Κυριακή, Ιουνίου 24, 2012

Flores para los muertos


Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια τον έλεγαν άνθρωπο της πιάτσας, καταφερτζή και τα λοιπά. Τώρα που το μυαλό του τον έχει περίπου εγκαταλείψει, τώρα που δεν είναι πια αυτός που ήταν, τώρα που παίρνει φάρμακα, σε κοιτάζει σχεδόν σαν χαμένος. Μπορείς να πεις αθωότητα το χάσιμο που έχει εγκατασταθεί στα μάτια του; Δεν ξέρω. Ίσως όμως λειτουργεί αντίστροφα. Ίσως εκείνο που συνιστά το αληθινό βλέμμα του κάθε στα συγκαλά του ενήλικου να μπορείς να το πεις ενοχή. Τα παιδιά σε κοιτάζουν σαν παιδιά, όσοι τα έχουν χάσει σε κοιτάζουν σαν αυτούς που τα έχουν χάσει, αλλά στο μεσοδιάστημα, στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στο τέλος της παιδικής ηλικίας και την αρχή της άνοιας, κανείς δεν θα πει ότι κοίταξες σαν ενήλικος. Είναι το μεσοδιάστημα της ιδιοπροσωπίας του καθενός, το μεσοδιάστημα που όσοι άνθρωποι τόσοι και εαυτοί τόσα και τα βλέμματα, κι ίσως αυτό που σχηματίζει τελικά το ποιόν του καθενός, είναι το πόσο έχει εκπέσει από την αθωότητα, με ποιόν τρόπο, με τι χαρακτηριστικά, με τι προφάσεις, με τι αυταπάτες, με τι ενοχές.
Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια τον κοιτούσα επιφυλακτικά. Τώρα είναι αλλιώς. Τώρα την επιφύλαξή μου για την ενοχή του την αντικαθιστά το μικρό ανεπαίσθητο τσάκισμα για την αθωότητά του. Τώρα έχει εκπέσει από την ενοχή του. Δηλαδή από τον εαυτό του.
---
Περνάμε με το αυτοκίνητο μπροστά από ένα ανθοπωλείο. Έχει κίνηση, περνάμε αργά, το ανθοπωλείο μοιάζει ψιλοπαρακμιακό, είναι άδειο, είναι νύχτα και αναρωτιέμαι τι θα γίνονται όλα αυτά τα λουλούδια όταν μένουν απούλητα. Ξαφνικά τη μύτη μου πλημμυρίζει μυρωδιά από μαραμένα τριαντάφυλλα. Αποσύνθεση. Προσπαθώ να την εφαρμόσω στην κλίμακα ενός μαγαζιού. Σκέφτομαι τη μυρωδιά να πνίγει την ανθοπώλισσα με το μπανάλ όνομα - τίτλο του μαγαζιού της, να πνίγει τη γειτονιά, να πνίγει τον κάδο που πετιούνται, να πνίγει το ρακοσυλλέκτη που τον ανοίγει. Αλλά δεν ξέρω αν όντως τα λουλούδια που μαραίνονται πετιούνται στους κάδους. Τίποτα δεν ξέρω. Δεν με νοιάζει να μάθω. Με νοιάζει μόνο να πληκτρολογώ. Θα πάψω να λέω ότι γράφω. Δήθεν μου φαίνεται πια. Και είναι. Πληκτρολογώ. Αυτό κάνω. Αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν κάτι άλλο. Κάτι να περνά η ώρα, να περνούν τα χρόνια, πριν μαραθούμε, αποσυντεθούμε και η μπόχα πνίξει τους γύρω δρόμους.
---
Δεν θυμάμαι τα όνειρά μου. Βλέπω κάργα αλλά δεν τα θυμάμαι. Δεν τους νοιάζει η υστεροφημία τους φαίνεται. Προβάλλονται για μια και μοναδική προβολή που στη συνέχεια θα περάσει στην απόλυτη λήθη. Μαλακία, αλλά τι να κάνω. Ας πρόσεχαν. Χθες όμως θυμάμαι ότι είδα στον ύπνο μου ένα διάσημο Έλληνα καλλιτέχνη. Μου έστειλε μέιλ, είπε ότι με διαβάζει, με προσκάλεσε άμεσα σε παράστασή του. Κολακεύτηκα φαίνεται που με διαβάζουν σελέμπριτις, για αυτό και το συγκράτησα. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου έπαιζα με την σκέψη στο μυαλό μου, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ο καλλιτέχνης ήταν ο Μητροπάνος. Φακ.

10 Comments:

At 6/24/2012 02:03:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

εισαι ισπανομαθης?

 
At 6/24/2012 02:30:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Είμαι τρολοπαθής.

 
At 6/24/2012 09:58:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

http://old-boy.blogspot.gr/

Αυτό λέγαν τα κομπιουτερς κι οι αριθμοι τελικά.

Ελευσινιος Μυστηριος

 
At 6/24/2012 12:02:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

δεν ξερω τι σημαινει αυτο

 
At 6/24/2012 05:35:00 μ.μ., Anonymous sunCoater said...

Σε διάβασα και το μυαλό μου πήγε στη διαφορά ανακάλυψης, εφεύρεσης και διανοητικού πειράματος.

-Ανακάλυψη (1η παράγραφος): η παρουσίαση στον κόσμο κάποιου 'πράματος' που υπάρχει ήδη, αλλά κανείς δεν είχε σκεπτεί πιο πριν να το βρει ή να το πει. Πχ Κολόμβος και Αμερική. Μερικές/πολλές φορές, OB, τα κείμενά σου μοιάζουν με όρθια σπασμένα αυγά.

-Εφεύρεση (3η παράγραφος): να φτιάχνεις από γνωστά υλικά μια πρωτόφαντη, καινοτόμα 'κατασκευή'. Πχ ποδήλατο από τροχούς και σίδερα. Πχ δυναμίτιδα και ανατιναγμένα αποθήκη και μυαλά ή ακόμα ακόμα τα όνειρά μας, όνειρα για τη χαρά, τη λύπη και τον Θάνατο.

- Διανοητικό πείραμα: να οραματίζεσαι και να εξάγεις θεωρίες από πειράματα/κατασκευές με γνωστά υλικά που, όμως, ΠΟΤΕ δε θα υλοποιηθούν. Πχ Αινστάιν και ασανσέρ στο διάστημα. Μήπως η 2η παράγραφος;

Φακ. Είναι λίγο τραβηγμένο (ακόμα και για μένα που με λένε ο blogger-λάστιχο). Μπορείς σε παρακαλώ να αναπροσαρμόσεις το κείμενό σου, σόρι, το πληκτρολόγημά σου ήθελα να πω, ώστε να ταιριάζει με το δικό μου πληκτροσχολιόγημα;

 
At 6/24/2012 08:26:00 μ.μ., Anonymous ΒΑΠ said...

Γιατί η κατάθλιψη; Οι εκλογές ή το 4-2;

Το πρώτο κομμάτι vintage Old. Η θεώρηση όλων μας σαν έκπτωτους άγγελους από την κούνια μέχρι την άνοια κόβει με μαχαίρι. Αυτή δεν είναι η απώλεια της χάριτος; Η έξοδος από την Εδέμ κτλ; Αλλά μερικοί ξεφεύγουν, και δεν χάνουν την αθωότητά τους. Συνήθως τους λέμε ηλίθιους ή τρελλούς. Στον κινηματογράφο υπάρχουν πολλοί τέτοιοι χαρακτήρες -- πχ ο James Stewart στο Harvey. (Αλλά και σε άλλους του ρόλους όπως Mr. Smith...). Και ο Forrest Gump, και άλλοι.

Για τα πένθιμα άνθη το έργο το υποδεικνύεις εσύ στον τίτλο. Εδώ σαν αντίδοτο για τον TW θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις τα Τεχνητά Άνθη του Καβάφη -- μια πρόταση αντιμετώπισης της κατολίσθησης με αναισθητοποίηση. (Αν και ο Κ. μάλλον ειρωνευόταν εδώ, για την ίδια κατάθλιψη μιλούσε).

Για το τρίτο κομμάτι δεν μπορώ να σκεφτώ έργο. Ίσως το φινάλε του Don Giovanni, όπου ο Commendatore αντιπροσκαλεί τον Ντον -- αλλά καλύτερα άστο αυτό. Αν θες να θυμάσαι τα όνειρά σου, μην πετάγεσαι από το κρεβάτι όταν ξυπνάς. Μένε ξύπνιος με τα μάτια κλειστά και κάνε επανάληψη.

 
At 6/25/2012 02:38:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Suncoater, να μάθουν να αναπροσαρμόζονται μόνα τους. Τα κείμενα είναι σαν τα παιδιά, αν τα περιμένουν όλα από σένα και δεν παίρνουν τα ίδια πρωτοβουλίες, έχεις αποτύχει ;)

 
At 6/25/2012 02:41:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

ΒΑΠ, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Δεν νομίζω όμως ότι είναι κατάθλιψη, κι ας φαίνεται ως τέτοια.
Α, και θα ψάξω να δω το «Ηarvey» :)

 
At 6/26/2012 12:52:00 π.μ., Anonymous ΒΑΠ said...

Το Harvey φαίνεται ότι υπάρχει ολόκληρο και στο youtube, σε κομμάτια των 15 λεπτών και ανάλυση 480p. Αυτό είναι το πρώτο και μετά εμφανίζονται λινκ για τα επόμενα.

Είναι σαν τ΄άλλα παλιά ασπρόμαυρα του JS, που σημαίνει ότι άν δεν σου αρέσουν τα άλλα τότε μάλλον δεν θα σου αρέσει κι αυτό. Το πρώτο μισό είναι απλή φαρσοκωμοδία, αλλά στο δεύτερο μισό αλλάζει ο ρυθμός και αναπτύσσεται το μήνυμα.

 
At 6/29/2012 03:41:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Από όλες τις μαλακίες που έχεις γράψει τόσα χρόνια, αυτό το παραλήρημά σου είναι ότι πιο αληθινό έχω διαβάσει ποτέ από σένα. Βέβαια το καλύτερο θα ήταν να σταματούσες να γράφεις, αλλά που τέτοια τύχη.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home