Ροβέρτος Σπυρόπουλος

Θα μιλήσω προφανώς για δικό μου λογαριασμό, ωστόσο θα εκφράσω ταυτόχρονα και την υποψία ότι δεν είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι: αν έχω μία αδιαπραγμάτευτη προσδοκία και αδιαπραγμάτευτη απαίτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι να μη διανοηθεί να προχωρήσει με πρόσωπα και καταστάσεις που ως χθες φτύναμε και αποστρεφόμαστε, να μη διανοηθεί να συμπορευθεί με όλα εκείνα τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που συμβόλιζαν περισσότερο ή λιγότερο δίκαια, πάντως το συμβόλιζαν, το πρόσωπο του παλιού καθεστώτος. 

Δεν ξέρω τί θα πετύχει με τους δανειστές, δεν ξέρω τί θα πετύχει στις εγχώριες πολιτικές του, δεν ξέρω ποιόν θα κυνηγήσει και ποιόν θα βάλει φυλακή, όλα μα όλα αυτά δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από τον ίδιο. Αποκλειστικά από τον ίδιο εξαρτάται να μην αποφασίζει να έχει στο πλευρό του Ροβέρτους Σπυρόπουλους, δικαιώνοντάς τους και διατηρώντας τους στα οφίτσια τους, ωσάν να μην υπάρχει άλλη επιλογή σε αυτό το κράτος, παρά η αέναη επιβίωση της βαθιάς συστημικής διαφθοράς, ωσάν αυτή να είναι το πετσί του κι η ψυχή του.

Υπάρχει όμως άλλη επιλογή. Και υπάρχει τώρα και μόνο τώρα.

Δεν έχω καμία απολύτως γνώμη για την ποινική μεταχείριση του κάθε Ροβέρτου Σπυρόπουλου. Έχω γνώμη για την πολιτική του μεταχείριση, η οποία, εφόσον είναι η διατήρησή του στη θέση του, μου προκαλεί ανατριχίλα. Δεν με ενδιαφέρει αν ο ίδιος είναι ταυτόχρονα ο πιο άσπιλος και ο πιο ικανός άνθρωπος του κόσμου. Δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει ποιό είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αν το μήνυμα δεν είναι στους τομείς αυτούς το πλέον κρυστάλλινο, το πλέον ξεκάθαρο, το πλέον ανεπίδεκτο αμφισβήτησης, τότε είτε μετά θα ακολουθήσουν οι φασίστες είτε ξανά μανά οι προηγούμενοι με νέα φορεσιά, το ακόμη μεγαλύτερο κακό που θα έχει γίνει είναι η διάψευση της μίας και μόνης ελπίδας ότι εδώ υπήρχε κάτι ριζικά διαφορετικό, κάτι που ακόμα κι αν δεν κατόρθωνε να φέρει ριζικά διαφορετικές αλλαγές, είχε όμως ριζικά διαφορετικές προθέσεις.