Banker run

Ένας υπουργός που μετά από μέρες περισυλλογής δεν αποδέχτηκε τελικά την πρόταση υπουργοποίησης που είχε όμως αρχικά αποδεχθεί, ένας υφυπουργός που παρανόμως υπουργοποιήθηκε και αναγκάστηκε να παραιτηθεί, ένας πρωθυπουργός στα πιτς αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του και πριν από μια πολύ κρίσιμη σύνοδο κορυφής, μια ανακοίνωση εκπροσώπησης της χώρας στην ίδια σύνοδο που δεν έστεκε και τους την επέστρεψαν πίσω ως απαράδεκτη: αν μπορεί να βγει ένα βασικό πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι τουλάχιστον δεν μας κυβερνά το μπάχαλο των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε σχήμα λόγου πως πουθενά αλλού και ποτέ άλλοτε νεοσχηματισθείσα κυβέρνηση δεν δίνει τόσο αμέσως και τόσο πολλά σημάδια διαλυμένης διαδήλωσης. Ασθένειες αληθινές και ασθένειες διπλωματικές, το Αρτεμίσιο και η παράκαμψη του Αχλαδόκαμπου, ύμνοι επί ύμνων για τον Βασίλη Ράπανο, τον «αριστερό οικονομολόγο», την προσωπικότητα διεθνούς κύρους που δίνει ελπίδα στους Έλληνες, τον μεγάλο πατριώτη και τον παλιό αντιστασιακό, ύμνοι επό ύμνων που δεν μετατρέπονται σε «Και τι την πέρασες τη χώρα, να μετανιώνεις για μια υπουργοποίηση στην οποία έχεις συναινέσει;», όχι, απλά οι ύμνοι δίνουν τη θέση τους στον προβληματισμό για το ποιός θα μπορέσει να καλύψει το δυσαναπλήρωτο κενό του, ποιός θα είναι τόσο άξιος ώστε να μπει στη θέση που ποτέ δεν κατέλαβε. Γιατί είναι προφανές ότι ένας εκπρόσωπος του τραπεζικού λόμπι δεν θα βρεθεί ποτέ υπόλογος για τον τρόπο που πολιτεύεται. Δεν θα του ζητήσει κανείς τα ρέστα. Χθες ήθελε, σήμερα δεν θέλει. Η πατρίς ευγνωμονούσα τους τραπεζίτες της και ανακεφαλαιοποιούσα τις τράπεζες της.
Και δόξα τω θεώ, αντικαταστάτες υπάρχουν. Κυκλοφορούν ήδη στο δίκτυο παλιές περισπούδαστες αναλύσεις και προβλέψεις του Στουρνάρα για το πόσο πιο ευοίωνο θα είναι οικονομικά το 2010 από το 2009, αφού η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή κρίση μοιάζει να λαμβάνει τέλος, άλλες για παλιότερα χρόνια, μια σειρά προβλέψεων που δεν έχει σημασία αν διαψεύδονται, γιατί από τον Λουκά Παπαδήμο ως τον Βασίλη Ράπανο, κρίθηκε ποιό είναι το μοντέλο του οικονομάνθρωπου στον οποίο πρέπει να απευθυνόμαστε με δέος, είναι το μοντέλο εκείνο που μας έβαλε στο ευρώ, διαβλέποντας πόσο ευεργετικές συνέπειες θα είχε η ένταξη της οικονομίας μας στην ευρωζώνη, είναι το μοντέλο εκείνο που όσο κι αν δεν επαληθεύονταν οι χρησμοί του για μια σειρά ζητήματα, εκείνο τελικά δίκιο είχε: το δίκιο του ανθρώπου που εκπροσωπεί εκείνους που κάνουν κουμάντο στο παιχνίδι.
Αλλά πλέον και μετά τις εκλογές του Ιουνίου, επιπρόσθετα και το δίκιο του ανθρώπου που εκπροσωπεί ένα λαό που έκατσε και τα έβαλε κάτω και διάλεξε. Διάλεξε αντί για το αριστερό χάος, το σταθερό τιμόνι των έμπειρων κυβερνητικά δυνάμεων, διάλεξε αντί για τους μονομερείς εμπρηστές τους πεπειραμένους διαπραγματευτές και ποιός άλλος θα αναδιαπραγματευτεί σθεναρά το μνημόνιο, από έναν από τους μεγάλους αρχικούς θιασώτες του;
Οι γάζες στη μύτη του Νίκολσον είναι ίσως η πιο γνωστή κινηματογραφική μεταφορά ευνουχισμού. Οι γάζες στο πρόσωπο του νεοεκλεγέντος πρωθυπουργού μας, η ακινησία που του συστάθηκε και η εξαφάνισή του από το προσκήνιο τις προηγούμενες και επόμενες μέρες, είναι μια απόλυτα εύγλωττη πολιτική μεταφορά.
Μα δεν είναι φάουλ να ασχολείσαι έτσι με την υγεία των ανθρώπων; Όπως το πάρει κανείς. Στον Ράπανο δεν το καταλόγισε κανείς το φάουλ της χρησιμοποίησης της υγείας του ως πρόσχημα. Για τον Σαμαρά δικαιούται κανείς να υποθέσει ότι δεν έκανε την εγχείριση πριν τις εκλογές για να μην τις χάσει, επειδή σε συμβολικό επίπεδο θα έγραφε άσχημα, επειδή οι λαοί τον θέλουν τον ηγέτη τους όρθιο και μαχητή. Το συμβολικό επίπεδο λοιπόν έχει και την πίσω όψη του. Και πόσο φάουλ είναι να αναρωτηθεί κανείς αν δεν μπορούσε να περιμένει για λίγο ακόμη, αν δεν μπορούσε να αναβάλλει την εγχείριση για λίγες μέρες, για να πάει τουλάχιστον στις Βρυξέλλες, ώστε να δώσει το πραγματικό αλλά και συμβολικό παρόν;
Αποκαρδιωτική εικόνα κυβέρνησης, αποκαρδιωτική εικόνα εκπροσώπησης χώρας. Αλλά αυτούς διαλέξαμε, με γεια μας και χαρά μας.