Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2015

Γυάλινη σφαίρα

Έγραφα στο προηγούμενο ποστ για τη σύγκρουση της φαντασίωσης με την πραγματικότητα. Απόψε ας μιλήσουμε για μια άλλη φαντασίωση: τη φαντασίωση ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να συνεχιστεί το έργο της προηγούμενης πενταετίας με την παρούσα κυβέρνηση ή έστω με διαφορετικής σύνθεσης κυβέρνηση από την παρούσα βουλή. Δεν μπορώ να προβλέψω τί ακριβώς θα συμβεί τους επόμενους μήνες, μπορώ όμως να προβλέψω ότι αυτό, ναι, είναι απολύτως αδύνατον να συμβεί. Δεν μπορώ επίσης να προβλέψω αν το έργο που θα ακολουθήσει θα είναι πολύ καλύτερο ή πολύ χειρότερο. Μπορώ όμως να προβλέψω ότι ο δρόμος του Σόιμπλε με το δρόμο του Σύριζα πάρα πολύ γρήγορα θα πάψουν να έχουν οποιοδήποτε σημείο επαφής.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 21, 2015

Κάλως ήρθατε κι εσείς στο κάδρο;

 
Νομίζω ότι βρισκόμαστε στο μεταίχμιο εκείνο που η φαντασίωση, μετά τη σύγκρουσή της με την πραγματικότητα, πρέπει να δώσει τη θέση της στην διάψευσή της. Εάν οι προτάσεις που θα υποβληθούν τη Δευτέρα είναι αρκετά γενικόλογες, αρκετά αόριστες, αρκετά μη συγκεκριμένες, ενδεχομένως η φαντασίωση να διατηρηθεί σε σχετική ισχύ για λίγο καιρό ακόμα. Από τη στιγμή όμως που θα πάμε στην επανάληψη του αγαπημένου έργου της προηγούμενης πενταετίας, όταν οι προτάσεις θα απορρίπτονται σωρηδόν, όταν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το «Δεν σου δίνουμε λεφτά, αν δεν κάνεις αυτό, εκείνο και το άλλο, αποικία χρέους μας» οι φαντασιώσεις θα καταρρεύσουν οριστικά. Εκτός και αν η παράταση εξασφαλίζει ακριβώς αυτό: δηλαδή όχι μόνο το δικαίωμα μιας ακόμη ευκαιρίας για μια βιώσιμη λύση εντός της ασφυκτικής οικονομικοπολιτικής πραγματικότητας, αλλά και το δικαίωμα μιας ακόμη ευκαιρίας για νέες αντιστάσεις, νέα όχι, νέα ως εδώ, νέες φαντασιώσεις, που όμως τη φορά αυτή μπορεί και να γίνουν πράξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά υποσχέθηκε το σχεδόν αδύνατο. Το πάλεψε με σχεδόν όλες του τις δυνάμεις. Ακριβώς επειδή το πάλεψε αυθεντικά, κέρδισε ένα πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης μέσα στην Ελλάδα, ενώ ενέπνευσε και έξω από αυτήν. Έχω την αίσθηση ότι στο παρά πέντε άρχισε να τρεμοπαίζει το μάτι του, έχω την αίσθηση ότι φοβήθηκε πρώτος. Προφανώς δεν πίστεψε όσο θα έπρεπε το ένα σκέλος των εξαγγελιών του, ότι δηλαδή είναι ισχυρός διαπραγματευτικά επειδή δεν θα μας αφήναν να βγούμε από την ευρωζώνη. Ωστόσο ακόμη και αυτή τη στιγμή, μεσημέρι Σαββάτου, βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο που με -αρκετή ίσως- καλή θέληση, η φαντασίωση μπορεί να παραμείνει ζωντανή. Αμφιβάλλω για πόσο ακόμα. Αμφιβάλλω αλλά δεν αποκλείω να παραμείνει πιστός στο άλλο σκέλος των εξαγγελιών του, στο ότι δηλαδή το μνημόνιο με τους όρους που είχε και τον τρόπο που επιβαλλόταν ήταν καταστροφή.
Αλλά αν φοβήθηκε πρώτος, φοβήθηκε επειδή:
1) Η προηγούμενη κυβέρνηση μακιαβελικά, σιχαμερά και σχεδόν προδοτικά του έβαλε τη θηλιά της 28ης Φεβρουαρίου στον λαιμό. 
Και ενώ θα μπορούσαν από χθες το βράδυ, οι ΓΑΠ, οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι να λένε «Μας κατηγορούσατε με τους πιο ακραίους χαρακτηρισμούς τόσον καιρό, ενώ τελικά και εσείς κάτι παρόμοιο είστε έτοιμοι να κάνετε, καλωσήρθατε κι εσείς στο κάδρο» 
και ενώ ακόμα και η διαφορά ανάμεσα στο μέιλ Χαρδούβελη και τα μέτρα που θα εξαγγελθούν τώρα είναι μεν καταλυτική και αποστομωτική, αλλά εν πάση περιπτώσει θα μπορούσε να είναι μια διαφορά που ανάγεται στη σφαίρα της διαφοράς πολιτικής αντίληψης και των αποτελεσματικότερων διαπραγματευτικών χειρισμών,
είναι η παγίδα της 28ης Φεβρουαρίου σε συνδυασμό με την κατάμαυρη προεκλογική προπαγάνδα και μετεκλογικές πινελιές, όπως η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ή η αρχική αμφισβήτηση της ύπαρξης εγγράφου Μοσκοβισί, οι οποίες καταδικάζουν τους πρωταγωνιστές τους σε ρόλο ιστορικά κατάμαυρο.
2) Τα δισεκατομμύρια σηκώνονταν, σηκώνονταν και συνέχισαν να σηκώνονται από τις τράπεζες. Σε μια χρεωκοπημένη χώρα, σε μια χώρα που έχει περάσει όσα έχει περάσει τα τελευταία πέντε χρόνια, υπάρχει μια τάξη που όχι μόνο έχει ακόμα πολλά λεφτά, αλλά φροντίζει να τα σηκώνει και να τα φυγαδεύει, γνωρίζοντας πως το τίμημα θα το πληρώνουν πάντα οι άλλοι και ποτέ η ίδια, γνωρίζοντας πως αν πάμε στη δραχμή με τα φυγαδευμένα ευρώ της θα μπορεί να τα πάρει όλα κοψοχρονιά μετά. Και σε αυτήν την τάξη μπορεί να υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή άνθρωποι που κατέβηκαν στις πλατείες να του πουν να μην κάνει πίσω ή, γιατί όχι, και μεγαλοστελέχη του.
Η κυβέρνηση παρέλαβε τη χώρα με το ματς στο 5 - 0 και το έκανε 5 - 1. Το καλό είναι ότι μπήκε το γκολ της τιμής. Το κακό δεν είναι ότι είχε υποσχεθεί πως θα βάλει 6 γκολ, αλλά ότι είχε υποσχεθεί πως σε αυτό το ματς δεν θα συνεχίσουμε να παίζουμε. Σάββατο μεσημέρι, στο μεταίχμιο φαντασίωσης - πραγματικότητας, κλείνω τα μάτια κι αποφασίζω να της δώσω κι εγώ λίγο χρόνο ακόμα, ελπίζοντας πως από τη Δευτέρα και μετά θα αποδειχθεί ότι το προηγούμενο παιχνίδι, ανεξαρτήτως ονομασίας του, έχει τελειώσει. 

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 19, 2015

Εμβλήματα

Ήταν μεγάλης ηλικίας, αλλά όχι πάρα πολύ μεγάλης. Και σίγουρα δεν σου έδινε την αίσθηση ανθρώπου που είχε πάρει την κατιούσα από πλευράς υγείας. Πρόπερσι που ήταν διαχειριστής, κάθε φορά που πήγαινα να του πληρώσω τα κοινόχρηστα τον θυμάμαι να φοράει από πάνω μια φόρμα της Εθνικής Γερμανίας. Φέτος που είμαι εγώ, είχε κατέβει να με βοηθήσει σε κάτι δουλειές. Πάντα με την ίδια φόρμα από πάνω. Τις τελευταίες εβδομάδες αρρώστησε, αλλά υποτίθεται θα γινόταν καλά. Σήμερα είδα το κηδειόσημο στην εξώπορτα. Ξεκίνησε όλο αυτό από ένα κρύωμα. Έμαθα ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε μετανάστης στη Γερμανία. Εξ' ου και η φόρμα λοιπόν. Και να που μέσα στην καρδιά του αντιγερμανικού κλίματος των ημερών, μου έχει καρφωθεί στο μυαλό η φόρμα του σαν ένα δικό του κομμάτι, σαν ένα κομμάτι ρούχου ούτως ή άλλως παράταιρου εμφανισιακά επάνω του, σαν ένα κομμάτι ρούχου όμως που προφανώς αγαπούσε, σαν ένα κομμάτι ρούχου που κατ' επέκταση κι εγώ τώρα θυμάμαι με συγκίνηση. 

Τρίτη, Φεβρουαρίου 17, 2015

Ονοματολογία

Δεν ξέρω πώς θα πούμε αυτό που θα υπογράψουμε να παραταθεί, γεφυρωθεί, οτιδηποτωθεί. Και τελικά ίσως δεν έχει μεγάλη σημασία η ονομασία του ρήματος και του ουσιαστικού (αν και έχει μεταφερθεί πια τόσο πολύ και στο συμβολικό πεδίο η κατάσταση, που ενδεχομένως και να έχει).
Ξέρω όμως πώς αν είναι το οτιδήποτε υπογράψουμε να μοιάζει ουσιωδώς με τα προηγούμενα, τόσο στη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνσή του, όσο και στους όρους επίβλεψης, αξιολόγησης, ελέγχου κλπ, τότε δεν θα έχουμε κάνει απλά μια τρύπα στο νερό, αλλά κάτι πάρα πολύ χειρότερο.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 13, 2015

Α1

Στο μετρό μια κοπέλα, όρθια και στριμωγμένη, με την πλάτη να ακουμπά στην πόρτα, γράφει νότες σε ένα τετράδιο. Μια μουσική γεννιέται, μια μουσική που ακούει μόνον η ίδια, μια μουσική που δεν μπορώ να φανταστώ.
Στην Χαριλάου Τρικούπη μια νέα γυναίκα κοιτάζει μια βιτρίνα παπουτσιών. Λαθροκοιτάζω το βλέμμα της και διακρίνω μέσα του κάτι από την αρχέγονη θηλυκή έφεση στο ωραίο. Δεν νομίζω πως θα ήθελε να αγοράσει κάτι. Δεν υπάρχει στο βλέμμα της λαχτάρα αλλά κάτι μεταξύ νοσταλγίας και πλήρωσης.
Στην Αμυγδαλέζα ένας νέος άντρας αυτοκτονεί. Παραμονές Αγίου Βαλεντίνου, ίσως ο έρωτας να είναι η αιτία, ίσως ο έρωτας και όχι η παράταση της κράτησής του, δικαιούνται και οι λαθρομετανάστες να ερωτεύονται, δικαιούνται και αυτοί να απελπίζονται ερωτικά, δικαιούνται και αυτοί να αφαιρούν μόνοι τους τη ζωή τους, δικαιούνται και αυτοί να μην έχουν αρκετή υπομονή για να υποδεχτούν την ελπίδα που επιτέλους ήρθε στη χώρα.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 08, 2015

Δύναμης


Οι σημερινές προγραμματικές δηλώσεις ήταν ένα ακόμη σημείο αναφοράς στις ούτως ή άλλως ιστορικές μέρες που ζούμε. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος πως αυτή ακριβώς η στάση -και μόνον αυτή- είναι δυνατόν να οδηγήσει σε έναν έντιμο συμβιβασμό, προσωπικά είμαι πεπεισμένος πως οποιαδήποτε άλλη στάση θα ήταν διαπραγματευτικά καταστροφική. Αλλά εκείνο για το οποίο είμαι ακόμη περισσότερο πεπεισμένος, είναι πως εκείνοι που αποδεικνύονται στην πράξη αντάξιοι της ιστορικής τους ευθύνης και συνεπείς σε όσα έλεγαν, καταφέρνουν να επανεισάγουν στο -τόσο απαξιωμένο από δεκαετίες μικροδιαχείρισης, ευτέλειας και μικρότητας- πολιτικό πεδίο τη συγκίνηση, την έμπνευση, την αξιοπιστία, καταφέρνουν να σε κάνουν να αισθάνεσαι πως δεν είναι όλα εξ ορισμού αλλοτριωμένα και μάταια, καταφέρνουν να σε κάνουν να νιώθεις για μια φορά κι εσύ πως ως πολίτης δεν είσαι πιόνι, αλλά δυνάμει φορέας εξελίξεων, αλλαγών, ελπίδας, δύναμης.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 05, 2015

Πολιτική απόφαση

Κοίτα να δεις πώς το σκέφτομαι: όλα, μα όλα, μα όλα, γίνονται απείρως ευκολότερα και απείρως λιγότερο δραματικά, εάν τόσο η κυβέρνηση όσο και οι πολίτες καταλήξουμε πώς από όλα τα πιθανά σενάρια το χειρότερο και το καταστροφικότερο είναι η συνέχιση των πολιτικών της προηγούμενης πενταετίας, είτε αυτούσιων είτε περίπου αυτούσιων, δυο ευφημισμούς πάνω - δυο ευφημισμούς κάτω.
Εάν καταλήξουμε πως αυτό είναι το χειρότερο και το καταστροφικότερο, αυτό και όχι το τί θα συμβεί την 1η Μαρτίου, το τί θα συμβεί σε επίπεδο νομίσματος, το τί θα συμβεί σε επίπεδο τραπεζών και ρευστότητας, το τί θα συμβεί σε επίπεδο πληρωμής υποχρεώσεων προς τρίτους, το τί θα συμβεί ως προς τη μελλοντική χρηματοδότηση της χώρας κ.ο.κ,
εάν αυτό έχουμε στο μυαλό μας ως καταστροφή και χάος και συντέλεια του κόσμου,
εάν αυτή είναι η οριστική και καθαρή μας πολιτική απόφαση,
τότε αφενός βλέποντας και η απέναντι πλευρά ότι δεν μπλοφάρουμε αλλά είμαστε αποφασισμένοι, είναι εξαιρετικά πιθανό να σπεύσει και να προχωρήσει σε σημαντικές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς,
αλλά αφετέρου -και αυτό είναι το σημαντικότερο- ακόμη και αν δεν υποχωρήσει και δεν συμβιβαστεί, εμείς θα έχουμε πια αποφασίσει ότι δεν έρχεται το τέλος του κόσμου, θα έχουμε πια αποφασίσει πως μην επιστρέφοντας στο προηγούμενο καθεστώς, το αποσοβήσαμε το τέλος του κόσμου.
Αν δεν κατασταλάξουμε σε αυτή την θεμελιώδη πολιτική απόφαση, αν δεν διαπραγματευθούμε με βάση αυτή την θεμελιώδη πολιτική απόφαση, τότε όλα, μα όλα, μα όλα, γίνονται απείρως δυσκολότερα και απείρως περισσότερο δραματικά και απείρως περισσότερο δυσοίωνα.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 04, 2015

Ροβέρτος Σπυρόπουλος

Θα μιλήσω προφανώς για δικό μου λογαριασμό, ωστόσο θα εκφράσω ταυτόχρονα και την υποψία ότι δεν είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι: αν έχω μία αδιαπραγμάτευτη προσδοκία και αδιαπραγμάτευτη απαίτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι να μη διανοηθεί να προχωρήσει με πρόσωπα και καταστάσεις που ως χθες φτύναμε και αποστρεφόμαστε, να μη διανοηθεί να συμπορευθεί με όλα εκείνα τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που συμβόλιζαν περισσότερο ή λιγότερο δίκαια, πάντως το συμβόλιζαν, το πρόσωπο του παλιού καθεστώτος. 
Δεν ξέρω τί θα πετύχει με τους δανειστές, δεν ξέρω τί θα πετύχει στις εγχώριες πολιτικές του, δεν ξέρω ποιόν θα κυνηγήσει και ποιόν θα βάλει φυλακή, όλα μα όλα αυτά δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από τον ίδιο. Αποκλειστικά από τον ίδιο εξαρτάται να μην αποφασίζει να έχει στο πλευρό του Ροβέρτους Σπυρόπουλους, δικαιώνοντάς τους και διατηρώντας τους στα οφίτσια τους, ωσάν να μην υπάρχει άλλη επιλογή σε αυτό το κράτος, παρά η αέναη επιβίωση της βαθιάς συστημικής διαφθοράς, ωσάν αυτή να είναι το πετσί του κι η ψυχή του.
Υπάρχει όμως άλλη επιλογή. Και υπάρχει τώρα και μόνο τώρα.
Δεν έχω καμία απολύτως γνώμη για την ποινική μεταχείριση του κάθε Ροβέρτου Σπυρόπουλου. Έχω γνώμη για την πολιτική του μεταχείριση, η οποία, εφόσον είναι η διατήρησή του στη θέση του, μου προκαλεί ανατριχίλα. Δεν με ενδιαφέρει αν ο ίδιος είναι ταυτόχρονα ο πιο άσπιλος και ο πιο ικανός άνθρωπος του κόσμου. Δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει ποιό είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αν το μήνυμα δεν είναι στους τομείς αυτούς το πλέον κρυστάλλινο, το πλέον ξεκάθαρο, το πλέον ανεπίδεκτο αμφισβήτησης, τότε είτε μετά θα ακολουθήσουν οι φασίστες είτε ξανά μανά οι προηγούμενοι με νέα φορεσιά, το ακόμη μεγαλύτερο κακό που θα έχει γίνει είναι η διάψευση της μίας και μόνης ελπίδας ότι εδώ υπήρχε κάτι ριζικά διαφορετικό, κάτι που ακόμα κι αν δεν κατόρθωνε να φέρει ριζικά διαφορετικές αλλαγές, είχε όμως ριζικά διαφορετικές προθέσεις.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 01, 2015

Αλήθεια δεν ξέρω τι ποσοστό από το 36,5% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε ελπίζοντας πως θα καταφέρει να βγάλει διαπραγματευτική άκρη. Θεωρώ ότι η μεγάλη πλειοψηφία πίστεψε πως τα δύο πιθανά σενάρια ήταν από την μια η περισσότερο ή λιγότερο εύσχημη κωλοτούμπα του και από την άλλη το να προσέκρουε σε τοίχο. 
Οπότε σήμερα, μόλις το βράδυ της επόμενης Κυριακής των εκλογών, το να βλέπεις να σκάνε οι ενθαρρυντικές ειδήσεις η μία μετά την άλλη, μπορεί σε ένα βαθμό να σε κάνει να ελπίζεις, αλλά εκείνο που σε κάνει όχι σε ένα βαθμό, αλλά χωρίς βαθμούς και διακρίσεις, εκείνο που σε κάνει απόλυτα, είναι να νιώθεις ένα κράμα λύτρωσης και περηφάνιας.
Λύτρωσης όχι για τη λύση που θα δοθεί και η οποία μπορεί κάλλιστα και να μη δοθεί τελικά. Λύτρωσης γιατί έτσι. Και περηφάνιας γιατί πάλι έτσι. Και δεν είναι ότι δεν μπορώ να εξηγήσω τα έτσι. Είναι ότι είναι αυτονόητα.
Σέβομαι το δικαίωμα του κάθε Σόιμπλε να θέλει να ρυθμίσει τα πράγματα σύμφωνα με το συμφέρον της δικής του χώρας και σύμφωνα με τον τρόπο που έχει μάθει να σκέφτεται.
Εύχομαι όμως πολύ σύντομα και από εδώ και πέρα στο διηνεκές να γραφτεί στα πια μαύρα κατάστιχα της ιστορίας όλο το εγχώριο προσωπικό που τον εκπροσώπησε και τον υπερασπίστηκε με λύσσα, εν μέρει επειδή εξυπηρετούσε τα δικά ιδιοτελή συμφέροντα, εν μέρει επειδή είχε ανάστημα νάνου και το να αποδεχτεί πως υπήρχε οποιαδήποτε άλλη λύση του ήταν αφόρητο και να το σκεφτεί, με αποτέλεσμα να γίνει ο πιο φανατικός πολέμιος της.