Αφύσικα

Δίπλα στην καλώς νοούμενη οικολογική συνείδηση, δίπλα στην ακόμα καλύτερα νοούμενη ανησυχία και εγρήγορση για τις αλλαγές στο κλίμα και γενικότερα στο περιβάλλον που επιφέρει ο ανθρώπινος παράγοντας, έχει αναπτυχθεί και ένα ιδεολόγημα που καθιστά την φύση κάτι σαν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου, ένα ιδεολόγημα σύμφωνα με το οποίο όταν επέρχεται η άλφα ή η βήτα φυσική καταστροφή αυτό συμβαίνει επειδή η φύση εκδικείται, εκδικείται για κάποια από τις ανωμαλίες που εμείς της προκαλέσαμε, με αποτέλεσμα πάλι εμείς να φταίμε. Το ιδεολόγημα αυτό έχει αναπτυχθεί ακριβώς επειδή ζώντας στο προστατευμένο περιβάλλον των πόλεων έχουμε αποξενωθεί από τη φύση και η αποξένωση από τη φύση έχει οδηγήσει στην εξιδανίκευση της φύσης: λίγο ακόμα και θα πειστούμε ότι αν δεν υπήρχε ο άνθρωπος που την καταστρέφει, αυτή θα μας φιλοξενούσε μέσα της όπως ο Παράδεισος τους πρωτόπλαστους. Ίσως γιατί παύοντας να πιστεύουμε στο Θεό που μας τιμωρεί μέσω της φύσης, η μόνη πειστική εξήγηση για τις φυσικές καταστροφές είναι το ανθρώπινο χέρι που επενέβη στην πάνσοφη και αρμονική φύση: κάποιος πρέπει πάντα να φταίει κι αφού δεν είναι ο Θεός, ας είμαστε εμείς· άλλωστε και στην μία και στην άλλη περίπτωση στις ενοχές μας τελικά απευθυνόμαστε.

Ωστόσο η φύση σκότωνε, σκοτώνει και θα σκοτώνει, εξολόθρευε, εξολοθρεύει και θα εξολοθρεύει, χωρίς αναγωγή σε κάποια αιτία που να έχει σχέση με το δίκαιο και την τιμωρία, χωρίς αναγωγή σε κάποια αιτία που να έχει σχέση με το καλό και το κακό, αφού το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, είναι κάτι συναρπαστικά κατασκευασματάκια που μέσα από όλο το γνωστό μας φυσικό περιβάλλον κατοικοεδρεύουν μόνο στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Κατασκευασματάκια ανθρώπινα, κατασκευασματάκια αφύσικα.