Από Κυριακή σε Κυριακή

 Ποδόσφαιρο είναι η παράσταση που έδωσε με εμάς η Γερμανία.

Ποδόσφαιρο είναι η στιγμή της ισοφάρισης του Σαμαρά

(για τους όπου γης ποδοσφαιρόφιλους
πλην ίσως των Γερμανών και σίγουρα του Τάκη Μίχα).

Αλλά αυτό που κάνει στο πέναλτι ο Πίρλο
είναι κάτι περισσότερο από ποδόσφαιρο.

Eίναι ο λόγος για τον οποίο πρωτοφτιάχτηκε το ποδόσφαιρο,
είναι πράξη μονομερής και ριψοκίνδυνη,
είναι πράξη ανεύθυνη και γεμάτη ρίσκο,
παίζει στα ζάρια το μέλλον της χώρας του,
παίζει πόκερ με το μέλλον της χώρας του
κι όλες οι αριστερές και οι δεξιές της ευθύνης
φτύνουν τον κόρφο τους με τέτοιες εκτελέσεις,
δεν είναι ώρα αυτή για τέτοιες εκτελέσεις,
κάποια άλλη εποχή ίσως ναι,
κάπου αλλού ίσως ναι,
σε ένα Γιουβέντους - Παλέρμο ίσως ναι,
κι εκεί όμως να πας να κάνεις το 3-0,
όχι κάτι πιο παιζόμενο,
όχι με κάτι να διακυβεύεται,
γιατί πόσο σίγουρος μπορείς να είσαι Αντρέα,
όχι, πόσο;
Εσύ βέβαια είσαι σίγουρος,
εσύ βέβαια ξέρεις,
εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι ο Χαρτ έπεσε
και τώρα δεν το σώνει,
αλλά αν -αν- το σώσει;
Τι θα γίνει αν το σώσει;
Αν είναι να το χάσεις, χάσ' το υπεύθυνα.
Πέτα το στα περιστέρια, σπάσε κανένα δοκάρι,
χάσ' το από φόβο κι άγχος,
όπως τόσοι και τόσοι
κι απόψε και πάντοτε
και στα πέναλτι και παντού.
Έτσι πρέπει να χάνουν οι άνθρωποι:
από φόβο μπροστά στις ευθύνες τους
κι όχι από βεβαιότητα για τις ικανότητές τους.
Έτσι πρέπει να χάνουν οι άνθρωποι:
συναισθανόμενοι το βάρος των περιστάσεων
και την ιστορικότητα των αποφάσεών τους.
Όταν χάνεις έτσι, όλοι θα δείξουν κατανόηση.
Εκείνοι που λυγίζουν από το βάρος
έχουν φερθεί προβλέψιμα και συγγνωστά.
Εκείνοι όμως που την πιο κρίσιμη ώρα
επιλέγουν να κάνουν το δικό τους
(αυτό που είναι όντως δικό τους,
αυτό που αναγνωρίζουν εντός τους ως όμορφο)
μας τρομάζουν διπλά,
γιατί δείχνουν ότι
αυτό που φαντάζει μέσα σου σωστό,
μπορεί όχι απλά να είναι αποτελεσματικό,
αλλά και να γράψει ανεξίτηλα στη μνήμη όλων.