Η φωνή

Ο σκηνοθέτης έχει εντολές να δείχνει συχνά στο σημείο που είναι παραταγμένοι δίπλα δίπλα και χειροκροτούν όρθιοι ο Καραμανλής, η Νατάσα, ο Ανδριανός, ο Πολύδωρας, η Ντόρα, ο Ψυχάρης. Και αφού αποφασίσαμε με μια φωνή ότι το δημοσίευμα των γερμανικών Financial Times ήταν προβοκατόρικο ώστε να θυμώσει ο αδούλωτος λαός και να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, δεν βλέπω γιατί αυτή η επιλογή προσώπων να είναι λιγότερο προβοκατόρικη. Δηλαδή αν έβαζαν την πιο γκεμπελική από τις συνιστώσες και της έλεγαν, ορίστε, έλα κάνε το προπαγανδιστικό σου παιχνίδι και διάλεξε εσύ ποιούς θες να φαίνονται μπροστά μπροστά ώστε να ξενερώσει οριστικά ο αμφιταλαντευόμενος λαός και να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, θα άφηνε κανέναν τους απ' έξω; Άντε να προσέθετε και τον Βουλγαράκη.

---

Τον παλιό καλό καιρό -πριν γίνω δηλαδή προπαγανδιστής- θα τα έχωνα και προς την άλλη πλευρά. Αν μη τι άλλο, θα επεσήμαινα πως από το πολύ κλείσιμο του ματιού στους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας θα αποκτήσει τικ που θα ζηλεύει ο Ζίζεκ και θα φθονεί ο Κασιδιάρης. Πως αν κρατούσαν δυο βδομάδες ακόμη οι εκλογές, οι αρχικοί επικοί τόνοι για την καταγγελία του μνημονίου θα έφταναν από την πολλή αναπροσαρμογή να κλειδώσουν με τις θέσεις του Θάνου του Τζήμερου. 

---

Προπαγάνδα όμως κάνω και τώρα, απλά λίγο πιο πλάγια. Κλείνω κι εγώ το μάτι στον φοβισμένο ψηφοφόρο και του λέω, μη φοβάσαι, δεν δαγκώνουν. Γαβγίζουν αλλά ως εκεί. Είσαι ασφαλής από τον ριζοσπαστισμό τους. Οι ρίζες δεν θα σπάσουν, αν οι εκλογές μπορούσαν να σπάσουν τις ρίζες θα ήταν παράνομες και τα λοιπά και τα λοιπά. 

---

Αλλά σοβαρά τώρα. Την Κυριακή παίζει να γραφτεί Ιστορία. Κανείς δεν περίμενε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και προφανώς πρώτος απ' όλους δεν το περίμενε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι εδώ. Με τις ελλείψεις του, την απειρία του, τους συμβιβασμούς του. Αλλά και με την τόλμη του, το σθένος του, την εντελώς αναπάντεχη δύναμη και δυναμική του, που δεν είναι δική του, είναι δύναμη και δυναμική ενός λαού που μπήκε -όχι χωρίς να έχει και ο ίδιος μερίδιο ευθύνης- στον πειραματικό σωλήνα και κατά τη διάρκεια του πειράματος άρχισε να αντιδρά με τρόπο απρόβλεπτο, άρχισε δηλαδή να αντιδρά ως λαός αληθινά ευρωπαϊκός, ως λαός που επέλεξε να δείξει πίστη στη δημοκρατία, όταν όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι η δημοκρατία έχει πλέον εντελώς περιορισμένη σημασία, αφού το διακύβευμα έχει δήθεν φύγει από το πολιτικό και τις πολιτικές επιλογές, αφού το διακύβευμα μεταφέρθηκε δήθεν στην οικονομική σφαίρα, αφού οι αποφάσεις που θα πάρει το κράτος του δεν εξαρτώνται δήθεν από τον ίδιο που τις νομιμοποιεί ως πολίτης, αλλά μόνον από τις υποχρεώσεις που αυτό έχει έναντι των δανειστών του. 

---

Ό,τι όμως και να γίνει την Κυριακή, ακόμη και αν αναβληθεί το γράψιμο της Ιστορίας, ακόμη κι αν τελικά επιλέξουμε να μας κυβερνήσουν δυνάμεις της ελπίδας και της προοπτικής σαν τη Ντόρα τη μικρή κωλομπαρίστρια, τον Ανδριανό, τον Βύρωνα και τον Ψυχάρη, ακόμη κι αν τα αληθινά αδυσώπητα στοιχεία της αύξησης της ανεργίας και των αυτοκτονιών ηττηθούν από το «Γιατί κύριε;» ενός εικαζόμενου μπαμπούλα, έχει ήδη συμβεί κάτι πολύτιμο. Κι αυτό το πολύτιμο πράγμα είναι πως αν αφήσεις τη δημοκρατία να λειτουργήσει, έστω και υπό καθεστώς ασφυκτικών πιέσεων, αυτή θα λειτουργήσει, αυτή θα δώσει σε ένα λαό τη φωνή που πήγαν να του την στερήσουν παρά φύση, αντικαθιστώντας την πολιτειακή οντότητα του κράτους του με μια οικονομίστικη οντότητα χρεοκοπημένου οφειλέτη ομολόγων. Είμαστε πολίτες λοιπόν ενός κυρίαρχου ευρωπαϊκού κράτους. Και ως τέτοιοι θα σκεφτούμε, θα κρίνουμε και θα αποφασίσουμε.