Flores para los muertos

Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια τον έλεγαν άνθρωπο της πιάτσας, καταφερτζή και τα λοιπά. Τώρα που το μυαλό του τον έχει περίπου εγκαταλείψει, τώρα που δεν είναι πια αυτός που ήταν, τώρα που παίρνει φάρμακα, σε κοιτάζει σχεδόν σαν χαμένος. Μπορείς να πεις αθωότητα το χάσιμο που έχει εγκατασταθεί στα μάτια του; Δεν ξέρω. Ίσως όμως λειτουργεί αντίστροφα. Ίσως εκείνο που συνιστά το αληθινό βλέμμα του κάθε στα συγκαλά του ενήλικου να μπορείς να το πεις ενοχή. Τα παιδιά σε κοιτάζουν σαν παιδιά, όσοι τα έχουν χάσει σε κοιτάζουν σαν αυτούς που τα έχουν χάσει, αλλά στο μεσοδιάστημα, στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στο τέλος της παιδικής ηλικίας και την αρχή της άνοιας, κανείς δεν θα πει ότι κοίταξες σαν ενήλικος. Είναι το μεσοδιάστημα της ιδιοπροσωπίας του καθενός, το μεσοδιάστημα που όσοι άνθρωποι τόσοι και εαυτοί τόσα και τα βλέμματα, κι ίσως αυτό που σχηματίζει τελικά το ποιόν του καθενός, είναι το πόσο έχει εκπέσει από την αθωότητα, με ποιόν τρόπο, με τι χαρακτηριστικά, με τι προφάσεις, με τι αυταπάτες, με τι ενοχές.
Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια τον κοιτούσα επιφυλακτικά. Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα την επιφύλαξή μου για την ενοχή του την αντικαθιστά το μικρό ανεπαίσθητο τσάκισμα για την αθωότητά του. Τώρα έχει εκπέσει από την ενοχή του. Δηλαδή από τον εαυτό του.

---

Περνάμε με το αυτοκίνητο μπροστά από ένα ανθοπωλείο. Έχει κίνηση, περνάμε αργά, το ανθοπωλείο μοιάζει ψιλοπαρακμιακό, είναι άδειο, είναι νύχτα και αναρωτιέμαι τι θα γίνονται όλα αυτά τα λουλούδια όταν μένουν απούλητα. Ξαφνικά τη μύτη μου πλημμυρίζει μυρωδιά από μαραμένα τριαντάφυλλα. Αποσύνθεση. Προσπαθώ να την εφαρμόσω στην κλίμακα ενός μαγαζιού. Σκέφτομαι τη μυρωδιά να πνίγει την ανθοπώλισσα με το μπανάλ όνομα - τίτλο του μαγαζιού της, να πνίγει τη γειτονιά, να πνίγει τον κάδο που πετιούνται, να πνίγει το ρακοσυλλέκτη που τον ανοίγει. Αλλά δεν ξέρω αν όντως τα λουλούδια που μαραίνονται πετιούνται στους κάδους. Τίποτα δεν ξέρω. Δεν με νοιάζει να μάθω. Με νοιάζει μόνο να πληκτρολογώ. Θα πάψω να λέω ότι γράφω. Δήθεν μου φαίνεται πια. Και είναι. Πληκτρολογώ. Αυτό κάνω. Αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν κάτι άλλο. Κάτι να περνά η ώρα, να περνούν τα χρόνια, πριν μαραθούμε, αποσυντεθούμε και η μπόχα πνίξει τους γύρω δρόμους.

---

Δεν θυμάμαι τα όνειρά μου. Βλέπω κάργα αλλά δεν τα θυμάμαι. Δεν τους νοιάζει η υστεροφημία τους φαίνεται. Προβάλλονται για μια και μοναδική προβολή που στη συνέχεια θα περάσει στην απόλυτη λήθη. Μαλακία, αλλά τι να κάνω. Ας πρόσεχαν. Χθες όμως θυμάμαι ότι είδα στον ύπνο μου ένα διάσημο Έλληνα καλλιτέχνη. Μου έστειλε μέιλ, είπε ότι με διαβάζει, με προσκάλεσε άμεσα σε παράστασή του. Κολακεύτηκα φαίνεται που με διαβάζουν σελέμπριτις, για αυτό και το συγκράτησα. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου έπαιζα με την σκέψη στο μυαλό μου, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ο καλλιτέχνης ήταν ο Μητροπάνος. Φακ.