Αυτό

Νομίζω πως είτε η κυβέρνηση του ενός είδους προκύψει από τις εκλογές είτε η κυβέρνηση του άλλου είδους, η χώρα θα κρασάρει. Για την ακρίβεια η χώρα έχει ήδη κρασάρει και απλώς (ή όχι και τόσο απλώς) θα οριστικοποιηθεί το κρασάρισμά της.

Νομίζω πως αυτό που στην Ελλάδα εξαιτίας των δικών μας ιδιαιτεροτήτων και παθογενειών βιώνουμε με χρονική προτεραιότητα και με μεγαλύτερη ένταση, βιώνεται και θα βιωθεί από πολλούς άλλους λαούς.
Νομίζω πως είτε με την μια κυβέρνηση είτε με την άλλη, οι επόμενες μέρες, μήνες, πιθανότατα και έτη, θα είναι απελπιστικά.

Νομίζω πως ενώ με την μνημονιακή κυβέρνηση η πρώτη ύλη της καθημερινότητάς μας θα είναι απελπισία και μόνο, με την αριστερή κυβέρνηση θα υπάρχει δίπλα στην απελπισία και μια ελπίδα.

Ελπίδα που φυσικά καθόλου δεν αποκλείεται να διαψευστεί, είτε επειδή η αριστερή κυβέρνηση θα αποδειχθεί ανεπαρκής, είτε επειδή η αριστερή κυβέρνηση θα αποδειχθεί έτοιμη να προβεί σε υπέρμετρους συμβιβασμούς, είτε επειδή το διεθνές περιβάλλον έχει κάθε λόγο να είναι συντριπτικό εις βάρος της, είτε για συνδυασμό των παραπάνω λόγων.

Εκείνο που δεν πρόκειται όμως να διαψευστεί, γιατί δεν εξαρτάται από τους εντολοδόχους αλλά από τους εντολείς, είναι η αξιοπρέπεια που την 17η Ιουνίου θα υπάρχει δίπλα στην αναμφίβολη απελπισία και την αμφίβολη ελπίδα.

Τώρα βέβαια θα χλευάσεις ακριβώς αυτόν τον όρο, θα πεις πως η αξιοπρέπεια για την οποία μιλάω είναι μετωνυμία του απομονωτισμού και του επαρχιωτισμού, θα κρατήσεις ίσως αυτό το ποστ για να μου το τρίψεις στην μούρη όταν η κατάσταση θα είναι τρεις φορές χειρότερη από σήμερα,
ωστόσο νομίζω ότι έχουμε φτάσει πια σε ένα σημείο που αν δεν καταλαβαίνεις για πoια αξιοπρέπεια μιλάω, δεν πειράζει, οι πολλοί το καταλαβαίνουν, κι όσο ακόμα έχουμε δημοκρατία η δική τους γνώμη θα μετράει, όχι η προνομιακή δική σου,
νομίζω δηλαδή ότι έχουμε φτάσει πια σε ένα σημείο που αυτά τα πράγματα είτε τα νιώθει κανείς είτε δεν τα νιώθει,
και πες μου ό,τι θες για το δίπολο θυμικού - λογικής,
καταγέλαστος θα είσαι,
δεν με νοιάζει πια η γνώμη σου,
δεν με νοιάζουν πια τα δίπολα και τα διλήμματά σου,
δεν με νοιάζει πια ο λόγος σου.
Αποδείχθηκε όργανο, εργαλείο, μακιγιάζ, όπλο.
Ωραία λοιπόν έρχεται ο Αρμαγεδδών. Το ξέρουμε.
Αφενός ούτως ή άλλως θα έρθει, αφετέρου το τμήμα της κοινωνίας για το οποίο έχει ήδη έρθει είναι τόσο μεγάλο, που τα επιχειρήματα περί του πόσο χειρότερα για όλους θα είναι το «ακόμα χειρότερα» έχουν πάψει να πείθουν.
Πρωτίστως έχουν πάψει να πείθουν ηθικά.
Το επιχείρημα με τους συγκριτικούς βαθμούς της απελπισίας έχει το μειονεκτηματάκι πως το χρησιμοποιούν οι μη απελπισμένοι, άρα εξ ορισμού εκείνοι που η έννοια απελπισία είναι στο μυαλό τους θεωρητικό σχήμα και όχι αδυσώπητη πραγματικότητα.
Από ένα βαθμό απελπισίας και πάνω όλες οι απελπισίες ίδιες είναι
κι από ένα ποσοστό κοινωνίας και πάνω που βρίσκεται σε απελπισία, μια κοινωνία έχει ήδη κρασάρει και το μόνο που της απομένει είναι να καγχάσει και να περιφρονήσει τα σιχαμένα εκβιαστικά διλήμματα στο όνομα των οποίων οδηγήθηκε επί 2 1/2 χρόνια σε αυτήν.
Αυτό λέγεται αξιοπρέπεια, αυτό λέγεται ορθός λόγος.