγουστου (που γράφτηκε το συγκεκριμένο σχόλιο) δυνάμει πιο μυστήριο, είναι κι η ζέστη έντονη, ωστόσο τίποτα από όλα αυτά δεν νομίζω πως αποτελεί ικανοποιητική εξήγηση: κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο σχόλιο θα μπορούσε να είχε γίνει και σε μη γιορτή και σε μη καύσωνα και την περίοδο της χρηματιστηριακής έκρηξης.

Με άλλα λόγια μπορώ να καταλάβω την πλήρη οργή, την πλήρη αγένεια, ακόμη και τις άδικες επιθέσεις σε σχόλιο που κρίνει άρθρο πολιτικής υφής. Εδώ όμως είναι σαφές ότι ο σχολιαστής (που 101% στελεχώνει την ένδοξη τάξη των νοικοκυραίων) λυσσάει επειδή διάβασε κάτι όμορφο. Δεν εννοώ ότι ντε και καλά του άρεσε. Το πιθανότερο είναι ότι όντως δεν του άρεσε. Αντιλαμβάνεται (ή διαισθάνεται) όμως, ότι ακόμη και αν πρόκειται για μια ομορφιά που εκείνος δεν εισπράττει, πρόκειται παράλληλα για μια ομορφιά που εκπέμπεται· εκπέμπεται μάλλον η πρόθεση της ομορφιάς: πράγματι, το αποτέλεσμα που εμένα μου αρέσει, ίσως να αρέσει σε ελάχιστους, ίσως τελικά να είναι «αντικειμενικά» ασήμαντο. Αλλά δεν έχει αυτό σημασία.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι που βουτάνε μέσα στη χολή με μια ηδονή υπαρξιακή, πρεζάκηδες της χολής, μονομανείς της χολής, άνθρωποι που έχουν ανακαλύψει ότι όταν οι υπόλοιπες χαρές της ζωής απουσιάζουν, το μίσος είναι μια χαρά υποκατάστατο, ίσως μάλιστα είναι καλύτερο από υποκατάστατο, the real thing, even better than the real thing.

Φαίνεται πως ένα βασικό γνώρισμα του αληθινού κακού είναι ότι προσέχει πάντα ώστε να είναι νόμιμο: η βία, ακόμη και η λεκτική βία, περιέχει ένα βαθμό αλήθειας για τον δράστη, ένα βαθμό εκτόνωσης και πιθανότατα στο τέλος και ένα βαθμό ενοχών.
Εν πάση περιπτώσει εκεί έξω και εδώ μέσα (στην διαδικτυακή αντανάκλαση του εκεί έξω) η ομορφιά και η χολή θα συνεχίσουν να υπάρχουν σε γενναίες δόσεις αμφότερες: δεν είναι ένας κόσμος σκέτα όμορφος, δεν είναι ένας κόσμος σκέτα χολερικός. Αξίζει όμως να τις αντέξεις και τις δύο.
Μάλλον.

Να μας φυλάει

Εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, υπερπολυτελείς, υπερχρονοβόρες και με όλους τους δικονομικούς τύπους δίκες ελάχιστων ατόμων, για υποθέσεις που αφορούν ποταμούς πολέμων και ωκεανούς νεκρών,

ιδού η πρώτη υποκρισία, ιδού η πρώτη ύβρις, ιδού η επίφαση του νομικού πολιτισμού πάνω στην πλήρη αδιαφορία (εκεί που δεν υπάρχει και κερδοσκοπική υποκίνηση εμπόρων όπλων) για σφαγές στις οποίες καταλύεται κάθε έννοια νόμου και πολιτισμού.

Σαν να λέμε σφαχτείτε όσο θέλετε στον κόσμο σας, εδώ στον δικό μας θα απονείμουμε τη δικαιοσύνη κυριλέ, θα μας πάρει μερικά χρόνια για να αποφανθούμε αν ο άλφα ηγέτης ή ο βήτα στρατηγός είναι ένοχος.

Εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττουν μόνο Αφρικανοί, Ιρακινοί και Σερβοβόσνιοι, αφού αν κάνει κανείς καμιά μήνυση κατά του Μπλερ είναι και γραφικός, είναι και χαχαχούχας, αφού οι Αγγλοσάξωνες ηγέτες δεν διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αλλά εξ ορισμού διεξάγουν πολέμους υπέρ της ανθρωπότητας, της δημοκρατίας, της ανοικτής κοινωνίας και της ελεύθερης αγοράς, χρησιμοποιώντας μάλιστα ολοένα και ανθρωπιστικότερα όπλα.

Εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και οι δίκες τους που διεξάγονται μακριά από το ενδιαφέρον του κόσμου, μέχρι να μπει στην ατζέντα το γκλάμουρ, το κουτσομπολιό, το λάιφ στάιλ, μέχρι να έρθει στη σκηνή η Ναόμι και αμέσως μετά η Νέμεσή της, η Μία Φάροου, που το γεγονός πως αντικειμενικά καλά έκανε και είπε την αλήθεια, κάθε άλλο πρέπει να μας αποσπά την προσοχή από το ότι μερικές φορές έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε το αντικειμενικά σωστό όντας υποκειμενικά κάκοι, ότι μερικές φορές δηλαδή μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε το καλό με τις χειρότερες των προθέσεων.

Ο Θεός να μας φυλάει από τις Μίες Φάροου αυτής της γης

και τα δικαστήρια στα οποία μας στήνουν

ή τα δικαστήρια στα οποία περιμένουν καρτερικά να κληθούν,

ώστε στεγνά να μας δώσουν,

στο όνομα, πάντα, κάποιας υψηλής ηθικής αξίας.

Ο Δυτικός Πολιτισμός εικόνα σου είναι, Μία Φάροου, και σου μοιάζει.

Αφύσικα

Δίπλα στην καλώς νοούμενη οικολογική συνείδηση, δίπλα στην ακόμα καλύτερα νοούμενη ανησυχία και εγρήγορση για τις αλλαγές στο κλίμα και γενικότερα στο περιβάλλον που επιφέρει ο ανθρώπινος παράγοντας, έχει αναπτυχθεί και ένα ιδεολόγημα που καθιστά την φύση κάτι σαν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου, ένα ιδεολόγημα σύμφωνα με το οποίο όταν επέρχεται η άλφα ή η βήτα φυσική καταστροφή αυτό συμβαίνει επειδή η φύση εκδικείται, εκδικείται για κάποια από τις ανωμαλίες που εμείς της προκαλέσαμε, με αποτέλεσμα πάλι εμείς να φταίμε. Το ιδεολόγημα αυτό έχει αναπτυχθεί ακριβώς επειδή ζώντας στο προστατευμένο περιβάλλον των πόλεων έχουμε αποξενωθεί από τη φύση και η αποξένωση από τη φύση έχει οδηγήσει στην εξιδανίκευση της φύσης: λίγο ακόμα και θα πειστούμε ότι αν δεν υπήρχε ο άνθρωπος που την καταστρέφει, αυτή θα μας φιλοξενούσε μέσα της όπως ο Παράδεισος τους πρωτόπλαστους. Ίσως γιατί παύοντας να πιστεύουμε στο Θεό που μας τιμωρεί μέσω της φύσης, η μόνη πειστική εξήγηση για τις φυσικές καταστροφές είναι το ανθρώπινο χέρι που επενέβη στην πάνσοφη και αρμονική φύση: κάποιος πρέπει πάντα να φταίει κι αφού δεν είναι ο Θεός, ας είμαστε εμείς· άλλωστε και στην μία και στην άλλη περίπτωση στις ενοχές μας τελικά απευθυνόμαστε.

Ωστόσο η φύση σκότωνε, σκοτώνει και θα σκοτώνει, εξολόθρευε, εξολοθρεύει και θα εξολοθρεύει, χωρίς αναγωγή σε κάποια αιτία που να έχει σχέση με το δίκαιο και την τιμωρία, χωρίς αναγωγή σε κάποια αιτία που να έχει σχέση με το καλό και το κακό, αφού το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, είναι κάτι συναρπαστικά κατασκευασματάκια που μέσα από όλο το γνωστό μας φυσικό περιβάλλον κατοικοεδρεύουν μόνο στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Κατασκευασματάκια ανθρώπινα, κατασκευασματάκια αφύσικα.

ΑΤΖ (Αυτόματος Τραπεζικός Ζητιάνος)

ΑΕΚ

2037: επεισόδια αμαύρωσαν την κηδεία του Ντούσαν Μπάγιεβιτς στο Μόσταρ, όταν την ώρα της κηδείας ομάδα οπαδών άρχισε να μπινελικώνει εν χορώ τον μακαρίτη, ενώ την ώρα της ταφής καθώς συγγενείς και φίλοι πετούσαν χώμα στο ανοικτό φέρετρο, ένας οπαδός βούτηξε μέσα στο φέρετρο και ήρθε στα χέρια με το πτώμα (ισχυριζόμενος πάντως πως τον προκάλεσε).

2087: με επιτυχία ολοκληρώθηκε και η φετινή εκδρομή στο Μόσταρ οργανωμένων φίλων της ΑΕΚ, που αφού εναπόθεσαν Κέρμιτ, δίσκους της Κατερίνας Στανίση και σκισμένα πεντοχίλιαρα πάνω στο μνήμα, διαλύθηκαν ησύχως.

2096: τα εκατόχρονα της προδοσίας του Ντούσαν Μπάγιεβιτς γιορτάστηκαν με βομβαρδισμό του Μόσταρ και παραδειγματική εκτέλεση δέκα ανήλικων μοσταριτών.

ΠΑΟ

Οι καταπληκτικές εμφανίσεις του Παναθηναϊκού στα φιλικά με την Ίντερ και την Μίλαν εκθέτουν όλους εκείνους που έσπευσαν να λοιδορήσουν την ανάληψη της προεδρίας από το Νίκο Κωνσταντόπουλο, ο οποίος μαζί με τις εκθαμβωτικές εμφανίσεις εναντίον των μορατομπερλουσκόνιδων πανηγύρισε και την εισαγγελική πρόταση καταπέλτη κατά του Κορκονέα. Αν στο πρώτο μόλις μήνα με πρόεδρο το Νικόλα η ομάδα παίζει τέτοια μπάλα, τον Μάη η πρώτη ευρωπαϊκή κούπα στο ποδόσφαιρο θα είναι γεγονός, ένα γεγονός που θα δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις παγκοσμίως, αφού όλοι θα δουν πως όταν η αριστερά παίρνει στα χέρια της το τιμόνι η ουτοπία μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

ΟΣΦΠ

Αρνητικά τα πρώτα δείγματα της νέας θητείας του Ερνέστο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό. Εάν η κατάσταση δεν δείξει σημάδια βελτίωσης στις επόμενες προπονήσεις, ο Βάσκος τεχνικός θα παίξει την καρέκλα του στο πρώτο φιλικό παιχνίδι της ομάδας. Με ειδική ρήτρα στο συμβόλαιό του όμως οι Πειραιώτες διασφάλισαν την ρητή του παραίτηση από κάθε δικαίωμα στο σύνθημα «Εεε-ρνέ-στο Βαλ-βέεερ-δε», το οποίο θα μπορεί ο κόσμος των Πειραιωτών να το φωνάζει διαχρονικά ως σύμβολο του εκάστοτε επόμενου Μεσσία.

ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Μετά το σαββατοκύριακο, και σήμερα Δευτέρα -για τρίτη συνεχή δηλαδή ημέρα- δεν ανακοινώθηκε κανένα νέο έκτακτο πακέτο στήριξής τους ούτε από την ελληνική Κυβέρνηση ούτε από την τρόικα, γεγονός που αποδεικνύει για πολλοστή φορά πόσο γερά θεμέλια έχει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Σύμφωνα με όλες πάντως τις ενδείξεις, δίπλα σε κάθε σε ΑΤΜ θα τοποθετηθεί και ΑΤΖ (Αυτόματος Τραπεζικός Ζητιάνος), μηχάνημα όπου ο κάθε πολίτης θα μπορεί να ρίχνει τον οβολό του προκειμένου να ενισχυθεί η ρευστότητα της τραπεζικής οικονομίας, με στόχο την μετακύλιση της ρευστότητας αυτής στην αληθινή.

ΤΗΕ ΓΑΠ WE LOVE

Ποιός δεν θα ανακουφιζόταν στο άκουσμα της είδησης ότι υπάρχει επιτροπή για την αναμόρφωση της λειτουργίας του Γραφείου του Πρωθυπουργού, που όχι μόνο έχει μέσα τον Κέβιν τον Φέδερστοουν, τον Ρίτσαρντ τον Πάρκερ, τον Ρότζερ τον Γουίλκινς, τον Λέιφ τον Παγκρότσκι και τον Τζεφ τον Μάλγκαν, αλλά συντονίζεται και από τον Χάρη τον Παμπούκη;

Η σύλληψη της ιδέας της επιτροπής και πολύ περισσότερο η στελέχωσή της πρέπει να είναι για τον Πρωθυπουργό από πλευράς κεφιού και ξεδώματος ό,τι ήταν για τον πατέρα του το να του τραγουδάει η Ρίτα η Σακελλαρίου.

O ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ Ή «ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΟΣΕΙΣ ΘΑ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΜΕ»

Έχουμε περάσει έξι μήνες, τους οποίους διαψεύδουμε όλες αυτές τις Κασσάνδρες. Αρχικά, ότι η Ελλάδα θα πήγαινε στον τοίχο και θα έκανε στάση πληρωμών. Δεν έκανε στάση πληρωμών. Στη συνέχεια ότι η Ελλάδα δεν θα έπαιρνε ποτέ το δάνειο. Πήραμε την πρώτη δόση του δανείου. Μετά, «δεν θα πάρετε, όμως, δεύτερη δόση». Παίρνουμε τη δεύτερη δόση του δανείου. Τώρα διαβάζω, «ναι, αλλά δεν θα πάρετε την τρίτη δόση». Θα την πάρουμε και την τρίτη δόση. Όλες τις δόσεις θα τις πάρουμε.

Η κάθε ιστορική προσωπικότητα και οι θρίαμβοί της.

Οι φωτογραφίες δεν είναι αρχείου αλλά τωρινές. Τι σημασία έχει από που ακριβώς είναι; Από ένα μέρος του κόσμου που δεν μας αφορά. Και τι σημασία έχει γιατί προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στο ελικόπτερο;

Θα έχουν προφανώς τους λόγους τους.

Την Κυριακή το απόγευμα, πρώτη ημέρα του Αυγούστου, ένας άντρας σταμάτησε τη μηχανή του στην πλατεία Κοτζιά και κατέβηκε να ταΐσει τα περιστέρια. Τα τάισε και έφυγε. Δηλητηρίασε κοντά στα πεντακόσια.

Θα είχε προφανώς τους λόγους του.

Την Δευτέρα το βράδυ, κάπου στα Χανιά, ένας σκουπιδιάρης έκανε να βγάλει ένα αντικείμενο που εμπόδιζε την μηχανή του απορριμματοφόρου να αλέσει τα σκουπίδια. Το κεφάλι του έγινε ένα με το αντικείμενο της εργασίας του, το κεφάλι του έγινε και αυτό σκουπίδι.

Δεν μπορούν να διαγνωστούν λόγοι

πίσω από την κίνηση της μηχανής,

η οποία -όπως και η ζωή- γυρνά με τον ίδιο συγκλονιστικά αδιάφορο τρόπο και ό,τι βρει μπροστά της το αλέθει. Είναι να μην τύχει να βρεθείς μπροστά της την λάθος ώρα. Αυτό είναι όλο το νόημα και για διαφορετικό μην ψάχνεις. Αν βέβαια ζεις -όπως τα παλικάρια στις φωτογραφίες- στο λάθος μέρος του κόσμου, περιστοιχίζεσαι από πολύ περισσότερες δυνάμει λάθος ώρες.

Την Παρασκευή γιόρταζε ο γιος μου και βλέποντας τα δώρα που πήρε και τα φαγητά που περίσσεψαν στην ταβέρνα με ξανάπιασε μια παιδική μου τύψη. Δεν ξέρω αν πρέπει να την πω πολιτική τύψη ή οικουμενική τύψη ή πώς αλλιώς, πάντως δεν είναι μια ηθική τύψη. Έχει να κάνει -όπως ίσως θα έλεγαν και διαγωνιζόμενες σε καλλιστεία- με την παγκόσμια αδικία και ανισότητα, έχει να κάνει με «τα παιδάκια που πεινάνε». Είναι μια τύψη βολική, αφού αφορά ζητήματα εκτός της σφαίρας επιρροής μου, αφού αφορά ζητήματα για τα οποία «δεν φταίω εγώ». Είναι την ίδια ώρα μια τύψη δήθεν, αφού είμαι πολύ λιγότερο ενοχικός για ζητήματα που βρίσκονται εντός της σφαίρας επιρροής μου, για πράγματα που κάνω ενώ δεν θα έπρεπε ή δεν κάνω ενώ θα έπρεπε. Μολονότι είναι δήθεν όμως, θεωρώ ότι είναι και η αυθεντικότερη τύψη που μπορεί να νιώσει κανείς: η τύψη για το γενικό κακό, το έξω από εμάς, το μεγάλο, το διαιωνιζόμενο, το κακό που συγκλονιστικά αδιάφορο εξακολουθεί να αλέθει δίκαιους και άδικους.

Xωριό που φαίνεται, Κολαούτι δεν θέλει

- Το Europa έχασε ένα από τα φαβορί του.

- Ποιό Εuropa; Οι μεγάλες ομάδες είναι για τις μεγάλες διοργανώσεις.

- Μαρινάκη, πούλα.

- Ναι, αλλά κι εσείς σφάζετε τους Παλαιστινίους.

- Που ακόμα σε θυμούνται η Μπέσα κι ο Πελέ.

- Έγκλημα η παραχώρηση Επστάιν στην Κέρκυρα.

- Πρόταση Κωνσταντόπουλου να αναλάβει Πρόεδρος και στον Ολυμπιακό με στόχο την σύνθεση όλων των δυνάμεων του Κεφαλαίου.

- Αν το ρεπό του Ζίκο πέρσι τα Χριστούγεννα ήταν μικρότερο.

- Τουλάχιστον χτίζεται μια ομάδα για το μέλλον.

- Που θα είναι και η βάση της Εθνικής.

- Προβλέπεται μεγάλη χρονιά Νικοπολίδη.

- Μαρινάκη, πούλα.

- Απευθείας ήταν η κόκκινη του Ντιόγο; Πόσα ματς χάνει τον ερχόμενο Ιούνιο;

- Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν αποκλεισμοί.

- Από ευρωπαϊκές ομάδες τουλάχιστον. Το Ισραήλ είναι ασιατική. Ακούει το CAS;

- Κάτι ήξερε και είχε αφήσει τη διαφήμιση κενή. Θα κάνει πιο γαμάτο ντιλ τώρα.

- Φέρτε πίσω τον Επστάιν.

- Διώχτε τον Λίνεν και φέρτε τον Μπερέτα.

- Βήμα βήμα χτίζονται οι ομάδες. Φέτος παραμονή του Σωτήρος, του χρόνου παραμονή Δεκαπενταύγουστου, σε δυο χρόνια Σεπτέμβρη.

- Ο Μαρινάκης των βράχων: Έχεις μια γεύση μακαμπίλας στα χείλη - μα που γύριζες;

Ρασίνην τε ... Ρασίνην τε

Ένα καταπληκτικό κείμενο του Δημήτρη Δανίκα,

γεμάτο πολύ δυνατές εικόνες που αξίζει να τις αναπλάσεις με το μυαλό σου (όπως τα «τρελά παιχνίδια» κάτω από τα σεντόνια, παιχνίδια που είναι τρελά ακριβώς γιατί ο υπαινιγμός είναι σαφής: εδώ έχουμε να κάνουμε με τον βακχισμό του μαλάκα, έχουμε να κάνουμε όχι με απλούς αυνανισμούς, αλλά με αυνανισμούς κατά τους οποίους ο θεός Διόνυσος καταλαμβάνει το σώμα σου κάτω από το σεντόνι και το κεφάλι σου πάνω από το σεντόνι, σου παίρνει το νου, σου παίρνει το σώμα, τα κάνει δικά του, σε κάνει μαινάδα του, σε κάνει bitch του, καθώς το χωνάκι του Νεντ, λιωμένο παγώτο, κολλάει στο στόμα και τα χειλάκια της Μάτι)

& γεμάτο πολύ δυνατές μεταφορές που αξίζουν όσο χίλια κεφάλαια του Μαρξ (όπως η εικόνα της τούρμπο μηχανής μιας Πόρσε Καρέρα 911: της καινούριας (αααχ), με τα κεραμικά φρένα (ααααχ), επαναλαμβάνω με τα φρένα τα κέ - ρά - μί - κά (ααααααχ), κόστους (αααααχ), κόστους (αααααααχ) 250.000 ευρώ (αααααααααααααααααχ), μάλλον ψέμματα· euros (οhhhhhhhh)· γιατί ναι, τέτοιο είναι κυρίες και κύριοι το πουλί του Νεντ Ρασίν, ναι, τέτοιο είναι, άκουστε το να μαρσάρει, ακούστε το βρηχυθμό της τούρμπο μηχανής του, άκουστε όλα του τα άλογα να καλπάζουν, αφήστε το χειρόφρενο και ξεχυθείτε καλπάζοντας μαζί του, τώρα μαζί καλπάζετε, τώρα μαζί σπάτε την πόρτα της Μάτι με τις καμπανούλες, τώρα ούτε τα κεραμικά φρένα δεν μπορούν να σας σταματήσουν, τώρα το κάτω κεφάλι του Νεντ Ρασίν βαράει ταβάνι, τώρα το σεντόνι σκίζεται από ένα πίδακα πηχτό που βαράει το ταβάνι για να το σκίσει κι αυτό, και να φτάσει στον ουρανό και να τον σκίσει κι αυτόν, και να που τώρα το στερέωμα έχει μια ανοικτή για πάντα σκισμή, μέσα από την οποία μπορούμε να κρυφοκοιτάξουμε για να μάθουμε τα μυστικά του κόσμου, αφού αυτό που δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκρυπτογραφήσει η θρησκεία, αυτό που δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκρυπτογραφήσει η επιστήμη, μπορεί να το αποκρυπτογραφήσει η μαλακία, αρκεί να σου πετύχει, αρκεί η Μάτι να φορά αυτό το σώμα, ο Νεντ αυτή την τούρμπο μηχανή κι εσύ αυτήν την γενετήσια σινεφιλία).

Οι επικοινωνιακές δημοκρατίες

Αν επί της συντεχνίας των φορτηγατζήδων τα επικοινωνιακά υπερόπλα ενεργοποιήθηκαν άμεσα, με αποτέλεσμα ο κόσμος να οργιστεί και να νιώθει πως δεν πάει άλλο από τις πρώτες κιόλας ώρες της απεργίας, επί της συντεχνίας των δεητζήδων τα επικοινωνιακά υπερόπλα περνάνε στο επόμενο στάδιο του μάιντ φάκινγκ, έτσι ώστε ο κόσμος να οργιστεί και να νιώθει πως δεν πάει άλλο πολλές εβδομάδες ή και μήνες πριν κηρυχθεί η απεργία.

Ξεμπερδεύοντας με την μία συντεχνία -και χωρίς στιγμή να πάρουν ανάσα να ξεκουραστούν- έσπευσαν να ανακοινώσουν ότι η ΓΕΝΟΠ είναι έτοιμη να «βυθίσει τη χώρα τη σκοτάδι» (εάν το έχει δηλώσει κατά λέξη έτσι γενοπιτζής, μπορεί κάλλιστα να αρχίσει να γράφει και προκηρύξεις της Σέχτας αύριο, αναλύοντας πόσο η τρομοκρατία θέλει να βλάψει τον τουρισμό και την οικονομία). Θα περάσει καιρός μέχρι να κηρυχθεί η απεργία, αλλά ήδη η εικόνα του τύπου που κατεβάζει τους διακόπτες και παραλύει τη χώρα θα έχει υπερκαλλιεργηθεί και εντυπωθεί βαθιά στα μυαλά. Το σκοτάδι θα έχει ήδη προεξοφληθεί. Στις επικοινωνιακές δημοκρατίες οι αληθινές συνέπειες μιας απεργίας ωχριούν μπροστά στις προβαλλόμενες ως αληθινές. Τώρα πια ωχριούν και μπροστά στις προφητευόμενες.

Βέβαια όσο ανεβαίνουμε στην τροφική αλυσίδα αλλάζει και η αντιμετώπιση από την εξουσία και από τα ΜΜΕ. Το μέτρο με το οποίο θα επιβαλλόταν ειδικός φόρος ή κάτι σαν τεκμήριο στους ελεύθερους επαγγελματίες άντεξε ως ιδέα κάνα δύο εικοσιτετράωρα, ακόμη και επάνω στην λαίλαπα της υπογραφής του μνημονίου. Ενώ, όπως πληροφορούμαστε σήμερα, υπάρχουν και επαγγελματικοί κλάδοι που έχουν και αντεπιχειρήματα απέναντι στις επιταγές του μνημονίου, συντεχνιακά αντεπιχειρήματα άξια πρωτοσέλιδης προβολής, προβολής επικοινωνιακής που κινείται στον αντίποδα της προβολής μιας βυθισμένης στο σκοτάδι χώρας.

Στο ποστ για το σοβιετικό δελτίο του Mega μου επισημάνθηκε ότι δίνεται ο λόγος και στους απεργούς. Ωστόσο το ζήτημα είναι με ποιάν ιδιότητα δίνεται ο λόγος στον καθένα, ποιόν ρόλο καλείται ο καθένας να παίξει. Οι φορτηγατζήδες ή οι δεητζήδες παίρνουν το λόγο ως οι κακοί του έργου. Και το έργο για να είναι πειστικό χρειάζεται τους κακούς του. Θα τους δοθεί λοιπόν ο λόγος, θα ρίξουν και αυτοί τις λεκτικές φάπες τους (το έργο για να σε κρατά σε αγωνία πρέπει ο κακός να κερδίζει στην αρχή της τελικής μάχης), αλλά στο τέλος θα υποταχθούν.

Με όλους τους θριάμβους τους όμως -θριάμβους που καθιστούν κάθε σκέψη για απολυταρχικότερα καθεστώτα περιττή και βλαπτική- οι επικοινωνιακές δημοκρατίες θα πρέπει στο προσεχές μέλλον να αντιμετωπίσουν μια πολύ ύπουλη ρωγμή, ρωγμή μάλιστα που ολοένα και διευρύνεται: τα βασικά της εργαλεία, οι δημοσιογράφοι, εμπεδώνονται αργά αλλά σταθερά στη συνείδηση του ίδιου του τάργκετ γκρουπ τους ως αθλιότεροι των εκάστοτε κακών.

Detached

Περιφερόμαστε μέσα στη ζωή παρατηρώντας κάτι παράξενους τύπους που ισχυρίζονται πως είμαστε εμείς. Τον ισχυρισμό τους επιβεβαιώνουν και οι τρίτοι. Ωστόσο, για εμάς που περνάμε τα χρόνια μας παρατηρώντας τους, είναι αυτονόητο πως αυτοί οι παράξενοι τύποι δεν είμαστε εμείς. Από την άλλη, όσο και αν θα θέλαμε να ισχυριστούμε με τη σειρά μας πως τελικά εμείς οι παρατηρητές είμαστε εμείς, τους παράξενους τύπους παρατηρούμε συνεχώς για να μπορούμε να αποφαινόμαστε τι είμαστε και τι όχι.

Περιφερόμαστε μέσα στη ζωή παρατηρώντας κάτι παράξενους τύπους που ισχυρίζονται πως είμαστε εμείς. Τους βλέπουμε πόσο ριζικά αλλάζουν με τα χρόνια. Τους βλέπουμε ταυτόχρονα πόσο ριζικά απαράλλακτοι μένουν. Καταγράφουμε την σταδιακή πορεία τους από έναν εαυτό προς έναν άλλο εντελώς διαφορετικό, καταγράφουμε ταυτόχρονα την με κάθε τρόπο επαλήθευση του βαθιού τους εαυτού. Καταγράφουμε τη συνομιλία και την αλληλεπίδραση αυτού που μέσα τους είναι νέο, με αυτά που δεν θα φύγουν από μέσα τους ποτέ.

Περιφερόμαστε μέσα στη ζωή παρατηρώντας κάτι παράξενους τύπους που ισχυρίζονται πως είμαστε εμείς. Ισχυριζόμαστε πως τους έχουμε κατανοήσει από κάθε πλευρά, ισχυριζόμαστε πως το υλικό που έχουμε συλλέξει για αυτούς αποκαλύπτει στα μάτια μας γυμνό το ανθρώπινο μυστήριο με όλες του τις αντιφάσεις και τις σταθερότητες, τις γενναιότητες και τις δειλίες, τις ομορφιές και τις ασχήμιες. Εκείνοι παίζουν το έργο και εμείς το καταγράφουμε διαπιστώνοντας ότι κεφάλαιο με κεφάλαιο αρχίζει να σχηματοποιείται σε κάτι αληθινά ενδιαφέρον. Ξέρουμε βέβαια ότι ενδιαφέρον το καθιστά η παρατήρησή μας, η ανάγνωσή του, η κατανόησή του. Ξέρουμε δηλαδή ότι ενδιαφέρον καθίσταται ακριβώς λόγω του δυισμού μας, λόγω της αποστασιοποίησής μας από εκείνους που μας παριστάνουν.

Περιφερόμαστε μέσα στη ζωή παρατηρώντας κάτι παράξενους τύπους που ισχυρίζονται πως είμαστε εμείς. Μερικές φορές η παρατήρηση μάς κουράζει, η αποστασιοποίηση μάς κουράζει, ο δυισμός μάς κουράζει. Μερικές φορές θα λαχταρούσαμε να πετάξουμε κάτω το εργαλείο της καταγραφής, να γκρεμίσουμε την απόσταση και να γίνουμε ένα με αυτούς τους παράξενους τύπους. Αλλά τι κοινό έχουμε πια μαζί τους; Αλλά τότε ποιός θα σκέφτεται; Αλλά τότε ποιός θα καταλαβαίνει; Αλλά αν καταλυθεί η απόσταση και η μεταξύ τους σχέση, πού θα είμαστε πια εμείς;

Κάτι παράξενοι τύποι περιφέρονται μέσα στη ζωή, στην τύχη· και στην ανάγκη· και στην τύχη. Τους παρατηρούμε από ανάγκη σκέτη· τίποτα το τυχαίο εδώ: βαθύς εαυτός. Αλλά μήπως έτυχε κι αυτός; Θα πεθάνουμε μην ξέροντας, θα πεθάνουμε ακόμα πιο αβέβαιοι για όλα. Οπότε προς τι το είμαι μισός παρών μισός παρατηρών; Μα δεν ξέρω. Μα δεν με νοιάζει. Ο καθένας ας περιφερθεί μέσα στη ζωή του όπως του ταιριάζει καλύτερα, όντας ένα με τον εαυτό του ή όντας δύο με τον εαυτό του, ζώντας διαρκώς τη στιγμή ή ζώντας διαρκώς το βαθύτερο νόημα της στιγμής· είτε έτσι είτε αλλιώς κάτι θα χάσει και κάτι θα κερδίσει.