Το Απέραντο Πορτοκαλί

Αν τύχει και είναι μεσημέρι Αυγούστου

και τύχει να είσαι μέσα στη θάλασσα

και τύχει να στρέψεις το κεφάλι σου κατευθείαν στον ήλιο,

τότε κλείνοντας τα μάτια γίνεσαι μάρτυρας ενός απέραντου πορτοκαλί,

που προκύπτει ως αποτέλεσμα της ημιμάταιας προσπάθειας των κατεβασμένων σου βλεφάρων να εμποδίσουν τις ακτίνες,

ως το αποτέλεσμα δηλαδή ενός συμβιβασμού ανάμεσα στο φως που τυφλώνει και στο σκοτάδι που είναι εξ ορισμού τυφλό.

Κι έτσι από τη σύγκρουση δυο τυφλώσεων σχηματίζεται ένα χρώμα,

από τη σύγκρουση δυο αρνήσεων μια θέση,

από τη σύγκρουση δυο ακροτήτων ένα μέτρο έγχρωμο,
ένα πορτοκαλί που αν του αφεθείς για μερικά δευτερόλεπτα είσαι καταδικασμένος να αναρωτηθείς τι ρόλο βαράς

εσύ,

μεταξύ θάλασσας και ήλιου,

εσύ,

ανάμεσα σε αυτούς τους δύο μονιμάδες της ζωής

και της έμπνευσης των πτωχών τω λυρισμώ,

εσύ,

τόσο τα συγκεκριμένα δευτερόλεπτα όσο και όλα τα υπόλοιπα,

να αναρωτηθείς δηλαδή αν αποτελείς

ένα πορτοκαλί κόκκο ύπαρξης

ή έναν πορτοκαλί κόκκο ανυπαρξίας,

έναν κόκκο νοηματοδότησης και χρωματογονίας

ή έναν κόκκο χωρίς τον οποίο απαράλλακτα ο ήλιος θα φωτίζει τη θάλασσα

και όλος ο κόσμος απαράλλακτος θα είναι,

ο κόσμος -τουλάχιστον- ο ορατός,

ο αδιαμεσολάβητος

από την ανωμαλία των κλειστών ματιών

και την αλαζονεία των βλεμμάτων

που βαφτίζουν το μέσα μέρος των βλεφάρων τους

σκοτάδι.