Μότανε

Περισσότερο απ' όλα φοβήθηκε την Βιργινία Λύκου και μια φράση του Cioran («Αν οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τόσο δύσκολες, είναι γιατί γεννήθηκαν για να σπάει ο ένας τα μούτρα του άλλου και όχι για να έχουν «σχέσεις»). Έτσι, για να αποφύγει τις κακοτοπιές, έγινε μοναχός.

Ο μικρός του αδελφός περισσότερο απ' όλα είχε φοβηθεί τη μοναξιά και καμιά συγκεκριμένη φράση, αλλά το αντίθετο όλων των φράσεων, την έλλειψη των φράσεων, τη σιωπή που συνοδεύει τη μοναξιά. Έτσι, για να αποφύγει τις κακοτοπιές, παντρεύτηκε και απέκτησε πέντε παιδιά και δυο κορίτσια.

Κάποια στιγμή ο μεγάλος αδελφός κατάλαβε ότι αν η σχέση με τον Θεό είναι τόσο δύσκολη, είναι γιατί ο Θεός εφευρέθηκε για να σπάει τα μούτρα των ανθρώπων. Του τα έσπασε λοιπόν εκείνος (μην έχοντας εύκαιρη δική του απεικόνιση, συμβιβάστηκε με το πρόσωπο του γιου του) και απαρνήθηκε τον μοναχισμό.

Κάποια στιγμή ο μικρός αδελφός έχασε σε τρομερό ατύχημα όλη του την οικογένεια μεμιάς, μολονότι το γεγονός πως ήταν τόσο πολυμελής του παρείχε ασφαλές στατιστικό μαξιλάρι. Αλλά το μαξιλάρι διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, ήτοι σε αριθμούς, δεκαδικά ψηφία και τοις εκατό (τα % επιτελούσαν ρόλο φιόγκων).

Το χτύπημα του κεφαλιού του από την απώλεια του μαξιλαριού ήταν ηχηρό και ο μεγάλος αδελφός -που ζούσε πια ανάμεσα στους ανθρώπους- έσπευσε να τον παρηγορήσει. Ο μικρός έσπευσε να τον κατηγορήσει: μπορεί η δική του ύβρις, η δική του θεοκτονία να προκάλεσε το χτύπημα που είχε βρει την οικογένειά του. «Αν είχες κάνει δική σου οικογένεια, ίσως να τιμωρούσε αυτή», συμπλήρωσε. Ο μεγάλος πήρε ένα εικόνισμα από τον τοίχο και του το εκσφενδόνισε. Τον πέτυχε στο πρόσωπο και του άνοιξε η μύτη. Ο μικρός φώναξε το εκατό.

Σχηματίστηκε δικογραφία και μια εχθρότητα μεταξύ των αδελφών που με κάθε νέα αναβολή της δίκης φούντωνε. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν η υπόθεση άρχισε επιτέλους να εκδικάζεται, ο μεγάλος αδελφός διέκοψε την απολογία του, σκαρφάλωσε στα έδρανα και από εκεί στον τοίχο, όπου και κατέβασε κάτω το εικόνισμα βρίζοντας Θεούς και Σιοράνους.

Τότε εισήλθε στην αίθουσα του δικαστηρίου η Ελίζαμπεθ Τέιλορ αυτοπροσώπως. Φορούσε γούνα παρά τον καύσωνα (αργότερα αποκαλύφθηκε πως ήταν κλιματιζόμενη). Έκατσε στο εδώλιο που ο κατηγορούμενος είχε αφήσει κενό και του ζήτησε να έρθει να καθίσει στα γόνατά της. Τον κουκούλωσε με τη γούνα της κι ενώ του χάιδευε τα μαλλάκια άρχισε να του εξηγεί πως δεν υπάρχει λόγος να φοβάται τη Βιργινία Λύκου, πως κακώς πίστεψε την ταινία για αληθινή, πως στην πραγματικότητα οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι προς φόβο. Εκείνος άρχισε να κλαίει με λυγμούς και να πλένει με τα δάκρυα του τις κοντά ογδοντάχρονες πατούσες της.

Ο μικρός αδελφός σαστισμένος απαιτούσε δικαιοσύνη, τη μέρα του στο δικαστήριο και λοιπές αμερικανιές. Η Λιζ τον κοίταξε κατάματα. Ο έρωτας τους ήταν κεραυνοβόλος. Παντρεύτηκαν την επόμενη ημέρα σε αιγαιοπελαγίτικο παρεκκλήσι. Δεν μπόρεσαν να κάνουν παιδί. Μπόρεσαν να κάνουν πέντε κορίτσια.

Αυτά όμως είναι πέντε νέες, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικές και από αυτήν εδώ αλλά και αναμεταξύ τους, αφού δεν υπάρχουν πουθενά και ποτέ δυο ίδιες μεταξύ τους ιστορίες. Υπάρχουν μόνο patterns κοινά, που όλων των μορφών, όλων των εποχών και όλων των πολιτισμών οι αφηγήσεις προσπαθούν να κωδικοποιήσουν, παλεύοντας να καταλάβουν το ακατανόητο, να ερμηνεύσουν το ανερμήνευτο, να βγάλουν μια άκρη πώς και γιατί καθένας από εμάς φέρεται όπως φέρεται.