Zεις μονάχα δυο φορές
Mια φωτογραφία Αιγύπτιου ψαρά που μπήκαν χθες βράδυ σπίτι του και τον τσάκισαν στο ξύλο. Ακούω στην τηλεόραση ότι είναι νόμιμος μετανάστης, ότι ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα 18 χρόνια. Κι αν δεν ισχύει αυτό όμως; Αν δεν το έχουν ψάξει καλά και δεν είναι νόμιμος; Δεν θα βρεθεί κάποιος να μου το αντιγυρίσει θριαμβευτικά; Και τη φώτο τελικά γιατί να την ανεβάσω; Δεν θα βρεθεί κάποιος να μου στείλει λινκ με φωτογραφίες Ελλήνων και Ελληνίδων που χτυπήθηκαν, ληστεύθηκαν, φονεύθηκαν ακόμη; Δεν θα με εγκαλέσει για επιλεκτική ευαισθησία; Δεν θα με ρωτήσει πού μένω και πώς ζω εγώ; Πόσο αφ' υψηλού είναι η κριτική μου; Δεν θα βράσει από δίκαιη οργή και αγανάκτηση; Έκανα το λάθος και θεώρησα πως η τηλεοπτική σκηνή του Κασιδιάρη θα ήταν συντριπτική. Όντως ζω στον κόσμο μου. Οπότε αφού είχαν και απενοχοποιημένο θετικό αντίκτυπο τα αερομπουνίδια στην τραμπούκα μπολσεβίκα, γιατί να μην έχει πολλαπλάσιο θετικό αντίκτυπο το τσακισμένο πρόσωπο ενός αράπη; Τώρα τους χτυπάμε κι εμείς, τώρα μας φοβούνται κι εμάς, τώρα παίρνουμε το αίμα μας πίσω. Αίμα - Τιμή. Όχι λοιπόν δεν την ανεβάζω τη φωτογραφία. Ας ανεβάσω ένα βίντεο καλύτερα. Ας ανεβάσω λίγο ναρκωτικό ακόμη, λίγη φυγή ακόμη, λίγη ομορφιά ακόμη. Υπάρχει άλλη εναλλακτική; Ποιά είναι; Να τα βάλεις με το κτήνος κατά πρόσωπο; Μα το κτήνος δεν είναι αυτοί που χτυπάνε επειδή μισούν. Το κτήνος είναι αυτοί που επικροτούν αυτούς που χτυπάνε, επειδή χτυπάνε στη θέση τους και επειδή τώρα είναι οκ να μισείς. Το κτήνος είναι αυτοί που για τον Αιγύπτιο θα μου αντιπαρατάξουν τη χτυπημένη γριούλα και τη σιωπή μου όταν τη χτυπούσαν. Λες και η γριούλα είναι για αυτούς κάτι διαφορετικό από πρόφαση. Λες και ο Αιγύπτιος είναι για μένα κάτι διαφορετικό από τη δική μου πρόφαση. Λες κι εγώ δεν έχω καντάρια κτήνος μέσα μου, έστω και διαφορετικής υφής, λες κι είμαι γεμάτος λουλούδια. Ή λες κι ο μανιχαϊσμός έγινε ξαφνικά επαρκές εργαλείο ανάλυσης της συμπεριφοράς και των ιδεών των ανθρώπων. Λες και η στάση των κοινωνιών μπορεί να ερμηνευθεί απλά με άσπρο - μαύρο. Ωστόσο το μαύρο υπάρχει. Και το μαύρο ακόμα κι αν δεν αρκεί για να ερμηνεύσει το τι βρίσκεται πίσω από τις πράξεις, το τι βρίσκεται πίσω από την επικρότηση ή την ανοχή των πράξεων, είναι οι ίδιες οι πράξεις, είναι η ίδια η επικρότηση ή η ανοχή τους. Βίντεο λοιπόν αντί φωτογραφιας. Ομορφιά αντί ασχήμιας. Φυγή αντί πραγματικότητας. Απαστράπτων Ντον αντί ξυλοφορτωμένου Αιγύπτιου. Και γιατί όχι; Και πώς αλλιώς; Υοu only live twice, or so it seems. One for yourself and one for your nightmares.
posted by Old Boy @ 3:27 μ.μ.
18 comments
18 Comments:
Γιατί το κάνεις αυτό; Μπορείς να μου πεις; Έχω αποφασίσει να μην ξεκινήσω αυτή τη σειρά και τώρα έρχεσαι εσύ και χωρίς καν να την εκθειάσεις με βάζεις στο τριπάκι της αμφιβολίας. -Μα είσαι τόσο ΟΦOB;, θα μου πεις. -Είμαι ΟΦ, γενικώς.
Υποθέτω ότι κανείς δεν μπορεί να έχει σηκωμένο το λάβαρο 24/7. Κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται μονίμως στην αναζήτηση, τη βάσανο, τη μελαγχολία. Κάποτε κουράζεται, κάποτε απογοητεύεται, κάποτε κατεβάζει για λίγο τους διακόπτες, κάποτε βάζει στη θέση του έναν Ελ Σιντ. Μόνο για να συνεχίσει λίγο αργότερα.
Πόσες ζωές έχουμε; ΕΝΑ ΣΩΡΟ! Και οι πολλαπλές ζωές μας διατρέχουν στο χρόνο διαγώνια βασικές κατηγορίες ποιότητας ζωής και θανάτου, ώστε όλοι να περάσουμε από όλες τις καταστάσεις. Έτσι, σε αυτή τη ζωή είμαι μικροαστός που ευημερεί, σε κάποια άλλη μεροκαματιάρης που τα φέρνω δύσκολα, σε κάποια πεθαίνω στα 21 απ' το σπαθί κάποιου αλαργινού ή από ένα ανατριχιαστικό αυτοκινητικό, σε κάποια αναλαμβάνω ευθύνες μιας χώρας, κάπου γίνομαι μετανάστης, κάπου φαιοτραμπούκος, κάπου βάζω/τρώω ένα γκολ στο 90, γίνομαι ροκ σταρ, αγρότης, μοναχός, συγγραφέας, τραβεστί που το παίζει μοιραία, μπλόγκηρ που τα γράφει ωραία. Αλλά δεν τα θυμόμαστε γιατί δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να επικοινωνούν οι ζωές μας.
Η Νάνσι τελικά το είχε το κολληματάκι της με τα νούμερα.
Δεν ξέρω τι είναι το ΟΦΟΒ, αλλά ναι, φυσικά και να την ξεκινήσεις. Σε περιμένουν πέντε γεμάτοι κύκλοι :)
Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι βαθιά άρρωστη. Τις τελευταίες μέρες άκουσα απίστευτα πράγματα από διάφορους ανθρώπους, με κάποιους από τους οποίους αποφάσισα να μην ανταλλάξω ξανά κουβέντα για να μην αναγκαστώ να πω βαριά πράγματα.
Αισιοδοξία, υπό του μηδενός.
Λογική η αγανάκτηση. Πολλάκις έχω κατηγορηθεί για ανάλογα στο facebook. Τόσο πολύ που έχω κουραστεί και κυρίως έχω απογοητευτεί από τη χαιρεκακία ορισμένων...
Συμφωνώ και προσυπογράφω, τόσο το post σου, όσο και τα σχόλια των προηγούμενων επισκεπτών. Ναι, η κοινωνία νοσεί βαριά και ναι, οι απόψεις ορισμένων ανθρώπων κινούνται πλέον πέραν πάσης λογικής..Πολύ μίσος, πολύ κακία, πολύς θυμός, πολλή αρνητικότητα. Δεν ξέρω πού, ούτε πώς θα μας βγάλει κάπου όλο αυτό...
Ομορφιά αντί ασχήμιας. Oldboy, τα καταφέρνεις τόσο καλά σ' αυτό!
Αποκαλυπτικό των διαθέσεων και των κρυφών επιθυμιών μιας κοινωνίας ο σχολιασμός και η αντιπαράθεση που ακολούθησε μετά την απροκάλυπτη επίθεση μιας μπολσεβίκας σε έναν αγωνιστή πατριώτη. Αποκαλυπτικό των προθέσεων και των επιθυμιών του old-boy το κείμενο που συμψηφίζει το ταξικό του μίσσος με το φυλετικό των φασιστοειδών. Και που οδηγεί αυτός ο συμψηφισμός; Στο ότι ομορφιά είναι ένα βίντεο με τον Ντόν. Αυτό είναι ομορφιά για τον Old-boy. H Αμερική του Ντόν. Η Αμερική ενός αδίστακτου μαρκετίστα. Η Αμερική που σκηνοθετικά πνίγει τον αισχρό της μακαρθισμό ακούγοντας τζάζ και φορώντας ακριβά κουστούμια. Η Αμερική του τζόνυ γουόκερ. Του χαλαρού γαμιά περπατητή. Του άντρα του σωστού που προχωράει και γαμάει. Μόνο λευκές γαμάει. Η Αμερική που παράγει. Που χτίζει. Και ας καίνε στην άλλη άκρη της οι ΚΚΚ. Η Αμερική πρέπει να προχωρήσει. Αυτό είναι ομορφιά για τον old-boy. H Ελλάδα του Θάνου Τζήμερου. Του άντρα του σωστού, του μαρκετίστα, του γαμιά, που τα λέει σταράτα αλλά παίζει και πιάνο. Η Ελλάδα που παράγει. Η Ελλάδα που προχωρά.
@kostas.nik πρώτη φορά διαβάζεις oldboy, ε; Δεν εξηγούνται αλλιώς οι γεμάτες χολή απορίες σου.
συμφωνώ σε όλα που λες...
και κυρίως στο ομορφιά αντί ασχήμιας: το σκοτάδι διαλύεται μόνο με φως
μια λεπτομέρεια, η κριτική σε χρυσαυγίτες και συμπαθούντες δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο από "αφ'υψηλού" μια και οι προαναφερθέντες είναι κτήνη και όχι άνθρωποι. Όλη η κοσμοθεωρία τους συνοψίζεται στο "μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα άρα κι εγώ έχω το δικαίωμα να συμπεριφέρομαι σα λυσσασμένο ζώο"
Nαι μαλάκα όμως κι ο άλλος έχει τότε το δικαίωμα (την υποχρέωση actually) να σε αντιμετωπίζει σα λυσσασμένο ζώο, δηλαδή να σε εξουδετερώσει πρώτα και μετά να κάτσει να συζητήσει για τον εσωτερικό σου κόσμο, αν και εφόσον τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο που συνήθως στ' αρχίδια του και πολύ καλά κάνει.
Οτι θα σε λεγαν και Τζήμερο Old Boy, ουτε στα ονειρα μου. Δε μασατε πουθενα εσεις οι Ταλιμπαν της αριστερας.
Ρε παιδια, ΕΓΩ ειμαι Τζημερος, ο Old Boy ειναι τελειως απο την αλλη. Αντιπαλος. Παρα πολυ. Στις ποσες καταγγελιες οτι ολοι οι αλλοι δεξιοφερνουν καιγεται κανεις;
Πλακα εχουν τα σχολια τελικα, εχουν απολυτη συναφεια με αυτα που λεει το κειμενο. 11000000 αυτόνομες θεοκρατιες με διακοπη των διπλωματικων σχεσεων ολων με ολους. Οι ξυλοδαρμοι ειναι απ'οτι φαινεται θεμα στυλ και μονο. Και φυσικα ερμηνεις δια το Ποιος δικαιουται δια να βαραει.
Mεγάλε Βεζύρη και Ανώνυμε των 12:22, ειρωνικά τα λέει ο Κostas Nik :)
Mια πελάτισα σήμερα μου είπε Μ'αυτά που ακούω, έχω αρχίσει και τους λυπάμαι τους νόμιμους μετανάστες. Της είπα Και νόμιμοι και παράνομοι, όλοι οι μετανάστες είναι για λύπηση, λες να είχαν όρεξη να αφήσουν τον τόπο τους στα καλά καθούμενα για να πάνε αλλού? κάποιον σοβαρό λόγο θα είχαν.
Και μου απάντησε Ναι, αλλά οι νόμιμοι, που έχουν χαρτιά και αποδεικτικά και δουλεύουν και πληρώνουν φόρους, είναι αλλιώς.
***
Συχνά πια αναρωτιέμαι, αν έχει νόημα που τα κουβεντιάζουμε. Εδώ μέσα κι εκεί έξω, εννοώ. Οι άνθρωποι είναι αδιόρθωτοι, απάνθρωποι, χαζοί. Κουράστηκα.
@J95 - τα ειπες ολα.
Lemon, συγκριτικά με όσα ακούμε από πολλές πλευρές τελευταία, η πελάτισσα σου είπε πράγματα βγαλμένα από όνειρο, όχι από εφιάλτη :(
Τσιμπησα αλυπητα. Ηταν ομως πειστικη περφορμανς... ;-)
(Αλλα τα πιστευω εν γενει αυτα,ε; Υπαρχουν στον αερα σε τοξικα επιπεδα)
Eντάξει, είχε φαίνεται πολύ κακές επιρροές και παραείναι πειστικός ;)
Όποιος σπέρνει μίσος θερίζει θύελλες...ή κάπως έτσι
Δημοσίευση σχολίου
<< Home