Η συνταγή της ευτυχίας

 Βουτάμε ένα χάπι μέσα σε έναν νες

-κρύο ή ζεστό, αδιάφορο-

πίνουμε μερικές γερές γουλιές

και ιδού:

happiness.

---
Mην το δοκιμάσετε στο σπίτι
αν δεν ξέρετε αγγλικά.
Είναι μάταιο,
δεν θα πιάσει.
---
Εκτός κι αν ξέρετε τη συγκεκριμένη
αγγλική λέξη.
Τότε αλλάζει.
---
Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι
κι αν δεν πιστεύετε στα λογοπαίγνια.
---
Ή στο λόγο.
---

Ή στα παίγνια.

----

Εκτός κι αν δεν έχετε σπίτι.

Τότε η προειδοποίηση προφανώς στερείται νοήματος. Αν π.χ. είστε άστεγοι. Ή αν σας έκαναν έξωση και πέσατε από τον τρίτο. Αλλά κανείς δεν πέφτει από τον τρίτο μόνο και μόνο επειδή του κάναν έξωση. Υπάρχει πάντα ψυχικό υπόβαθρο από πίσω.

Ιt's not the economy,

it's the epovathro, stupid.

---

Αυτό συν την κακή επιρροή του Χριστούλα.

---

Και τον άλογο εγκωμιασμό της. 

Ιδού πού οδηγούν οι εγκωμιασμοί.

Το κρίμα στο λαιμό των εγκωμιαστών.

Και του Χριστούλα.
---

Βουτήξτε ένα χάπι σε έναν νες.

Αν δεν μπορείτε να βρείτε χάπι,

επειδή έτυχε να πέσετε σε έτος 

όπου τα φαρμακεία δεν εξυπηρετούν,

δεν υπάρχει λόγος πανικού.

Το χάπι είναι πλασίμπο.

---

Ακριβώς όπως η ευτυχία.

---

Υπάρχουν βέβαια και εναλλακτικές.

Όχι το να έχετε λεφτά.

Τα λεφτά δεν την φέρνουν την ευτυχία,
αυτό είναι γνωστό.

Ίσως αποτρέπουν τις εξώσεις.

Αλλά και πάλι, αν το έχεις το υπόβαθρο

και πλούσιος την κάνεις.

---

Κι ο Χριστούλας άλλωστε δεν ήταν κανένας πένης.

---

Το βασικό είναι να μην αμφισβητήσετε επ΄ ουδενί τη συνταγή.

Πιστέψτε στη δύναμη των λέξεων.

Στην αλήθεια τους.

Σπάστε τες στα δύο και θα καταλάβετε πολλά.

Πιστέψτε στη δύναμη του εαυτού σας.
Στο ψέμμα του.

Σπάστε στον στα δύο και μπορεί να αποβεί σωτήριο.

Είναι καλό να φεύγει το μυαλό.

---

Ή δραπετεύστε απ' τον εαυτό σας αλλιώς.

Ερωτευθείτε. Αφήστε να σας ερωτευθούν.

Ευτυχήστε έτσι.

Γιατί όχι;

Αντί να διαιρεθείτε σε δύο εαυτούς,

βρείτε έναν δεύτερο να λατρέψει τον πρώτο σας.

Μην ρωτάτε το πώς και το γιατί.

Πλασίμπο είναι όλα.

Στο μυαλό είναι όλα.

---

Ενίοτε βέβαια και στο σώμα.

---

Γι' αυτό διατηρήστε το πάση θυσία ακέραιο.

Μην πηδάτε απ' τα μπαλκόνια.

Κάνει κακό στο ηθικό.
Μην πηδάτε απ' τις Ακροπόλεις.

Κάνει κακό στον τουρισμό.

---

Αν τώρα εσείς μπορείτε να είστε τουρίστας στη ζωή,

ακόμη καλύτερα.

Γενικά όσοι ζουν στη τύχη

περνάνε πολύ καλύτερα.

Τα άγχη και οι έγνοιες τον τρων τον άνθρωπο.

---

Βοηθάει να είστε ρεμάλι.

Πιστέψτε με.

---

Να πιστεύετε επίσης

τις αναλύσεις των αναλυτών

τις εκτιμήσεις των εκτιμητών

τις θεωρίες των θεωρητικών

και τις φοβέρες των φοβερών.

---
Και να ελπίζετε.
Είναι ωραίο πράγμα η ελπίδα.
Και κοιτάζοντας απόψε ψηλά στον ουρανό,
συνειδητοποίησα πως σε κραχτή αντίθεση με το ποτήρι,
ποτέ δεν αναρωτιόμαστε για το φεγγάρι
αν είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο.
Βλέπουμε αυτό που βλέπουμε
και κόβουμε τις φιοριτούρες.
---
Η σαφήνεια των ουρανίων σωμάτων
και η αμφισημία του νερού.
---
Μοοnlight talks - bullshit walks.
---
Ελευθερώστε το νερό απ' τα ποτήρια
να μην ξανααναρωτηθούμε ποτέ για αυτά.
---
Το πάθος

το πάθος

για τη λευτεριά

είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά

 των ποτηριών και των βρυσών,
των σωλήνων και των μπουκαλιών.

---

Επιστροφή στις πηγές.

---

Θάνατος στον πολιτισμό.

---

Ο πολιτισμός του θανάτου

απαιτεί να μην τον προκαλείς μόνος σου.

Απαιτεί να περιμένεις να ΄ρθει εκείνος.

Αυτό λοιπόν το γαϊτανάκι που έχει αρχίσει

από ένα σκανδαλωδώς βολεμένο ως τώρα λαό

που έζησε πάνω απ' τις δυνάμεις του

πρέπει να σταματήσει αμέσως.

---

Να υποστεί τις συνέπειες με αξιοπρέπεια.

Με την αξιοπρέπεια του απολύτως δικαιολογημένα εξαθλιωθέντος.

---

Όλα τ' άλλα είναι ντιβισμοί.

Είναι «δεν αντέχω άλλο»

από ανθρώπους που είχαν κινητά

και μπορεί και ίντερνετ,

για να μην πούμε για τηλεοράσεις και ψυγεία.

Στην κατοχή αυτοκτονούσε κανείς;

Αυτοί τίνος κατώτερου θεού παιδιά ήτανε;

---

Κωλοέλληνες.

Παλιοφάρα.

Λούζερς.

Κακομαθημένοι αυτόχειρες.
Της ήσσονος προσπάθειας και της ευκολίας ως το τέλος.

---

Να θυμηθώ μια μέρα να γράψω

κάτι που θα σε συνεπάρει,

ώστε να μου το επιστρέψεις ίσως χρόνια αργότερα

μεθυσμένα συστημένο στ' αυτί,

καταστρέφοντας με λίγο ακόμα,

λυτρώνοντάς με λίγο ακόμα,

κάνοντας με να ξέρω

κάτι που δεν θα καταγραφεί ποτέ
σε επετηρίδες κι επίσημες αξιολογήσεις,

κάτι που κανείς δεν θα φθονήσει

γιατί θα μείνει για πάντα αφανέρωτο

και κανείς δεν φθονεί την ουσία,

τους τύπους όλοι φθονούν,

κανείς δεν φθονεί το είναι

όλοι το φαίνεσθαι φθονούν.
---

Κι εκείνο που πάνω απ' όλα φαίνεται

είναι πως ζούμε σε μια εποχή

που πολλαπλώς μας ντροπιάζει,

αλλά εμείς δεν ντρεπόμαστε,

επειδή μάθαμε να σκεφτόμαστε

πως ό,τι είναι δικό μου είναι δικό μου

κι ό,τι δεν είναι δικό σου είναι δικό σου θέμα.

---

Εξώσου λοιπόν,

απόδωσε τον μίσθιο βίο σου,

αυτοκτόνησε τώρα που είναι του συρμού,

αυτοκτόνησε τώρα που είναι χοτ,

κρίμα που κλείσαν τα περιοδικά του Κωστόπουλου

να μην μπορείς να ακούσεις διαφημίσεις

με τη βραχνή καυλωτική φωνή

της τάδε τύπας,

για το νέο τρεντ που ξετρελαίνει την Ελλάδα

από την μια της άκρη  ως την άλλη.

# 7 σε παίρνει αριστερά,

μην το ζορίζεις. Αν θες ντε και καλά ζόρια υπάρχει σχετικό σοκαριστικό snuff βιντεάκι εδώ. Ακόμη μεγαλύτερα σοκ και ακραίες αναγνωστικές εμπειρίες στις σελίδες του περιοδικού.

Banker run

Ένας υπουργός που μετά από μέρες περισυλλογής δεν αποδέχτηκε τελικά την πρόταση υπουργοποίησης που είχε όμως αρχικά αποδεχθεί, ένας υφυπουργός που παρανόμως υπουργοποιήθηκε και αναγκάστηκε να παραιτηθεί, ένας πρωθυπουργός στα πιτς αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του και πριν από μια πολύ κρίσιμη σύνοδο κορυφής, μια ανακοίνωση εκπροσώπησης της χώρας στην ίδια σύνοδο που δεν έστεκε και τους την επέστρεψαν πίσω ως απαράδεκτη: αν μπορεί να βγει ένα βασικό πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι τουλάχιστον δεν μας κυβερνά το μπάχαλο των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε σχήμα λόγου πως πουθενά αλλού και ποτέ άλλοτε νεοσχηματισθείσα κυβέρνηση δεν δίνει τόσο αμέσως και τόσο πολλά σημάδια διαλυμένης διαδήλωσης. Ασθένειες αληθινές και ασθένειες διπλωματικές, το Αρτεμίσιο και η παράκαμψη του Αχλαδόκαμπου, ύμνοι επί ύμνων για τον Βασίλη Ράπανο, τον «αριστερό οικονομολόγο», την προσωπικότητα διεθνούς κύρους που δίνει ελπίδα στους Έλληνες, τον μεγάλο πατριώτη και τον παλιό αντιστασιακό, ύμνοι επό ύμνων που δεν μετατρέπονται σε «Και τι την πέρασες τη χώρα, να μετανιώνεις για μια υπουργοποίηση στην οποία έχεις συναινέσει;», όχι, απλά οι ύμνοι δίνουν τη θέση τους στον προβληματισμό για το ποιός θα μπορέσει να καλύψει το δυσαναπλήρωτο κενό του, ποιός θα είναι τόσο άξιος ώστε να μπει στη θέση που ποτέ δεν κατέλαβε. Γιατί είναι προφανές ότι ένας εκπρόσωπος του τραπεζικού λόμπι δεν θα βρεθεί ποτέ υπόλογος για τον τρόπο που πολιτεύεται. Δεν θα του ζητήσει κανείς τα ρέστα. Χθες ήθελε, σήμερα δεν θέλει. Η πατρίς ευγνωμονούσα τους τραπεζίτες της και ανακεφαλαιοποιούσα τις τράπεζες της.
Και δόξα τω θεώ, αντικαταστάτες υπάρχουν. Κυκλοφορούν ήδη στο δίκτυο παλιές περισπούδαστες αναλύσεις και προβλέψεις του Στουρνάρα για το πόσο πιο ευοίωνο θα είναι οικονομικά το 2010 από το 2009, αφού η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή κρίση μοιάζει να λαμβάνει τέλος, άλλες για παλιότερα χρόνια, μια σειρά προβλέψεων που δεν έχει σημασία αν διαψεύδονται, γιατί από τον Λουκά Παπαδήμο ως τον Βασίλη Ράπανο, κρίθηκε ποιό είναι το μοντέλο του οικονομάνθρωπου στον οποίο πρέπει να απευθυνόμαστε με δέος, είναι το μοντέλο εκείνο που μας έβαλε στο ευρώ, διαβλέποντας πόσο ευεργετικές συνέπειες θα είχε η ένταξη της οικονομίας μας στην ευρωζώνη, είναι το μοντέλο εκείνο που όσο κι αν δεν επαληθεύονταν οι χρησμοί του για μια σειρά ζητήματα, εκείνο τελικά δίκιο είχε: το δίκιο του ανθρώπου που εκπροσωπεί εκείνους που κάνουν κουμάντο στο παιχνίδι.
Αλλά πλέον και μετά τις εκλογές του Ιουνίου, επιπρόσθετα και το δίκιο του ανθρώπου που εκπροσωπεί ένα λαό που έκατσε και τα έβαλε κάτω και διάλεξε. Διάλεξε αντί για το αριστερό χάος, το σταθερό τιμόνι των έμπειρων κυβερνητικά δυνάμεων, διάλεξε αντί για τους μονομερείς εμπρηστές τους πεπειραμένους διαπραγματευτές και ποιός άλλος θα αναδιαπραγματευτεί σθεναρά το μνημόνιο, από έναν από τους μεγάλους αρχικούς θιασώτες του;
Οι γάζες στη μύτη του Νίκολσον είναι ίσως η πιο γνωστή κινηματογραφική μεταφορά ευνουχισμού. Οι γάζες στο πρόσωπο του νεοεκλεγέντος πρωθυπουργού μας, η ακινησία που του συστάθηκε και η εξαφάνισή του από το προσκήνιο τις προηγούμενες και επόμενες μέρες, είναι μια απόλυτα εύγλωττη πολιτική μεταφορά.
Μα δεν είναι φάουλ να ασχολείσαι έτσι με την υγεία των ανθρώπων; Όπως το πάρει κανείς. Στον Ράπανο δεν το καταλόγισε κανείς το φάουλ της χρησιμοποίησης της υγείας του ως πρόσχημα. Για τον Σαμαρά δικαιούται κανείς να υποθέσει ότι δεν έκανε την εγχείριση πριν τις εκλογές για να μην τις χάσει, επειδή σε συμβολικό επίπεδο θα έγραφε άσχημα, επειδή οι λαοί τον θέλουν τον ηγέτη τους όρθιο και μαχητή. Το συμβολικό επίπεδο λοιπόν έχει και την πίσω όψη του. Και πόσο φάουλ είναι να αναρωτηθεί κανείς αν δεν μπορούσε να περιμένει για λίγο ακόμη, αν δεν μπορούσε να αναβάλλει την εγχείριση για λίγες μέρες, για να πάει τουλάχιστον στις Βρυξέλλες, ώστε να δώσει το πραγματικό αλλά και συμβολικό παρόν;
Αποκαρδιωτική εικόνα κυβέρνησης, αποκαρδιωτική εικόνα εκπροσώπησης χώρας. Αλλά αυτούς διαλέξαμε, με γεια μας και χαρά μας. 

Από Κυριακή σε Κυριακή

 Ποδόσφαιρο είναι η παράσταση που έδωσε με εμάς η Γερμανία.

Ποδόσφαιρο είναι η στιγμή της ισοφάρισης του Σαμαρά

(για τους όπου γης ποδοσφαιρόφιλους
πλην ίσως των Γερμανών και σίγουρα του Τάκη Μίχα).

Αλλά αυτό που κάνει στο πέναλτι ο Πίρλο
είναι κάτι περισσότερο από ποδόσφαιρο.

Eίναι ο λόγος για τον οποίο πρωτοφτιάχτηκε το ποδόσφαιρο,
είναι πράξη μονομερής και ριψοκίνδυνη,
είναι πράξη ανεύθυνη και γεμάτη ρίσκο,
παίζει στα ζάρια το μέλλον της χώρας του,
παίζει πόκερ με το μέλλον της χώρας του
κι όλες οι αριστερές και οι δεξιές της ευθύνης
φτύνουν τον κόρφο τους με τέτοιες εκτελέσεις,
δεν είναι ώρα αυτή για τέτοιες εκτελέσεις,
κάποια άλλη εποχή ίσως ναι,
κάπου αλλού ίσως ναι,
σε ένα Γιουβέντους - Παλέρμο ίσως ναι,
κι εκεί όμως να πας να κάνεις το 3-0,
όχι κάτι πιο παιζόμενο,
όχι με κάτι να διακυβεύεται,
γιατί πόσο σίγουρος μπορείς να είσαι Αντρέα,
όχι, πόσο;
Εσύ βέβαια είσαι σίγουρος,
εσύ βέβαια ξέρεις,
εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι ο Χαρτ έπεσε
και τώρα δεν το σώνει,
αλλά αν -αν- το σώσει;
Τι θα γίνει αν το σώσει;
Αν είναι να το χάσεις, χάσ' το υπεύθυνα.
Πέτα το στα περιστέρια, σπάσε κανένα δοκάρι,
χάσ' το από φόβο κι άγχος,
όπως τόσοι και τόσοι
κι απόψε και πάντοτε
και στα πέναλτι και παντού.
Έτσι πρέπει να χάνουν οι άνθρωποι:
από φόβο μπροστά στις ευθύνες τους
κι όχι από βεβαιότητα για τις ικανότητές τους.
Έτσι πρέπει να χάνουν οι άνθρωποι:
συναισθανόμενοι το βάρος των περιστάσεων
και την ιστορικότητα των αποφάσεών τους.
Όταν χάνεις έτσι, όλοι θα δείξουν κατανόηση.
Εκείνοι που λυγίζουν από το βάρος
έχουν φερθεί προβλέψιμα και συγγνωστά.
Εκείνοι όμως που την πιο κρίσιμη ώρα
επιλέγουν να κάνουν το δικό τους
(αυτό που είναι όντως δικό τους,
αυτό που αναγνωρίζουν εντός τους ως όμορφο)
μας τρομάζουν διπλά,
γιατί δείχνουν ότι
αυτό που φαντάζει μέσα σου σωστό,
μπορεί όχι απλά να είναι αποτελεσματικό,
αλλά και να γράψει ανεξίτηλα στη μνήμη όλων.

Flores para los muertos

Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια τον έλεγαν άνθρωπο της πιάτσας, καταφερτζή και τα λοιπά. Τώρα που το μυαλό του τον έχει περίπου εγκαταλείψει, τώρα που δεν είναι πια αυτός που ήταν, τώρα που παίρνει φάρμακα, σε κοιτάζει σχεδόν σαν χαμένος. Μπορείς να πεις αθωότητα το χάσιμο που έχει εγκατασταθεί στα μάτια του; Δεν ξέρω. Ίσως όμως λειτουργεί αντίστροφα. Ίσως εκείνο που συνιστά το αληθινό βλέμμα του κάθε στα συγκαλά του ενήλικου να μπορείς να το πεις ενοχή. Τα παιδιά σε κοιτάζουν σαν παιδιά, όσοι τα έχουν χάσει σε κοιτάζουν σαν αυτούς που τα έχουν χάσει, αλλά στο μεσοδιάστημα, στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στο τέλος της παιδικής ηλικίας και την αρχή της άνοιας, κανείς δεν θα πει ότι κοίταξες σαν ενήλικος. Είναι το μεσοδιάστημα της ιδιοπροσωπίας του καθενός, το μεσοδιάστημα που όσοι άνθρωποι τόσοι και εαυτοί τόσα και τα βλέμματα, κι ίσως αυτό που σχηματίζει τελικά το ποιόν του καθενός, είναι το πόσο έχει εκπέσει από την αθωότητα, με ποιόν τρόπο, με τι χαρακτηριστικά, με τι προφάσεις, με τι αυταπάτες, με τι ενοχές.
Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια τον κοιτούσα επιφυλακτικά. Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα την επιφύλαξή μου για την ενοχή του την αντικαθιστά το μικρό ανεπαίσθητο τσάκισμα για την αθωότητά του. Τώρα έχει εκπέσει από την ενοχή του. Δηλαδή από τον εαυτό του.

---

Περνάμε με το αυτοκίνητο μπροστά από ένα ανθοπωλείο. Έχει κίνηση, περνάμε αργά, το ανθοπωλείο μοιάζει ψιλοπαρακμιακό, είναι άδειο, είναι νύχτα και αναρωτιέμαι τι θα γίνονται όλα αυτά τα λουλούδια όταν μένουν απούλητα. Ξαφνικά τη μύτη μου πλημμυρίζει μυρωδιά από μαραμένα τριαντάφυλλα. Αποσύνθεση. Προσπαθώ να την εφαρμόσω στην κλίμακα ενός μαγαζιού. Σκέφτομαι τη μυρωδιά να πνίγει την ανθοπώλισσα με το μπανάλ όνομα - τίτλο του μαγαζιού της, να πνίγει τη γειτονιά, να πνίγει τον κάδο που πετιούνται, να πνίγει το ρακοσυλλέκτη που τον ανοίγει. Αλλά δεν ξέρω αν όντως τα λουλούδια που μαραίνονται πετιούνται στους κάδους. Τίποτα δεν ξέρω. Δεν με νοιάζει να μάθω. Με νοιάζει μόνο να πληκτρολογώ. Θα πάψω να λέω ότι γράφω. Δήθεν μου φαίνεται πια. Και είναι. Πληκτρολογώ. Αυτό κάνω. Αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν κάτι άλλο. Κάτι να περνά η ώρα, να περνούν τα χρόνια, πριν μαραθούμε, αποσυντεθούμε και η μπόχα πνίξει τους γύρω δρόμους.

---

Δεν θυμάμαι τα όνειρά μου. Βλέπω κάργα αλλά δεν τα θυμάμαι. Δεν τους νοιάζει η υστεροφημία τους φαίνεται. Προβάλλονται για μια και μοναδική προβολή που στη συνέχεια θα περάσει στην απόλυτη λήθη. Μαλακία, αλλά τι να κάνω. Ας πρόσεχαν. Χθες όμως θυμάμαι ότι είδα στον ύπνο μου ένα διάσημο Έλληνα καλλιτέχνη. Μου έστειλε μέιλ, είπε ότι με διαβάζει, με προσκάλεσε άμεσα σε παράστασή του. Κολακεύτηκα φαίνεται που με διαβάζουν σελέμπριτις, για αυτό και το συγκράτησα. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου έπαιζα με την σκέψη στο μυαλό μου, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ο καλλιτέχνης ήταν ο Μητροπάνος. Φακ.

To Xρονικό μιας Προαναγγελθείσης Ευθύνης

Το πιθανότερο είναι πως λένε αλήθεια: όποιος κι αν ερχόταν πρώτος εκείνοι θα συνεργάζονταν. Ωστόσο αν με τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργάζονταν με πολύ λιγότερο από μισή καρδιά, με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ θα συνεργαστούν με σχεδόν πλήρη καρδιά.
Γιατί η έμφαση δεν ήταν ποτέ στo «αριστερά». Η έμφαση ήταν πάντα στο «της ευθύνης». Η ΔΗΜΑΡ από τη γέννησή της -ή μάλλον από την σύλληψη και την κυοφορία της- ετεροπροσδιοριζόταν: είμαστε μια διαφορετική αριστερά, είμαστε η συζητήσιμη, η μετριοπαθής, η μη παλαβή αριστερά. Είμαστε η ΔΗΜΑΡ. Δηλαδή; Δηλαδή δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ. 
Επιτέλους φύγαμε από αυτούς τους άλουστους για να μην είμαστε αναγκασμένοι να τους συγχρωτιζόμαστε, φύγαμε από αυτούς που σπάνε, καίνε και λένε μαξιμαλιστικά και μηδενιστικά όχι σε όλα.
Ήρθαμε για να πούμε ναι σε πολλά. Ήρθαμε για να κάνουμε επιτέλους πολιτική. Ήρθαμε για να λερώσουμε τα χέρια μας. Ήρθαμε για να βάλουμε αναχώματα και να κερδίσουμε μικρές σημαντικές νίκες.

Θα προτιμούσες δηλαδή Βορίδη και Άδωνι; Μανιτάκης και Ρουπακιώτης in your face. Έτσι το κάνει η αριστερά, έτσι αλλάζει ο κόσμος, Κεμάλ. 

Υπάρχουν βέβαια ενστάσεις. Θα μπορέσει  το κόμμα που επανδρώνει ο Σταμάτης Μαλέλης και ο Νίκος Μπίστης, ο Γιάννης Μπέζος και ο Γιάννης Κακουλίδης, να συνυπάρξει με τους εκπροσώπους του συστήματος; Ή μήπως ο Φώτης Κουβέλης έκανε ένα ιστορικό λάθος αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία της ΔημΑρ μετατρέποντάς την σε από ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΕ;
Όλα αυτά είναι πολυτελείς συζητήσεις όμως τώρα.
Η ΔημΑρ είχε βάλει εφτά σημεία στο τραπέζι και προφανώς κατάφερε να συμφωνήσουν οι εταίροι της στα περισσότερα από αυτά, ώστε να πετύχει την πολυπόθητη προγραμματική σύγκλιση και το σχηματισμό της προοδευτικής κυβέρνησης που μας υποσχέθηκε.
Προοδευτικής και γενικότερα ελπιδοφόρας όπως μαρτυρεί η στελέχωσή της.
Πάμε τώρα με φουλ δυνάμεις για τη σταδιακή απαγκίστρωση, πάμε με την εθνική διαπραγματευτική μας ομάδα, Αντώνης, Βαγγέλης και Φώτης μαζί να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τη χώρα, αλλά αυτή τη φορά με κόκκινη γραμμή την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ.
Σαμαράς και Βενιζέλος θα παίξουν επίθεση και ο Κουβέλης θα προσέχει να μη γίνει μπροστά το μοιραίο λάθος και ριψοκινδυνεύσει ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας.
Γιατί δεν ντρεπόμαστε να το πούμε, για μια μερίδα της αριστεράς το ευρώ είναι φετίχ, η Ευρώπη είναι φετίχ, η ευθύνη είναι φετίχ, οι καλοί τρόποι είναι φετίχ, η συνεννόηση είναι φετίχ, οι συγκλίσεις είναι φετίχ, η διαθεσιμότητα είναι φετίχ και οι εκλεκτικοί μας συγγενείς είναι αυτοί ακριβώς με τους οποίους σχηματίζουμε κυβέρνηση, αφού θα προτιμούσαμε εννοείται να ήταν η Πασοκάρα το μεγάλο κόμμα στην υπόθεση, θα προτιμούσαμε η ΕΡΕ να είναι η σφήνα, αλλά τι να κάνουμε σε ώρες κρίσης θα λερώσεις τα χέρια σου λίγο περισσότερο απ΄ότι θα 'θελες και σε κάθε περίπτωση καλύτερα με κοιλαρά παρά με γάτο και σε κάθε περίπτωση δεν είναι φρικτή η μέρα που ενδίδεις, είναι μια μέρα όμορφη, είναι η μέρα που εκπληρώνεις τη βαθύτερη σου επιθυμία, την επιθυμία να κάνεις την αριστερούλικη παρέμβασή σου σε μια δεξιά κοινωνία που γουστάρεις και θες να ζεις, την επιθυμία να σε νομιμοποιήσουν οι σοβαροί παίκτες, οι νικητές του παιχνιδιού, την επιθυμία να πάρεις ένα κομμάτι από την πίτα όχι για να το φας, αλλά για να το αλλάξεις, για να αλλάξεις αυτήν την κώχη την μικρή που σου αναλογεί.
Γιατί αν συνεργαζόμασταν με τον ΣΥΡΙΖΑ, πέραν της βαριάς καρδιάς θα είχαμε και μια βαριά ευθύνη: να μην τον αφήσουμε να αλλάξει -εάν βέβαια το εννοούσε κι αυτός- συνολικά την πίτα. Η πίτα πρέπει να παραμείνει ως έχει. Ο κόσμος μας είναι καμωμένος καλώς. Για να μην τον πούμε καπιταλιστικό που είναι κακόηχο, τον λέμε ευρωπαϊκό.

Γιώργαρος

  

Επειδή ο τόπος δεν πρέπει να μείνει ούτε ώρα ακυβέρνητος, έχω αναστείλει τον πολιτικό σχολιασμό μέχρι να ανακοινωθεί η σύνθεση της κυβέρνησης, ώστε να αποδείξω ξανά πόσο sore loser είμαι.  

Ας πω στο μεταξύ το εξής: το μέχρι δακρύων γέλιο που έριξα το Σάββατο το βράδυ στο σόου του Γιώργαρου, όταν του έβγαλε την κάρτα ο διαιτητής, έχω χρόνια να το ρίξω.

Φτάνεις να σκέφτεσαι ότι και να μην υπάρχει Χριστός αξίζει που τον εφηύραμε, αξίζει που σταυρώθηκε ώστε (2012 - 33 =) 1979 χρόνια αργότερα να σταυροκοπηθεί με αυτόν τον ανεπανάληπτο τρόπο σε ένα γήπεδο της Πολωνίας ο Γιώργος Καραγκούνης. Ποτέ άλλοτε ανθρώπινο πρόσωπο δεν έκανε τόσο ακραία εκφραστικές μούτες, ποτέ άλλοτε ανθρώπινο πρόσωπο δεν έφτασε σε τέτοια ανυπέρβλητα όρια γκριμάτσας.

Βέγγος, Τσάκωνας και Καραγκιόζης μαζί, πρώην παικταράς, εδώ και χρόνια μόνο ψυχάρα και πολύπειρη μαχητάρα, αιώνια τυπάρα, μεγάλη αρχηγάρα, δεν αντέχεις άλλο να τον βλέπεις όταν η ομάδα δεν μπορεί να αλλάξει μπαλιά, τον ενοχοποιείς για όλα τα δεινά, φτάνεις να είσαι με τους Ρώσους και τους Πρώσους, τους Γότθους και τους Βησιγότθους, μέχρι που θα το βάλει το μπαλάκι στις καθυστερήσεις, και δεν έχει σημασία που κοιμήθηκε ο θεός, έγινε καραμπόλα και βρέθηκε η τρύπα, σημασία έχει ότι είναι εκεί στα 35 πλας του και το παλεύει, και αφού την βρήκε την τρύπα θα την εκμεταλλευθεί και θα το καρφώσει, και αντίο Ρωσία, αντίο ζωή, τίποτα δεν τρελαίνει περισσότερο τον Έλληνα ποδοσφαιριστή από την μυρωδιά του ανέλπιστου αποτελέσματος, εκεί γίνεται θηρίο, εκεί σε τρώει ζωντανό, εκεί καταφέρνει πάλι να σε συγκινήσει, να σε συνεγείρει, να σε εμπνεύσει, να σε βγάλει ξανά στη σέντρα ως ολιγόπιστο, ως διαψευσμένο, ως κακομαθημένο, ως αχάριστο, ως λίγο.

Κι όταν πλακώνει και τις ντρίμπλες και μπαίνει στην περιοχή και πέφτει και αντί για πέναλτι τρώει κάρτα και ο Γιώργος παθαίνει αμόκ, γελάς ανεξάρτητα από το αν είναι πέναλτι ή δεν είναι, ανεξάρτητα από το αν είναι κάρτα ή δεν είναι, αυτά είναι λεπτομέρειες, αυτά είναι υποσημειώσεις, γελάς γιατί τον αγαπάς αυτόν τον τύπο, γιατί τον λατρεύεις αυτόν τον κλόουν, γιατί έχεις φάει τα νιάτα σου βλέποντάς τον να σφαδάζει, να ωρύεται, να τον πνίγει το δίκιο κι η αδικία, γιατί βλέποντάς τον να συνεχίζει ακατάβλητος από την ηλικία την ίδια παράσταση, με την ένταση μάλιστα αυξημένη όσο ποτέ, είναι σαν να βλέπεις τον εντελώς δικό σου άνθρωπο να δίνει μια τελευταία μεγάλη περφόρμανς στα μάτια του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου τηλεοπτικού κοινού.

Που ίσως βέβαια να μην είναι η τελευταία. Είτε επειδή θα παίξει στον ημιτελικό, είτε επειδή και ημιτελικός να μην υπάρξει, στο μουντιάλ της Βραζιλίας θα είναι μόνο 37 στα 38.

Η φωνή

Ο σκηνοθέτης έχει εντολές να δείχνει συχνά στο σημείο που είναι παραταγμένοι δίπλα δίπλα και χειροκροτούν όρθιοι ο Καραμανλής, η Νατάσα, ο Ανδριανός, ο Πολύδωρας, η Ντόρα, ο Ψυχάρης. Και αφού αποφασίσαμε με μια φωνή ότι το δημοσίευμα των γερμανικών Financial Times ήταν προβοκατόρικο ώστε να θυμώσει ο αδούλωτος λαός και να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, δεν βλέπω γιατί αυτή η επιλογή προσώπων να είναι λιγότερο προβοκατόρικη. Δηλαδή αν έβαζαν την πιο γκεμπελική από τις συνιστώσες και της έλεγαν, ορίστε, έλα κάνε το προπαγανδιστικό σου παιχνίδι και διάλεξε εσύ ποιούς θες να φαίνονται μπροστά μπροστά ώστε να ξενερώσει οριστικά ο αμφιταλαντευόμενος λαός και να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, θα άφηνε κανέναν τους απ' έξω; Άντε να προσέθετε και τον Βουλγαράκη.

---

Τον παλιό καλό καιρό -πριν γίνω δηλαδή προπαγανδιστής- θα τα έχωνα και προς την άλλη πλευρά. Αν μη τι άλλο, θα επεσήμαινα πως από το πολύ κλείσιμο του ματιού στους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας θα αποκτήσει τικ που θα ζηλεύει ο Ζίζεκ και θα φθονεί ο Κασιδιάρης. Πως αν κρατούσαν δυο βδομάδες ακόμη οι εκλογές, οι αρχικοί επικοί τόνοι για την καταγγελία του μνημονίου θα έφταναν από την πολλή αναπροσαρμογή να κλειδώσουν με τις θέσεις του Θάνου του Τζήμερου. 

---

Προπαγάνδα όμως κάνω και τώρα, απλά λίγο πιο πλάγια. Κλείνω κι εγώ το μάτι στον φοβισμένο ψηφοφόρο και του λέω, μη φοβάσαι, δεν δαγκώνουν. Γαβγίζουν αλλά ως εκεί. Είσαι ασφαλής από τον ριζοσπαστισμό τους. Οι ρίζες δεν θα σπάσουν, αν οι εκλογές μπορούσαν να σπάσουν τις ρίζες θα ήταν παράνομες και τα λοιπά και τα λοιπά. 

---

Αλλά σοβαρά τώρα. Την Κυριακή παίζει να γραφτεί Ιστορία. Κανείς δεν περίμενε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και προφανώς πρώτος απ' όλους δεν το περίμενε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι εδώ. Με τις ελλείψεις του, την απειρία του, τους συμβιβασμούς του. Αλλά και με την τόλμη του, το σθένος του, την εντελώς αναπάντεχη δύναμη και δυναμική του, που δεν είναι δική του, είναι δύναμη και δυναμική ενός λαού που μπήκε -όχι χωρίς να έχει και ο ίδιος μερίδιο ευθύνης- στον πειραματικό σωλήνα και κατά τη διάρκεια του πειράματος άρχισε να αντιδρά με τρόπο απρόβλεπτο, άρχισε δηλαδή να αντιδρά ως λαός αληθινά ευρωπαϊκός, ως λαός που επέλεξε να δείξει πίστη στη δημοκρατία, όταν όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι η δημοκρατία έχει πλέον εντελώς περιορισμένη σημασία, αφού το διακύβευμα έχει δήθεν φύγει από το πολιτικό και τις πολιτικές επιλογές, αφού το διακύβευμα μεταφέρθηκε δήθεν στην οικονομική σφαίρα, αφού οι αποφάσεις που θα πάρει το κράτος του δεν εξαρτώνται δήθεν από τον ίδιο που τις νομιμοποιεί ως πολίτης, αλλά μόνον από τις υποχρεώσεις που αυτό έχει έναντι των δανειστών του. 

---

Ό,τι όμως και να γίνει την Κυριακή, ακόμη και αν αναβληθεί το γράψιμο της Ιστορίας, ακόμη κι αν τελικά επιλέξουμε να μας κυβερνήσουν δυνάμεις της ελπίδας και της προοπτικής σαν τη Ντόρα τη μικρή κωλομπαρίστρια, τον Ανδριανό, τον Βύρωνα και τον Ψυχάρη, ακόμη κι αν τα αληθινά αδυσώπητα στοιχεία της αύξησης της ανεργίας και των αυτοκτονιών ηττηθούν από το «Γιατί κύριε;» ενός εικαζόμενου μπαμπούλα, έχει ήδη συμβεί κάτι πολύτιμο. Κι αυτό το πολύτιμο πράγμα είναι πως αν αφήσεις τη δημοκρατία να λειτουργήσει, έστω και υπό καθεστώς ασφυκτικών πιέσεων, αυτή θα λειτουργήσει, αυτή θα δώσει σε ένα λαό τη φωνή που πήγαν να του την στερήσουν παρά φύση, αντικαθιστώντας την πολιτειακή οντότητα του κράτους του με μια οικονομίστικη οντότητα χρεοκοπημένου οφειλέτη ομολόγων. Είμαστε πολίτες λοιπόν ενός κυρίαρχου ευρωπαϊκού κράτους. Και ως τέτοιοι θα σκεφτούμε, θα κρίνουμε και θα αποφασίσουμε.

O Σταυρός που Μπαινοβγαίνει

 
33 χρόνια μετά το «Αlien» ο εβδομηνταπεντάχρονος πλέον Ρίντλεϊ Σκοτ επιστρέφει με τον «Προμηθέα», όχι για ένα ακόμη σίκουελ ενός φραντσάιζ που ξεκίνησε ο ίδιος με τον πλέον ένδοξο τρόπο (για να πέσει στη συνέχεια στα πολύ καλά χέρια του Τζέιμς Κάμερον και στα εξίσου καλά -με τελικά πιο αδύναμες ταινίες όμως- των Ντέιβιντ Φίντσερ και Ζαν Πιερ Ζενέ, μέχρι την έκπτωση των «Alien vs Predator»), αλλά για να κάνει κάτι σαν πρίκουελ. «Kάτι σαν» επειδή η ταινία κινείται μεν στον ίδιο μυθοπλαστικό κόσμο με το Αlien, χωρίς όμως τα γεγονότα της να έχουν άμεση σύνδεση με τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε αυτό. Και είναι τελικά σαφές ότι αν ο Σκοτ πάει να «εκμεταλλευθεί» το Αlien, πάει να το εκμεταλλευθεί όχι με κάποιον χυδαίο και εύκολο τρόπο, όχι δια της αντιγραφής, αλλά ως έμπνευση για περαιτέρω εξερεύνηση. Βρισκόμαστε στα τέλη του 21ου αιώνα. Τοιχογραφίες από αρχαίους γήινους πολιτισμούς που απέχουν αιώνες μεταξύ τους δείχνουν έναν κοινό αστρικό χάρτη. Ένα ζευγάρι νέων και ωραίων αρχαιολόγων πείθουν έναν ζάμπλουτο υπέργηρο πως μπορεί αυτοί οι χάρτες να είναι μια ανοικτή πρόσκληση από τους δημιουργούς μας, από έναν εξωγήινο δηλαδή πολιτισμό που φύτεψε το dna του στη γη με αποτέλεσμα να προκύψει η ανθρωπότητα. Κι αυτός βάζει τα πάρα - πάρα πολλά λεφτά του και τους στέλνει σε αποστολή με το διαστημόπλοιο «Προμηθέας». Μετά από πάνω από δυο χρόνια ταξιδιού και ύπνου, ο Ντέιβιντ -ένα ανδροειδές ρομπότ με την μορφή του Μάικλ Φασμπέντερ- τους ξυπνάει. Έχουν πάει να βρουν τον δημιουργό τους, απαντήσεις για το ποιός τους έφτιαξε. Ο επιχειρηματίας τους έχει στείλει για πιο ιδιοτελείς λόγους, αφού αν η θεωρία τους έχει βάση, αν όντως τα όντα αυτά ζουν σε αυτόν τον πλανήτη και όντως είναι οι δημιουργοί της ανθρώπινης ζωής, τότε ίσως έχουν και την απάντηση όχι μόνο για το μυστήριο της ζωής, αλλά και του θανάτου, ίσως μπορούν δηλαδή να αποτρέψουν τον επικείμενο δικό του.

----

Τα λοιπά μέλη της αποστολής πλην του ζευγαριού δεν γνώριζαν το περιεχόμενό της αποστολής. Τους ανακοινώνεται όταν τους ξυπνάνε. Κάποιοι εξανίστανται. «Μα αν ισχύει ότι μας δημιούργησαν εξωγήινοι, πετάμε μερικούς αιώνες δαρβινισμού στα σκουπίδια». Μας έφτιαξε λοιπόν κάποιος ή όχι; Κι αν μας έφτιαξε θα μας πει το γιατί; Το ανδροειδές θα ρωτήσει έναν άνθρωπο: «Εσείς γιατί με φτιάξατε εμένα;». «Επειδή μπορούσαμε». «Πώς θα νιώθατε λοιπόν αν σας απαντούσαν οι δικοί σας δημιουργοί το ίδιο;». «Μα εσύ δεν μπορείς να νιώσεις». Βλέποντας το όνομα του Ντέιμον Λίντελοφ, συνδημιουργού του «Lost», ως βασικού σεναριογράφου, ομολογώ πως τρόμαξα, καθώς ακόμη κρατεί η τραυματική μου εμπειρία από όλες τις διαψεύσεις που επεφύλαξε τελικά η σειρά, με τις τρύπες που ξεδιάντροπα άφησε να χάσκουν ορθάνοικτες. Ωστόσο, μολονότι κι εδώ το σενάριο κάθε άλλο παρά απαντά στα ερωτήματα που μεγαλεπήβολα βάζει, το περιορισμένο σε έκταση υλικό που έχει στα χέρια του, του επιτρέπει να μη χάσει τον έλεγχο. Η ταινία έχει λοιπόν έναν μεταφυσικό τόνο, είναι όμως ο ποπ μεταφυσικός τόνος του «Lost», δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με το «2001», ούτε με την «Επαφή». Η βασική ηρωίδα όμως λέγεται Έλι, ακριβώς όπως στην «Επαφή», και ακριβώς όπως στην «Επαφή» είναι μια επιστήμονας που ζητεί απαντήσεις από έναν εξωγήινο πολιτισμό. Αλλά ενώ εκεί η Έλι ήταν εκείνη που δεν πίστευε και ο χαρακτήρας του Μάθιου Μακ Κόναχι αντιπροσώπευε την πίστη, στον «Προμηθέα» είναι ο σύντροφός της που είναι ο άθεος της υπόθεσης και η Έλι εκείνη που πιστεύει. Φοράει και ένα χρυσό σταυρό. Σε μια φάση βρίσκονται στο κρεβάτι και της λέει τώρα βγάλτον. Φαντάζομαι ότι της το λέει επειδή έχει κάποιο τελετουργικό βάσει του οποίου τον βγάζει την ώρα του σεξ, μην μπορώντας πιθανώς να συνταιριάσει τον κόσμο της λαγνείας με τον κόσμο του εσταυρωμένου. Φαντάζομαι λάθος. Της το λέει επειδή μόλις πριν είχαν ταυτίσει το dna ενός εξωγήινου με το ανθρώπινο dna, γεγονός που αποδεικνύει ότι αυτοί μας έφτιαξαν. «Ναι, αλλά τότε αυτούς ποιός τους έφτιαξε;». Η Έλι έχει ανάγκη να πιστεύει και θα συνεχίσει να πιστεύει. Σεξ θα κάνουν, αυτό τουλάχιστον δεν το φαντάστηκα, ενώ στην εξέλιξη της ταινίας ο σταυρός της θα βγει και θα ξαναμπεί στη θέση του.

-----

Μιλώντας για ονόματα, η ψιλοξεκάθαρη αναφορά στην Έλι σε βάζει στο τριπάκι να ψάξεις και τα υπόλοιπα. Ο σύντροφός της λοιπόν λέγεται Ηolloway, ακριβώς σαν τον ηθοποιό που έπαιζε τον Σόγιερ στο Lost. O Ντέιβιντ το ρομπότ θα μπορούσε ίσως να είναι αναφορά στον Ντέιβιντ Λιν: Σε μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας ο Ντέιβιντ βλέπει τον «Λόρενς της Αραβίας», ενώ τον μιμείται και χτενίζει τα μαλλιά του σαν αυτόν. «Το τρικ είναι να μην σε νοιάζει που πονάς» θα πει ο Λόρενς, ενώ σβήνει ένα σπίρτο με τα δάκτυλά του χωρίς να βγάλει κιχ. Ο Ντέιβιντ κολλάει ίσως με αυτήν την σκηνή επειδή εκείνος όντως δεν μπορεί να νιώσει πόνο. Μια σειρά όμως από viral βίντεο που κυκλοφόρησαν πριν την ταινία, δείχνουν πως είναι και η αγαπημένη σκηνή του δικού του δημιουργού (εδώ τα viral του δημιουργού, του ίδιου του Ντέιβιντ και της Έλι). Το πιο παράξενο όνομα πάντως το έχει ο μαύρος κυβερνήτης του διαστημοπλοίου που λέγεται Γιάνεκ. Κάπου προφανώς παραπέμπει κι αυτό, σε κάποιον ήρωα ταινίας ή βιβλίου ίσως, και αν έχει κανείς καμία ιδέα ας την πει να μου λυθεί η απορία.

------

Επιστρέφοντας στην επιστημονική φαντασία ο Σκοτ κινείται μέσα στους πλανήτες και τα διαστημόπλοια της σαν το σπίτι του. Έχει πλήρη αντίληψη του χώρου και του πώς θα τον αναδείξει, έχει πλήρη αντίληψη των διαστάσεων και των μεγεθών, η ματιά του είναι αρχιτεκτονική. Δεν χρησιμοποιεί το διάστημα ως πρόσχημα για να δούμε ένα ακόμα action movie. Φτιάχνει έναν ατμοσφαιρικό και υποβλητικό εικαστικά κόσμο. Η ταινία είναι λιγότερο τα ερωτήματα που θέτει και οι απαντήσεις που δίνει ή δεν δίνει σε αυτά, είναι ακόμη λιγότερο οι χαρακτήρες, η εξέλιξή τους, το ενδιαφέρον τους. H ταινία αντλεί δύναμη και αξία από τα σκηνικά της, τα εφέ της, την ατμόσφαιρά της, τον χώρο της, τον κόσμος της. Τα εφέ έχουν μια χάρη που για κάποιο λόγο μου θύμισαν τον κόσμο του Δημήτρη Παπαϊωάννου στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας. Που με τη σειρά της βέβαια τότε μου είχε θυμίσει Κιούμπρικ. Ο «Προμηθέας» σαφώς και δεν είναι η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας που έχει γυριστεί ποτέ, εξίσου σαφώς όμως είναι μια ταινία που μπορεί να σταθεί στην πρώτη εθνική κατηγορία του συγκεκριμένου genre. Μια καλή ταινία επιστημονικής φαντασίας συχνά θυμίζει ένα υπέροχο πανάκριβο παιχνίδι στα χέρια μεγάλων παιδιών.

------

Ας κλείσουμε με μια από τις πιο αποτελεσματικές ατάκες «ριξίματος» που έχουν δει ποτέ το κινηματογραφικό φως. Η Σαρλίζ Θέρον είναι εντελώς ψυχρή. Πηγαίνει βράδυ στον καπετάνιο που έχει βάρδια και τον ρωτάει κάτι για την αποστολή. «Ξέρεις, αν θες να κάνεις σεξ δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι ενδιαφέρεσαι για όλα αυτά». «Αν ενδιαφερόμουν για σεξ θα απομακρυνόμουν εκούσια μερικά εκατομμύρια μίλια μακριά από όλους τους άντρες της γης;». Κάνει να φύγει. «Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;» της λέει τότε. «Ναι». «Μήπως είσαι ρομπότ;». Έχοντας δει πόσο ανθρωπόμορφο είναι το ρομπότ της ταινίας και πόσο αυτοματοποιημένα φέρεται αυτή σε όλη την ταινία, είναι μια ερώτηση που δεν είναι εντελώς παράλογη. «Έλα στο δωμάτιο μου σε δέκα λεπτά» του απαντάει. Ίσως στις σχέσεις με το άλλο φύλο το τρικ είναι να πιστεύεις την ερώτησή σου, το τρικ είναι να πιστεύεις όσα λες, το πιο αποτελεσματικό τρικ είναι να μην προσποιείσαι. 

(Κείμενο γραμμένο για το ελculture) 

Tι δεν καταλαβαίνεις;

Βρισκόμαστε τρεις μέρες μετά τις εκλογές του Μαϊου και διακόπτουμε ως ΚΚΕ για λίγο τον αναχωρητισμό μας, προκειμένου να ζητήσουμε άμεση προσφυγή στις κάλπες. Δεν έχει σημασία που οι εκλογές αφορούν τα κόμματα, ενώ εμείς επιλέγουμε διαρκώς για τον εαυτό μας τον ρόλο του Οργανισμού Διατήρησης Ιδεολογικής Καθαρότητας και μόνο. Έχουμε μια Αλήθεια να σας πουμε, μια Αλήθεια να σας τραγουδήσουμε. Άμεση προσφυγή στις κάλπες λοιπόν, όχι για να αναλάβουμε μετά από αυτές ρόλο ενεργό. Άμεση προσφυγή στις κάλπες για να σας την ξανατραγουδήσουμε. Δεν είναι ότι δεν ενδιαφερόμαστε για το λαό. Κάθε δεύτερη λέξη τον επικαλούμαστε. Και ειλικρινά τον επικαλούμαστε. Και ειλικρινά αυτό θέλουμε, να τον υπερασπιστούμε. Και το γεγονός ότι θέλουμε να τον υπερασπιστούμε αποκλειστικά με τον τρόπο μας δεν είναι πείσμα, δεν είναι γινάτι. Είναι η βαθιά πίστη πως μόνο μέσω της Αλήθειας θα βοηθηθεί. Είναι η βαθιά πίστη πως οποιοσδήποτε άλλος αγώνας δεν μπορεί να αποτελεί λύση, αφού αποτελεί λοξοδρόμηση από το δρόμο της Αλήθειας. Μόνο αν θέλει ο λαός να μας ακολουθήσει στο δρόμο έχει νόημα. Αν δεν θέλει, η δική μας αποστολή είναι αυτή: να συνεχίσουμε να του εξηγούμε ότι η σωτηρία υπάρχει δια αυτής της οδού. Όλες οι υπόλοιπες οδοί απομακρύνονται. Πόση διαφορά έχει αν απέχουν λίγο ή πάρα πολύ; Σημασία έχει ότι απέχουν. Σημασία έχει ότι δεν ταυτίζονται. Σημασία έχει ότι δεν μας πάνε εκεί που πρέπει να μας πάνε, αλλά κάπου αλλού.

Κάνεις λάθος αν νομίζεις ότι έτσι η καθαρότητα καταντάει αυτοσκοπός. Δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι σκοπός. Είναι νόημα. Είναι η πλήρης εξήγηση όλων όσων συνέβησαν και όλων όσων θα συμβούν. Αντί λοιπόν να μας μέμφεσαι για την προσήλωση στη διαφύλαξή της, προτιμότερο είναι για το δικό σου το κάλο να πάψεις επιτέλους να αντιστέκεσαι στη σαγήνη της και να καταλάβεις πως κι εσύ σε αυτήν την καθαρότητα έχεις μόνο να ελπίζεις, πως αργά ή γρήγορα σε αυτήν την καθαρότητα θα έρθεις κι εσύ ευλαβικά για να πλυθείς από τις αυταπάτες σου.

Όχι, δεν είμαστε αναίσθητοι. Κι εμείς στην Ελλάδα της κρίσης ζούμε. Και ναι, οι ψηφοφόροι και τα μέλη μας ανήκουν κατεξοχήν στις τάξεις που πλήττονται περισσότερο. Αλλά είναι τουλάχιστον ειρωνικό να μας εγκαλείς επειδή δεν βοηθάμε στη συγκεκριμένη συγκυρία. Εμείς την αναγνώσαμε εγκαίρως όχι μόνο τη συγκυρία, αλλά κι ό,τι κρύβεται κάτω από τις συγκυρίες, επιμένοντας να τις βαφτίζει συγκυρίες προκειμένου να παραμείνει από κάτω τους κρυμμένο. Εμείς τα λέγαμε όταν θεωρούσατε ότι ζούσαμε στον κόσμο μας. Ε, να λοιπόν που ο κόσμος σας έχει αρχίσει να έρχεται κοντά στην ανάγνωση που του κάναμε. Και θα συνεχίσει να έρχεται ακόμη κοντύτερα. Είναι πολύ βαθιά η πλύση εγκεφάλου που σας είχε γίνει, πολλοί από εσάς προσπαθείτε να κρατηθείτε με νύχια και με δόντια ακόμα. Θέλετε ακόμα το ευρώ; Πολύ σύντομα θα πάψετε να το θέλετε κι αυτό. Κι όταν απαλλαγείτε επώδυνα κι από αυτήν την αυταπάτη, θα απαλλαγείτε κι από την αυταπάτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακριβώς επειδή στην πορεία των ετών διατηρήσαμε την καθαρότητα της ματιάς μας και δεν αμφιβάλλαμε για αυτήν ακόμη και όταν είχαμε μείνει παγκοσμίως μόνοι, είμαστε τώρα σε θέση να λέμε ότι εμείς πάντα τα λέγαμε. Μας λοιδορούσατε; Ζούσαμε στο παρελθόν; Ε, να που ζούσαμε στο μέλλον. Στο τωρινό παρόν σας δηλαδή. Και στο μέλλον που έρχεται. Εκπλαγείτε όσο θέλετε, πέστε από τα σύννεφα με την κρίση, δώστε της άλλα ονόματα, βάλτε της άλλα προσχήματα. Εμείς λοιπόν ζούσαμε πάντα στον κόσμο τον αληθινό κι εσείς ήσασταν που αεροβατούσατε. Μην μας κοιτάτε κατάπληκτοι που δικαιωνόμαστε. Εμείς το ξέραμε. Ήταν και είναι η νομοτέλεια. Κάποια στιγμή όλοι οι δρόμοι θα οδηγήσουν στο δικό μας. Μπορεί όχι σε αυτήν την στροφή της Ιστορίας, μπορεί να υπάρξει καθυστέρηση μερικών ακόμη δεκαετιών ή και περισσότερο. Μπορεί ο καπιταλισμός να βρει τρόπο να διασωθεί κι αυτή τη φορά, μπορεί να χρειαστεί να εξυπηρετηθεί από το φασισμό αντί για την αστική δημοκρατία. Τι να κάνουμε; Η αποστολή μας δεν είναι να αποτρέπουμε τα χειρότερα και να παλεύουμε για τα καλύτερα. Αν ενδιαφέρεσαι για αυτά τα ζητήματα απευθύνσου αλλού. Η δική μας αποστολή είναι να διδάσκουμε τον λόγο της Αλήθειας. Έτσι και μόνο έτσι θα αλλάξει κάποτε ο κόσμος Αληθινά. 

(Κείμενο γραμμένο για το Unfollow)

Zεις μονάχα δυο φορές

Mια φωτογραφία Αιγύπτιου ψαρά που μπήκαν χθες βράδυ σπίτι του και τον τσάκισαν στο ξύλο. Ακούω στην τηλεόραση ότι είναι νόμιμος μετανάστης, ότι ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα 18 χρόνια. Κι αν δεν ισχύει αυτό όμως; Αν δεν το έχουν ψάξει καλά και δεν είναι νόμιμος; Δεν θα βρεθεί κάποιος να μου το αντιγυρίσει θριαμβευτικά; Και τη φώτο τελικά γιατί να την ανεβάσω; Δεν θα βρεθεί κάποιος να μου στείλει λινκ με φωτογραφίες Ελλήνων και Ελληνίδων που χτυπήθηκαν, ληστεύθηκαν, φονεύθηκαν ακόμη; Δεν θα με εγκαλέσει για επιλεκτική ευαισθησία; Δεν θα με ρωτήσει πού μένω και πώς ζω εγώ; Πόσο αφ' υψηλού είναι η κριτική μου; Δεν θα βράσει από δίκαιη οργή και αγανάκτηση; Έκανα το λάθος και θεώρησα πως η τηλεοπτική σκηνή του Κασιδιάρη θα ήταν συντριπτική. Όντως ζω στον κόσμο μου. Οπότε αφού είχαν και απενοχοποιημένο θετικό αντίκτυπο τα αερομπουνίδια στην τραμπούκα μπολσεβίκα, γιατί να μην έχει πολλαπλάσιο θετικό αντίκτυπο το τσακισμένο πρόσωπο ενός αράπη; Τώρα τους χτυπάμε κι εμείς, τώρα μας φοβούνται κι εμάς, τώρα παίρνουμε το αίμα μας πίσω. Αίμα - Τιμή. Όχι λοιπόν δεν την ανεβάζω τη φωτογραφία. Ας ανεβάσω ένα βίντεο καλύτερα. Ας ανεβάσω λίγο ναρκωτικό ακόμη, λίγη φυγή ακόμη, λίγη ομορφιά ακόμη. Υπάρχει άλλη εναλλακτική; Ποιά είναι; Να τα βάλεις με το κτήνος κατά πρόσωπο; Μα το κτήνος δεν είναι αυτοί που χτυπάνε επειδή μισούν. Το κτήνος είναι αυτοί που επικροτούν αυτούς που χτυπάνε, επειδή χτυπάνε στη θέση τους και επειδή τώρα είναι οκ να μισείς. Το κτήνος είναι αυτοί που για τον Αιγύπτιο θα μου αντιπαρατάξουν τη χτυπημένη γριούλα και τη σιωπή μου όταν τη χτυπούσαν. Λες και η γριούλα είναι για αυτούς κάτι διαφορετικό από πρόφαση. Λες και ο Αιγύπτιος είναι για μένα κάτι διαφορετικό από τη δική μου πρόφαση. Λες κι εγώ δεν έχω καντάρια κτήνος μέσα μου, έστω και διαφορετικής υφής, λες κι είμαι γεμάτος λουλούδια. Ή λες κι ο μανιχαϊσμός έγινε ξαφνικά επαρκές εργαλείο ανάλυσης της συμπεριφοράς και των ιδεών των ανθρώπων. Λες και η στάση των κοινωνιών μπορεί να ερμηνευθεί απλά με άσπρο - μαύρο. Ωστόσο το μαύρο υπάρχει. Και το μαύρο ακόμα κι αν δεν αρκεί για να ερμηνεύσει το τι βρίσκεται πίσω από τις πράξεις, το τι βρίσκεται πίσω από την επικρότηση ή την ανοχή των πράξεων, είναι οι ίδιες οι πράξεις, είναι η ίδια η επικρότηση ή η ανοχή τους. Βίντεο λοιπόν αντί φωτογραφιας. Ομορφιά αντί ασχήμιας. Φυγή αντί πραγματικότητας. Απαστράπτων Ντον αντί ξυλοφορτωμένου Αιγύπτιου. Και γιατί όχι; Και πώς αλλιώς; Υοu only live twice, or so it seems. One for yourself and one for your nightmares.

The rain in Spain stays mainly in the plain

Θα είναι λάθος να νομίσει πάντως κανείς πως πήγαν χαμένα αυτά τα 2 1/2 χρόνια εξαντλητικής επιχειρηματολογίας για το ΠΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ είχε στηθεί το ελληνικό κράτος και λειτουργούσε η ελληνική κοινωνία.

Θα είναι λάθος να νομίσει πάντως κανείς ότι δεν έχουμε εσωτερικεύσει πλέον ΟΛΟΙ ΜΑΣ πόσο μα πόσο η εξαίρεση του κανόνα υπήρξαμε και σε τι ανεπανάληπτα σαθρότατες βάσεις είχαμε χτίσει τα πάντα.

Θα είναι λάθος να νομίσει πάντως κανείς ότι έστω και τώρα είμαστε ικανοί να δούμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο της ευρωζώνης.

Ποδοπάτησέ μας κτήνος, αρκεί να μη βγούμε απ' το ευρώ και καταστραφούμε.

Κάνε μας αλοιφή, καλύτερα η δική σου νομισματική αλοιφή, παρά η μοίρα της υποσαχάριας Αφρικής.

Τώρα που αλλάζει το ευρωπαϊκό περιβάλλον προς το συγκλονιστικά καλύτερο, τώρα περισσότερο παρά ποτέ πρέπει να δείξουμε τη βούλησή μας να παραμείνουμε κάτω από τα πόδια σου.

Να μείνουμε στην ευρωζώνη όσο αυτή αντέξει, μέχρι την τελευταία της πνοή, αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της γενιάς μας, αυτή και η μεγάλη στρατηγική της ευθύνη.

Να ξέρουμε τουλάχιστον ότι δεν έχουμε βγάλει τα μάτια μας μόνοι μας, να ξέρουμε ότι μας τα έλιωσε ο ελέφαντας.

Και αν τυχόν η ευρωζώνη διαλυθεί και αποσυντεθεί σε πολλές ταχύτητες, να βρούμε την καινούρια εσωτερικευμένη ενοχή, πως ναι, φυσικά και ήμασταν η εξαίρεση, φυσικά και το dna μας κι η νοοτροπία μας δεν είναι αληθινά ευρωπαϊκά, φυσικά και απέχουμε παρασάγγας από τις ορθολογικές δυτικές κοινωνίες, για την ακρίβεια απέχουμε τόσο πολύ ώστε υπήρξαμε ο μπαλκάνιος, ανατολίτικος ιός που μόλυνε ανεπανόρθωτα το άριο ευρωπαϊκό σώμα, το οποίο αφού απαλλαχθεί από εμάς θα ξανάβρει την υγειά του, ενώ εμείς θα γινόμαστε ο «Νίγηρας του Βορά», όπως ίσως θα τιτλοφορείται το επόμενο βιβλίο του Στέλιου Ράμφου, με εκτενή εισαγωγή της Κριστίν Λαγκάρντ.

Έτσι έγινα Χρυσαυγίτης

Πολύ καλός φίλος πήγαινε το παιδί του σε μια σχολή ποδοσφαίρου. Λίγους μήνες πριν, ένας άλλος γονιός του έλεγε όσο περίμεναν τα παιδιά τους, πως θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή επειδή θέλει να δει να πέφτουν μπουνίδια στη Βουλή, για να γελάει. Η ζωή του, όπως την ήξερε μέχρι πριν δυο χρόνια δεν ίσχυε πια, φοβόταν για το παρόν και το μέλλον το δικό του και της οικογένειάς του, ήθελε αυτήν την εξέλιξη όχι τόσο ως κάθαρση όσο ως μνησίκακο ανταποδοτικό χαβαλέ. Η Βουλή έμεινε ανοιχτή μια μέρα μόνο, οπότε η επιθυμία του δεν πρόφτασε να γίνει πραγματικότητα. Σήμερα έλαβε τουλάχιστον ένα μικρό τηλεοπτικό αντίδωρο. XA delivers. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο και μπορεί να τον αδικώ, μπορεί να εννοούσε ότι γουστάριζε να βλέπει μόνο ξύλο μεταξύ ανδρών, μπορεί απέναντι στις γυναίκες να έχει ευαισθησία, μπορεί να μην δέρνει καν τη δικιά του, αλλά και να τη δέρνει θα έχει μια πολύ βάσιμη δικαιολογία, αφού έχει ανατραπεί η ζωή του, οπότε ας φάει κι αυτή η μαλάκω τις μπούφλες της να στρώσει λίγο.
Μπαίνοντας στα social media πριν από λίγο βλέπω και διαβάζω πράγματα, που ρίχνουν ένα σωρό μάσκες. Προφανώς ένα κομμάτι της κοινωνίας βλέπει στην Χρυσή Αυγή το δικό της άκρο, τον δικό της τελικό σύμμαχο. Προφανώς ένα κομμάτι της κοινωνίας υπολογίζει ότι στον εμφύλιο που φοβάται ή φαντασιώνεται, ο Ηλίας ο Κασιδιάρης θα βάλει μπρος τα στήθια του για να την προστατέψει. Πρόκειται για το ίδιο κομμάτι της κοινωνίας που ως τώρα καταδίκαζε τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται, ανακάλυπτε ανίερες φαιοκόκκινες συμμαχίες, έλεγε πως όλα τα άκρα ίδια είναι, παρίστανε το βαθύτατα φιλελεύθερο και εκσυγχρονιστικό.
Ό,τι συμβαίνει μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς συνέβαινε και συμβαίνει στο εκατονταπλάσιο στους δρόμους και τις πλατείες. Αλλά ας μην μιλήσουμε για τα ποσοστά αποδοχής όσων γίνονται στα σκοτεινά και εις βάρος των σκούρων. Ακόμη χειρότερα ας μην μιλήσουμε για τα ποσοστά ανοχής όσων γίνονται στα σκοτεινά και εις βάρος των σκούρων από αυτήν την δήθεν αντισυστημική εμπροσθοφυλακή του συστήματος. Ας πούμε όμως πως εάν μπουν στο κοινοβούλιο στις επόμενες εκλογές, έχουν οριστικά πάψει οι δικαιολογίες, τα δεν ήξερα, τα δεν κατάλαβα. Ο κάθε ένας και η κάθε μία που θα ψηφίσει στις επόμενες εκλογές Χρυσή Αυγή είναι ψυχή τε και σώματι τραμπούκος και το ποσοστό που η ΧΑ θα πάρει είναι αυτονόητα ποσοστό Ελλήνων τραμπούκων.
Τέλος, παρά τα θρυλούμενα περί μεταπολιτευτικής αριστερής ιδεολογικής κυριαρχίας, ιδεολογική κυριαρχία την τελευταία εικοσαετία άσκησε η ιδιωτική τηλεόραση, με τον Θέμο να είναι ο ιδανικός εκφραστής του success story της εποχής της πριν την κρίση. Ο ιδανικός εκφραστής φορολογικά,  επιχειρηματικά, ιδεολογικά, αισθητικά. Αυτός και οι όμοιοί του εξέθρεψε ανθρώπους που γουστάρουν να δουν χρυσαυγίτες στη Βουλή για να πέφτουν μπουνίδια, αυτός και έσπευσε να τους βάλει στο πλυντήριο μόλις εξελέγησαν, σαν τα κάπως υπερβολικά, πάντως παρεξηγημένα, παιδιά της διπλανής πόρτας.

Αυτό

Νομίζω πως είτε η κυβέρνηση του ενός είδους προκύψει από τις εκλογές είτε η κυβέρνηση του άλλου είδους, η χώρα θα κρασάρει. Για την ακρίβεια η χώρα έχει ήδη κρασάρει και απλώς (ή όχι και τόσο απλώς) θα οριστικοποιηθεί το κρασάρισμά της.

Νομίζω πως αυτό που στην Ελλάδα εξαιτίας των δικών μας ιδιαιτεροτήτων και παθογενειών βιώνουμε με χρονική προτεραιότητα και με μεγαλύτερη ένταση, βιώνεται και θα βιωθεί από πολλούς άλλους λαούς.
Νομίζω πως είτε με την μια κυβέρνηση είτε με την άλλη, οι επόμενες μέρες, μήνες, πιθανότατα και έτη, θα είναι απελπιστικά.

Νομίζω πως ενώ με την μνημονιακή κυβέρνηση η πρώτη ύλη της καθημερινότητάς μας θα είναι απελπισία και μόνο, με την αριστερή κυβέρνηση θα υπάρχει δίπλα στην απελπισία και μια ελπίδα.

Ελπίδα που φυσικά καθόλου δεν αποκλείεται να διαψευστεί, είτε επειδή η αριστερή κυβέρνηση θα αποδειχθεί ανεπαρκής, είτε επειδή η αριστερή κυβέρνηση θα αποδειχθεί έτοιμη να προβεί σε υπέρμετρους συμβιβασμούς, είτε επειδή το διεθνές περιβάλλον έχει κάθε λόγο να είναι συντριπτικό εις βάρος της, είτε για συνδυασμό των παραπάνω λόγων.

Εκείνο που δεν πρόκειται όμως να διαψευστεί, γιατί δεν εξαρτάται από τους εντολοδόχους αλλά από τους εντολείς, είναι η αξιοπρέπεια που την 17η Ιουνίου θα υπάρχει δίπλα στην αναμφίβολη απελπισία και την αμφίβολη ελπίδα.

Τώρα βέβαια θα χλευάσεις ακριβώς αυτόν τον όρο, θα πεις πως η αξιοπρέπεια για την οποία μιλάω είναι μετωνυμία του απομονωτισμού και του επαρχιωτισμού, θα κρατήσεις ίσως αυτό το ποστ για να μου το τρίψεις στην μούρη όταν η κατάσταση θα είναι τρεις φορές χειρότερη από σήμερα,
ωστόσο νομίζω ότι έχουμε φτάσει πια σε ένα σημείο που αν δεν καταλαβαίνεις για πoια αξιοπρέπεια μιλάω, δεν πειράζει, οι πολλοί το καταλαβαίνουν, κι όσο ακόμα έχουμε δημοκρατία η δική τους γνώμη θα μετράει, όχι η προνομιακή δική σου,
νομίζω δηλαδή ότι έχουμε φτάσει πια σε ένα σημείο που αυτά τα πράγματα είτε τα νιώθει κανείς είτε δεν τα νιώθει,
και πες μου ό,τι θες για το δίπολο θυμικού - λογικής,
καταγέλαστος θα είσαι,
δεν με νοιάζει πια η γνώμη σου,
δεν με νοιάζουν πια τα δίπολα και τα διλήμματά σου,
δεν με νοιάζει πια ο λόγος σου.
Αποδείχθηκε όργανο, εργαλείο, μακιγιάζ, όπλο.
Ωραία λοιπόν έρχεται ο Αρμαγεδδών. Το ξέρουμε.
Αφενός ούτως ή άλλως θα έρθει, αφετέρου το τμήμα της κοινωνίας για το οποίο έχει ήδη έρθει είναι τόσο μεγάλο, που τα επιχειρήματα περί του πόσο χειρότερα για όλους θα είναι το «ακόμα χειρότερα» έχουν πάψει να πείθουν.
Πρωτίστως έχουν πάψει να πείθουν ηθικά.
Το επιχείρημα με τους συγκριτικούς βαθμούς της απελπισίας έχει το μειονεκτηματάκι πως το χρησιμοποιούν οι μη απελπισμένοι, άρα εξ ορισμού εκείνοι που η έννοια απελπισία είναι στο μυαλό τους θεωρητικό σχήμα και όχι αδυσώπητη πραγματικότητα.
Από ένα βαθμό απελπισίας και πάνω όλες οι απελπισίες ίδιες είναι
κι από ένα ποσοστό κοινωνίας και πάνω που βρίσκεται σε απελπισία, μια κοινωνία έχει ήδη κρασάρει και το μόνο που της απομένει είναι να καγχάσει και να περιφρονήσει τα σιχαμένα εκβιαστικά διλήμματα στο όνομα των οποίων οδηγήθηκε επί 2 1/2 χρόνια σε αυτήν.
Αυτό λέγεται αξιοπρέπεια, αυτό λέγεται ορθός λόγος.

Μην εμπιστεύεστε τον Σύριζεκ

Η Ελλάδα και η Ευρώπη

Του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν 

Iσως να μην είναι τυχαίο ότι το πεπρωμένο της Ευρώπης αποφασίζεται σήμερα στην Ελλάδα, δηλαδή στη χώρα που γέννησε τη δυτική δημοκρατία. Η έκβαση αυτής της απόφασης θα εξαρτηθεί από το αν ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να απορρίψει το μοντέλο της Ευρώπης που προσπαθεί να επιβάλει ο χρηματιστηριακός καπιταλισμός, ένα μοντέλο που όχι μόνο στερείται πλέον οποιουδήποτε πραγματικού πολιτικού περιεχόμενου, αλλά ανάγεται σε τελευταία ανάλυση στην επιβολή των συμφερόντων της πλουσιότερης και πιο βάρβαρης μειοψηφίας –η οποία τις περισσότερες φορές συμπίπτει με μία μόνο χώρα- πάνω σε μια πιο πολιτισμένη και πιο φτωχή πλειοψηφία.

Εάν η Ελλάδα καταφέρει στις προσεχείς εκλογές να αντικρούσει αυτό το μοντέλο, μπορεί σε άλλες χώρες –στην Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Γαλλία- να μπει σε κίνηση μια διαδικασία που να οδηγήσει στην επανεξέταση ενός προτάγματος, η ανεπάρκεια του οποίου γίνεται όλο και πιο εμφανής. Πρώτα απ’ όλα σε συνταγματικό επίπεδο, είναι καιρός να πούμε δημόσια ότι το λεγόμενο ευρωπαϊκό σύνταγμα στερείται νομιμότητας, διότι το κείμενο που εμφανίζεται με την ονομασία αυτή είτε δεν υποβλήθηκε σε λαϊκή ετυμηγορία είτε, όπου υποβλήθηκε (όπως στη Γαλλία), απορρίφθηκε πανηγυρικά. Από νομική άποψη, το έγγραφο αυτό δεν αποτελεί σύνταγμα, αλλά το ακριβές αντίθετό του, δηλαδή μια συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων. Και σίγουρα δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να γνωρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει σύνταγμα χωρίς συντακτική εξουσία και ότι, από συνταγματική άποψη, η Ευρώπη είναι σήμερα ένα ανδρείκελο χωρίς καμία πραγματική πολιτική οντότητα. Και όπου δεν υπάρχει πραγματική πολιτική οντότητα, η οικονομική ενότητα είναι μια μυθοπλασία που συγκαλύπτει ιδιαίτερα συμφέροντα.

Η ιδέα μιας ευρωπαϊκής συντακτικής εξουσίας είναι ένα φάντασμα που σήμερα κανείς δεν τολμά να αναφέρει. Ωστόσο, μόνο μια συντακτική εξουσία θα μπορούσε να ξαναδώσει ζωή και πραγματική ύπαρξη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και όντως, στην Ελλάδα μια τέτοια ευρωπαϊκή συντακτική εξουσία αρχίζει για πρώτη φορά να βρίσκει πολιτική έκφραση. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι και πάλι, όπως στην αρχή της ευρωπαϊκής ιστορίας, ο τόπος των καθοριστικών επιλογών. Γι’ αυτό προσβλέπουμε σε αυτήν ως τη χώρα όπου η μαριονέτα, την οποία ο χρηματιστηριακός καπιταλισμός αποκαλεί «Ευρώπη», θα αποκαλυφθεί μια για πάντα με το αληθινό της πρόσωπο, και όπου ένα πραγματικό ευρωπαϊκό σύνταγμα θ’ αρχίσει να παίρνει σχήμα και μορφή.