Οι φωτογραφίες δεν είναι αρχείου αλλά τωρινές. Τι σημασία έχει από που ακριβώς είναι; Από ένα μέρος του κόσμου που δεν μας αφορά. Και τι σημασία έχει γιατί προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στο ελικόπτερο;

Θα έχουν προφανώς τους λόγους τους.

Την Κυριακή το απόγευμα, πρώτη ημέρα του Αυγούστου, ένας άντρας σταμάτησε τη μηχανή του στην πλατεία Κοτζιά και κατέβηκε να ταΐσει τα περιστέρια. Τα τάισε και έφυγε. Δηλητηρίασε κοντά στα πεντακόσια.

Θα είχε προφανώς τους λόγους του.

Την Δευτέρα το βράδυ, κάπου στα Χανιά, ένας σκουπιδιάρης έκανε να βγάλει ένα αντικείμενο που εμπόδιζε την μηχανή του απορριμματοφόρου να αλέσει τα σκουπίδια. Το κεφάλι του έγινε ένα με το αντικείμενο της εργασίας του, το κεφάλι του έγινε και αυτό σκουπίδι.

Δεν μπορούν να διαγνωστούν λόγοι

πίσω από την κίνηση της μηχανής,

η οποία -όπως και η ζωή- γυρνά με τον ίδιο συγκλονιστικά αδιάφορο τρόπο και ό,τι βρει μπροστά της το αλέθει. Είναι να μην τύχει να βρεθείς μπροστά της την λάθος ώρα. Αυτό είναι όλο το νόημα και για διαφορετικό μην ψάχνεις. Αν βέβαια ζεις -όπως τα παλικάρια στις φωτογραφίες- στο λάθος μέρος του κόσμου, περιστοιχίζεσαι από πολύ περισσότερες δυνάμει λάθος ώρες.

Την Παρασκευή γιόρταζε ο γιος μου και βλέποντας τα δώρα που πήρε και τα φαγητά που περίσσεψαν στην ταβέρνα με ξανάπιασε μια παιδική μου τύψη. Δεν ξέρω αν πρέπει να την πω πολιτική τύψη ή οικουμενική τύψη ή πώς αλλιώς, πάντως δεν είναι μια ηθική τύψη. Έχει να κάνει -όπως ίσως θα έλεγαν και διαγωνιζόμενες σε καλλιστεία- με την παγκόσμια αδικία και ανισότητα, έχει να κάνει με «τα παιδάκια που πεινάνε». Είναι μια τύψη βολική, αφού αφορά ζητήματα εκτός της σφαίρας επιρροής μου, αφού αφορά ζητήματα για τα οποία «δεν φταίω εγώ». Είναι την ίδια ώρα μια τύψη δήθεν, αφού είμαι πολύ λιγότερο ενοχικός για ζητήματα που βρίσκονται εντός της σφαίρας επιρροής μου, για πράγματα που κάνω ενώ δεν θα έπρεπε ή δεν κάνω ενώ θα έπρεπε. Μολονότι είναι δήθεν όμως, θεωρώ ότι είναι και η αυθεντικότερη τύψη που μπορεί να νιώσει κανείς: η τύψη για το γενικό κακό, το έξω από εμάς, το μεγάλο, το διαιωνιζόμενο, το κακό που συγκλονιστικά αδιάφορο εξακολουθεί να αλέθει δίκαιους και άδικους.