Γιώργαρος

  

Επειδή ο τόπος δεν πρέπει να μείνει ούτε ώρα ακυβέρνητος, έχω αναστείλει τον πολιτικό σχολιασμό μέχρι να ανακοινωθεί η σύνθεση της κυβέρνησης, ώστε να αποδείξω ξανά πόσο sore loser είμαι.  

Ας πω στο μεταξύ το εξής: το μέχρι δακρύων γέλιο που έριξα το Σάββατο το βράδυ στο σόου του Γιώργαρου, όταν του έβγαλε την κάρτα ο διαιτητής, έχω χρόνια να το ρίξω.

Φτάνεις να σκέφτεσαι ότι και να μην υπάρχει Χριστός αξίζει που τον εφηύραμε, αξίζει που σταυρώθηκε ώστε (2012 - 33 =) 1979 χρόνια αργότερα να σταυροκοπηθεί με αυτόν τον ανεπανάληπτο τρόπο σε ένα γήπεδο της Πολωνίας ο Γιώργος Καραγκούνης. Ποτέ άλλοτε ανθρώπινο πρόσωπο δεν έκανε τόσο ακραία εκφραστικές μούτες, ποτέ άλλοτε ανθρώπινο πρόσωπο δεν έφτασε σε τέτοια ανυπέρβλητα όρια γκριμάτσας.

Βέγγος, Τσάκωνας και Καραγκιόζης μαζί, πρώην παικταράς, εδώ και χρόνια μόνο ψυχάρα και πολύπειρη μαχητάρα, αιώνια τυπάρα, μεγάλη αρχηγάρα, δεν αντέχεις άλλο να τον βλέπεις όταν η ομάδα δεν μπορεί να αλλάξει μπαλιά, τον ενοχοποιείς για όλα τα δεινά, φτάνεις να είσαι με τους Ρώσους και τους Πρώσους, τους Γότθους και τους Βησιγότθους, μέχρι που θα το βάλει το μπαλάκι στις καθυστερήσεις, και δεν έχει σημασία που κοιμήθηκε ο θεός, έγινε καραμπόλα και βρέθηκε η τρύπα, σημασία έχει ότι είναι εκεί στα 35 πλας του και το παλεύει, και αφού την βρήκε την τρύπα θα την εκμεταλλευθεί και θα το καρφώσει, και αντίο Ρωσία, αντίο ζωή, τίποτα δεν τρελαίνει περισσότερο τον Έλληνα ποδοσφαιριστή από την μυρωδιά του ανέλπιστου αποτελέσματος, εκεί γίνεται θηρίο, εκεί σε τρώει ζωντανό, εκεί καταφέρνει πάλι να σε συγκινήσει, να σε συνεγείρει, να σε εμπνεύσει, να σε βγάλει ξανά στη σέντρα ως ολιγόπιστο, ως διαψευσμένο, ως κακομαθημένο, ως αχάριστο, ως λίγο.

Κι όταν πλακώνει και τις ντρίμπλες και μπαίνει στην περιοχή και πέφτει και αντί για πέναλτι τρώει κάρτα και ο Γιώργος παθαίνει αμόκ, γελάς ανεξάρτητα από το αν είναι πέναλτι ή δεν είναι, ανεξάρτητα από το αν είναι κάρτα ή δεν είναι, αυτά είναι λεπτομέρειες, αυτά είναι υποσημειώσεις, γελάς γιατί τον αγαπάς αυτόν τον τύπο, γιατί τον λατρεύεις αυτόν τον κλόουν, γιατί έχεις φάει τα νιάτα σου βλέποντάς τον να σφαδάζει, να ωρύεται, να τον πνίγει το δίκιο κι η αδικία, γιατί βλέποντάς τον να συνεχίζει ακατάβλητος από την ηλικία την ίδια παράσταση, με την ένταση μάλιστα αυξημένη όσο ποτέ, είναι σαν να βλέπεις τον εντελώς δικό σου άνθρωπο να δίνει μια τελευταία μεγάλη περφόρμανς στα μάτια του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου τηλεοπτικού κοινού.

Που ίσως βέβαια να μην είναι η τελευταία. Είτε επειδή θα παίξει στον ημιτελικό, είτε επειδή και ημιτελικός να μην υπάρξει, στο μουντιάλ της Βραζιλίας θα είναι μόνο 37 στα 38.