To Xρονικό μιας Προαναγγελθείσης Ευθύνης

Το πιθανότερο είναι πως λένε αλήθεια: όποιος κι αν ερχόταν πρώτος εκείνοι θα συνεργάζονταν. Ωστόσο αν με τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργάζονταν με πολύ λιγότερο από μισή καρδιά, με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ θα συνεργαστούν με σχεδόν πλήρη καρδιά.
Γιατί η έμφαση δεν ήταν ποτέ στo «αριστερά». Η έμφαση ήταν πάντα στο «της ευθύνης». Η ΔΗΜΑΡ από τη γέννησή της -ή μάλλον από την σύλληψη και την κυοφορία της- ετεροπροσδιοριζόταν: είμαστε μια διαφορετική αριστερά, είμαστε η συζητήσιμη, η μετριοπαθής, η μη παλαβή αριστερά. Είμαστε η ΔΗΜΑΡ. Δηλαδή; Δηλαδή δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ. 
Επιτέλους φύγαμε από αυτούς τους άλουστους για να μην είμαστε αναγκασμένοι να τους συγχρωτιζόμαστε, φύγαμε από αυτούς που σπάνε, καίνε και λένε μαξιμαλιστικά και μηδενιστικά όχι σε όλα.
Ήρθαμε για να πούμε ναι σε πολλά. Ήρθαμε για να κάνουμε επιτέλους πολιτική. Ήρθαμε για να λερώσουμε τα χέρια μας. Ήρθαμε για να βάλουμε αναχώματα και να κερδίσουμε μικρές σημαντικές νίκες.

Θα προτιμούσες δηλαδή Βορίδη και Άδωνι; Μανιτάκης και Ρουπακιώτης in your face. Έτσι το κάνει η αριστερά, έτσι αλλάζει ο κόσμος, Κεμάλ. 

Υπάρχουν βέβαια ενστάσεις. Θα μπορέσει  το κόμμα που επανδρώνει ο Σταμάτης Μαλέλης και ο Νίκος Μπίστης, ο Γιάννης Μπέζος και ο Γιάννης Κακουλίδης, να συνυπάρξει με τους εκπροσώπους του συστήματος; Ή μήπως ο Φώτης Κουβέλης έκανε ένα ιστορικό λάθος αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία της ΔημΑρ μετατρέποντάς την σε από ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ σε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΕ;
Όλα αυτά είναι πολυτελείς συζητήσεις όμως τώρα.
Η ΔημΑρ είχε βάλει εφτά σημεία στο τραπέζι και προφανώς κατάφερε να συμφωνήσουν οι εταίροι της στα περισσότερα από αυτά, ώστε να πετύχει την πολυπόθητη προγραμματική σύγκλιση και το σχηματισμό της προοδευτικής κυβέρνησης που μας υποσχέθηκε.
Προοδευτικής και γενικότερα ελπιδοφόρας όπως μαρτυρεί η στελέχωσή της.
Πάμε τώρα με φουλ δυνάμεις για τη σταδιακή απαγκίστρωση, πάμε με την εθνική διαπραγματευτική μας ομάδα, Αντώνης, Βαγγέλης και Φώτης μαζί να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τη χώρα, αλλά αυτή τη φορά με κόκκινη γραμμή την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ.
Σαμαράς και Βενιζέλος θα παίξουν επίθεση και ο Κουβέλης θα προσέχει να μη γίνει μπροστά το μοιραίο λάθος και ριψοκινδυνεύσει ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας.
Γιατί δεν ντρεπόμαστε να το πούμε, για μια μερίδα της αριστεράς το ευρώ είναι φετίχ, η Ευρώπη είναι φετίχ, η ευθύνη είναι φετίχ, οι καλοί τρόποι είναι φετίχ, η συνεννόηση είναι φετίχ, οι συγκλίσεις είναι φετίχ, η διαθεσιμότητα είναι φετίχ και οι εκλεκτικοί μας συγγενείς είναι αυτοί ακριβώς με τους οποίους σχηματίζουμε κυβέρνηση, αφού θα προτιμούσαμε εννοείται να ήταν η Πασοκάρα το μεγάλο κόμμα στην υπόθεση, θα προτιμούσαμε η ΕΡΕ να είναι η σφήνα, αλλά τι να κάνουμε σε ώρες κρίσης θα λερώσεις τα χέρια σου λίγο περισσότερο απ΄ότι θα 'θελες και σε κάθε περίπτωση καλύτερα με κοιλαρά παρά με γάτο και σε κάθε περίπτωση δεν είναι φρικτή η μέρα που ενδίδεις, είναι μια μέρα όμορφη, είναι η μέρα που εκπληρώνεις τη βαθύτερη σου επιθυμία, την επιθυμία να κάνεις την αριστερούλικη παρέμβασή σου σε μια δεξιά κοινωνία που γουστάρεις και θες να ζεις, την επιθυμία να σε νομιμοποιήσουν οι σοβαροί παίκτες, οι νικητές του παιχνιδιού, την επιθυμία να πάρεις ένα κομμάτι από την πίτα όχι για να το φας, αλλά για να το αλλάξεις, για να αλλάξεις αυτήν την κώχη την μικρή που σου αναλογεί.
Γιατί αν συνεργαζόμασταν με τον ΣΥΡΙΖΑ, πέραν της βαριάς καρδιάς θα είχαμε και μια βαριά ευθύνη: να μην τον αφήσουμε να αλλάξει -εάν βέβαια το εννοούσε κι αυτός- συνολικά την πίτα. Η πίτα πρέπει να παραμείνει ως έχει. Ο κόσμος μας είναι καμωμένος καλώς. Για να μην τον πούμε καπιταλιστικό που είναι κακόηχο, τον λέμε ευρωπαϊκό.